Ωνάσης-Νιάρχος

ο θάνατος των χρυσαετών...

Ο Ωνάσης πάει να πεθάνει... Τον Μεγάλο Σμυρνιό τον είδα για τελευταία φορά στο κήπο του σπιτιού του στη Γλυφάδα, όταν ο γαμπρός του Κονιαλίδης τον συνόδευε για το αεροδρόμιο, να πετάξει   στο Παρίσι, ύστατο ταξίδι του στη ζωή... Πριν μπει στη λιμουζίνα, σκυφτός, αποκαμωμένος,χωρίς γυαλιά με βαριά   πρισμένα βλέφαρα και κάτασπρα μαλλιά, εντελώς αγνώριστος πιά, κοντοστάθηκε να πάρει μια ανάσα..."Καπετάνιε...", ψιθύρισα.  Η φωνή μου σβυστή, φοβισμένη, με λύπη κι απορία μαζί. Την άκουσε, και σήκωσε με κόπο το βαρύ κεφάλι, με γνώρισε."Λιμπερόπουλε, ο άνθρωπος είναι θεριό, δύσκολα παραδίνει ψυχή...", μουρμούρισε. Αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα που άκουσα από το στόμα του πιό ανήμερου θεριού που συνάντησα στη δημοσιογραφική μου καριέρα. Καθώς ο σοφέρ τού  άνοιγε την πόρτα, τα δάκρυα κυλούσανε στα μάγουλά μου, δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι αυτός ο υπεράνθρωπος πήγαινε να μπει σε μιά απομονωμένη σουίτα νοσοκομείου, όχι για να γιατρευτεί αλλά για να πεθάνει μακριά από τα πλούτη  του, τους παπαράτσι και η ιατρική επιστήμη να τον βοηθήσει σε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο φευγιό... 

Ο κροίσος πέθανε στο Παρίσι, χωρίς καμιά αντίσταση στο θάνατο, γιατί από καιρό το είχε πάρει απόφαση να πάει να συναντήσει το μοναχογιό του.  Η κόρη του  ήταν γονατιστή μπροστά στο κρεβάτι του κιι΄οι γιατροί όρθιοι, ανήμποροι να του παράσχουν κάποια βοήθεια... 

Επιθανάτιος ρόγχος Νιάρχου... …Σε μια στιγμή διέκρινε τα παιδιά του, αλλά η ματιά του  ήταν  αδύναμη και το κουράγιο του  ξεψυχισμένο, που η εικόνα τους ξαναθάμπωσε... Σκιές που  ανεβοκατέβαιναν, λες  μέσα από γυαλί,σε φουρτούνα...Ζαλιζόταν, ένιωθε να μπατάρει σαν καράβι πού μπαζε νερά... Να τα, πάλι, τα παιδιά του, ξεχώριζε τις σκιές τους, σαν σκάντζα βάρδια, να ετοιμάζονται να του πάρουν το τιμόνι, καθώς βολόδερνε στο μάτι του κυκλώνα...  Άντεχε ακόμη το γεροντάκι... Ξεχώριζε το Φίλιππο, το Σπύρο, τον Κωνσταντίνο, τη Μαρία... Παρά την απελπιστική θέση του, θυμήθηκε τα λόγια του Εβραίου τσιγκούνη  και ψέλλισε στους δικούς του, μη ξεχνώντας το χιούμορ του: "Καλά, αφήσατε μόνο  το  μαγαζί;"

Ο στόλαρχος ξεψύχησε στη Ζυρίχη, αλλά η είδηση του θανάτου του δόθηκε  στα μίντια μια μέρα αργότερα. Οι γιοί του τήρησαν την επιθυμία του να μάθει ο κόσμος 24 ώρες αργότερα το θάνατό του, ποιός ξέρει γιατί...Ίσως για να βεβαιωθεί η επιστήμη ότι δεν επρόκειτο για...νεκροφάνεια. Ίσως, για να  ξεφορτωθούν μετοχές που θα΄ πεφταν στο άγγελμα του θανάτου του... "Αν πεθάνω", έλεγε, να που πέθανε... 

 Ο θάνατος του Ωνάση και του Νιάρχου, έγιναν πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Ο θάνατος του ανθρώπου, που θα διαβάσετε παρακάτω, κανένα δεν απασχόλησε, εκτός κάποιους γείτονες που αναρωτήθηκαν, προς στιγμή,  ποιός πέθανε, όταν είδαν το αυτοκίνητο της Δημαρχίας, να  παίρνει το κουφάρι του...  Μόνο κάποιος είπε: τα τίναξε ο αλογοπαίχτης...

Οι δυο στόλαρχοι  σκεφτικοί... Ο  ένας  έχει  χάσει  το γιό του κι΄ ο     

άλλος τη Τίνα ( πρώην σύζυγο του Ωνάση ) που ήταν ερωτευμένος

μαζί της τριάντα χρόνια...

Κάτω, οι τελευταίες  φωτογραφίες τους – παραμορφωμένα πρόσωπα:

Ο ένας πάει στο Παρίσι  να πεθάνει – και θέλει να πεθάνει...Ο άλλος

 έχει χάσει το ένα  μάτι του και δυο σπονδύλους κι΄αρχίζει να συνειδη

τοποιεί ότι δεν είναι αθάνατος – όπως νόμιζε...  test

προστέθηκε στις: Πέμπτη 26.01.2006