ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ κεφάλαια 16 - 20

Ο Ωνάσης δεν υπήρξε συλλέκτης έργων τέχνης και στη καμπίνα-γραφείο του στη "Χριστίνα" είχε το πορτρέτο της μητέρας του. Ο Νιάρχος, μέγας συλλέκτης έργων ζωγραφικής, ποζάρει στο σαλόνι της "Κρεολής" μπροστά στη "χορεύτρια" του Τουλούζ Λοτρέκ και δίπλα, στο σαλόνι του στην Ελβετία, στην "αποκαθήλωση"  του Θεοτοκόπουλου-Γκρέκο.   16. Η ζωγραφική δεν σκουριάζει — Μπράβο, Τζένη, δεν είσαι μόνο καταπληκτική μαγείρισσα και διακοσμήτριατων σπιτιών μας, αλλά έχεις μεγάλες γνώσεις και στην τέχνη, της είπε ο Νιάρχος κι εκείνη του ξεφούρνισε: — Η καλύτερη τοποθέτηση χρημάτων δεν είναι ο χρυσός,τα κοσμήματα και οι μετοχές, αλλά τα έργα τέχνης... Το ξέρεις ότι πριν λίγα χρόνια ένας πίνακας του Ελ Γκρέκο είχε διακόσιες πενήντα χιλιάδες δολάρια και σήμερα κοστίζει τετρακόσιες! — Βρες μου ένα και στον αγόρασα, γέλασε εκείνος. Με αυτό τον τρόπο η κόρη του Χιώτη καραβοκύρη, που ο πατέρας της είχε βάλει στο πρώτο γραφειάκι του στο Λονδίνο μια «Γενοβέφα» κι ένα «ο πωλών της μετρητοίς κι ο πωλών επί πιστώσει», παρέσυρε τον άντρα της να αγοράσει το 1954 την «Πιετά»του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου αντί 400.000 δολαρίων! Κι όταν έγραψε μια εφημερίδα ότι ο Έλληνας μεγαλοεφοπλιστής Νιάρχος εισέρχεται στο κλαμπ των μεγαλοσυλλεκτών, καμάρωνε... Πίνακες και άλογα, ήταν το σήμα κατατεθέν των μεγιστάνων του πλούτου, γιατί, λοιπόν, να υστερήσει αυτός, αφού μάλιστα βρέθηκε αμέσως αγοραστής της «Πιετά» του με μισό εκατομμύριο δολάρια! Φυσικά δεν την έδωσε. Το μυαλό του, μετά την επίσκεψη στο Λούβρο και την αγορά του έργου του Ελ Γκρέκο, έπαιρνε γρήγορες στροφές. Σκεφτόταν: Αφού και τα πιο πανάκριβα σκαριά της θάλασσας -που τα λάτρευε- οπωσδήποτε μια μέρα θα φθαρούν από το χρόνο και την αρμύρα, γιατί οι πίνακες ζωγραφικής, όσο παλιώνουν όχι μόνο δεν φθείρονται αλλά αποκτούν πολλαπλάσια αξία; Γιατί, Τζενούλα μου, γιατί; — Γιατί, Σταύρο μου, τα σκάφη τα σχεδιάζουν άνθρωποι, αλλά τα συναρμολογούν μηχανικά μέσα... Ενώ τα έργα τέχνης τα φτιάχνουν οι άνθρωποι πινελιά-πινελιά με τα ίδια τους τα χέρια, δηλαδή με την ψυχή τους, που δύσκολα μπορείς να καταλάβεις εσύ... Ο Νιάρχος σάλταρε από χαρά, φώναξε μέσα του «εύρηκα» κι από την άλλη μέρα άρχισε να καλεί στη θαλαμηγό του και στα σαλόνια του ανθρώπους της τέχνης, να διαβάζει ανάλογα βιβλία και περιοδικά για συλλέκτες υψηλού επιπέδου και να συγκεντρώνει πληροφορίες για τιμές έργων ζωγραφικής. Από όλες τις τεχνοτροπίες και τις σχολές τον τράβηξαν οι ιμπρεσιονιστές, ίσως γιατί τον μύησε σ' αυτούς ο μεγάλος τεχνοκρίτης Χάρι Μπρουκς, που τον έπεισε να μη βιαστεί ν' αγοράζει ένα ένα τους πίνακες που του άρεσαν, αλλά να περιμένει την ευκαιρία να του βρει, μεμιάς, ολόκληρη συλλογή... Πάντως κάπου βρήκε ένα Βαν Γκόγκ και τον αγόρασε, μετά πέτυχε σε ευκαιρία ένα Σεζάν και το 1957 ο Μπρουκς του παρουσίασε τη μεγάλη ευκαιρία, τους 58 πίνακες της συλλογής του ηθοποιού Έντουαρντ Ρόμπινσον... Μη μου πεις -απόρησε ο μεγαλοεφοπλιστής- ότι αυτός ο ανθρωπάκος που υποδύεται τους γκάγκστερ, είναι τόσο σπουδαίος συλλέκτης. Και γιατί βγάζει τέτοιο θησαυρό στο σφυρί; — Γιατί χωρίζει και η γυναίκα του θέλει σε ρευστό τη μισή περιουσία του... Ο Νιάρχος έσκασε έξι εκατομμύρια δολλάρια και μέσα σε μια μέρα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους -και διασημότερους- συλλέκτες της Υφηλίου. Θυμότανε μια φοβερή σκηνή με τον Έντουαρντ Ρόμπινσον, που τον επισκέφτηκε το 1959, δυο χρόνια μετά την απόκτηση της συλλογής του, και τον θερμοπαρακαλούσε να του δώσει πίσω τον «γέρο κλόουν» του Ρουό... Σας τον πληρώνω όσο κι όσο, του είπε, γιατί αυτός ο πίνακας εκπροσωπεί εμένα τον ίδιο, τη ζωή μου ως ηθοποιού... Του αρνήθηκε κι ο μεγάλος ηθοποιός, έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι... Όταν πέθανε ο Ρόμπινσον το 1973, ο Νιάρχος του έστειλε στεφάνι που έγραφε «στον γέρο κλόουν, από τον γέρο κλόουν». — Χίλαριιιιι... Γρήγορα, τσουλίστε με στο κομπιούτερ. Από τη μια η γραμματέας κι από την άλλη ο μπάτλερ, οδήγησαν το αφεντικό τους στο διάδρομο, έχοντας το νου τους μην τρακάρει με τις ρόδες της πολυθρόνας του καμιά βιτρίνα με τις μικρογραφίες των πλοίων του, κι όταν έφτασαν στο γραφείο του, τους έγνεψε να τον αφήσουν μόνο... Στάθηκε μπροστά στο προσωπικό του κομπιούτερ κι άρχισε να πατάει τα πλήκτρα, συνθέτοντας τους αριθμούς που μόνο αυτός ήξερε... Το φωτεινό καντράν παρουσίασε τη σελίδα «πίνακες ζωγραφικής» κι ο γέρος έσκυψε με βουλιμία -λες κι επρόκειτο να καταβροχθίσει εύγευστους μεζέδες- κι άρχισε να αθροίζει: Εννέα Ρενουάρ, εφτά Βαν Γκογκ, πέντε Τουλούζ Λοτρέκ, τέσσερις Σεζάν, τέσσερις Ροναβέ, τέσσερις Ντεγκά, και και... Είχε και Ματίς και Ουτρίλο και Πικάσο και Μοντιλιάνι και Ελ Γκρέκο και τι δεν είχε... Να, εκεί έξω στο χολ, είχε έναν Ελ Γκρέκο και πάνω από το τζάκι του, ακόμη ένα... Ξανάσκυψε στο καντράν κι άρχισε να βλέπει που και πόσα έργα είχε σε κάθε σπίτι του, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Σεν Μόριτς, στη γαλλική Ριβιέρα, εδώ στη Νέα Υόρκη... Από