.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



προς επεξεργασία



















































       
Τα  έχω  βάλει  με  την  επιπολαιότητά  μου,  καθοσμένος  στο  μικρό  γραφείο  του  Ιωάννη  Μεταξά,  που   δεν  έχω  φροντίσει  να  το  πάρει  κάποιο  μουσείο  ή  η  εγγονή  του.  Δώρο  του  στον  νομάρχη   Ιωαννίνων  Ιωάννη  Φιλοσοφόπουο,  που  το  άφησε  στον  συγγενή  μου  Νικήτα  Παναγόπουλο,   εκείνος  στην  αδελφή  του  Μαρία  Φουντουκάκη  κι΄ εκείνη  το  έδωσε  σε  μένα.  Κι΄ αυτή  τη  στιγμή  σας  γράφω  από  την  καρέκλα  που  είχε  καθίσει  ο  κυβερνήτης  του  ΟΧΙ. 
Πριν  καιρό  είχα  αποφασίσει  να  δώσω  το  γραφείο  και  την  βιβλιοθηκούλα  στο  μουσείο  Μπενάκη,  αλλά  μετά  από  όσα  διάβασα  (  όπως  κι΄ εσείς  εδώ  )  δίστασα.  Γιατί  στην  Ελλάδα  ακόμη  και  πολύτιμα  και  ιστορικά  ντοκουμέντα  ξεχνιούνται  σε  αποθήκες  και  σαπίζουν  σε  συρτάρια... Ακόμη  και  στη  Μπενάκειο  βιβλιοθήκη  υπάρχουν  αντικείμενα  του  Μεταξά  που  δεν  τα  έχει  δεί  ποτέ  το   κοινό. 
 
Η Α και η Β δωρεά τοποθετήθηκαν και παρέμειναν για κάποια χρόνια σε δύο χώρους στη «Μπενάκειο Βιβλιοθήκη» της Βουλής, που ονομάστηκαν  βάσει δωρεάς «Μουσείο Ιωάννου Π. Μεταξά», αλλά δεν άνοιξαν στο κοινό. Στο Μουσείο κατατέθηκαν επίσης επί δανεισμώ  τρία αντικείμενα που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη. 1. Θραύσμα από την Έλλη. 2. Μία οικογενειακή σφραγίδα. 3. Ένα μπαστούνι του Ιωάννη Μεταξά.
Σήμερα τα βιβλία βρίσκονται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής στην οδό Λένορμαν, τα δε υπόλοιπα κειμήλια αποθηκευμένα στο κεντρικό κτήριο του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Τα βιβλία υπάρχουν στο διαδίκτυο στο πρόγραμμα «Ναυτίλος» μεμονωμένα με την ένδειξη (ΜΕΤ). 

Στην παρούσα ιστοσελίδα έχουν καταγραφεί με αλφαβητική σειρά ονόματος συγγραφέως. 

Η αγάπη του Ιωάννη Μεταξά για το βιβλίο αρχίζει νωρίς στη ζωή του. Τακτικά στο Ημερολόγιο του αναφέρεται σε κάποιο βιβλίο που διαβάζει, στα βιβλία που λαμβάνει ως δώρα, σε κρίσεις του για αυτά, στην τακτοποίησή τους, στην μεταφορά τους από τόπο σε τόπο.

Τα αγαπημένα του βιβλία κατέληξαν το 1938 στην οικία του,  εκεί που δέχθηκε την 28η Οκτωβρίου την επίσκεψη του Ιταλού Πρεσβευτή Εμμανουέλε Γκράτσι. Εκεί που άφησε  και την τελευταία του πνοή, τα χαράματα της  Τετάρτης 29 Ιανουαρίου 1941.

