ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ κεφάλαια 1 - 11

Συρρικνωμένος κι΄ανήμπορος να κυβερνάει το στόλο και τις επιχειρήσεις του,θυμότανε  τον παλιό εαυτό του, ζωηρό  και ευθυτενή, να επιβλέπει την κάθε λεπτομέρεια του αμύθητου  πλούτου του... 

 3.  Βελτίωση προσωρινή

Μέσα στην αναταραχή της ξαφνικής βελτίωσης της υγείας του αφεντικού του, ο Τομ διαπίστωσε ότι μόνο ένα μέλος της οικογένειας του Νιάρχου δεν είχε ειδοποιηθεί. Ήταν η κόρη του Έλενα, από το γάμο του-αστραπή με τη Σαρλότ Φορντ, που από νήπιο είχε αποκοπεί εντελώς από τον πατέρα της, που  τον έβλεπε μόνο από  φωτογραφίες των εφημερίδων και περιοδικών... Ο Νιάρχος θεωρούσε αυτό το παιδί σαν  πλάσμα   άλλου πλανήτη, αποκομμένο από τα τέσσερα γήινα παιδιά του που είχε με την Ευγενία. Είχε χωρίσει φιλικά με την Σαρλότ, πείθοντάς την ότι ήταν πολύ νέα, όμορφη και πλούσια για να χαραμίσει τη ζωή της με ένα πολυφαμελίτη γέρο... Η Φορντ τον έπαιρνε κατά διαστήματα στο τηλέφωνο και εκείνος την ρωτούσε τυπικά για τη κόρη τους, που είχε συνηθίσει στο γονιό εκ του μακρόθεν... Τελικά και η τηλεφωνική επαφή του Νιάρχου με την Σαρλότ αραίωσε, Μετά από χρόνια,  όταν  Ελβετός φίλος του τον ρώτησε αν  η Έλενα παντρεύτηκε τον κηπουρό της, του είπε     « πράγματι, το ζωντόβολο πήρε ένα  τόσο κατώτερο του». ΚΙ΄όταν  ο  Ελβετός τον κοίταξε ειρωνικά, ξέσπασε πάνω του:  Τι νομίζεις, ασήμαντο γέννημα των καντονιών, ότι δεν μπορώ να περιφρονώ τους ασήμαντους, επειδή κι εγώ δεν κατάγομαι από ζάπλουτους ή γαλαζοαίματους; Ο πλούτος και η ευγένεια μου ξεκινάνε από εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι Έλληνας και η Ελλάδα μετράει χιλιετίες πνευματικότητας και παράδοσης... Κι αν δεν το ξέρεις, εκείνος που εμπνεύστηκε τα καντόνια σας, ο Καποδίστριας, Έλληνας ήταν! Εκείνη την ημέρα ο Νιάρχος έλουζε με τις λέξεις «μαλάκα», «ηλίθιε» και «όρνιο», όλο το προσωπικό... Ελβετούς, Γάλλους, Άγγλους και Έλληνες... Τότε, όμως, ο στόλαρχος βρισκόταν ακόμη πάνω στη γέφυρα της ναυαρχίδας του, ενώ τώρα προσπαθούσε να κάνει το θαλασσόλυκο μέσα από την καμπίνα - κρεβατοκάμαρα του, ενώ το τιμόνι κρατούσαν άλλοι... Τότε  είχε σούζα, στο ένα πόδι, όλους  που  δούλευαν κοντά του κι όταν τον πιάνανε τα μπουρίνια του,  ξεσπούσε πάνω τους... Μια φορά, που ο νεαρός ιδιαίτερος γραμματέας του Γιώργος Θεοτόκης, ξέχασε να κόψει από μιά εφημερίδα ένα άρθρο που τον αφορούσε, τον έβαλε και... έφαγε το απόκομμα!

Ο Φίλιππος και ο Σπύρος μείνανε αρκετή ώρα στο δωμάτιο του με τους γιατρούς, που ο πατέρας τους περιγελούσε με γκριμάτσες... Ο κύριος καθηγητής, όμως, κοίταξε κατάματα το μεγάλο γιο, σαν να του έλεγε ότι ο γέρος έκανε καραγκιοζιλίκια κι ότι δεν υπήρχε βελτίωση στην υγεία του... «Μόνο η γλώσσα του λύθηκε», ψιθύρισε στο μεγάλο... Ο μπάτλερ κι ο καμαριέρης είχαν πλύνει και ξυρίσει το δύστροπο αφεντικό, του φορέσανε -κατ' απαίτηση του, μετά από πολύ καιρό- το μπλου τζάκετ και το ναυτικό κασκέτο και τον οδηγήσανε κούτσα - κούτσα στο προσωπικό του ασανσέρ, που δεν ξεκινούσε αν το φωτοκύτταρο δεν έβλεπε το πρόσωπο του... Στο βάθος του καθιστικού ακούστηκε σούσουρο και να που πρόβαλε, ανάμεσα στον μπάτλερ που τον υποβάσταζε και στους γιους του, ο υπ' αριθμόν 12 πλουσιότερος άνθρωπος, που είχε δώσει εντολή στον επικεφαλής των σεκιούριτι, οι επισκέπτες του να είναι δέκα μέτρα μακριά από την πολυθρόνα του... Καθώς πλησίαζε με τη συνοδεία του, όλοι βλέπανε ένα «άλλο» Νιάρχο, ακόμη πιο συρρικνωμένο από όσο ήταν πριν τρία χρόνια... Με τίποτα δεν θύμιζε το αιλουροειδές με το κεφάλι αρπακτικού, του παλιού καιρού... Ήταν ένα καμπουριασμένο γεροντάκι, που προκαλούσε οίκτο... Ο αρχιναυπηγός της εταιρίας του, ψιθύρισε στο διπλανό του: «Θεέ μου, είναι σαν φαγωμένο από το σαράκι ξύλο»...

Τον βοήθησαν να καθίσει στην πολυθρόνα του... Ανάσαινε αδύναμα, αλλά συγκεντρώθηκε, σήκωσε το γερό του χέρι καιπροσπάθησε να ξαναβρεί την παλιά στεντόρεια φωνή του, που όλοι την έτρεμαν... Μα δεν μπόρεσε... Η φωνή βγήκε βραχνή κι αδύναμη: Νιώθω σαν τάνκερ που κινδύνεψε να καταποντιστεί, αλλά αντιμετώπισε την καταιγίδα και συνεχίζει τώρα τη ρότα του...

Την απόλυτη σιωπή, τη διέκοψε κάποιο δειλό χειροκρότημα και ξαφνικά όλοι άρχισαν να χειροκροτούν, ώσπου το αφεντικό, σήκωσε αδύναμα το χέρι και ξανάπεσε βουβαμάρα. Σας ευχαριστώ όλους -είπε- και από αύριο θέλω ραπόρτο από τα πόστα σας... Η κυρία Χίλαρι, θα σας ενημερώσει για τα ραντεβού μας... Σας ευχαριστώ και πάλι, μπορείτε να γυρίσετε στα γραφεία σας...