τη Σπετσοπούλα και τη θαλαμηγό του τα είχε αποσύρει, γιατί φοβότανε μη του τα κλέψουν... — Χίλαριιιιι... Έσπευσε η γραμματέας του, που την κεραύνωσε: Είχα διατάξει να μου τηλεφωνήσει ο Μπρουκς κι ακόμη περιμένω... Τσακίδια αμέσως, να μου τον βρείτε... Τελευταία δεν σκεφτόταν τόσο τα βαπόρια του και τα υπόλοιπα περιουσιακά του στοιχεία, όσο τα έργα ζωγραφικής που είχε στη συλλογή του... Φόβος και τρόμος τον κατείχε ότι οι κληρονόμοι του θα τη χώριζαν και πίνακες του θα κατέληγαν σε δημοπρασίες του Σόθμπι... Γι' αυτό έπρεπε να συμβουλευτεί τον Μπρουκς και να αποφασίσει γρήγορα, πριν είναι αργά, να διασφαλίσει τη συλλογή του από τους διαγουμιστές της... — Κύριε Νιάρχο, στο τηλέφωνο ο κύριος Μπρουκς. Ο γέρος, αφού βεβαιώθηκε ότι όλοι είχαν βγει και κλείσει οι πόρτες, μίλησε τρυφερά στο μόνο άνθρωπο που σεβόταν κι εκτιμούσε, όχι μόνο για τις γνώσεις του στην τέχνη, αλλά και γιατί του είχε αγοράσει τις δεκάδες των έργων με μερικά εκατομμύρια δολάρια και τώρα η αξία τους ξεπερνούσε το ένα δισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια! Ο Χάρι Μπρουκς τον είχε ρωτήσει κάποτε, πως έκλεβε τόσες ώρες από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του για τους πίνακες και τους ζωγράφους κι εκείνος του είχε απαντήσει: «Μα, αγαπητέ μου, τα αριστουργήματα ζωγραφικής είναι για μένα όπως τα σκάφη κομψοτεχνήματα και οι μεγάλοι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι όπως οι μεγαλοφυείς ναυπηγοί»... Τα θυμόταν και φούσκωνε από υπερηφάνεια και εγωισμό, όπως τότε που επιστατούσε ο ίδιος και του φτιάχνανε την «Κρεολή», το πιο όμορφο και πιο ακριβό τρικάταρτο πλεούμενο του κόσμου. Ήταν η μόνη φορά που είχε παραμελήσει την άγρυπνη παρακολούθηση των ναύλων, των φορτίων και της ναυλαγοράς, γιατί λαχταρούσε και βιαζόταν να του φτιάξουν το ωραιότερο σκαρί της Υδρογείου, ένα πλωτό μουσείο των διασημότερων ζωγράφων... Κι όταν διάβαζε ή άκουγε να εκθειάζουν τη σιδερένια κορβέτα του μπατζανάκη του, που είχε διακόσμηση ποικιλόμορφες αντίκες, από κινέζικα βάζα ως ινδικούς Βούδες, έσκαγε στα γέλια χι-χι-χι κι έβαζε τον Μπρουκς να καλέσει διάσημους τεχνοκρίτες, να τους φιλοξενήσει και να θαυμάσουν τη συλλογή του... Κι έπινε μαζί τους στο μεγάλο σαλόνι με τους ιμπρεσιονιστές και κομπορρημονούσε: Οι μεγάλοι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι με συναρπάζουν, γιατί η αισθητική τους επιδιώκει την άμεση έκφραση των ψυχι¬ κών εντυπώσεων, μέσω των επιδράσεων του φωτός και των χρωμάτων! Ο Ωνάσης, που τον είχε ακούσει να παπαγαλίζει αυτα τα λόγια, συχνά, συμπέρανε ότι την είχε διαβάσει κάπου... Του το είπαν του Νιάρχου και εξεμάνη: — Ποιός είναι αυτός ο άξεστος πρόσφυγας... Ένας ανατολίτης σαβουροσυλλέκτης, που μαζεύει κομπολόγια, μπουζούκια και ναργιλέδες... Και σαν πασάς, στον οντά του, ξαπλωμένος σε μαξιλάρες, του χορεύουν και του τραγουδάνε οδαλίσκες.και πριμαντόνες .. Ποιές ήσαν όμως αυτές οι γυναίκες που δεν τολμούσε να τις αναφέρει ο Νιάρχος, γιατί ο Ωνάσης ήταν τόσο εκλεκτικός-όχι στους πίνακες, αλλά στις γυναίκες-που είχε κατά περιόδους για συντροφιά του την Γκλόρια Σβάνσον και την Γκρέτα Γκάρμπο παλιά, και μετά την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τη Μαρία Κάλλας, την Τζάκι Κένεντι, ως και την Εβίτα Περόν, για μια νύχτα... Κι εκείνη η μανία του με τους μπουζουκτσήδες, να του παίζουν ταξίμια με το μπαγλαμαδάκι κι εκείνος να χορεύει ξυπόλυτος στα χαλίκια, με σηκωμένα τα μπατζάκια, για να επιδεικνύει τις νευρώδεις γάμπες του... Μουρμούριζε πάλι στον ύπνο του ο γερο Σταύρος, χλευάζοντας για πολλοστή φορά τον άνθρωπο που μισούσε όσο κανέναν άλλο στη ζωή του: Ποιος είδε τον Άρη με σμόκιν και δεν τον λυπήθηκε, τον ασουλούπωτο... Ενώ εγώ ήμουνα κομψός και ραφινάτος, με αριστοκρατικά δάχτυλα που χάιδευαν το ντελικάτο χέρι της ντάμας κι όχι να το χουφτώνουν -όπως εκείνος- με μια παλάμη κακοτράχαλη σαν μπετατζή ή βαρκάρη... ο Αρίστος , μάτια μου, είχε σουλούπι, κάτι ανάμεσα σε μαουνιέρη Λιβανό και βαρκάρη Λάτση... Φτου σου, χρήμα ασύστολο, που παραβιάζεις εφτασφράγιστα παλάτια και μέγαρα... Ακούς εκεί, ο μπαγλαματζής αφεντικό του Μονακό κι ο Λάτσης στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ! — Γιατί, Σταύρο, εσύ δεν μπαινόβγαινες στα ανάκτορα Τατοίου κι έλεγες ανέκδοτα στον Παύλο; Πάλι αυτή η υποχθόνια φωνή, που τούτη τη φορά ακουγόταν βραχνιασμένη... Και μάλιστα στο ξύπνιο του...