Στο ημιυπόγειο του σπιτιού  του, που αγόρασε με δάνειο τον Απρίλιο του 1940, από την οικογένεια Δημητράκου, ένα σπίτι που ήταν το στέκι πολλών διανοουμένων της εποχής, διατηρούσε το προσωπικό του γραφείο. Η βιβλιοθήκη χωριζόταν σε κάθετα τμήματα, οριζόμενα με ένα κεφαλαίο γράμμα (Α-Ω) και κάλυπτε τους τοίχους δύο δωματίων με 4.000 τόμους.  Το κατώτερο τμήμα διέθετε ντουλάπια, όπου φυλάσσονταν, λευκώματα, δώρα και πολύτιμα αναμνηστικά.  Το δρύινο έπιπλο που κάλυπτε όλο το ύψος των δωματίων, κατασκευής του εργοστασίου Σαρίδη, ήταν δώρο της πιστής συντρόφου του, της συζύγου του Λέλας, που πούλησε οικογενειακά τηςκοσμήματα  για να την εξοφλήσει.

Ο Μεταξάς στην Βιβλιοθήκη
Και  τι  σας  νοιάζει  εσάς, 
 που  προσπερνάτε  βιαστικοί  καλημερίζοντας  και  καληνυχτίζοντάς   με...  Ξέρω,  άλλα  θέματα  γουστάρετε,  πιασάρικα, αλλά  αυτή  η  βιβλιοθηκούλα  με  τον  Μεταξά  μπροστά  της,  βρίσκεται  απέναντί  μου  και  Θεέ  μου,  φοβάμαι  μήπως  καταλήξει  σε  παλιατζή...            
Είπαμε,  ξεκούτιανα,  ότι  μου  κατέβει λέω...     
=====================
Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω στο F/B είναι αυτοβιογραφία ή επικήδειος... Είναι όμως στοιχεία που ίσως χρησιμεύσουν σε κάποιον ερευνητή που θα ασχοληθεί με το έργο μου, όταν εγώ δεν θα υπάρχω... Γι΄ αυτό οι περιπατητές του καλημέρα και των ευχών ας προσπεράσουν...
Βρίσκω  μιά  συνέντευξή μου  στο ΝΙΤΡΟ  και  βάζω  δύο  μικρά  αποσπάσματα.

Ναι,  λοιπόν,  τα  ιχνογραφήματα  στα  σχολικά  μου  τετράδια  μου  θύμισαν  τα  παιδικά  και  εφηβικά   μου  χρόνια...  Μουτζουρώματα  θα  πείτε,  δεν  σας  λέω  βέβαια   για  Πικάσο  και  Θεόφιλο,  γιατί  από  ζωγραφική   λίγοι  νογάνε...  Αναρωτιέμαι  όμως,  γιατί  υπάρχουν   και  κάποια  σκισμένα  μισόφυλλα  στα  τετράδια... Το θυμήθηκα  -  ουάου  -   είχαν   γίνει  ραβασάκια...

Συχώρα  με  Θεέ  μου  που   μοστράρω   μουτζούρες,   σκαριφήματα  και  τα   νεανικά  μου  εσώψυχά...  Ασήμαντη  πεταλουδίτσα  ήμουνα   μπροστά  σε  σταυραετούς  και  κελαηδόνες   που  γέμιζαν  την  ασημαντότημά  μας  με  μουσική και  τραγούδια...

Τα  τραγούδια  στο  ραδιόφωνο  και  στη  τηλεόραση   με  βομβαρδίζουν  με  αναμνήσεις  από  μελωδίες  που  συνόδεψαν  τα  σκιρτήματα  της  καρδιάς,  τα  φλερτ,  τις  ανάσες,  τις  αγκαλιές,  τα  φιλιά,  τους  δεσμούς,  τους  νταλκάδες... 

 Τι  να  πρωτοθυμηθώ  φύρδην  μύγδην,  από  δικούς  μας  και  ξένους... Βαμβακάρη  και  Βέμπο,  Νίνου  και  Μπιθικώτση...  Μπιγκ  Κρόσμπι  και  Φρανκ  Σινάτρα,  Ιμπέριο  Αρζεντίνα  και  Στρέιζαντ,  Μπίτλς  και  Άμπα... Τους  Χατζιδάκι  και  Θειδωράκη,  Βοσκόπουλο  και  Πάριο,  Μαρινέλα  και  Μοσχολιού,  τους  έζησα  από  κοντά...  Κι΄ όσοι  ζούνε,  νοσταλγούνε  κι΄ αυτοί...