 Οι επισκέπτες -ραχοκοκαλιά των επιχειρήσεων του Νιάρχου- άρχισαν να μετακινούνται πίσω από τους δύο μεγαλόσωμους σεκιούριτι, να πλησιάζουν σε κάποια απόσταση και να υποκλίνονται ταπεινά -όπως οι προσκυνητές στον επιτάφιο- πριν αποχωρήσουν... Όλοι φεύγανε σιωπηλοί, αλλά μόλις φτάνανε στον προθάλαμο της γκαρνταρόμπας, βομβολογούσαν σαν σφήκες φαρμακερές, ρίχνοντας το δηλητήριο τους... Η εικόνα του μεγάλου αφεντικού, που τόσα χρόνια τους έβριζε, τους εξευτέλιζε και τους λοιδορούσε, είχε θρυμματιστεί... Μια γελοιογραφία ενός ασθενικού κι ανήμπορου γέρου βρισκότανε στο σαλόνι, πάνω στους περσικούς τάπητες και κάτω από τους πίνακες των μεγάλων ζωγράφων. Οι γιοι του παρέμεναν αμήχανοι, όταν τους διέταξε αυταρχικά: «Και τώρα δρόμο και αύριο θέλω ενημερωμένο το προσωπικό μου κομπιούτερ». Ένα εγγόνι του -ο Σταύρος Νιάρχος τζούνιορ-  τόλμησε να πλησιάσει και να απλώσει το χεράκι του, να τον αγγίξει... Ο γέρος του χάιδεψε το κεφάλι, πήρανε θάρρος και τα άλλα και ήρθανε κοντά του... Ο παππούς τους χαμογέλασε κι εκείνα δεν το κατάλαβαν, μάλλον νόμισαν ότι τους έκανε γκριμάτσα, γιατί το συρρικνωμένο πρόσωπο με το ένα μάτι και το στραβωμένο στόμα, δεν μπορούσε να εκφραστεί...

Στην γκαρνταρόμπα ο Τομ, καθώς βοηθούσε το μεγάλο γιο να φορέσει το γούνινο παλτό του, του ψιθύρισε: Αν σας ενδιαφέρει, σερ, άκουσα το μετεωρολογικό δελτίο... Η βελτίωση του καιρού θα είναι προ-σω-ρι-νή...

— Πότε το άκουσες... Εσύ όλο τους γιατρούς σέρβιρες...

 — Ακριβώς, σερ, στο ιατρικό συμβούλιο το άκουσα...

Όταν φύγανε όλοι, ο Νιάρχος διέταξε να τον πάνε στην κρεβατοκάμαρα του... Ένιωθε κουρασμένος, αλλά και ικανοποιημένος για την παράσταση που είχε δώσει... Ούτε σκέψη ότι το χάλι του, θα το σχολίαζε τώρα όλο το Σεν Μόριτς... «Αφού ξαναβρήκα τη μιλιά μου, θα ξαναβρώ και την υγειά μου», σκεφτότανε... Τον πήρε ο ύπνος, με τη νοσοκόμα να διαβάζει με χαμηλό φως κάποιο βιβλίο και τον σεκιούριτι, έξω από την ανοιχτή πόρτα, να λαγοκοιμάται στην καρέκλα... Γύρω στις τρεις τα μεσάνυχτα ο Νιάρχος ξύπνησε, από κάποιο όνειρο, που ήταν αδύνατο να το θυμηθεί... Έπρεπε, όμως, γιατί ο παππούς του έλεγε ότι αλίμονο σε κείνον που δεν βλέπει όνειρα και τρις αλίμονο σε κείνον που δεν τα θυμάται... Έστυβε τη μνήμη του κι άρχισε να ξεγελάει τον εαυτό του, πως τάχα είχε δει ένα από τα άλογα του να κερδίζει το αγγλικό ντέρμπι... Ξαφνικά, έβαλε τις φωνές: «Πεινάω ρε ακαμάτηδες», φώναξε σε γαλλοελληνική διάλεκτο κι η νοσοκόμα πλησίασε το κρεβάτι του, ενώ ο σεκιούριτι έσπευδε στο τέλος του διαδρόμου, όπου υπήρχε τοστιέρα και ζεστό νερό για τον ξεκούτη, που παρίστανε τον πεινάλα και μετά δυο - τρεις μπουκιές έσπρωχνε το δίσκο από μπροστά του... Το ίδιο έκανε και τώρα, μέσα στη βαθιά νύχτα, άρπαξε με βουλιμία το φλιτζάνι με το χλιαρό ρόφημα, βούτηξε και το τοστ, αλλά ψευτόπινε και ψευτομασουλούσε... Τα δάχτυλα του τρέμανε και τα χείλια του δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το ρόφημα και τις μπουκιές, που τον πασάλειβαν ως το σαγόνι... Τον σκουπίσανε και ξαναξάπλωσε με τη βοήθεια της νοσοκόμας, πιστεύοντας ότι είχε πάρει την πάνω βόλτα και το πρωί θα άρχιζε να τους χορεύει όλους σαν αρκούδες στο χαλκά... Μετά, τον ξαναπήρε ο ύπνος... Όταν άνοιξε τα μάτια, είχε ξημερώσει για τα καλά... Είδε το γιατρό να του χαμογελάει: Καλή σας ημέρα, κύριε Νιάρχο. Πως αισθάνεσθε σήμερα;

Δεν του απάντησε, γιατί είχε το νου του στον μπάτλερ, που είχε ανοίξει την ντουλάπα του τοίχου και περίμενε διαταγή, ποιά ρόμπα θα του έφερνε. " Τη γαλάζια", είπε αυταρχικά  και μετά γύρισε στο γιατρό: «Σε τρώει η περιέργεια να δεις αν έχω καλυτέρευση... Ναι, έχω, αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν είμαι πια το λιοντάρι που βρυχότανε και τα κάνανε όλοι πάνω τους... Αλλά και έτσι όπως είμαι, όλοι σας, με τρέμετε καριόληδες...» Ο γιατρός δεν κατάλαβε την τελευταία λέξη, που ο γέρος την πέταξε στα ελληνικά. Του έπιασε το σφυγμό, αλλά δίσταζε να τον διατάξει να πάρει βαθιές εισπνοές και να βήξει, γιατί τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν υπάκουε αλλά τον έβριζε κιόλας...

 Μπροστά στο τζάκι, τον περίμενε η γραμματέας του, η Χίλαρι. «Πανάθεμά σε -μουρμούρισε- δεν μου οτέλνανε καμιά νεαρή να αναζωογονηθεί η ψυχή μου»... Να, όμως, πιο εκεί, η νοσοκόμα, ζουμπουρλούδικη, με μίνι... Της χαμογέλασε... Η ημέρα είχε προχωρήσει, το είδε ο γέρος στο μεγάλο ρολόι αντίκα, ανάμεσα στον Ρενουάρ και στον Γκογκέν... Κάποτε του άρεσε να ποζάρει μπροστά σε πίνακες της συλλογής του, που θα μένανε στους αιώνες των αιώνων αθάνατοι, ενώ αυτός, όσο πλούτο κι΄αν αποκτούσε, θα έλυωνε σαν σκουλήκι στο χώμα...  Έξω από την τεράστια διπλή τζαμαρία, το κατάλευκο τοπίο, απόμακρο κι απλησίαστο για τον έγκλειστο του σαλέ... Θυμήθηκε την τελευταία φορά που τον είχανε βγάλει στη βεράντα, πριν πολύ καιρό... Ήταν καλοκαίρι, τα χιόνια είχανε λειώσει, αλλά πριν νιώσει την αύρα από τις Άλπεις, φταρνίστηκε κάνα δυο φορές κι ο γιατρός είχε διατάξει να τον φέρουνε μέσα... Είχε αντιδράσει και τσινήσει, αλλά τίποτα...

