| ΠΟΙΚΙΛΙΑ
 σα δε ντρεπόμαστε λιγάκι...
Ότι καλύτερο και χειρότερο γνώρισα στή μακρόβια ζωή μου είναι ο άνθρωπος... Αυτό το γενναιόδωρο, πονόψυχο, αλλά συγρόνως άπληστο, επαρμένο, μοχθηρό, ζηλόφθονο ον της φύσης... Είναι το μόνο από όλα τα δημιουργήματα της Γης που καλύπτει τη γύμνια του... Όλα τα άλλα πλάσματα με την ατελή νοημοσύνη τους ζουν γυμνά όπως γεννήθηκαν, ενώ αυτό το ιδιοφυές δημιούργημα, έχει βάλει στη ζωή του τη λέξη ΝΤΡΟΠΗ... Ντρέπεται να δείξει τα γεννητικά του όργανα, δεν αισχύνεται όμως να ξεγυμνώσει τα πάθη του και να αδικήσει, να κλέψει, να φονεύσει... Άνθρωπος κι΄ εγώ κι΄ εσείς, που καμονόμαστε δω μέσα τους καμπόσους, επαρμένοι όλοι μιάς ασυγκράτητης επιδειξομανίας αναρτήσεων...
λάμπα πετρελαίου, γκαζιέρα και σόλες στα παπούτσια...
    
   
Κάποτε είχαμε λάμπα πετρελαίου, γκαζιέρα, φανάρι για τα ευπαθή τρόφιμα, σκάφη... σολιάζαμε τα παπούτσια μας στον τσαγγάρη, χρησιμοποιούσαμε ποδήλατο, ζεσταινόμαστε με σόμπα, αργότερα με καλοριφέρ, λίγα σπίτια είχαν ραδιόφωνο, τηλέφωνο... Η οικογένεια δεν χρειαζόταν δάνειο από τη τράπεζα... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... οι δημόσιοι υπάλληλοι της βεράντας μου Περιστέρια και δεκαοχτούρες, εδώ και χρόνια, κατακλύζουν τη ταράτσα και τις τέντες... ΄Εχουν πάψει νά ναι πετούμενα των δέντρων και του ουρανού, είναι όπως οι αγρότες που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι... Περιμένουν να τα ταίσω κοτσιλίζοντάς μου τη βεράντα... Κι΄ άντε φτου κι΄ από την αρχή, φαράσι και κατάβρεγμα... ΄Ερχονται στα πόδια μου, με κοιτάζουν κατάματα, έχω βγάλει σε κάποια ονόματα-παρατσούκλια... φαγάνας, κοπρίτης, σουσουράδα, ομορφούλα, ερωτιάρης, ακατάδεχτη... Ζευγαρώνουν στη βεράντα, κάνουν τα αυγά τους στις γλάστρες, νιώθουν πιά το σπίτι μου σπίτι τους... Όταν φύγω, η περίοδος της μεταπολίτευσης γι΄ αυτά θα έχει λήξει... θα ρθούν μέρες δύσκολες μνημονίου, γιατί όλοι οι γείτονες τα εχθρεύονται... η νεολαία άφησε τη ΓΗ και πετάει στα ΣΥΝΝΕΦΑ
Η Δευτέρα μου ξεκίνησε με τηλεφωνήματα που κάνουν νεαροί και νεαρές... Παίρνουν αριθμούς στη τύχη και σου προτείνουν να αλλάξεις κινητό, να μπεις σε πακέτα της τηλεόρασης... ή να εγγραφείς σε κάποισ ασφαλιστικό κλάμπ υγείας... ή να σου εξιγιάνουν, αναδιαρθρώσουν την επιχείρησή σου (που δεν έχεις)... Έπιασα κουβέντα με κάποιους... Μερικοί έχουν σπουδάσει διεύθυνση και οργάνωση επιχειρήσεων... Πολλά επαρχιωτόπουλα που άφησαν τη γη για να πετάξουν στα σύννεφα... αναμνήσεις θερινού σινεμά
Πριν νυχτώσει κι΄ αρχίσει το έργο, στή θερινή "Αίγλη" Ζαππείου... Η μαμά κι΄ εγώ τα κοντομάνικά μας, ο μπαμπάς με κουστούμι και γραβάτα - η ρεπούμπλικα στη καρέκλα... Είχε μόλις επιστρέψει από την Θεσσαλονίκη και δεν άλλαξε αμφίεση... Ως παραγγελιοδόχος σοβαρού οίκου στην επαρχία, έπρεπε να εμφανίζεται "σοβαρά" ντυμένος... 