Ναι,  ζει  και  το  παιδί  του  λαού,  ηθοποιός  και τραγουσιστής  και   γεωργός  και  οινοποιός  και  ρέκορντμαν  στα  λάικ...

========================

            



Τα χέρια μου δεν "πιάνουν" για μαστορέματα, αλλα μιά μέρα καταφέρνω και φτιάχνω ραδιοφωνάκι με    πηνίο, γαληνίτη και  ακουστικά! Το ίδιο βράδυ ακούω Μέση Ανατολή! Κάθε  νύχτα ταξιδεύω νοερά, μέσω μουσικής και τραγουδιών, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου, όπου τα   συμμαχικά στρατεύματα πολεμούν τον Ρόμελ. Με το γιό του μαραγ κού σκαρώνουμε μια βαρκούλα με δυο κουπιά κι΄ένα σεντόνι για πανί. Ένα βράδυ ξανοιγόμαστε στη θάλασσα με την ελπίδα ότι από νησί σε νησί, θα φτάσουμε στην Αλεξάνδρεια! Τη λαχταράμε τόσο,  που το ξημέρωμα  νομίζουμε ότι τη βλέπουμε  να αχνοδιαγράφεται μπροστά μας...Είναι η Αίγινα! Πιάνει φουσκοθαλασσιά  και  μας σώ ζει ένα  ψαράδικο.

μα  τέτοια  ώρα
βρήκες  να  γράψεις

Η  νύχτα  είναι  πιά  γιά  μένα  κάτι  το  εντελώς  διαφορετικό  από  τις  νύχτες  της  προηγούμενης  ζωής  μου.  Προσπαθώ  να  θυμηθώ  και  να  τις  κα-τα-τά-ξω   στη  διαφορετικότητά  τους...

 Η  νύχτα  του  παιδιού  που  όσο  μεγάλωνε  καταλάβαινε  περισσότερο  τη  διαφορά  της  με  την  ημέρα,  που  ο  πατέρας  έλειπε  στη  δουλειά... η  μάνα  σιγύριζε  το  σπίτι  και  μαγείρευε,  η  Κατερίνα  καθάριζε  τα  πάντα  με  τη  σκούπα  κι΄ αυτό  να  τριγυρνάει  στα  πόδια  τους  ή  να  τρεχαλάει  έξω  με  το  σκύλο...  Κι΄  έφτανε  η  νύχτα  και  στο  κρεβάτι  του  να  του  ρχονται  οι  πρώτοι  συλλογισμοί,  ότι  το  σκοτάδι  είναι  το  ίδιο  για  τους  ανθρώπους,  τα  ζώα,  τα  πουλερικά,  τα  πετούμενα  του  ουρανού,  το  χρυσόψαρο  στη  γυάλα,  τα  πάντα  που   ξεκουράζονται,  κοιμούνται... 

Στο  σχολείο,   στο   στρατό,  στη  δουλειά,  την  εντατική  απασχόληση  ακολουθούσε  η  νύχτα  της  ανάπαυσης  του  σώματος  και  του  μυαλού.  

Να  όμως  που  η  νύχτα  ταιριάζει   περισσότερο  από  την ημέρα  για  τη  διασκέδαση,  τη  σωματική  γλύκα,  την  ηδονή,  τον  έρωτα  και  την  αναπαραγωγή  των  ανθρώπων...  όχι  όμως  και  του  υπόλοιπου  ζωικού βασιλείου  που   μόνο  στο  φως  της  ημέρας  μπερδουκλώνεται...