Είχαν περάσει μήνες και το τραύλισμα του συνεχιζόταν, ώσπου χθες είχε γίνει το θαύμα... Μόλις νιώσω εντελώς καλά -σκεφτόταν χαιρέκακα ο γέρος- θα τους αρχίσω όλους στα χαστούκια... Όλους όσους έχω καταγράψει στη μνήμη μου, όλους όσοι με παιδεύουνε και δυστροπούνε στο ντάντεμά μου... Καταλάβαινε ότι όλοι γύρω του τον αντιμετώπιζαν σαν μωρό ή μάλλον σαν ξεμωραμένο γέρο... Στην αρχή ναι, αλλά μετά, οι γιατροί, οι νοσοκόμες, το προσωπικό, δεν τον υπολόγιζαν ως τον κραταιό στόλαρχο, που στέκονταν μπροστά του όλοι προσοχή... Τώρα του έφερναν την πάπια βαριεστημένα και τον ξεσκάτωναν με γκριμάτσες αηδίας, ενώ παλιότερα θα συναγωνίζονταν ποιος να του πρωτογλείψει τον κώλο...

Από τότε που μπερδευόταν στην ομιλία του μπήκε η ιδέα, ότι με το φαγητό θα δυνάμωνε και θα λυνόταν η γλώσσα του κι όπως έλεγε ο πατέρας του, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει... Αλλά ενώ φώναζε συχνά ότι πεινάει, μετά δυο τρεις μπουκιές, που κι αυτές τις κατάπινε με το στανιό, έσπρωχνε το πιάτο... Με τις ώρες έμενε ακίνητος κι αμίλητος στο κρεβάτι ή στην πολυθρόνα. Ποιος; αυτός ο αεικίνητος άνθρωπος με το δαιμονικό  μυαλό... Η γραμματέας με τον μπάτλερ συχνά κοιτάζονταν στα μάτια και μια μέρα η Χίλαρι σχολίασε χαμηλόφωνα: «Φυλακισμένο δυνατό μυαλό, σε αδύναμο σώμα...» Του άρεσε του υποψήφιου συγγραφέα αυτή η παρομοίωση και τη σημείωσε.

Συρρικνωμένος κι΄ανήμπορος να κυβερνάει το στόλο και τις επιχειρήσεις του,θυμότανε  τον παλιό εαυτό του, ζωηρό  και ευθυτενή, να επιβλέπει την κάθε λεπτομέρεια του αμύθητου  πλούτου του... 

4.  το αυτοκρατορικό  Ν

  Σήμερα το μεγάλο αφεντικό έδειχνε ότι η φυλακισμένη για μήνες σκέψη του, ετοίμαζε την απόδραση της... Σκεφτόταν ότι την υπέρογκη περιουσία του, που είχε δημιουργήσει μόνος του, τη διαφέντευαν οι γιοι του, όλον αυτό τον καιρό που οι γιατροί έσκυβαν πάνω από το κρεβάτι του με χάπια, σύριγγες και σωληνάκια στο σώμα του... Πάει, όμως, όλα αυτά είχαν τελειώσει και σκέφτηκε να ξαναφάει, να δυναμώσει, να σηκωθεί και να τους περιποιηθεί όλους καταλλήλως... «Πεινάω», ούρλιαξε... Και πρόσθεσε: Να μου φέρετε και τις εφημερίδες, ξένες και ελληνικές.

Προσπάθησε να πιει το χυμό του, αλλά το ποτήρι έτρεμε στο χέρι του, το ίδιο και η φρυγανιά στο άλλο... Τρέχανε τα ζουμιά, ο μπάτλερ τον σκούπιζε με το πετσετάκι που μύριζε λεμονανθό... "Μαζεύτε τα", είπε κι έγνεψε να τον τσουλήσουν, πάνω στην καρέκλα με τις ρόδες, ως το γραφείο του. Διέταξε τη γραμματέα και το νοσοκόμο να τον αφήσουν μπροστά στο κομπιούτερ και μετά να απομακρυνθούν. Έβγαλε από το τσεπάκι του το χαρτάκι με τον κώδικα κι άρχισε να πατάει τα πλήκτρα. Ήθελε να βρει τον τωρινό αριθμό των βαποριών του, και το τελευταίο που είχε αποκτήσει. Έσκυψε, με το φακό στο ένα μάτι, και είδε το νούμερο 22 και δίπλα το σχεδιάγραμμα του τελευταίου τάνκερ που είχε μπει στο στόλο του: ΟCΕΑΝ GUARDIAN 290.929 τόνοι- 332.097 μ. μήκος- 22 μ. βύθισμα- Ναυπηνεία ΜΙΤΣΟΥΜΠΙΣΙ Ιαπωνία 1993- αξία: 88.000.000 δολάρια.

Τα κοκαλιάρικα δάχτυλα του μείνανε μετέωρα πάνω στα πλήκτρα, γιατί έφερνε στη μνήμη του τρία χρόνια πριν στη Νέα Υόρκη, μια συγκινητική στιγμή... Τον είχαν επισκεφθεί στο νοσοκομείο ο πλοίαρχος και οι αξιωματικοί που θα έφευγαν για την Ιαπωνία, όπου θα παραλάμβαναν το υπερδεξαμενόπλοιό του... Είχε δείξει με καμάρι τον πλοίαρχο Δημήτρη Καρακούλια και είχε πει στο γιο του Κωνσταντίνο:  Είναι Λάκων και είμαι υπερήφανος που θα διοικήσει το πιο εκσυγχρονισμένο τάνκερ του κόσμου.

 Όταν βαστούσαν ακόμη τα κότσια του, δεν κολάκευε κανένα, αλλά στα στερνά του έβρισκε λόγια συμπάθειας για εκείνους που θα μένανε πίσω και θα υπηρετούσαν τα παιδιά του... Έτσι και για τον καπετάν Δημήτρη έδειξε συμπάθεια μπροστά στο γιο του και θυμότανε που του εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ένα ταξίδι με το μεγαθήριο που θα κυβερνούσε... Γιατί όχι, καπετάν Σταύρο, είχε πει ο Λάκωνας πλοίαρχος, αλλά ο στόλαρχος είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι τα θαλασσινά ταξίδια ήταν πια κάτι το αδύνατο γι' αυτόν που τόσο είχε λατρέψει τη θάλασσα... "Ζηλεύω που δεν θα έρθω μαζί σας", είχε πει στους αξιωματικούς, όταν ο καπετάνιος αναφερόταν στο πλήρωμα: Μόνο 24 άτομα, 10 Έλληνες αξιωματικοί και 14 Φιλιππινέζοι, κατώτερο προσωπικό. Πρόκειται, καπετάν Σταύρο, για το τελευταίο δημιούργημα της σύγχρονης ναυπηγικής, με τα πάντα αυτοματοποιημένα, σε σημείο που δεν χρειάζεται νυ χτερινή βάρδια... Τα πάντα, στο μηχανοστάσιο, στη γέφυρα, στο τιμόνι, στην πλεύση, στο φόρτωμα και στο ξεφόρτωμα, κατευθύνονται από κομπιούτερ. Και είναι και «νταμπλ σκιν», δηλαδή το ένα σκάφος μέσα σε άλλο, ώστε αν γίνει ρήγμα να μη ρυπανθεί η θάλασσα.  Αυτή είναι η νέα εποχή της ηλεκτρονικής ναυτιλίας.

