Ναι, υπήρξα κοσμοπολίτης αεικίνητος ρεπόρτερ που έπαιρνα συνεντεύξεις από μεγιστάνες, σταρ, όμορφες γυναίκες, διασημότητες αλλά και τσαρλατάνους. Κι όμως έκρυβα μέσα μου έναν άλλο εαυτό μου, που αντιστεκότανε στο βιαστικό πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ, αυτό που σήμερα έχει θεριέψει -κυρίως στη τηλεόραση- κι΄ έχει κατασπαράξει τη λογική, τον προβληματισμό, το γράψιμο...

Ανέκαθεν οι αρχισυντάκτες με χάνανε, γιατί ξαφνικά με τσιμπούσε η μύγα της περισυλλογής και της δημιουργίας κι απόμονωνόμουν σε εντελώς δικά μου κείμενα... Επιστρέφοντας στην εφημερίδα τα είχα ξεχάσει, αλλά η μητέρα μου -της τρίτης δημοτικού- τα διάβαζε και τα καταχώνιαζε στη ντουλάπα της γιαγιάς, που μύριζε το καλοκαίρι ναφθαλίνη και λεβάντα. Τα ανασύρω σήμερα κιτρινισμένα. Είναι χαρτιά που ποτέ δεν ποτιστήκανε με αντιμόνιο, αλλά έχουν περονιάσει ανεξίτηλα τη μνήμη μου...

αυτό  το  οικογενειακό  μου  κειμήλιο  βρίσκεται  σε  χωριό  της  Μάνης,  χαρισμένο  σε  φίλο  συνάδελφο  και  στις  δυο  κόρες  του.  το  αγγίζω  και  το  χαιδεύω  με  τα  δάχτυλά  μου  νοερά,  στη  ζέστα  του  τζακιού,  καθώς  έξω  θα  πέφτει  το  χιόνι...να,  νοιώθω  και  τη  μυρωδιά  της  λεβάντας  που  έχουν  τα  σκουτιά  μέσα  του...