Αλλά  ενώ  τη  νύχτα   ζώα  και  φυτά   ξεκουράζονται -  όλη  η  φύση  ησυχάζει  -  το  μυαλό  του  ανθρώπου  σε  πολλές  περιπτώσεις  λαμβάνει  τις  μεγάλες  αποφάσεις.  Όπως  σε  μένα,  που  για  χρόνια  σκεφτόμουνα  σαν  κυνηγός  ποιό  θήραμα  θα  κυνηγούσα  μόλις  ξημέρωνε... Ρεπορτάζ  το  λέγανε  και  το  συνέχιζα  και  τη  νύχτα  ενοχλητικά  σε  προσωπικότητες  -   τροφή  για  το  αναγνωστικό  κοινό...

Η  νύχτα  ήταν  αγαπημένη  για  μένα  και  στο  γράψιμο  και  γι΄ αυτό  όταν  άκουγα  κάποια   φωνόύλα  χουζουρούδικη... μα  τώρα  βρήκες  να  γράψεις... αποφάσιζα   δια  παντός  τη   μη  συμβίωση...

Να  όμως  που  οι  νύχτες   τώρα  στα  στερνά  μου  είναι  διαφορετικές  από  τις  τότε...  και  καθώς  πληκτρολογώ...  πόσο  θα  θελα  να  είμαι  νέος  και  ν΄ ακούσω  μιά  χουζουρούδικι  φωνούλα  να  με  καλεί  να  πάω  κοντά  της... Πόσο  το  λαχταράω,  πόσο...

   

Dimitris Liberopoulos ένας Ελληνας ετοιμάζει το «νέο facebook»

Τζέισον Καλακάνης κατά Μαρκ Ζάκερμπερ

( σύγκρουση γιγάντων στο Διαδίκτυο )

-----------------------------------------------------------

Σε ισχυρό αντίπαλο που μπορεί να κοντράρει στα... ίσα τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ εξελίσσεται ο ομογενής μεγαλοεπενδυτής της Σίλικον Βάλεϊ Τζέισον Καλακάνης! Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος ξεκίνησε αδέκαρος και με το επιχειρηματικό του δαιμόνιο κατάφερε να βγάλει εκατομμύρια, αυτή την περίοδο ετοιμάζει ένα νέο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, το οποίο φιλοδοξεί να «κατατροπώσει» το facebook!

Ηδη ο τετραπέρατος επιχειρηματίας έχει δημιουργήσει μια διαδικτυακή πλατφόρμα, την Openbook Challenge, μέσω της οποίας δίνει κίνητρο αξίας 100.000 δολαρίων σε επτά ομάδες, προκειμένου να κατασκευάσουν το νέο μέσο κοινωνικής δικτύωσης που θα αντικαταστήσει τον τεχνολογικό γίγαντα του Ζάκερμπεργκ.

Οι επτά νικήτριες ομάδες από όλους όσοι θα καταθέσουν αίτηση στην πλατφόρμα θα συμμετάσχουν σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα 12 εβδομάδων για την ανάπτυξη του νέου και εξελιγμένου facebook, το οποίο ο ομογενής Μίδας ευελπιστεί ότι θα έχει ένα δισεκατομμύριο χρήστες και ταυτόχρονα θα προστατεύει την ιδιωτικότητα των πελατών του! Γεννημένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης από Ελληνα πατέρα και Ιρλανδή μητέρα, ο Τζέισον Καλακάνης έχει διανύσει μια εντυπωσιακή πορεία στον τομέα της καινοτόμου τεχνολογίας.

Επένδυσε σε μεγάλες τεχνολογικές εταιρίες προτού καν τις ανακαλύψει το ευρύ κοινό, ενώ εδραίωσε τη μηχανή αναζήτησης
Mahalo.com, μια εναλλακτική της Google, η οποία έχει εκατομμύρια επισκέψεις καθημερινά. Τα τελευταία χρόνια κατάφερε να αυξήσει το κεφάλαιό του από 100.000 δολάρια σε 100.000.000 δολάρια επενδύοντας στην Uber από τα πρώτα της βήματα και σε άλλες 150 start-ups.