Ο γέρος πατούσε τα πλήκτρα, να βρει τους καταλόγους της χρυσής του εποχής, τότε που είχε φορτηγά και τάνκερ συνολικά 3,7 εκατομμυρίων τόνων! Ο στόλος του αυλάκωνε θάλασσες και ωκεανούς κουβαλώντας χρυσοφόρα φορτία: Σιτηρά, κάρβουνο, σιδηρομεταλλεύματα, ξυλεία, μαζούτ, πετρέλαιο, τα πλούτη της Γης... Έφερνε στη μνήμη του τα τάνκερ WORLD HORIZON, WORLD KINDNESS,  όλα θηριώδη  σκαριά με μηχανές τουρμπίνες,  κτισμένα στα ναυπηγεία Ι.Η.Ι. στη Γιοκοχάμα. Τα πλοία αυτά του απέδωσαν για πέντε - έξι χρόνια μεγάλα κέρδη και μετά παροπλίστηκαν για παλιοσιδερα στην Ταϊβάν... Τι να τά κανε  πια, αφού η Κρίση 1967-1975 του Σουέζ  είχε περάσει... Η Κρίση του Σουέζ, τι λαχείο! Από τα 160 εκατομμύρια τόνους πετρέλαιο που ανέβλυζε στη Μέση Ανατολή ημερησίως, τα 100 προορίζονταν για την Ευρώπη και μεταφέρονταν σ' αυτή, κάνοντας τα δεξαμενόπλοια το γύρο της Αφρικής... Ένα χρόνο πριν την Κρίση, λες και τον  είχε τσιμπήσει μύγα και είχε τη θεία πρόβλεψη, ν΄αυξήσει το στόλο του, που δεν προλάβαινε να μεταφέρει πετρέλαιο με τιμές τριπλάσιες του κανονικού! «Ένα ταξίδι, ένα βαπόρι!», ούρλιαζε ο τυχερός πλοιοκτήτης, που δεν ήταν μόνο τυχερός, αλλά και προνοητικός. Γιατί ενώ άλλοι εφοπλιστές έσπευδαν καθυστερημένα να παραγγείλουν τάνκερ, εκείνος διοχέτευε τα τεράστια κέρδη του όχι πια σε πλοία, αλλά σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, στεριανές αυτή τη φορά. Τους είχε τρελάνει όλους τους παραδοσιακούς εφοπλιστές, αυτός ο «αλεξιπτωτιστής» της εμπορικής ναυτιλίας, που έχτιζε βαπόρια όταν οι άλλοι δίσταζαν... Κι όταν εκείνοι προσπαθούσαν να τον μιμηθούν, τα έκαναν θάλασσα, γιατί η θάλασσα είχε στερέψει κερδοσκοπικά και ο Νιάρχος είχε ήδη προχωρήσει σε στεριανές επιχειρήσεις.

Και ο Ωνάσης εκείνη την εποχή είχε αυξήσει την περιουσία του και εθεωρείτο πλουσιότερος του αντιζήλου του, γιατί διέθετε όχι μόνο στόλο πλοίων και την αεροπορική εταιρία Ολυμπιακή, αλλά με την εν γένει διαγωγή του και τα πρωτοσέλιδα τωνεφημερίδων, είχε πείσει τους πάντες ότι ήταν ο κροίσος των κροίσων... Στην αρχή η μεγάλη προβολή του Ωνάση δεν τον ένοιαζε και τόσο το Νιάρχο, γιατί ήξερε ότι ο Σμυρνιός ήταν ένας φιγουρατζής για λαϊκή κατανάλωση, με μια θαλαμηγό σιδερένια -δηλαδή ευτελή- και χοντροκομμένες συλλογές ανόμοιων αντικειμένων και τεχνοτροπιών... Ενώ αυτός είχε για θαλαμηγό το σκαρί-κομψοτέχνημα και συλλογή πινάκων των μεγαλύτερων ιμπρεσιονιστών ζωγράφων... Η ελίτ της παγκόσμιας κοινωνίας υποκλινόταν στο γούστο του. Κάποτε ο Ολυμπιονίκης διάδοχος του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνος, τον είχε πειράξει: Κύριε Νιάρχο, σας την έσκασε ο Ωνάσης και στις ονομασίες των πλοίων του, προτάσσει το Olympic  με τους κύκλους. Πως δεν το σκεφθήκατε εσείς; O Νιάρχος είχε μειδιάσει: Υψηλότατε, εγώ προτίμησα το World γιατί δεν κυνηγάω κάθε τέσσερα χρόνια ένα ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά καταρρίπτω κάθε χρόνο το παγκόσμιο ρεκόρ! Τα μάθαινε ο Σμυρνιός και σχολίαζε ότι ο Νιάρχος είχε βάλει στις τσιμινιέρες του το μπλε, το άσπρο και το κόκκινο, μαζί με ένα τεράστιο Ν, που θύμιζαν Γαλλία και Ναπολέοντα Βοναπάρτη... Και τι σημαίνει αυτό; τον είχε ρωτήσει ο στενότερος συνεργάτης του Κώστας Γράτσος κι ο Ωνάσης είχε απαντήσει: Δεν κατάλαβες που το πάει; Νομίζει ότι είναι ο στόλαρχος, τι λέω; ο αυτοκράτωρ των ωκεανών...

 Τα μάθαινε όλα αυτά ο Νιάρχος και σκύλιαζε, όπως τώρα που τα θυμότανε κι έσκυβε στον κατάλογο με τα βαπόρια του, όλων των εποχών, για να επιβεβαιώσει ότι υπήρξε πράγματι ο Μέγας Στόλαρχος: WORLD CONCORD - WORLD SPLENDOUR - WORLD PEACE - WORLD GLORY - WORLD HARMONY - PHILIPPOS - WORLD DALE - EVGENIA S. NIARCHOS - WORLD KINDNESS - WORLD GLADE - WORLD MERMAID - WORLD SINCERITY - WORLD SPIRIT - WORLD GRATITUDE - WORLD JAPONICA - WORLD JONQUIL - WORLD JASMINE - WORLD DUALITY - WORLD DUET - WORLD INHERITANCE - WORLD INTELLIGENCE - WORLD INTEGRITY - WORRLD MEMORY - WORLD INSPIRATION - WORLD SKY - ELENA - SPYROS NIARCHOS - WORLD HERO - WORLD ENTERPRISE - WORLD HONOURWORLD SEA - WORLD HORIZON

Κουράστηκε να συνεχίσει, γιατί ο κατάλογος ήταν μακρύς. Πάτησε το πλήκτρο του εκτυπωτή. Τα ονόματα θάμπωσαν, ο Νιάρχος είχε ζαλιστεί και έγειρε το κεφάλι... Η γραμματέας του πλησίασε, δεν μπορούσε να καταλάβει αν το καμπουρια-στό σώμα με το ρυτιδωμένο πρόσωπο, κοιμότανε, είχε λιποθυμήσει ή είχε ξεψυχήσει... Τον άγγιξε ελαφρά στην πλάτη, κατάλαβε ότι κοιμόταν... Ήρθε και η νοσοκόμα, η Χίλαρι της έγνεψε να περιμένει, μη τον ξυπνήσουν και τρομάξει... Καθώς στεκόταν δίπλα του, σκεφτόταν το αφεντικό της την εποχή που την είχε προσλάβει στην υπηρεσία του... Θυμήθηκε ότι, τότε, κάποιος επώνυμος επισκέπτης του, για να τον πειράξει ή κολακέψει, του είχε πει:

— Κύριε Νιάρχο, μοιάζετε στο σώμα με πούμα, που έχει όμως κεφάλι γερακιού...

