Ο Ζαμπέτας  υπήρξε  κάτι  το  διαφορετικό - ξεχωριστό ,  από  όλους  τους  λαικούς  συνθέτες  και μπουζουκτσήδες  της  εποχής  που  οι  Έλληνες  γλεντούσαν  μέχρι  πρωίας... Συνδίαζε  τη  πενιά  του  όχι  μόνο  με  το  στιχούργημα,  αλλά  και  με  το  προσωπικό  του  καυστικό  και  σκωπτικό  του  λόγo...  όπως  <<και  η  βρόχα  έπεφτε  στρέιτ  θρού>>... Ο  Ωνάσης  έδινε  ρέστα  και  τον  αποκαλούσε  Αριστοφάνη  και  χαριτολογούσε  στη  Κάλλας : << Μαρίτσα  όλοι  οι  μουσικοί  βαδίζουν  ετερόφωτοι  στη  μελωδία  και  στο  στίχο,  ο Ζαμπέτας  αυτοφυώς  νταλκαδιάζει  και  σατιρίζει  μεγαλοφυώς>>.