Παράλληλα, ο Καλακάνης είναι ο άνθρωπος που προειδοποιεί εδώ και δέκα χρόνια ότι ο τρόπος με τον οποίο το facebook διαχειρίζεται τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών του είναι προβληματικός.

Ηδη από το 2009 είχε βιντεοσκοπήσει ένα ανοιχτό μήνυμα με το οποίο απευθυνόταν στον Ζάκερμπεργκ και τον προειδοποιούσε: «Δεν ξέρεις τι σου γίνεται στο ζήτημα της ιδιωτικότητας»!

Την ίδια ώρα, ο ομογενής επιχειρηματίας δεν ξεχνά τις ρίζες του και ακόμα και τώρα δεν χάνει τις οικογενειακές μαζώξεις που γίνονται αποκλειστικά σε ελληνικά εστιατόρια !

  Ο  υπολογιστής  μου   λοιπόν  είναι  ο  μεσάζων   που  με  φέρνει  σε  επαφή  με  παλιά  φιλικά  πρόσωπα  (  αλλά  και  νέα )  και  με  κρατάει  σε  δράση,  έστω  καθισμένος  μπροστά  στο  πληκτρολόγιό μου.  Με  λίγα  λόγια  είναι  για  τον  καθένα  από  εμάς  τους  απόμαχους  της  ζωής  ο  συνδετικός  κρίκος  που  μας  δίνει  την  αίσθηση  της  ύπαρξης.  Προσωπικά  έχω  να  δω   χρόνια    ανθρώπους  που  κατοικούν  στην  ίδια  πολυκατοικία  με  μένα,  αλλά  μιλάω  συχνά  με  αγνώστους  μου  από  τα  πέρατα  της  Γης... Και  έχουν  πάψει  να  είναι  σε  μένα  άγνωστοι  αφού  γνωρίζω  από  τα  λάικ,  τα  σχόλια  και  τα  μηνύματά,  τις  σκέψεις,  τις  απόψεις, τις  ευαισθησίες  τους... 

Ευχαριστώ  λοιπόν  την  οθονίτσα    Νίτσα  (  όπως  την  λέω )  που  με  φέρνει  σε  επαφή  με  όλους  εσάς  φιλαράκια  μου...

Ναι,  δεν  ζούμε  κάποιοι  (  αρκετές  ώρες  )   σε  μιά  υπαρκτή  κοινωνία,  αλλά  σε  μιά  εικονική  που  καθρεφτίζει  όμως  τον  κόσμο  του  F/B               

Γεννήθηκε στην Αθήνα 3 Ιουλίου 1909,από Λάκωνες γονείς, αλλά επειδή εργαζόταν  στον Πειραιά, κόμπαζε ότι ήταν πειραιώτης. Φοίτησε στα Νομικά του NIARXnafpigΠανεπιστημίου  Αθηνών. Ο  πατέρας του  Σπύρος, λαδέμπορος, που πτώχευσε και πήγε μετανάστης στις ΗΠΑ. Η μητέρα του Ευγενία, αδελφή των αλευροβιομηχάνων Κουμάνταρου στοΠειραιά,που τον σπούδασαν και τον είχαν στη δουλειά τους. Η μανία του να γίνει εφοπλιστής.

Η πρώτη του γυναίκα  Ελένη Σπορίδη,  κόρη ναυάρχου. Η δεύτερη Μελπομένη Κάππαρη (1939-1947) κόρη καραβοκύρη από την Σύρο. Υπηρετεί σημαιοφόρος στη Μάχη του Ατλαντικού και μετά τον πόλεμο αποκτάει Λίμπερτι και μετά τάνκερ.