Σε λίγο ο γέρος ξύπνησε, είδε μπροστά του το κομπιούτερ και είπε στη γραμματέα του:

— Όταν σκέφτομαι κλείνω τα μάτια... Δώσε μου τα χαρτιά από τον εκτυπωτή και πάμε.

Έσβησε το καντράν, πήρε στα κοκαλιάρικα χέρια του τα χαρτιά. Τον βοήθησαν να σηκωθεί και να καθίσει στην κινητή καρέκλα. Η Χίλαρι ένιωσε τα χνώτα του, τη μυρουδιά του σώματος του, που απέπνεε θάνατο... Κατάλαβε ότι από το Σταύρο Νιάρχο δεν είχε μείνει τίποτα... Ήταν πια, ένα απομεινάρι κυνηγιάρικου αρπακτικού, γαντζωμένου μετά σμπαραλιασμένα νύχια του στο κομπιούτερ, για να επιβεβαιώσει τη λεία του... Και τι λεία! Μόνο με τους σαράντα τόνους χρυσού, που φύλαγε στις ελβετικές τράπεζες, θα μπορούσαν να συντηρηθούν τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονα του, χωρίς να δουλέψουν στον αιώνα τον άπαντα...

Τον φέρανε κοντά στο τζάκι, στην πολυθρόνα του κι εκεί ο γέρος, αφού του δώσανε τα φάρμακα του, άρχισε να βλαστημάει, γιατί η Φύση, ο Θεός, δεν του έδιναν μια παράταση υγιούς ζωής, για να χαρεί τα πλούτη και τη μεγαλοφυία του... Καλά -μουρμούριζε- να πεθαίνουν οι φτωχοί και οι ασήμαντοι, αλλά όχι ένας Νιάρχος, που από το τίποτα μεγαλούργησε... Με την αδύναμη φωνή του, άρχισε να διαμαρτύρεται στα ελληνικά, ώστε να μην τον καταλάβουν τι έλεγε:

— Γιατί, Θεέ μου, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Μαθουσάλας, ζή¬ σανε τετρακόσια χρόνια κι εγώ δεν μπορώ να φτάσω τα 100;

— Θέλετε να σας εξυπηρετήσω σε κάτι, κύριε Νιάρχο; τον ρώτησε η νοσοκόμα.

— Ναι, να με αφήσετε ήσυχο.

Τον πήρε ο ύπνος... Η Χίλαρι έφυγε βιαστική για να πλυθεί... Σίγουρα, θα έκανε μπάνιο και θα άλλαζε τα ρούχα της που είχε αγγίξει ο γεμάτος σάλια γέρος... Ο Τομ πλησίασε αθόρυβα πά¬νω στο χαλί και κάθισε στον καναπέ, δίπλα στη νοσοκόμα. Ο γέρος κάτι ψιθύριζε στον ύπνο του, μάλλον ευχαριστημένος... Τον έτρωγε η περιέργεια τον μπάτλερ, να μάθει τι όνειρο έβλεπε ο σερ... Έβλεπε για μια ακόμη φορά στο κομπιούτερ την αμύθητη περιουσία του και σκεφτόταν ότι ο Φορντ, ο Ροκφέ-λερ, ο Χιουζ, ο Γκετί, ο Μαχμούτ ελ Μαχτουμπ (κάπως έτσι λένε τους ζάπλουτους εμίρηδες) ποτέ δεν μάθανε το ακριβές σύνολο των περιουσιακών τους στοιχείων... Ξαφνικά, σφηνώθηκε στο όνειρο του η εξαθλιωμένη εικόνα του τρελάρα Χάουαρντ Χιουζ... Τι φρικτό τέλος είχε αυτός ο ομορφάνθρωπος, που πριν τουστρίψει από τα ναρκωτικά, τον ζήλευαν οι κροίσοι της Γης... Απομονωμένος στο απόρθητο φρούριο του, με τον τρόμο ότι θα τον δηλητηριάσουν... Άπλυτος, αξύριστος, μετά μακριά μαλλιά του κολλημένα στη γλίτσα τους, γδυτός, πάνω στο κρεβάτι... Και μόνιτορ μπροστά του, να ελέγχουν την είσοδο, τους διαδρόμους, τις σκάλες, το προσωπικό του στα δωμάτια τους, στην κουζίνα... Έμοιαζε με αποστεωμένο Ταρζάν, εξαθλιωμένο βασιλιά της ζούγκλας... Ποιος, αυτός που άλλοτε είχε όλες τις Τζέιν του Χόλιγουντ στα πόδια του... Ποια να πρωτομπεί στα μέγαρα του και στο μεγαλύτερο αεροπλάνο του κόσμου, που είχε σχεδιάσει και πιλόταρε ο ίδιος...

Ο γέρος πετάχτηκε από τον εφιάλτη:

— Θεέ μου, σε ευχαριστώ που δεν κατάντησα σαν εκείνον... Γιατί μπορεί το σώμα μου να έγινε λιπόσαρκο κι αδύναμο, αλλά το μυαλό μου διατηρείται σε φόρμα νεανική... Και κυρίως, είναι σε θέση να αθροίζει τον αμέτρητο πλούτο μου...

Πήρε η ματιά του τον Κεφαλονίτη.

— Εδώ είσαι;

— Που να πάω, σερ; Πάντοτε κοντά σας, να σας υπηρετώ.

— Μπαγαπόντη... Ξέρεις τι έβλεπα στον ύπνο μου; Εκείνο το μουρλό τον Χιουζ, που φοβότανε μήπως τον δηλητηριάσουν οι σωματοφύλακες και το προσωπικό του... Λες να κινδυνεύω κι εγώ από σας; Και ξέρεις ποιο θα είναι το κίνητρο σας; Η ζήλεια και ο φθόνος, γιατί κατάφερε ένας άνθρωπος, χωρίς καμιά απολύτως βοήθεια, να ανεβεί ένα-ένα όλα τα σκαλοπάτια της ζωής και να στήσει το φλάμπουρο του, μετά από τιτά¬ νιες μάχες, στην κορυφή... Να σου πω, να τα ξέρεις, Τομ... Ξεκίνησα με ένα καρυδότσουφλο, που το βύθισαν τα στούκας και με την αποζημίωση που πήρα από την ασφάλεια, έκανα σερμαγιά για το στόλο μου... Και πραγματοποίησα το όνειρο μου να δώσω σε όλα τα σκάφη μου την ονομασία WORLD: παγκόσμιος. Η λέξη που με κατείχε από παιδί, τότε που ονει¬ ρευόμουνα να γίνω ο Μεγαλέξανδρος των ωκεανών.

Ο Κεφαλονίτης δεν έβγαζε τσιμουδιά και άκουγε συνεπαρμένος.

— Μια φορά, ο μικρός μου γιος, ο Κωνσταντίνος, με ρώτη¬ σε, γιατί μπαμπά δεν βαφτίζουμε ένα πλοίο μας Μέγα Αλέξανδρο; Ξέρεις τι του απάντησα; Ότι ο Αλέξανδρος, αγόρι μου, υπήρξε τόσο Μέγας, όσο είναι η απόσταση από τη Μακεδονία ως τις Ινδίες και το όνομα του δεν χωράει σε ένα πλοίο... Και τώρα, με κούρασε η πολυλογία μου, φέρε μου μια τζούρα κι ένα πούρο.