Νομίζω ότι η ταινία που είδαμε ήταν << ο αποχαιρετισμός στα όπλα >> του Έρνεστ Χέμινγουέη με τον Γκάρι Κούπερ... Είμαι περίεργος αν κάποιος χρήστης του fb την θυμάται...
Λες να βλέπω με υπεροψία ?  Είναι στιγμές που νιώθω σαν απόμαχος καπετάνιος ενός καραβιού που αντί να πουληθεί για παλιοσίδερα, έχει προσαράξει στο facebook, ανάμεσα σε νεώτερα σκαριά, με δελφίνια και γοργόνες που παιχνιδίζουν γύρω τους... Και με τα κυάλια σας ψάχνω έναν ένα, παριστάνοντας ακόμα τον θαλασσομάχο που δίνει διαταγές κατά τη διάρκεια της τρικυμίας... Ναι, αρκετές δεκαετίες πάλαιψα σε φουρτούνες και τις κουμάνταρα και μετά, με τα κυάλια, καμάρωνα από τη γέφυρα... Αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου, σαν τη ρότα ενός καλοτάξιδου πλοίου, που στο τέλος το πουλάνε για παλιοσίδερα... Κι΄ όμως νιώθω ακόμα όπως παλιά, με τα κυάλια, να εξουσιάζω την απέραντη θάλασσα...
Πάω προς νερού μου...  (η παρακμή της σκέψης) Η σελίδα αυτή είναι προέκταση της δημοσιογραφικής και συγγραφικής μου καριέρας, η καθημερινή σχεδόν απασχόλησή μου, οι στερνές σκέψεις μου, η στατική ψυχαγωγία μου, αφου δεν πάω πιά σε θεάματα, σε εκθέματα, γενικά δεν το κουνάω ρούπι από το σπίτι μου... Επικοινωνώ με εσάς μέσω του υπολογιστή μου... Κάποτε πήγαινα σε βιβλιοθήκες, σε μουσεία, ταξίδευα, σήμερα η περιέργειά μου, η μάθηση και οι γνώσεις έρχονται στη μικρή μου οθόνη μ΄ένα κλικ... Συμπερασματικά, κάποτε οι άνθρωποι διάβάζαμε και κανα βιβλίο, σκεπτόμασταν, ας πούμε, φιλοσοφούσαμε... Σήμερα αμπελοφιλοσοφούμε και χαριεντιζόμαστε αδιάκοπα στο φατσομπούκι, λες και κατουράμε... Σπεύδουμε στο fb, σα να λέμε, πάω προς νερού μου... |
Η δημοσιογραφία συνέβαλε στην αλαζονεία, στη παρανομία, στη διαφθορά και στην έκλυση των ηθών, που στη διαδρομή της ανθρωπότητας οδήγησαν σε εκτροχίαση της νομιμότητας και της ηθικής... Τεράστια η ευθύνη των ΜΜΕ που πρόβαλαν πάντοτε τους δυνατούς-ζάπλουτους και τις ερωμένες τους, τις σταρ-γόησσες,  τους καταφερτζήδες, τους ταλαντούχους... Στη φωτο ο Ωνάσης με τη παρέα του κάτω από τις μπουτάρες της θρυλικής οριενταλ ντάνσερ Μπουμπούκας...Η εξήγηση είναι ότι σαν κι΄ αυτούς θέλουν να μοιάσουν και να γίνουν οι ανώνυμοι και αφανείς αναγνώστες... Τους βλέπουμε να το επιδιώκουν, έστω με μία ανάρτηση, με μία φωτογραφία, με ένα σχόλιο στο καφενέ του fb που κι΄ εγώ έχω καταφύγει... Ξεκίνησα τη καριέρα μου για τους ανθρώπους της βιοπάλης και του μεροκάματου, αλλά δεν ήταν πιασάρικο θέμα... και στράφηκα στούς πλούσιους, στους διάσημους, στις όμορφες, στα ταλέντα... Ακόμα και σήμερα στη διακονιάρα Ελλάδα, τα ΜΜΕ ασχολούνται με ανθρώπους που μέσω παρανομίας έγιναν πλούσιοι, μένουν ατιμώτητοι και ποζάρουν χλιδάτοι με πούρα... Κι΄ εγώ δεν παύω να θυμάμαι τις πόζες μου δίπλα σε πισάρικα πρόσωπα... Συχώρα με Θεέ μου...
[selida]
πεταλούδες που έχασαν τα φτερά τους... Στη καριέρα μου γνώρισα πανέμορφες γυναίκες  που πετούσαν αδίστακτες και επαρμένες - σαν πολύχρωμες πεταλούδες - γύρω από το φως του πλούτου αντρών... Όταν όμως έχασαν τα φτερά τους έγιναν σκουληκάκια στο χώμα... Υπήρξαν όμως και άντρες που από λαμπερά πετούμενα του ουρανού, κατέληξαν σκουληκάκια που σέρνονταν... 
Όμορφη με τα φτερά της, μιά ωραία πεταλούδα, τα χασε όμως στο πέταγμά της... Κι΄ είχε φοβερή τη πτώση, σέρνεται τώρα στο χώμα, μιά πατούσα θα τη λυώσει...
Ο ΠΛΕΟΝ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΚΟΣ 
 Έφυγε στα 93 του ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, ο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ, ο κακός με το σαρδόνιο χαμόγελο... Με τη πρώτη του κι΄ όλας κινηματογραφική εμφάνιση (1947 ) στο θρίλερ του Χένρι Χαταγουέη << το φιλί του θανάτου >> , έπιασε ως ο πλέον γοητευτικός κακός του Χόλιγουντ. Στη μεγάλη καριέρα του, έπαιξε σε 70 ταινίες, όπως «Νύχτα και η πόλη», «Δίκη της Νυρεμβέργης», «Οκινάουα», «Αλαμο», «Αλβαρεζ Κέλι», «Μάντιγκαν» (έγινε και τηλεοπτική σειρά) «Φλογισμένα χείλη» με την Μέριλιν Μονρόε, «Ινδιάνικο καλοκαίρι», «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές», «Ερωτα δίχως αύριο». Τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση το 1991 - «Αληθινά χρώματα». Στη ταινία «Νύχτα και η πόλη» ( σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν ) ο Γουίντμαρκ υποδυόταν έναν στοιχηματία που έκανε σικέ αγώνες πάλης, που τελικά δεν μπόρεσε να πείσει τον Έλληνα πρωταθλητή να χάσει τον αγώνα. Ο Ντασέν μου έλεγε ότι ήταν θαυμαστής του Τζιμ Λόντου και στη θέση του έβαλε έναν άλλο διάσημο πρωτοπαλαιστή, τον Ζιμπίσκο.
ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ... Το fb υπήρξε για μένα ένα σχολείο που με δίδαξε ( τα δύο χρόνια που φοιτώ ) ότι οι χρήστες του δεν έχουν καμιά ομοιότητα με τους αναγνώστες που διάβαζαν παλαιότερα εφημερίδες και βιβλία... Τώρα, όσοι κλικάρουν νιώθουν ισότιμοι με ανεγνωρισμένους δημοσιογράφους και συγγραφείς, γιατί η τεχνολογία τους δίνει την δυνατότητα να εκθέσουν τη δική τους γνώμη, να σχολιάσουν και να likeίσουν... Αυτό το κόμπλεξ της <<ανωνυμίας>> έναντι των <<επωνύμων>> δέν υπάρχει αφού και ο πλέον άγνωστος γίνεται γνωστός στο φατσομπούκι με τις αναρτήσεις του που συνοδεύονται και από φωτογραφίες και από βίντεο... Είναι όπως πριν τηλεοράσεως οι καλοί ηθοποιοί είχαν ένα κύρος και μιά υπόσταση... και μετά ήρθαν τα σήριαλ, όπου ο κάθε ρολάκος έδινε το θράσος στον ενσαρκωτή του να έχει απαιτήσεις θιασάρχη... Γι΄ αυτό... ακούγοντας αυτό το τραγούδι το συνδέω με μιά άλλη εποχή, που όσο κι΄ αν τη νοσταλγείς δεν θα αναβιώσει σε αξίες... {selida}
Ιούλιος 2013
ένα παιδί που γέρασε χωρίς να το καταλάβει... είδε τον κόσμο... τον περιέγραψε... αλλά... ποτέ δεν κατάλαβε... ούτε εσάς... ούτε τον εαυτό του... 