Το 1947 νυμφεύεται την Ευγενία Λιβανού, μεγαλύτερη αδελφή της Τίνας Λιβανού ( συζύγου του Αριστοτέλη Ωνάση ) και κάνει μαζί της τέσσερα παιδιά. Το 1965 χωρίζει προσωρινά και κάνει πολιτικό γάμο με την Σαρλότ, εγγονή του θρυλικού ζάπλουτου Φορντ, επειδή την  έχει καταστήσει έγγυο... Μετά την γέννηση του κοριτσιού, επιστρέφει στην Ευγενία. Η τελευταία πεθαίνει το 1970 στο ιδιόκτητο νησί τους Σπετσοπούλα και η ιατροδικαστική εξέταση είναι  ασαφής  ως  προς  ρα  αίτια  του  θανάτου   της.  

 Το 1971   νυμφεύεται  την Τίνα Λιβανού, πρώην σύζυγο του Ωνάση και μετά του δούκα του Μάλμπορο. Το 1974 ο Νιάρχος βρίσκει νεκρή στο υπνοδωμάτιό της τηνΤίνα, από χρήση  βαρβιτουρικών, κατά την  ιατροδικαστική εξέταση. Πέθανε ζάπλουτος το 1996, μετά από συνεχείς εγχειρήσεις, εντατικές κι΄ αναπηρικές πολυθρόνες, συρρικνωμένος και  περιμένοντας ως την τελευταία στιγμή την ανακάλυψη του  ελιξιρίου της...αθανασίας! 

 

 

Τελικά  σε  ποιους  ανήκει  η  ζωή ?  Στους  έχοντες  αποκτήσει   αγαθά  μόνοι    τους  ή στους   κατέχοντες  κληρονομικό πλούτο ?  Στους  ιδιοφυείς  και  ταλαντούχους  που  εκμεταλλεύονται  τα  προσόντα  τους ?  Στους  διακεκριμένους  κάθε  τομέα  και  κλάδου  που  αμείβονται  πλουσιοπάροχα?  Στους  επιτήδειους    κερδοσκόπους,  στους    γραμματείς  και  φαρισαίους  που  πολιτεύονται  και  σε  εκείνους  που  κατέχουν  θώκους  ή  έχουν  πλάκα  τα  γαλόνια  ?  

Η  ζωή  - κάποτε -  ανήκε  με  μόχθο  και  ιδρώτα  και  στους  πολλούς  που  έσκαβαν,  έσπερναν,  πότιζαν,  κλάδευαν,  αλέτριζαν  και  θέριζαν  την  ευλογημένη  γη,  που  στις  ημέρες  μας  την  εγκατέλειψαν  ως  καταραμένη.... Και  όλοι  ήρθαν  στις  πόλεις  για  μια  δημόσια  θεσούλα  ή  κάτι  άλλο  που  να  μη  χρειάζεται   τσαπί, σφυρί  και  δρεπάνι  κι΄ ας  το  είχαν  και  το  έχουν  ακόμη  κάποιοι  στο  λάβαρό  τους...  

==================

Σε  μιά  ταινία  ο  Βουτσάς  προσπαθεί   με  κάθε  μέσο  να  << τρουπώσει >> σε  μιά  θεσούλα  και  να  βολευτεί  -  αντιπροσωπευτικός  τύπος  του  Έλληνα  που  μέσω  διορισμού  και  ρουσφετιού  ανέχεται  τα  πολιτικά  κόμματα.  Και  οι  πολιτικοί  το  εκμεταλλεύονται  και  έχουμε  φτάσει  στη  κατάντια  να  είμαστε  η  ξευτίλα    της  Ευρώπης.  Δεν  είναι  όμως  μόνο  οι  πολιτικοί  αλλά  όλοι  οι  κλάδοι,  ακόμη  και  το  δικό  μου  επάγγελμα,  που  ακούω  τους  εκπροσώπους  του  στο  ραδιόφωνο    και  στη  τηλεόραση  και  σε  κάποιες  περιπτώσεις  ντρέπομαι  να  πω  ότι  είμαι  δημοσιογράφος...