Ο μπάτλερ, καθώς πήγαινε να του ετοιμάσει το ποτό, σκεφτόταν ότι το αφεντικό του υπήρξε κι αυτό τόσο Μεγάλο, ώστε κάποτε δεν το χωρούσαν οι στεριές , οι θάλασσες, οι ωκεανοί... Το όνομα του φάνταζε στις προμετωπίδες των κτιρίων-γραφείων του σε όλη την Υφήλιο, από το NIARCHOS LΟNDON LMD ως το NIARCHOS JAPAN! Να όμως που ο Μεγάλος ήταν ένα ανθρωπάκι  και ξεφώνιζε: Θέλω να κατουρήσω, αλλά όχι με την πάπια. Σηκώστε με, φώναξε αδύναμα ο γέρος και ο Τομ έγνεψε στον σεκιούριτι που ήταν στη πόρτα, φοβότανε να βοηθήσει ο ίδιος, μήπως του έπεφτε ο σερ...  Καθώς τον βοηθούσε ο γεροδεμένος φρουρός, ο Νιάρχος ένιωσε το σφιχτό του μπράτσο και ζήλεψε, γιατί κι αυτός ήταν στα νιάτα του, αν και αδύνατος, μυώδης... Καθισμένος στη λεκάνη, με έτοιμους δίπλα του τον σεκιούρι και τον μπάτλερ να τον πιάσουν αν έχανε την ισορροπία του... Ο γιατρός της βάρδιας, ειδοποιημένος από τη Χίλαρι, είχε σπεύσει ανήσυχος, γιατί ο ασθενής για πρώτη φορά, μετά από μήνες, είχε κάνει τόσες μετακινήσεις, έστω πάνω στην καρέκλα του...

 — Έτσι μου 'ρχεται, χασκογέλασε ο γέρος, να του πετάξω μια σκατούλα, αλλά θα λερώσω τα χέρια μου.

Ο νοσοκόμος τον έπλυνε, του άλλαξε σώβρακο κι ενώ ο γιατρός τον συμβούλευε να τον πάνε για ύπνο, εκείνος έδειξε την πολυθρόνα του κοντά στο τζάκι. Εκεί, φώναξε τη Χίλαρι και της είπε να δώσει από ένα εκατοδόλαρο σε όλες τις βάρδιες του εικοσιτετραώρου... Η ματιά του θαμπόβλεπε το φρουρό στην πόρτα κι αναρωτήθηκε τι μισθό έπαιρνε... Τον ζήλευε, γιατί ήταν νέος, δυνατός, υγιής... Μετά τη βάρδια του θα έτρωγε και θα έπινε όσο ήθελε, τη νύχτα θα έκανε έρωτα και το πρωί γυμναστική... Μπορούσε να παίξει τένις, να κολυμπήσει, να τρέξει, να ανεβεί σκάλες... Θεέ μου, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι!

Βολεύτηκε μπροστά στο τζάκι, αλλά το μυαλό του στριφογύριζε... Ήθελε  να μάθει πόσο πληρώνεται αυτός ο άνθρωπος για να τον υπηρετεί, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του... Ήξερε πως ήταν οπλισμένος και εκπαιδευμένος... Ένας υγιής οργανισμός,  σαν σκύλος που περίμενε το κόκαλο από το αφεντικό του... Το μυαλό του γέρου έπαιρνε χίλιες στροφές... Κάποια μέρα, όλοι αυτοί οι πιστολάδες θα γίνουν επικίνδυνοι γι' αυτούς που φυλάνε, σκέφτηκε... Όπως, παλιά, οι καουμπόηδες για τους μεγαλοαγελαδάρηδες... Λες να 'χε δίκιο ο Χιουζ;  Έγνεψε στη Χίλαρι να σκύψει και τη διέταξε να μάθει αμέσως, τι μισθό παίρνει ο φύλακας του... Εκείνη ψιθύρισε «μάλιστα κύριε Σταύρο» και απομακρύνθηκε έκπληκτη που ο χρυσαετός καταδεχόταν να ασχοληθεί με ένα σαλιγκαράκι... Όταν γύρισε, συνειδητοποίησε η Αγγλίδα ότι το Μεγάλο Αφεντικό, δεν ήταν πια ο υπερήφανος αετός των βουνοκορφών, αλλά ένα κατσιασμένο καμποπούλι, με μαδημένες φτερούγες. "Τρεις χιλιάδες δολάρια το μήνα, κύριε Σταύρο -του είπε- κι ο στόλαρχος κούνησε το κεφάλι, γιατί τόσα κέρδιζε ο ίδιος ανά λεπτό!

Η γραμματέας απομακρύνθηκε κι έμειναν η νοσοκόμα κι ο φύλακας στην πόρτα. Να 'ναι, δηλαδή, έτοιμοι να παράσχουν βοήθεια σε ένα πάσχοντα γίγαντα! Αλήθεια, πόσα δισεκατομμύρια ανθρωπάκια  υπήρχαν στη Γη... Η ματιά του έπεσε στο ενυδρείο με τα πολύχρωμα μεγαλύτερα και μικρότερα ψάρια... Αμπελοφιλοσοφούσε πάλι... Σαν ψάρια και οι άνθρωποι, ποικιλόμορφα κοπάδια λογιών - λογιών, από μαρίδα και σουπιές, ως κήτη των ωκεανών και γιγάντια χταπόδια... Άλλα με κοφτερά δόντια, άλλα με δαγκάνες, άλλα με συσφιγγτήρες θανατηφόρους... Τα μεγαλύτερα, αν και αποτελούσαν φόβητρα για τα μικρότερα, ζούσαν κι αυτά με το φόβο των ισχυρότερων που θα τα πετσόκοβαν... Αλλά και κάτι μικροσκοπικά, που δεν σου γέμιζαν το μάτι, όπως τα πιράνχας, δεν σκόρπιζαν τον τρόμο σε κάτι μεγαθήρια; Ξαφνικά θυμήθηκε τον καρχαρία που γράπωναν τα πλοκάμια ενός γιγάντιου χταποδιού και τον κατάπινε... Το είχε δει σε ντοκιμαντέρ και όλη νύχτα στον ύπνο του σφάδαζε ο καρχαρίας στα πλοκάμια... 