Νάτη, πάλι: — Δεν είναι ούτε η Ευγενία, ούτε η φωνή της συνείδησης σου, όπως νομίζεις... Είμαι ο Αριστοτέλης, που κάθε τόσο ταράζεις τη γαλήνη μου, γιατί όλο μ' εμένα απασχολείς τη σκέψη σου... Ο γέρος τρομοκρατήθηκε και καθώς πάτησε το χερούλι της πολυθρόνας του, που έκανε 360 μοίρες περιστροφή, χωρίς να δει ούτε φάντασμα ούτε σκιά στο δωμάτιο, έκανε να βγάλει το τσιπ από το αυτί του, για να μην ακούσει τη συνέχεια των λόγων του αόρατου επισκέπτη του. — Και να βγάλεις το ακουστικό, θα εξακολουθείς να ακούς τη φωνή μου, Σταύρο... Όπως εγώ και μουγκός που ήσουνα, άκουγα τη σκέψη σου, τη συκοφαντική και βρόμικη για μένα... Μπορείς να μου πεις, τέλος πάντων, τι σου έχω κάνει και με μισείς τόσο πολύ; — Και τι δεν μου έχεις κάνει... Πρώτο και καλύτερο, μου πήρες τη γυναίκα που αγαπούσα... — Υποκριτή... Την αγαπούσες όσο την Ελένη και τη Μέλπω, που αφού έκανες το κέφι σου, τις χώρισες... Ενώ εγώ, την αγαπούσα στ' αλήθεια και ήταν η πρώτη γυναίκα που στεφανώθηκα... Και ξέρεις καλά, ότι δεν τη χώρισα εγώ, αλλά εκείνη πήρε διαζύγιο... -Για να ρθει σε μένα.. -Αφού παντρεύτηκε κι΄έμεινε δέκα χρόνια με τον Άγγλο ευγενή.. — Χίλαριιιιι... Ο Νιάρχος είχε πεταχτεί από τον εφιάλτη που 'βλεπε και σπαρταρούσε στην πολυθρόνα του... Είχε πλησιάσει η νοσοκόμα του: Η κυρία Χίλαρι, σερ, έχει βγει... Σετι μπορώ να σας εξυπηρετήσω εγώ; — Μπήκε κανένας, όσο με είχε πάρει ο ύπνος; — Όχι, σερ. Κανένας. Ο ανήμπορος γέρος έγνεψε στην κοπέλα να του φτιάξει την κουβέρτα που είχε στα γόνατα του και μετά έγειρε πίσω το κεφάλι κι έκλεισε τα μάτια... Ασιχτίρ -μουρμούρισε- όλο δυσάρεστα μου έρχονται στο νου μου... Ας θυμηθώ τις ιπποδρομίες και τους στάβλους μου, να ξαλεγράρει λίγοτο μυαλό μου... 17. το σπορ των βασιλέων Από προπολεμικά ο Νιάρχος θεωρούσε τις ιπποδρομίες σπορ για τους αριστοκράτες. Σε κάποιο ντέρμπι στο Φαληρικό Δέλτα είδε στο βασιλικό περίπτερο (οι θαμώνες του έπρεπε να είναι μέλη του Τζόκεϊ Κλαμπ ή ιδιοκτήτες) το βασιλιά, το Σοφοκλή Βενιζέλο, τραπεζίτες, βιομήχανους και επίλεκτα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας. Μα  οι  ιπποδρομίες  είναι  σπορ  και  για  μένα,  σκέφτηκε... Μετά τον πόλεμο όμως ο Νιάρχος, με το ένα πόδι στην Αμερική και τ΄άλλο στην Ευρώπη, είχε ανέβει τέσσερα-τέσσερα τα σκαλοπάτια, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, και οι φιλοδοξίες του στρέφονταν πια προς την διεθνή κορυφή. Μεταπολεμικά, άλλοι είχαν φτωχύνει, άλλοι πλουτίσει και στον ελληνικό ιππόδρομο είχαν γίνει ανακατατάξεις και διαφοροποιήσεις στο χώρο της ιδιοκτησίας. Έτσι, ο Νιάρχος, όσες φορές ερχότανε στην Αθήνα, ούτε ν΄ ακούσει για το Φαληρικό Δέλτα, όπου είχε στάβλο όχι μόνο ο πρώην κουνιάδος του και γενικός διευθυντής του Άμπης Κάππαρης και άλλοι ευυπόληπτοι ιδιοκτήτες (Γουλανδρήδες, Γιώργος Καμπάνης, Ντίνος Καρπίδας) αλλά και πρώην μαυραγορίτες, τσαμπάσηδες και λεσχιάρχες. Και μια φορά που πήγε στον ιππόδρομο, έφυγε σε λίγο, λέγοντας στον Άμπη ότι αυτός ο χώρος είχε καταντήσει αχταρμάς πρώην αξιοπρεπών φιλίππων και νυν τζογαδόρων αλογομούρηδων... Bλέποντας ο Νιάρχος στις αγγλικές εφημερίδες τη βασιλική οικογένεια, λόρδους και κοσμικούς ν΄ ασχολούνται με τις ιπποδρομίες, αποφάσισε να δημιουργήσει κι΄αυτός σταύλο καθαροαίμων, ώστε να μπεί στο κύκλο του σπορ των βασιλέων... Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο αποφάσισε να γίνει ιδιοκτήτης αλόγων κούρσας... Και δεν θα αγόραζε σαπάκια, αλλά κρακ, που είχαν μέσα τους αίμα διάσημων φοράδων κι επιβητόρων... Η μεγαλομανία του, να είναι πρώτος παντού, τον οδήγησε στην απόκτηση πανάκριβων αλόγων, που θα μπορούσαν να συναγωνιστούν και να νικήσουν τους τροφίμους των βασιλικών στάβλων και των εμίρηδων της Μέσης Ανατολής... Κάλεσε ειδήμονες του σπορ, από προπονητές και κτηνιάτρους, ως σαΐνια των γραφείων στοιχημάτων και, αφού τους συμβουλεύτηκε, άρχισε να σχεδιάζει τη δημιουργία ενός στάβλου που οι τρόφιμοι του θα παλεύανε στον τερματισμό τα κρακ των σείχηδων, των βασιλικών σταύλων της Αγγλίας, των Ελλήνων νεγαλοεφοπλιστών ... Πονηρός, όμως, ξεκίνησε από το Παρίσι, όπου και στους γαλλικούς ιπποδρόμους ανθούσε το σπορ, ώστε να μη ριψοκινδυνέψει να γελοιοποιηθεί ανάμεσα στους γαλαζοαίματους και στους λόρδους... Προσέλαβε προπονητή έναν από τους καλύτερους, τον Μπουτέν, και του ανέθεσε να του υποδείξει τις πρώτες αγορές. Εκείνος τον ρώτησε τι χρώματα θα δήλωνε, κι ατάκα απάντησε: Θαλασσογάλανες φαρδιές ρίγες στη μπλούζα και λευκό καπελάκι. Ο νέος ιδιοκτήτης είχε διαλέξει τα ελληνικά χρώματα, που συνήθως φορούσε κι΄ο ίδιος στο πάντοκ. Έτσι  ξεκίνησε το νέο του χόμπι -μετά την συλλογή πινάκων- που του έκλεβε ώρες από τις δουλειές του, αλλά και τεράστια ποσά από την τσέπη του... Σύχναζε στο Λονσάν και στο Μεζόν Λαφίτ, φορούσε τα σκούρα του στη μεγάλη ετήσια διεθνή κούρσα του Αρκ ντε Τριόμφ, αλλά η σκέψη του ταξίδευε πάντα στο Άσκοτ και στο Νιου Μάρκετ... Πρταγότανε κι εκεί, στις μεγάλες κούρσες κι ανακατευόταν με τους λόρδους, τους κομήτες, που συνόδευαν κομψές κυρίες.. Και στο Ντέρμπι, ημίψηλα, σκούρα και γκρι τζάκετ, ριγέ παντελόνια καπελαδούρες οι ντάμες...Ο Ωνάσης το μάθαινε και γελούσε... Και τον κορόιδευε στους κοινούς φίλους: Μασκαρεύτηκε ο Καραγκιόζης σε λόρδο, με ρεντιγκότα, ημίψηλο και διόπτρες στο στήθος... Αυτά θυμότανε τώρα ο ΝΙάρχος και ήθελε να χλιμιντρίσει σαν επιβήτορας αλλά δεν κάτεχε από αδυναμία. Τα βλεπε όλα θαμπά σαν ιμπρεσιονιστικό πίνακα,να μη μπορεί να ξεχωρίσει πρόσωπα στην ετήσια συγκέντρωση της Άρκ ντε Τριόμφ του Παρισιού ή στο Ντέρμπυ του Λονδίνου... Πλήθος απο ημίψηλα και επίσημα κοστούμια, καπελαδούρες και τουαλέτες, ρε λες νά χε δίκιο ο Ωνάσης με τα καραγκιοζιλίκια της άρχουσας τάξης και των υποτακτικών της... Υπόκλιση στο θεωρείο με τη βασίλισσα και τους αυλοκόλακες, χειροφιλήματα στις γκιόσες, αχ ρε πονηρέ Αρίστο τις γλίτωσες εσύ τις γκαβαλίνες, ανάμεσα στα αρωματισμένα αιδοία, που μάζευαν οι σείσηδες με φαρασάκια... Κι, όμως ρε κωλοσμυρνιέ, ότι έκανα, το κανα για τα ελληνικά χρώματα, για να επανορθώσω, γιατί στο στόλο μου είχα βάλει τα γαλλικά. — Τομ, Τομ... Που είσαι; — Εδώ, σερ, πάντοτε άγρυπνος φρουρός, δίπλα σας... — Δε μου λες Τομ, θυμάσαι τα ονόματα των κρακ μου...