 Όχι  πως  δεν  υπάρχουν   συνάδελφοι  που  τιμούν  τη  δημοσιογραφία,  αλλά  κάποιοι   θυμίζουν  διαιτητές  που  μεροληπτούν  ή  οπαδούς  που  ανήκουν  σε  << θύρες >>  ποδοσφαιροπατέρων.  Θα  μου  πείτε  ποδοσφαιροποιώ  πολιτική  και  δημοσιογραφία... Ναι  και  ακόμη  κάτι  περισσότερο,  γιατί  ακούγοντας  τη  νύχτα  ραδιοφωνικές  εκπομπές  με  τηλεφωνήματα,  κάποιοι  παραγωγοί    δείχνουν  μιά  προκαθορισμένη  γραμμή  δικών τους  απόψεων.  Και   κολακεύουν  με  τιμητικά  επίθετα  ηλίθιους  ακροατές  -  προπονητές  της  εξέδρας  -  για  να  μη  τους  χάσουν... Υπάρχουν  και  παραγωγοί  ψώνια  που  έχουν  καβαλήσει  το  καλάμι  νομίζοντας  ότι  είναι  πάνω  στον   Βουκεφάλα  ως  Μεγαλέξανδροι...  

Μπροστά  στη  βεράντα  μου  υπάρχει  μιά  ψηλόλιγνη  κουκουναριά   κουνάμενη  συνάμενη  στο  φύσημα  του  ανέμου... Έχει  βγάλει κουκουνάρια,  αλλά  εκεί  που  τα  καμάρωνα  βλέπω  έναν  αρουραίο  σκαρφαλωμένο  να  μασουλάει  το  πιό  ώριμο.  Με  βλέπει,  ξεγραπώνεται  πανικόβλητος  και  κατρακυλάει  σαν  ασανδέρ,  πάει  χάθηκε  από  τα  μάτια  μου...  Και  μπένω  σε  σκέψη,  τι  να  ναι  η  δημοσιογραφία,  καρπός  ή  αρουραίος..

======================

Του  Αγίου  Πνεύματος  σήμερα,  που  οι   Ορθόδοξοι  υποστηρίζουν  ότι  εκπορεύεται  μόνο  από  τον  Πατέρα  Θεό,  ενώ  οι  Καθόλικοί  και  από  τον  Υιό  Χριστό.  Μιά  από  τις  διαφορές  που  είχαν  ανακαλύψει   κορυφαίοι   ακολουθούντες   την  Αγία  Γραφή, που  όταν  κάποιος  με  βλέψεις  να  καταλάβει  θώκο  τον  έβλεπε  κατειλημμένο... Έτσι  δημιουργήθηκαν  οι  αιρέσεις   και  τα  δόγματα,  γιατί  λίγες  οι  θέσεις    αλλά  πολλές  οι  φιλοδοξίες... 

Όχι  εν  Χριστώ  αδελφοί  δεν  αμαρτάνω,  αλλά  το  σώμα  μου  δεν  έχει  μόνο   μάτια,  αυτιά,  χέρια,  πόδια,  αλλά  και  πνεύμα  για  να  σκέφτεται  και  να  ξεχωρίζει  από  τα κοπάδια  των  ζώων... Και  ο  Ιησούς  δεν  σταυρώθηκε  για  να  τον  εμπορευτούν  οι  επαγγελματίες  θρησκολόγοι  αλλά  ως  παράδειγμα    θυσίας  και  αυταπάρνησης   στον  απλό  άνθρωπο  που  χρειάζεται  κανόνες  ηθικής  διαπαιδαγώγησης   ώστε  να  μη  γίνει  η  κοινωνία  ζούγκλα...  

Τι  κάθομαι  και  λέω  εν  μέσω  ζούγκλας  σαρκοβόρων  θηρίων  που  ζούμε  και  μάλιστα  εγώ  με  τόσες  δεκαετίες  πείρας  και  αποπείρας  να  σας  πείσω... Αχ  ρε  πατέρα  που  μου  έλεγες,  αν  σου  αρέσουν  τα  ψέμματα  να  γίνεις  πολιτικός  ή  δικηγόρος.... Μου  αρέσουν  οι  αλήθειες  και  θα  γίνω  δημοσιογράφος,  κόμπαζα...   Μου  χάιδευες  τα  πάντα  ανάκατα  μαλλιά  μου :  Καλύτερα    μυθιστοριογράφος  γιόκα  μου. 