Καμιά φορά φυλλομετρούσε με τρεμάμενα δάχτυλα το άλμπουμ με τα παιδιά του και σταματούσε σε κείνη τη φωτογραφία του Σπύρου, που του θύμιζε τον εαυτό του καλοκαίρι στη Λακωνία... Ήταν τότε που   ατένιζε τον ορίζοντα πέρα μακρυά, στη  θάλασσα και φανταζόταν κάτω στα ανήλιαγα βάθη τα κήτη, τους καρχαρίες, τις φάλαινες, τους δράκους των ωκεανών, τα φόβητρα του θαλάσσιου ζωικού βασιλείου... Τώρα, τα παιδιά και τα εγγόνια του, μοσχαναθρεμένα, είχανε τα ελέη του Θεού, ενώ αυτός είχε περάσει δύσκολα χρόνια κι΄ευτυχώς που η μάνα του είχε κοφτερό ακονισμένο μυαλό στα βράχια της Μάνης...    Δράκου γέννα ένιωθε κι αυτός που τον είχε φέρει στον κόσμο μιά  δράκαινα, που τον ορμήνευε ότι, αρκεί να το βάλει για σκοπό και θα κυριαρχούσε σ' αυτόν τον πολυάριθμο ασήμαντο ανώνυμο μικρόκοσμο, αλλά και στον άλλο τον επώνυμο και σημαντικό που διαφέντευε τα ελέη του πλανήτη Γη...Θα σε κάνω αλευροβιομήχανο, σαν τους θειούς σου, έλεγε η μάνα του, αλλά αυτός ονειρευόταν  θάλασσες και ωκεανούς, που έφερναν το πλούτο στα λιμάνια... Θυμότανε και μεγαλύτερος στις πλαγιές του Ταύγετου, όταν οι άλλοι νεαροί κυνηγούσαν με γκράδες  κι αυτός με καραμπίνα βελγική, δώρο των θείων του, σήκωνε το κεφάλι κι έβλεπε τα πετούμενα του ουρανού, όχι τα τσιροπούλια, τα τρυγόνια και τις μπεκάτσες, αλλά τα γεράκια και τους αετούς, που δεν τα φτάνανε τα σκάγια και πετούσαν σε απάτητες βουνοκορφές... Κι ενώ οι άλλοι ντουφεκάγανε, αυτός καθότανε κάτω από ένα δέντρο κι ονειρευόταν ότι μια μέρα θα έβγαζε χαλύβδινα φτερά που θα τον γυρόφερναν πάνω από τη Γη και θα 'βλεπε τους ανθρώπους σαν μερμηγκάκια...

 Όσο μεγάλωνε, τόσο σκεφτότανε περισσότερο, τι ακριβώς είναι αυτά τα μερμηγκάκια, οι άνθρωποι, που στην αρχαία Σπάρτη, αν γεννιόντουσαν σωματικά μη αρτιμελή ή πνευματικά καθυστερημένα, τα καταβαράθρωναν στον Καιάδα... Όταν μπήκε στα Νομικά, ο συμπατριώτης του Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, που είχε γεννηθεί στα Βασσαρά της Σπάρτης το 1900, εθεωρείτο και ήταν μέγας φιλόσοφος κι είχε την τύχη να τον συναντήσει ακριβώς στον Καιάδα... Ήταν καλοκαίρι και ο Θεοδωρακόπουλος εξηγούσε σε κάποιους φοιτητές του τη φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων και τον Καντ κι ο νεαρός Νιάρχος παρεισέφρησε ανάμεσα τους, ακούγοντας το γλυκύτατο ομιλητή, που σε κάθε του φράση και συμπέρασμα μάγευε τους ακροατές του... Στο τέλος της ομιλίας, που γινόταν κάτω από ένα βαθύσκιο δέντρο, ο νεαρός Νιάρχος πλησίασε και τόλμησε να ρωτήσει, τον επίσης νέο, καθηγητή, αν ήταν σωστό που έριχναν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες τα μη αρτιμελή νεογνά στον Καιάδα... Εκείνος, αφού τον περιεργάστηκε από πάνω ως κάτω, του είπε: «Εμείς νεαρέ μου τόσην ώρα φιλοσοφούμε, ενώ εσύ κουτσομπολεύεις»... Οι φοιτητές είχαν φέρει μαζί τους φρούτα και παγούρια με νερό, του πρόσφεραν κι εκείνου και σε λίγο ο καθηγητής συνέχισε τη συζήτηση, δεχόμενος ερωτήσεις επί φιλοσοφικού περιεχομένου, που ο Νιάρχος δεν πολυκαταλάβαινε... Έτσι του 'ρχότανε του νεαρού Σταύρου να πει στους φοιτητές , ότι τους έβλεπε όλους, ακόμη και το σοφολογιότατο καθοδηγητή τους, σαν μερμήγκια που γυρόφερναν σε μια τρύπα που μέσα της ήταν καταχωνιασμένο το απώτατο παρελθόν... Φούσκωσε το στήθος του από υπερηφάνεια, γιατί αυτός δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με τους συνομηλίκους του φοιτητές, που παραγέμιζαν τη κεφαλή τους με φιλοσοφικά αποφθέγματα και θεωρίες... Εγώ, μάτια μου, σκέφτηκε, καθώς απομακρυνόταν από τα υπερτροφικά μυαλά, δεν θα ζαλίσω το τσερβέλο μου με θεωρήματα, αλλά με πράξεις κι από μερμηγκάκι θα εξελιχθώ σε αετό, που θα εξουσιάζει από ψηλά τα γήινα...

 Τον ξαναείδε από τότε τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο και διάβασε στα ψιλά των εφημερίδων για κάποιες διαλέξεις του, για κάποιες θεωρίες του, για κάποιες διακρίσεις και καθηγητικούς και ακαδημαϊκούς τίτλους του... Για το Νιάρχο εξακολουθούσε ο σοφός καθηγητής να είναι ένα αρτιμελές ανθρωπάκι με υπερτροφικό εγκέφαλο, που γλίτωσε τον Καιάδα της αφάνειας και της ανωνυμίας... Ενώ αυτός, χρησιμοποιώντας το μυαλό του, είχε πετάξει πάνω  με χαλύβδινα φτερά και κυριαρχούσε πάνω από στεριές, θάλασσες και ωκεανούς και έμπαινε στις εφημερίδες πρωτοσέλιδος... Με λένε κούφιο, επιδειξιομανή, καταφερτζή, κερδοσκόπο, ποιοί όμως; Τα μερμηγκάκια, που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη φωλίτσα τους...

 — Να, όμως, κι εγώ φιλοσοφώ τόσην ώρα ή μάλλον αμπελοφιλοσοφώ, καθώς σκέφτομαι εκείνη τη νεανική συνάντηση μου με το σοφό Σπαρτιάτη, που δεν σκέφτηκα να τον χρησιμοποιήσω, όπως ο Ωνάσης ένα άλλο Ιωάννη, τον καθηγητή Γεωργάκη, που τον είχε συμβουλάτορα...

Ο γέρος πάτησε το χερούλι της πολυθρόνας κι εκείνη άρχισε να περιστρέφεται αργά - αργά σε 360 μοίρες... Η ματιά του έπεφτε στους πίνακες των μεγάλων ιμπρεσιονιστών που είχε στη συλλογή του. ... Κάθε ένας κόστιζε εκατομμύρια δολάρια! Μια πινελιά του Ρούμπενς και του Ρενουάρ μπορούσε να μισθοδοτήσει όλους όσοι δούλευαν γι' αυτόν στα γραφεία, στις επιχειρήσεις του, στα λιμάνια, στις θάλασσες...

— Μια χαρά είσαστε σήμερα, καπετάνιε.

Ήταν ο γιατρός που διέκοπτε τις σκέψεις του.