Θέλω να μου τα θυμίσεις ένα-ένα... Σε ακούω... — Χερνάντο, νικητής του γαλλικού Ντέρμπι! Κινγκ Μάμπι, σπεσιαλίστας στο μίλι... Σπινγκ Γουόρντ... Έκτορ Προτέκτορ...Η φοραδούλα σας η Μισκ... — Το μεγάλο μου κρακ, τον Νουρέγιεφ, γιατί δεν μου το αναφέρεις, για να μη με στενοχωρήσεις; Νίκησε στις δυο χιλιάδες γκινέες στο Νιου Μάρκετ και οι ελλανοδίκες το βγάλανε ντισκαλιφιέ... Ποτέ δεν στενοχωρήθηκα τόσο πολύ στη ζωή μου... Γι' αυτό πήρα το στάβλο μου από την Αγγλία και τον συγχώνευσα με αυτόν που είχα στη Γαλλία... Θυμάσαι, Τομ;... Δυό μερόνυχτα συνέχεια έπινα και βλαστημούσατους Άγγλους και τη βασίλισσα τους... Σου είχα επιτρέψει να πίνεις μαζί μου και να βλαστημάς κι΄εσύ... Θυμάσαι Τομ; Που να ξεχάσει ο Κεφαλονίτης τις πενήντα λίρες του, που είχε παίξει στον Νουρέγιεφ... Που να ξεχάσει το Άσκοτ και το Νιου Μάρκετ και τη γαλανόλευκη στολή του τζόκεϊ του Ασμούσεν... Και το βυσσινί χρώμα των βασιλικών στάβλων με τα λιοντάρια και το στέμμα. Και τα μπορντό χρώματα, με το άστρο, του μεγαλοϊδιοκτήτη σείχη Μωχάμετ μετά 600 καθαρόαιμα... Αλλά δεν είχε κρακ μόνο ο Νιάρχος, αλλά κι άλλοι Έλληνες: Ο καπετάν Λαιμός με το Κάβο Ντόρο, που τερμάτισε δεύτερο στο αγγλικό Ντέρμπι, ο Εμπειρίκος που με ένα ανάπηρο άλογο, το Ατχανίτι, κέρδισε το Γκραντ Νάσιοναλ και έγραφαν καιρό οι εφημερίδες... Αλλά ήσαν μεγαλοϊδιοκτήτες κι άλλοι Έλληνες, όπως ο Γιώργος Καμπάνης με τα κρακ του Στίλβη, Τρομερός, Ταχύπους. Ο Ντίνος Καρπίδας, ο Κώστας Λαιμός, με πανίσχυρο στάβλο και οι Γουλανδρήδες... Πριν ενσκήψουν οι εμίρηδες και οι σεΐχηδες, οι Έλληνες μεγαλοϊδιοκτήτες καθόντουσαν στα διπλανά θεωρεία της βασιλικής οικογένειας, ανάμεσα στους λόρδους Χάλιφαξ και Τσέλσι. Του έλειπαν οι ιπποδρομίες του σερ, αλλά συχνά ξεφύλλιζε τις αγγλικές και γαλλικές εφημερίδες και έψαχνε να βρει άλογα των στάβλων του να τρέχουν... Η κόρη του Μαρία-Ισαβέλα είχε μείνει στο πόδι του και του έστελνε κασέτες για να δει τη νίκη κάποιου κρακ που ο τζόκεϊ του-συνήθως ο Ασμούσεν- φορούσε τα χρώματα της ελληνικής σημαίας... Όταν ο γερο Νιάρχος δεν έβλεπε, για ημέρες, άλογο του στις εφημερίδες, έβαζε τις φωνές: - Τομ, Τομ, έλα να με σηκώσεις να φύγουμε από δω, πριν μου διαλύσουνε το στάβλο... Όσο λείπω, είναι ικανά τα παιδιά μου να μου πουλήσουν, όχι μόνο τα άλογα, αλλά και τους πίνακες και τα βαπόρια... Ο Τομ αγαπούσε τις ιπποδρομίες και αυτό το πάθος του το είχε πληρώσει με πολλούς μισθούς του, γιατί όποιος παίζει στις κούρσες, όσες περισσότερες γνωριμίες τζόκεϊ και προπονητών έχει, τόσα περισσότερα χάνει... Το αφεντικό του έλεγε ότι τον τζογαδόρο τον καταστρέφει στη χαρτοπαιξία και στη ρουλέτα η διάρκεια και στις κούρσες η «σιγουριά» των προγνωστικών... Ο γιος της αδερφής του, Κώστας Δρακόπουλος, που τον είχε βάλει διευθυντή στα Ναυπηγεία του, πήγαινε συχνά στο Φαληρικό Ιππόδρομο, όπου είχε στάβλο ο Άμπης Κάππαρης. Εκεί αγόρασε ένα αλογάκι και το ανέθεσε στον προπονητή Θεμιστοκλή Δέρβη... Αυτό πρέπει να έγινε τη δεκαετία του 60, όταν οι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες αραίωναν και τη θέση τους έπαιρναν νεόπλουτοι και τυχοδιώκτες... Όταν το έμαθε ο Νιάρχος, εισέβαλε στο γραφείο του ανηψιού του στα Ναυπηγεία και οργισμένος τον ρώτησε αν είναι αλήθεια... Εκείνος τα μάσησε, ο θείος κατσάδιασε τον ανιψιό κι όταν ξεθύμανε του είπε: Ή ανεβαίνεις στον Ταύγετο με μουλάρι κι όχι με γάιδαρο ή αγοράζεις καθαρόαιμο από το Νιου Μάρκετ κι όχι στο παζάρι του Φαλήρου... Τι δουλειά έχει, ο ανιψιός ενός Νιάρχου, στον πιο υποβαθμισμένο Ιππόδρομο της Γης; — Μα, θείε μου, με όλο το σεβασμό που σας έχω, κι εσείς έχετε άλογα κούρσας... — Άλλα σου λέω, άλλα καταλαβαίνεις... Ίσα κι όμοια είναι το παλάτι με το αχούρι; Τον αγαπούσε τον ανιψιό του και του είχε εμπιστευθεί τη θέση του γενικού διευθυντή στην Ελλάδα, αλλά πάντοτε θυμότανε τι χουνέρια είχε σκαρώσει ο ίδιος στους μπαρμπάδες του... Τον καλούσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο, τον έπαιρνε στις ιπποδρομίες, του έκανε δώρα και του έλεγε τονίζοντας στο επίθετο τη παραλήφουσα: Νίαρχος εγώ, δηλαδή στόλαρχος, Δρακόπουλος εσύ, δηλαδή δράκος. Θα τους καταπιούμε τους κουτόφραγκους. Ο  στόλαρχος  όμως  τους  έφαγε  μόνος  του ...    *** Ο Νιάρχος το 2004 στο πάντοκ - ιδιοκτήτης και αναβάτης στα ελληνικά χρώματα ***ο Νιάρχος δεν ζει για να δει τον θρίαμβο των Σταύλων του με το κρακ Bago,στη μεγάλη διεθνή κούρσα της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι. 18.  ο γιαλός φέρνει φουρτούνα ΛΕΙΠΕΙ  ΚΕΙΜΕΝΟ — Ναι, καπετάν Σταύρο... Και κυνηγούς γαλαζοαίματους και προσκαλεσμένους μου, που μπαίνουν πρωτοσέλιδοι στις εφημερίδες... Η Σπετσοπούλα! Μόνιμοι κάτοικοι είκοσι, όσοι ήσαν οι φύλακες και το προσωπικό του χειμώνα, γιατί το καλοκαίρι βομβολογούσε το νησί από την οικογένεια, τα παιδιά, τους καλεσμένους... Δεκαπέντε κρεβατοκάμαρες για το Νιαρχέικο και άλλες τόσες καμπάνες για τους καλεσμένους... Και μάγειροι, καμαριέρηδες, γκαρσόνια, κηπουροί, σεκιούριτι, που γυρόφερναν το νησί και την «Κρεολή» με ταχύπλοα, για να εμποδίζουν τους παπαράτσι και τους περίεργους, που ήθελαν να πλησιάσουν... Και στη δικαιοδοσία του, Λιμενικό και Χωροφυλακή των Σπετσών, για να απολαμβάνει ο Νιάρχος με τους καλεσμένους του τις ελληνικές διακοπές του μακριά από τα αδιάκριτα μάτια και τις φωτογραφικές μηχανές... Άβατη η Σπετσοπούλα για τους κοινος θνητούς, αφού τα ελικόπτερα και οι βενζινάκατοι φέρνανε βασιλιάδες, πρίγκιπες, σταρ του κινηματογράφου και των τεχνών... Φυλλομετρούσε πάλι το βιβλίο ο γέρος κι έβρισκε με το φακό τα αποσπάσματα που είχε υπογραμμίσει με κόκκινο μολύβι όπως αυτό από δημοσίευμα ελληνικής εφημερίδας του Σεπτέμβρη του 1959, τότε που δεκάδες παπαράτσι και ρεπόρτερ πολιορκούσαν, από απόσταση, τη θαλαμηγό του Ωνάση που φιλοξενούσε τη Μαρία Κάλλας: «Η λιμενική αστυνομία είχε ειδοποιήσει όλους τους ψαράδες στην περιοχή της Γλυφάδας και τους ιδιοκτήτες σκαφών να μη διευκολύνουν τους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους να πλησιάσουν τη «Χριστίνα»... Έτσι, οι εκπρόσωποι των μέσων ενημέρωσης, καθισμένοι στα παραλιακά κέντρα, σχολίαζαν ότι αν ο κάτοχος της πολυτελούς θαλαμηγού ήταν οποιοσδήποτε κοινός άνθρωπος και είχε απαγάγει, έστω εκουσίως, μια παντρεμένη, θα δικαζόταν επί μοιχεία... Ήταν, όμως, ο Ωνάσης και οι αρχές είχαν δώσει εντολή να τον προφυλάσσουν οι χωροφύλακες και οι λιμενικοί από τους δημοσιογράφους... Πριν ενάμιση μήνα είχε φιλοξενηθεί στη «Χριστίνα» ο πρωθυπουργός της χώρας. Ποιός απερίσκεπτος, λοιπόν, αξιωματικός του κράτους θα επέτρεπε στους πληροφοριοδότες της κοινής γνώμης να πλησιάσουν την πλωτή ερωτική φωλιά του κροίσου; Το ίδιο γινόταν και για την «Κρεολή», όταν ο Νιάρχος ειδοποιούσε τις αρχές ότι δεν ήθελε αδιάκριτους φακούς κοντά της...» Στα γεράματα του ο Νιάρχος συμπαθούσε περισσότερο τον Ρενουάρ, γιατί είχε διαβάσει ότι ο μεγάλος ζωγράφος, κοντά στα 80 του, εξακολουθούσε να ζωγραφίζει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα, με βασανιστικούς ρευματισμούς... Του δένανε το πινέλο στο χέρι κι ένας βοηθός του ανακάτευε, με τις εντολές του, τα χρώματα στην παλέτα... Κάθε φορά που ο Νιάρχος πονούσε, σκεφτότανε τον Ρενουάρ στα στερνά του και έπαιρνε κουράγιο... Έσφιγγε τα δόντια κι έβριζε, ανακατεύοντας σχόλια για ό,τι είχε διαβάσει σε ελληνικές εφημερίδες, που του έφερναν στη μνήμη τα καφενεία του Πειραιά και της Αθήνας, που προπολεμικά είχαν την «Ακρόπολι», στεριωμένη πάνω σε καλαμωτό τελάρο, για τους θαμώνες τους... Συχνά, τα έβαζε με τους νεόπλουτους, που λυμαίνονταν τα κρατικά χρήματα και έκαναν φιγούρα, χτίζοντας παλάτια και πολυτελείς θαλαμηγούς... Προσπαθούσε να φωνάξει δυνατά, αλλά η φωνή έβγαινε ξεψυχισμένη:  Οι μπακιρένιοι Έλληνες, που κάνουν περιουσίες τρώγοντας τις σάρκες του κοσμάκη... Ενώ εμείς, βγήκαμε σε ξένα λιμάνια, σε θάλασσες και ωκεανούς και παλέψαμε με ανήμερα θεριά... Μια μέρα που δεν πονούσε κι απολάμβανε το κοκτέιλ του Τομ, είχε διάθεση για κουβέντα και  ρώτησε τον Κεφαλονίτη, ποιά γνώμη είχε γι' αυτούς που διαφεντεύουν  την  Ελλάδα.                                                                                               - Ποιους εννοείτε, σερ; - Τους δράκουλες της πολιτικής και των διαπλεκόμενων συμφερόντων, που της πίνουν το αίμα... - Τους δράκουλες, σερ; - Ναι, αυτούς που, μέσω παραπλανητικών υποσχέσεων και πολιτικών επεμβάσεων, δημιούργησαν τη νέα τάξη πραγμάτων του υποτιθέμενου σοσιαλισμού... 0 Τομ τον κοίταξε κάπως πονηρά, αλλά ο γέρος δεν τον άφησε να βγάλει λέξη:  Τι θέλεις να πεις, ρε κοπρίτη; Δεν διαβάζεις ελληνικές εφημερίδες; Κάποτε όλοι εμείς, οι εφοπλιστές, τα φέρναμε στην Ελλάδα, τώρα οι παρακοιμώμενοι σε κάθε κυβέρνηση,της τα παίρνουν... Ο Νιάρχος παρακολουθούσε τα διαδραματιζόμενα στην Ελλάδα από την εφημερίδα «Εστία», που επειδή είχε λίγες σελίδες την έλεγε καχεκτική... Τι γράφει σήμερα η Καχεκτική; ρωτούσε τον Τομ κι εκείνοςέσπευδε να του διαβάσει τίτλους και αποσπάσματα.Βρε τους κλέφτες, βρε τους λωποδύτες, σχολίαζε ο γέρος κι ο υποτακτικός του αναρωτιόταν αν ο Μεγάλος ήταν όσο πατριώτης έδειχνε και αν θα θυμότανε στη διαθήκη του την Ελλάδα... Τον ενδιέφερε και προσωπικά τον Κεφαλονίτη η διαθήκη του Νιάρχου, που σίγουρα την είχε φτιάξει από παλιά και καταθέσει στην Ελβετία... Αυτό θα πρέπει να έγινε την εποχή που η κόρη του από τη Φορντ ζούσε ζωή κοινής θνητής κι όχι ανάλογη με εκείνη μιας εγγονής του Χένρι Φορντ και μιας θυγατέρας ενός Σταύρου Νιάρχου, που είχε παντρευτεί ένα παρακατιανό... Αλλά μήπως το ίδιο δεν είχε κάνει και η μοναχοκόρη του Ωνάση, που είχε παντρευτεί, μεταξύ άλλων, ένα μεσήλικο μεσίτη κι ένα μπατίρη ναυτιλιακό πράκτορα, σοβιετικό πολίτη μάλιστα... ΛΕΙΠΕΙ  ΠΟΛΥ ΚΕΙΜΕΝΟ