Αχ  ρε  πατέρα,  του  Αγίου  Πνεύματος  σήμερα... Κι΄ αν  δεν  χάνονται  οι  ψυχές,  η  δική  σου  θα   φτερουγίζει  γύρω  μου  γιατί  πάντα  άμυαλος  και  αυθόρμητος  ήμουνα...     

==============================

Και  να  που  προέκυψαν  εμπόδια  στην   μόνιμη  παρουσίαση  τηλεοπτικής  εκπομπής  από  συνταξιούχο,  διότι  αν  την  αναλάμβανε  θα  έμπλεκε  με  την  εφορία  και  θα  είχε  επιπτώσεις  στη  σύνταξή  του.

Ο  θάνατος   του  Χάρυ  Κλιν    μας   θύμισε    ότι   έκλεισε  μιά    τεράστια  περίοδος  εμπορίας  της  παρακμής  και  της  σήψης  της  Μεταπολίτευσης.  Η  κομματική  πόλωση  σε  επίπεδο  σόου  μπίζινες,  πλημμυρισμένης  από  κείμενα,  στιχουργήματα,  παρλάτες  σε  κασέτες,  αναψυκτήρια,   πίστες  νυκτερινών  κέντρων,  θεατρικές  σκηνές, ταινίες  και  τηλεόραση.  Από  τους  εκφραστές  της  διακωμώδησής  της  ο  νεότερος  του  Κλιν,  ο  Λάκης  Λαζόπουλος,   που   βρίσκεται   πλέον   εν  μέσω  της  αλλαγής  βήματος  εποχής  και  μάλιστα  προς  το  χειρότερο...

Αλλά  αν  θέλουμε  να  εντρυφήσουμε  στην  ουσία  της  περίπτωσης  Κλιν  και  Λαζόπουλου  (  δυό  σχολές  -  η  αυτή  εμπορία )   απολαυστικότερος   ο  Διονύσης  Σαββόπουλος  με  το  Κωλοέλληνες.  Με  μιά  μόνο  λέξη  και  μετά  μουσικής,  αποδίδει  και  την  οσμή    μιάς   χώρας   πασαλειμμένης   από  σκατά... 

Θα  πρέπει  να  αναφερθώ  όχι  μόνο  σε  θεατρίνους  που  εμπορεύτηκαν  την  παρακμή - ξευτίλα   της  χώρας,  αλλά  και  σε  δημοσιογράφους  που  θεατρίνισαν.  Υπάρχουν  ακόμη  στο  ραδιόφωνο  και  στη  τηλεόραση  και  είναι  ότι  το  χειρότερο  για  το  επάγγελμα...

         

Κάποιοι νομίζουνε πως ζουν μέσα σε κουρελούδες
και άλλοι πως πετούν στα αστέρια σαν πεταλούδες...
απαοσιόδοξοι  οι  μεν  και    αισιόδοξοι  οι  δε
Ετούτη είναι η ζωή όχι ίδια για όλους
καθένας τη φαντάζεται με διαφορετικές εξόδους

.                

τι  είναι  η  ζωή...  βήματα,  πατήματα...

 φαί,  ποτό,  φιλιά,  χαιδολογήματα,  χαρές  και  λύπες...  κελαηδήματα,  μοιρολογήματα...

του  μυαλού  πονήματα,  της  ψυχής  ποιήματα...

αγάπη,  μίσος,  φιλία,  έχθρα.  θαυμασμός,  ζήλεια,  με  τα  ίδια  βήματα  στα   αυτά  πατήματα...





προστέθηκε στις: Τρίτη 01.05.2018

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster