Ο ΩΝΑΣΗΣ και η αναγνωρισιμότητά του

ο Αριστοτέλης  Σ.  Ωνάσης και η αναγνωρισιμότητά του

Στον ουρανό υπάρχουν αστέρια πεθαμένα  από καιρό κι΄όμως εξακολουθούν να μας  στέλνουν τη λάμψη τους… Το ίδιο συμβαίνει στη Γη με κάποια   ανθρώπινα όντα  που ενώ έχουν πεθάνει, η αναγνωρισιμότητά τους παραμένει  στη μνήμη των επόμενων γενιών και λάμπει.   Μοιάζουν  με υπέρλαμπρα  άστρα, όπως εκείνα τα ιδιοφυή πνεύματα της αρχαίας Ελλάδας που η λάμψη τους  αντέχει  ως την αιωνιότητα. Ένα τέτοιο αστεράκι , που δεν ήταν φιλοσοφική οντότητα     όπως ο Πλάτωνας,  ο μυθικός   Οδυσσέας  ή  ο Μεγαλέξαντρος, υπήρξε ο Αριστοτέλης Ωνάσης, το υπ’ αριθμόν  Ένα  γνωστότερο ελληνικό όνομα του εικοστού αιώνα. Φυσικά δεν τον κατατάσσω σε οντότητα που κατηύγασε με το πνεύμα του ή άλλαξε τις τύχες του  κόσμου, αλλά στο παρακάτω πρόλογο βιβλίου μου, εξηγώ τον μεγάλο θαυμασμό μου γι΄αυτόν:

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε ένας Έλληνας που τον λέγανε  Ωνάση. Έζησε στον αιώνα που πέθαναν παλιές ιδεολογίες και γεννήθηκαν καινούργιες, όπως ο κομμουνισμός, σβήσανε βασίλεια κι αυτοκρατορίες,  γίνανε οι φονικότεροι πόλεμοι,  δύο υπερδυνάμεις χωρίσανε τον κόσμο σ’ Ανα­τολή και Δύση. Στον ίδιο αιώνα μεσουράνησαν οι παγκόσμιες εμπορικές και τεχνολογικές ανταλλαγές, ή γιγάντωση της καταναλωτικής κοινωνίας, το σύστεμ σταρ. Έγιναν τρομερές ανακαλύψεις, όπως η θεραπεία ανίατων ως τότε ασθε­νειών, η μεταμόσχευση καρδιάς και αλλαγής αρτηριών, αλλά και φύλου... Έγινε και η διάσπαση του ατόμου με την κατασκευή της βόμβας του ολέθρου... Ακόμη, ο άνθρωπος κατάκτησε το Διάστημα και πάτησε στο Φεγγάρι, έκανε υπεράνθρωπα αθλητικά ρεκόρ, έφερε επανάσταση στις τέχνες και στα γράμματα, στη μουσική. Με λίγα λόγια είδαμε πράματα και θάματα, σημεία και τέρατα... Ο βιογραφούμενός μου λοιπόν, χωρίς να είναι πολιτικός, φιλόσοφος, ήρωας, καλλιτέχνης, πρωταθλητής, αστροναύτης ή εφευρέτης, προσέλκυσε πάνω του σαν μαγνήτης τους ρεπόρτερ και φωτορεπόρτερ, αυτούς που κυρίως πλάσανε τον μύθο του Ωνασικού κύκλου... Αυτόν το μύθο θα σας πω, από πρώτο χέρι...

Από τα τέλη της δεκαετίας του 50 ως τα σήμερα, η φίρμα Ωνάσης διατυμπάνισε το ελληνικό όνο­μα στα πέρατα της Γης. Ποτέ άλλοτε ελληνική φύτρα δεν κατέλα­βε, σε τόση έκταση και διάρκεια, τις πρώτες σελίδες των εφημε­ρίδων, τα εξώφυλλα των περιοδικών, τις οθόνες των τηλεορά­σεων, τα μικρόφωνα των ραδιοσταθμών,τους εκδοτικούς οίκους, γενικά τα οπτικοακου­στικά μέσα, σε παγκόσμια κλίμακα. Για τους γάμους, τις γεννή­σεις, τους θανάτους, αλλά και τους έρωτες των μελών της οικο­γένειας Ωνάση, έχουν κινητοποιηθεί: παπαράτσι, φωτογράφοι, ρεπόρτερς (ένας από αυτούς κι΄εγώ) έχουν ξενυχτήσει δημοσιογράφοι και αρχισυντάκτες, τυπογράφοι, κρατώντας λευκές  σελίδες, περιμένοντας τα νεώτερα... Μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, εφημερίδες και περιοδικά παγκοσμίου κύρους ή ευρείας κατανάλωσης, τη­λεοπτικοί σταθμοί, έχουν δαπανήσει τεράστια ποσά για μιά αποκλειστικότητα.  Αεροπλάνα, ελικόπτε­ρα, ταχύπλοα σκάφη, έχουνε ναυλωθεί, για να αποκτηθεί μια αποκλειστική φωτογραφία της μυθικής αυτής οικογένειας και να τροφοδοτηθεί το αδηφάγο κοινό... Αυτό το αναγνωστικό κοινό, που, για δεκαετίες, ασχολήθηκε με τον Αριστοτέ­λη Ωνάση, τους έρωτες και τους γάμους του, τα παιδιά του και όλους όσους βρέθηκαν στη σκιά του, αλλά κυρίως όσες κοιμήθηκαν στη θαλαμηψό του <<Χριστίνα>> την αποκαλούμενη πλωτή χλιδάτη γκαρσονιέρα του...

Ο Ωνάσης  έκανε εκατομμύρια αν­θρώπους να ονειρεύονται τη συναρπαστική  ζωή του, αλλά και τον αντίζηλό του  Νιάρχο να προσπαθεί κι΄αυτός να γίνει  πρωτοσέλιδο θέμα... Ο Λάκωνας, που το 1946 είδε τη   16χρονη Τίνα  Λιβανού, όχι μόνο να τον αποκρούσει, αλλά και  να στεφανώνεται το Σμυρνιό, δεν δίστασε να πάρει γυναίκα του την 18χρονη αδελφή της  Ευγενία, για να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιό κοντά στον ανεκπλήρωτο έρωτά του... Κι΄όταν η Τίνα χώρισε μετά 14 χρόνια και παντρεύτηκε  τον δούκα του Μπλάφορντ, ο πείσμων Λάκωνας περίμενε άλλα δέκα, για να την κάνει γυναίκα του στα 41 της! Προηγουμένως είχε πεθάνει  η Ευγενία  με εναντίον του ιατροδικαστικές υπόνοιες...   

Ο Ωνάσης  δίδαξε στους άλλους κροίσους ένα νέο τρόπο ζωής. Οι νησιώτες μεγαλοεφοπλιστές εκείνου του καιρού, έσκυβαν να ασπαστούν 

προστέθηκε στις: Πέμπτη 12.10.2006