19. Εκτροφείς φασιανών

΄Oταν η 31χρονη Αθηνά πήρε διαζύγιο τον Ιούνιο του 1960  από τον Ωνάση, ο Νιάρχος ήταν 51 χρονών και άνοιξε σαμπάνια, λέγοντας στη γυναίκα του ότι έπρεπε να πανηγυρίσουν το γεγονός που η αδερφή της απηλλάγη και νομότυπα από τα δεσμά του γάμου από αυτόν τον ανατολίτη αγροίκο... Τα παιδιά τους ήσαν τότε, οχτώ χρονών ο Φίλιππος, πέντε ο Σπύρος και δύο η Μαρία-Ισαβέλα, ενώ τα παιδιά του Ωνάση και της Τίνας ήσαν δώδεκα ο Αλέξανδρος και δέκα η Χριστίνα... Εκείνο το καλοκαίρι ο Αλέξανδρος άρχισε να μισεί το θείο του, γιατί τον έβλεπε χαρούμενο να υποδέχεται τη μητέρα του στη Σπετσοπούλα και μερικές φορές, που παράπινε, τον άκουγε να κατηγορεί και να βρίζει τον πατέρα του... Μιά μέρα Θύμωσε τόσο, που ζήτησε από τη μητέρα του να φύγει από τη Σπετσοπούλα και ήρθε ελικόπτερο από τη Γλυφάδα και τον πήρε... Προτιμούσε να βλέπει τη Μαρία Κάλλας πάνω στη «Χριστίνα», παρά να ακούει το θείο του να βρίζει συνεχώς τον πατέρα του... Η Χριστίνα ήταν ακόμη μικρή, χαζοπούλι, όπως την έλεγε ο αδερφός της, και προτιμούσε τη συντροφιά των ξαδερφιών της.

Κι όμως έπαθε νευρικό κλονισμό, όταν διαπίστωσε τι ακριβώς γινότανε με τους φασιανούς του εκτροφείου του νησιού. Οι υποτακτικοί του Νιάρχου εκτρέφανε σε κλουβιά τα πανέμορφα αυτά πουλιά και όταν καταφθάνανε οι καλεσμένοι-κυνηγοί, τα ελευθέρωναν μπροστά στους τυφεκιοφόρους... Εκείνα, γεννημένα και μεγαλωμένα στο κλουβί, δεν πρόφταναν να χαρούν την απελευθέρωση τους κι όπως ήσαν αθώα κι απονήρευτα, έπεφταν πάνω στα σκάγια των φιλοξενουμένων του με γαλοεφοπλιοτή... Μπαμ-μπουμ, κάτω οι φασιανοί και όταν το κατάλαβε η Χριστίνα, ότι τα πουλιά, που καμιά φορά τάιζε, τρυπιόντουσαν από τα σκάγια, άρχισε να ουρλιάζει... Το κορίτσι έτρεξε αναστατωμένο και το είπε στη μητέρα του κι εκείνη διαμαρτυρήθηκε στο Νιάρχο. Ο ηρωικός κυνηγός έβαλε τα γέλια: Καλά, Τίνα, δεν το ξέρεις ότι ο Άρης καμάκωνε φάλαινες και ίσως τις σκότωνε με ροπαλιές φώκιες;