— Δηλαδή, αύριο και μεθαύριο μπορεί να μην είμαι;

Ο γιατρός, καθώς του έπιανε το σφυγμό, δικαιολογήθηκε, «δεν εννοούσα αυτό», και μετά τον παρακάλεσε να ανοίξει το στόμα του κι εκείνος υποτάκτηκε στις προσταγές του, κάνοντας «αααα»... Παραλίγο να ξεσπάσει ο γέρος και να διαμαρτυρηθεί, «τι θέλεις, κωλογιατρέ, να δεις τις μασέλες μου;» αλλά σκέφτηκε ότι ακόμη και βασιλιάδες και δικτάτορες υποτάσσονται στην επιστήμη, για χάρη της σωτηρίας τους... Κοίταζε τη φάτσα του γιατρού από απόσταση αναπνοής, νιώθοντας αηδία γι' αυτό το πρόσωπο, που το είχε αποτυπώσει πια στη μνήμη του σαν φωτοτυπικό μηχάνημα... Δυσφορούσε για την οικειότητα που είχε αποκτήσει μαζί του το γιατρουδάκι, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, το ανεχόταν... Όταν ήταν ακόμη ο ανιψιός των Κουμάνταρων, ετερόφωτος, δηλαδή, άρχισε να μην πολυπροσέχει φυσιογνωμίες... Λες και η ματιά του διαπερνούσε τους ταπεινούς κι ασήμαντους, χωρίς να νοιάζεται για τα χαρακτηριστικά τους, εκτός για κάποιον από τον οποίο θα μπορούσε να αποκομίσει κέρδος ή για μια πολύ όμορφη γυναίκα... Όταν, μάλιστα, απόκτη¬σε το πρώτο του εκατομμύριο και το χρήμα γεννούσε χρήμα, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ήταν τόσο πολύ έξυπνος και με τόσο έντονη προσωπικότητα και υπεροχή, που αδιαφορούσε πλέον για τον άλλο κόσμο, τον απρόσωπο και το μηδαμινό...

Κι όμως, σε πόσους απρόσωπους και μηδαμινούς δεν είχε καταντήσει αυτά τα τελευταία χρόνια να βρίσκεται στο έλεος τους, γιατί δεν είναι πια νέος να αμυνθεί... Γέρος κι ανήμπορος -ίσον ανυπεράσπιστος- θα εξακολουθούσε να αδιαφορεί για όλους αυτούς που υποτίθεται ότι τους διέταζε, αλλά στην πραγ¬ματικότητα τον διαφέντευαν, στο όνομα της επιστήμης και της καλυτέρευσης της υγείας του... Για να περνάει την ώρα του και να γυμνάζει το μοναδικό του μάτι, στο οποίο είχε απομείνει όραση, προσπαθούσε να ξεχωρίζει τα πρόσωπα των κοριτσιών, νοσοκόμων που έμεναν κοντά του με βάρδιες... Του άρεσε η κοπέλα που έφευγε τώρα και θα ξαναρχόταν αργά το βράδυ να τον ξενυχτήσει... Απόψε θα προσπαθήσω να με βρει ξύπνιο -σκέφτηκε- και διέταξε τον μπάτλερ: Απόψε θέλω βίντεο.

— Καμιά προτίμηση, σερ;

— Τζέιμς Μποντ.

— Γιές, σερ.

Έγνεψε στη νοσοκόμα, που ετοιμαζότανε να φύγει, έσκυψε κοντά του και της είπε: «Άστονε να νομίζει, εμείς θα δούμε την Εμμανουέλα»... Ήρθε ο φυσιοθεραπευτής, του έκανε μασάζ και κάποιες ασκησούλες κι ο γέρος μελαγχόλησε όταν έφυγε, γιατί κούτσουρο τον είχε βρει και κούτσουρο τον άφηνε... Πάντως, μετά τη σούμα του κομπιούτερ, ένιωθε καλύτερα κι είπε στον Τομ:

— Αν μου έφτιαχνες ένα από τα μαγικά κοκτέιλ σου, θα γινόμουνα περδίκι... Θα αισθανόμουν Ανταίος... Ξέρεις ποιος είναι;

— Αρχαίος Έλληνας θεός, σερ;

— Ημίθεος, γίγαντας, γιος του Ποσειδώνα και της Γης, που έπαιρνε δύναμη από το χώμα... Μπορεί όμως κι από τη θάλασσα, αφού ο πατέρας του κυβερνούσε τα κύματα... Δώσε μου να πιω.

— Ο γιατρός το απαγορεύει, σερ.

Ο γέρος τον κοίταξε παρακλητικά:

— Θυμάσαι ποιος ήσουνα πριν σε βαφτίσω Τομ; Ένας μάγειρας Κεφαλονίτης, που έφτιαχνες κοκτέιλ νέκταρ και σε προσέλαβα διά βίου... Κι όταν ανακάτευες τα ποτά από τα μπουκάλια, έλεγα με καμάρι στους καλεσμένους μου, τώρα θα απολαύσει ο ουρανίσκος σας ό,τι δεν απόλαυσε ποτέ! Κι όταν με ρωτούσαν, που σε ανακάλυψα, τους έλεγα στα ανάκτορα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, όπου μαζί με το κρεβάτι του αγόρασα και σένα...

Ο Τομ, που κάποτε τον λέγανε Θωμά, του έφερε μια γουλιά ποτό και ένα πούρο... Του το άναψε, του έδωσε και το ποτήρι και παρακολουθούσε το αφεντικό του να πίνει και να καπνίζει, όχι όμως όπως τον παλιό καλό καιρό, που ήταν κουσονάτος και δεν σάλιαζαν τα χείλη του, δεν έτρεμαν τα χέρια του..

. — Ξέρω ότι με πονάς όσο καιρό υποφέρω, αλλά μου φεύγεις... Βαρέθηκες κοντά μου... Όλοι με βαρεθήκατε, γιατί σας παιδεύω...

— Δεν είναι αυτό, σερ, αλλά είμαι κι εγώ άρρωστος και πρέ¬ πει να μπω στο νοσοκομείο... Σας το είπε και ο γιατρός σας, αλλά και ο κύριος Φίλιππος...

— Σαχλαμάρες... Νομίζεις πως δεν βλέπω ότι είσαι γερός σαν βράχος; Ξεκουμπίσου τώρα κι άφησε με να απολαύσω μια δυο γουλιές και ρουφηξιές...

Καθώς ο στόλαρχος έβρεχε τα χείλη του με το ποτό, ο υποτακτικός του, αποτραβήχτηκε μακρύτερα στον καναπέ κι άρχισε να θυμάται, τι είχε γράψει στο σημειωματάριο του, όταν του πρωτομπήκε η ιδέα να συγκεντρώσει στοιχεία και γνώμες για τον σερ: «Μετά το πάθος του για τις δουλειές του, ο σερ είχε αδυναμία στα παιδιά του, στις γυναίκες και στο ποτό».

— Τι σκέφτεσαι, βρε μαγκούφη;

Η βραχνή φωνή του γέρου ξάφνιασε και τρόμαξε τον Τομ, γιατί νόμισε ότι το αφεντικό του είχε μπει στη σκέψη του... Φοβήθηκε ότι θα τον ρωτούσε, αν είχε σκοπό να τα βγάλει όλα στη φόρα και σίγουρα θα τα έχανε και δεν θα ήξερε τι να του απαντήσει... Ο στόλαρχος όμως κουτούλαγε και μόλις πρόλαβε να του πάρει το ποτήρι και το πούρο από τα χέρια... Το ποτό και ο μυρωδάτος καπνός είχαν κάνει το Νιάρχο να γυρίσει τη σκέψη του πολλά χρόνια πίσω... Έγειρε το κεφάλι στην πολυθρόνα και άρχισε να θυμάται, να ονειρεύεται, ποιός ξέρει...   

 1990: ο Νιάρχος μπαίνει στην άκατο που θα τον μεταφέρει στη θαλαμηγό του.  1991: η Οδύσσεια του Νιάρχου στα νοσοκομεία και χειρουργεία άρχισε το Μάρτη του 1991, όταν υπέστη το πρώτο εγκεφαλικό στη θαλαμηγό του "Ατλαντίς".

προστέθηκε στις: Παρασκευή 15.01.2016