Η Ευγενία Νιάρχου, εκείνο το καλοκαίρι, αλλά και το φθινόπωρο, ως τις μεγάλες γιορτές, παράτησε τα πάντα για χάρη της αδερφής της και της ανιψιάς της Χριστίνας... Από την ηλιόλουστη Σπετσοπούλα, ως το μόνιμο διαμέρισμα τους στο «Κλάριτζες» του Λονδίνου, αλλά και το χειμώνα στο σαλέ τους στο Σεν Μόριτς, που ήταν μικρογραφία των τσαρικών χειμερινών ανακτόρων, η Ευγενία πρόσφερε εξυπηρέτηση και χαρά στη ζωντοχήρα αδερφή της... Εκείνη δεχότανε τη φιλοξενία και τις περιποιήσεις, ώσπου μια μέρα απόρησε και είπε: Μα για στάσου, Τζένη μου... Μήπως νόμισες ότι είμαι ξοφλημένη; Ο πρώην σύζυγος μου ζει και χαίρεται τη ζωή του με την Κάλλας... Εγώ, λοιπόν, γιατί να παριστάνω τη θλιμμένη αυτοκράτειρα, αφού υπάρχουν γύρω μου τόσοι άντρες, έτοιμοι να εκπληρώσουν κάθε επιθυμία μου;

Η πρωτοθυγατέρα του Λιβανού -γυναίκα του ενός και μοναδικού άντρα- έκανε το σταυρό της, μη πιστεύοντας στ' αυτιά της με τα λόγια της αδερφής της... Το είπε στο Σταύρο κι εκείνος μελαγχόλησε, γιατί κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να πετάξει η καρδερίνα μακριά τους και να πιαστεί σε κάποια ξόβεργα... Πάει, την έχανε... Γιατί του αρκούσε να τη βλέπει διαρκώς μέσα στην οικογένεια του... Ένιωθε ότι είχε δυο γυναίκες... Την Τζένη, μητέρα των παιδιών του, που την είχε συνηθίσει και την ανεχότανε, και την Τίνα, που την ορεγότανε και την ποθούσε, όπως παλιά, στη Νέα Υόρκη... Την ξεμονάχιασε και της είπε: — Ενώ εσένα αγαπούσα και θ' αγαπώ πάντα... Μη φεύγεις και μου στερείς τη χαρά να σε βλέπω, να σε θαυμάζω και να σε ποθώ κάθε μέρα και περισσότερο...

Η Τίνα, όχι πως έπεφτε από τα σύννεφα, αλλά ποτέ δεν είχε πάρει στα σοβαρά το Σταύρο ότι την αγαπούσε, ούτε τότε που της τα 'ριχνε στο «Πλάζα» κι εκείνη δεν είχε μάτια παρά μόνο για τον Άρη... Κι όμως, ο άντρας της αδερφής της πρέπει να ήταν ακόμη ερωτευμένος μαζί της, αφού κάθε φορά που συναντιόντουσαν ένιωθε το βλέμμα του καυτό πάνω της και από τότε που βρισκότανε κοντά τους, που τον έχανες, που τον έβρισκες, στο σπίτι... Είχε απορήσει και η Τζένη, που τον τελευταίο καιρό διεύθυνε τις δουλειές του με τα τηλέφωνα, αλλά της έγνεφε ότι η Τίνα είχε ανάγκη τη συμπαράσταση και των δυο τους για να ξεχάσει τον εφιάλτη-Άρη...

Και ήρθε η στιγμή που η Τίνα μάζεψε τις βαλίτσες της και τους αποχαιρέτησε: Φεύγω, όχι γιατί δεν σας αγαπώ, αλλά γιατί πρέπει να βρω κάποιον να με φροντίζει, όχι σαν μπάτλερ...

Ο γερο Νιάρχος τα θυμόταν όλα αυτά και κυρίως ότι είχε μείνει άναυδος, όταν αργότερα τηλεφώνησε η Τίνα στη γυναίκα του και της ανακοίνωσε ότι θα παντρευόταν το μαρκήσιο του Μπλάντφορντ... «Ποιόν, αυτόν τον ψηλολέλεκα», είχε απορήσει, αλλά η Τζένη έδειχνε κατενθουσιασμένη: «Είναι εξάδερφος της βασίλισσας της Αγγλίας και πρέπει να μου φτιάξουν μιά εξεραιτική τουαλέτα για το γάμο»...

Ο γάμος έγινε το 1961 και για δεύτερη φορά ο Νιάρχος έβλεπε τη γυναίκα που λάτρευε στο πλευρό ενός άλλου... Της το ψιθύρισε και στο αυτί, όταν τη φιλούσε νύφη: «Σήμερα πεθαίνω για δεύτερη φορά»...

Η Τίνα με το μαρκήσιο της εγκατασταθήκανε στο Λι Πλέις του Οξφορσάιντ, που γειτόνευε με το κτήμα του δούκα του Μάλμπορο και για ένα διάστημα οι νιόπαντροι είχαν εξαφανιστεί από τη δημόσια και κοσμική ζωή... «Καλά, ούτε τηλέφωνο;» απόρησε ο Σταύρος κι η Τζένη είχε την απάντηση: «Θα είναι πολύ ερωτευμένη»... «Καλά, μ' αυτό το γλυκανάλατο; Θέλω να ξέρω, τι του βρήκε»... «Ό,τι είχε βρει και στον Άρη».

— Γι' αυτό τον κεράτωσε με τον Χερέρα;

Ο γέρος θυμότανε φράση με φράση την σκηνή που επακολούθησε, μετά από αυτό που είχε ξεφουρνίσει... Η Τζένη είχε αγριέψει τόσο, που έσπασε και κάποιο βάζο, φωνάζοντας ότι η αδερφή της ήταν και είναι κυρία, αλλά οι φυλλάδες δημοσίευσαν μια αθώα φωτογραφία με φαρμακερή λεζάντα...

Ο Νιάρχος, όμως, είχε αντίθετη γνώμη:΄Αν ήταν κυρία, δεν θα παντρευόταν την πρώτη φορά ένα γερο πόρνο και τη δεύτερη μια αδερφή... Αλλά, βλέπεις, βολεύεται, εξωσυζυγικά, με νταβραντισμένους νεαρούς... Έπρεπε να έχει εμένα άντρα και θα 'βλέπε...

Η Τζένη, δεν έχασε την ευκαιρία και του το πέταξε χαιρέκακα: Αμ δεν σε ήθελε, κακομοίρη μου... Προτίμησε τον Άρη...

Ο άντρας της εξεμάνη. Της άστραψε ένα χαστούκι και την άφησε να κλαίει υστερικά...

Η αδερφή του Νιάρχου, Μαίρη Δρακοπούλου, που ήξερε το πάθος του για τη δουλειά του, αναρωτιόταν πως -μετά τόσα χρόνια, που είχε φάει τη χυλόπιτα από την Τίνα- του έμενε καιρός να σκέφτεται ακόμη τη γυναίκα που της είχε πάρει την παρθενιά ο μεγαλύτερος εχθρός του... Μια μέρα, που ήταν ευδιάθετος ο Νιάρχος, της είπε: Η Ευγενία έπρεπε να πάρει κάποιο μαουνιέρη σαν τονπατέρα της, άξεστο και ακοινώνητο... Η Αθηνά, όμως, που ήταν πλασμένη για πρίγκιπα, πήρε τον Σμυρνιό, τον ασουλούπωτο...

Η Μαίρη, που ήταν έξη χρόνια μεγαλύτερη από τον αδερφό της και γι' αυτήν ήταν πάντοτε ο «μικρούλης» της, προσπαθούσε να τον συνετίσει: Μα είναι δυνατόν, Σταύρο μου, να σκέφτεσαι ακόμη την Τίνα, όταν η Ευγενία σου χάρισε τέσσερα υπέροχα παιδιά και γίνεται χαλί και την πατάς; Γυρνάς όλο τον κόσμο για τις δουλειές σου και ξέρεις ότι έχεις αφήσει στο σπίτι σου μια υπέροχη μάνα και νοικοκυρά.

Αυτό ακριβώς δεν του άρεσε του Νιάρχου στα 52 χρόνια του... Να τον θεωρούν πάτερ φαμίλια μικροαστικού στιλ, ενώ ο Ωνάσης έσερνε πίσω του τους παπαράτσι κι έμπαινε πρωτοσέλιδος για τα ερωτικά του σκάνδαλα... Όταν, μάλιστα, μια ιταλική εφημερίδα τον ανέφερε ως μπατζανάκη του Ωνάση, σκύλιασε και άρχισε να ουρλιάζει: «Ποιός ρε, εγώ, ένας αριστοκράτης, να παίρνω φως από ένα πρόσφυγα;» Σε τέτοια ξεσπάσματα του, έπινε ο Νιάρχος και οι συνεργάτες και διευθυντές του εξαφανίζονταν, γιατί έτρεμαν την οργή του... Τότε, το μεγάλο αφεντικό, έμπαινε στο μπάνιο, άνοιγε το κρύο νερό και κάλμαρε... Πολλές φορές, έβγαινε με το μπουρνούζι και καθότανε στο γραφείο του, υπαγορεύοντας και διατάζοντας με νηφαλιότητα, λες και ήταν ένας άλλος άνθρωπος, εντελώς διαφορετικός από εκείνον που, πριν λίγο, έβριζε θεούς και δαίμονες... Στο μπάνιο, πάντα, κοιταζότανε στον καθρέπτη, από τότε που ήταν φτωχός, ως τα σήμερα, που είχε γίνει κροίσος... Κι εκεί, μπροστά στον καθρέπτη, στα 52 χρόνια του, πήρε την απόφαση να μην ξανακοιμηθεί με τη γυναίκα του...

Θυμόταν τον εαυτό του με το μπουρνούζι μπροστά στον καθρέπτη... Ναι, αλλά πριν 35 χρόνια, μέσα στο μπουρνούζι υπήρχε ένα σφιχτοδεμένο ακόμη αθλητικό κορμί, ενώ τώρα είχε απομείνει ένα κάτισχνο νερομπουλιασμένο κρέας... Τι τα θέλω και τα σκέφτομαι όλα αυτά, άρχισε να μουρμουρίζει, ανίκανος όμως να δαμάσει τη σκέψη του, που γύριζε όλο στα παλιά...

Η Τίνα, όχι μόνο δεν υπήρξε ευτυχισμένη με το δούκα, αλλά όσο έζησε μαζί του, παρακολουθούσε από τις εφημερίδες και τα περιοδικά τον ερωτικό δεσμό του Άρη με τη Μαρία Κάλλας και το 1968 το γάμο του με τη χήρα του προέδρου Κένεντι, την Τζάκι... Η λατρεία που είχε, κάποτε, για τον πρώτο άντρα της ζωής της, είχε σβήσει. Αλλά έμενε η ζήλεια ότι ο Άρης έσερνε από τη μύτη, για εννιά χρόνια, τη διασημότερη πριμαντόνατου αιώνα και αφού την έστυψε και την πέταξε σαν λεμονόκουπα, στεφανώθηκε μια διασημότερη γυναίκα... Τα συζητούσε, κατά διαστήματα, όλα αυτά η Τίνα με την Τζένη και μια μέρα ο Νιάρχος άκουσε την κουνιάδα του να λέει: Καμιά γυναίκα στον κόσμο δεν μπορεί ν' αντισταθεί στον Άρη. Σε κάθε μια, βρίσκει το αδύνατο σημείο της...

Αυτή η κουβέντα κακοφάνηκετου Νιάρχου, γιατί είχε μεγάλη ιδέα, μόνο για τον εαυτό του... Έτσι, του ξαναμπήκε η έμμονη ιδέα, ότι αν δεν πηδούσε την Τίνα, θα έφευγε ανικανοποίητος από τη ζωή, έστω κι αν είχε απολαύσει πολλές γυναίκες... Η μεγάλη ευκαιρία του δόθηκε όταν χώρισε η Τίνα από τον κρυόπλαστο δούκα κι άρχισε πάλι να την πολιορκεί, ακόμη και μπροστά στην Ευγενία, που ποτέ δεν είχε πάρει τις προθέσεις του άντρα της στα σοβαρά. Γιατί νόμιζε ότι ήταν αστεϊσμοί και πειράγματα, για να διασκεδάσει την αδερφή της, που από τότε που είχε χωρίσει με τον Άρη, έπινε βαρβιτουρικά για να μπορέσει να κοιμηθεί... Σίγουρα -σκύλιαζε ο Νιάρχος- η Τίνα δεν μπορεί να ξεχάσει το ζουμπά και πως να τον ξεχάσει αφού παντρεύτηκε ένα κρυόκωλο αγγλοσάξονα... Κι όμως, καθώς την έβλεπε στη Σπετσοπούλα, να απολαμβάνει με το μαγιό τον ήλιο και τη θάλασσα, σκεφτόταν ότι αυτό το υπέροχο θηλυκό κορμί δεν είχε γεννηθεί μόνο για τον Σμυρνιό και τον Άγγλο... Λες να ήσαν αληθινές οι φήμες και τα κουτσομπολιά των λαϊκών περιοδικών, ότι η Τίνα έμπαζε στο σαλέ της παλιότερα τον παιδαρά καθηγητή της του σκι κι αργότερα, τον Βενεζουελανό πλέι μπόι; Αλλά και στη Σπετσοπούλα, που την έχανες που την έβρισκες, με τον μπρατσωμένο καθηγητή του θαλάσσιου σκι... Μόνο η Τζένη ήταν τύπος και υπογραμμός, η γυναίκα του ενός και μοναδικού άντρα, όπως ήταν γνωστή στο τζετ σετ... Η Τίνα ξημεροβραδιαζόταν στη Σπετσοπούλα χαχανίζοντας με την αδερφή της, που επιστατούσε στη λάτρα του σπιτιού και της κουζίνας, πάνω από τα κεφάλια του προσωπικού...

Έννοια σας και θα σας φτιάξω και τις δυό, μουρμούρισε ο Νιάρχος που τις άφησε  να χαζολογάνε, και έφυγε από το νησί  με το ελικόπτερο.

προστέθηκε στις: Τετάρτη 26.11.2014