Ο μπόμπιρας της δεκαετίας του 1930 ατενίζει τα προφιλ του των επερχόμενων δεκαετιών... ως την δεκαετία του 2010 !!! 
και στα στερνά βελάζω κι΄ εγώ... ανάμεσα στο κοπάδι του fb μπεεεε... μπεεεε.... στη <<Σπηλιά>> του Παρασκευά κυνηγούσα πιασάρικα θέματα...
Και οι 9 είχαν τα προτερήματα και τα κουσούρια τους... τις επιδιώξεις τους... ο Λοβάτι να εξασφαλίσει το καλλιτεχνικό του αποκούμπι σε μιά ξένη χώρα, γιατί δεν το χε κατορθώσει στη δική του... Ο Ηλιόπουλος να ανέβει από μπριλάντε πρωταγωνιστής σε θιασάρχη... Η Φόνσου να καθιερωθεί σταρ... Ο Χιώτης να κερδίσει πλατινένιους δίσκους... Η Μελίνα να ανοίξει τα φτερά της στο διεθνές κοινό... Ο Πέρκινς να συνδιάσει επάγγελμα με διακοπές... Η Λίντα να στεριώσει δίπλα στον θρύλο του μπουζουκιού... Η ζάπλουτη Καλλιγά να ζήσει την ψευδαίσθηση ότι την ερωτεύτηκε ένας άσσος της μπάλας... Και ο ρεπόρτερ να βρει πιασάρικο θέμα...
από τους 9 έφυγαν οι 6...
Από αριστερά : Πιέρο Λοβάτι ( ο Ιταλός τραγουδιστής που έκανε καριέρα στην Ελλάδα ) Ντίνος Ηλιόπουλος, Άννα Φόνσου, Μανώλης Χιώτης, Μελίνα Μερκούρη, 'Αντονι Πέρκινς, Μαίρη Λίντα, Μάγια Καλλιγά ( ερωτευμένη τότε με τον Κώστα Λινοξυλάκη ) και ο ρεπόρτερ. ( στη <<Σπηλιά>> του Παρασκευά, στη Καστέλλα - εποχή που γυριζόταν η <<Φαίδρα>> του Ζιλ Ντασέν ) <<ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ>> Δεν έχω πιά να μιλήσω με κανένα και ποιός να με καταλάβει στην εποχή που ο άνθρωπος εξελίσσεται σε <<σκληρό δίσκο>>... Θυμήθηκα ένα βιβλίο του Τόμας Μαν που έγινε και ταινία.
Ο Τόμας Μαν με το έργο του <<θάνατος στην Βενετία>> (1911) περιέγραψε την παρακμή και τον πεσιμισμό των αρχών του περασμένου αιώνα. Αλλά και την αγωνία του καλλιτέχνη γιά την αλλοίωση της αισθητικής που την παρατηρούμε 100 χρόνια μετά σε όλα τα επίπεδα, από την λογοτεχνία ως το θέατρο και την ζωγραφική... Αντιγράφω ένα παλαιότερο κείμενο : << Η Βενετία κρύβει έναν συμβολισμό. Η ομορφιά της, η ζωντάνιά της ελκύουν και απωθούν ταυτόχρονα τον επισκέπτη από μιά πόλη που βουλιάζει μέσα στο νερό που μυρίζει θάνατο. Πάνω από το νερό φτερουγίζει ένα μαύρο πανί, που σε αυτή την πόλη θα πνίξει τη ζωή. Η απεραντοσύνη της θάλασσας που την περιβάλλει της προσδίδει μια αισθησιακή, πνευματική, ονειρική, φανταστική ατμόσφαιρα και παράλληλα τη δυνατότητα της φυγής στην άβυσσο του σκότους της >> "Ο θάνατος στη Βενετία" είναι ένα μικρό αριστούργημα, ένα εκπληκτικής δεξιοτεχνίας χρονικό της παρακμής, της κάθε είδους παρακμής. Ο Τόμας Μαν αναλύει και καταγράφει με ακρίβεια τις τάσεις της εποχής του, τις αγωνίες της ωριμότητας, την άβυσσο του θανάτου, που περισσότερο από καθένα βιώνει και αισθάνεται ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός. Ο Γκουστάφ φον Άσενμπαχ δεν θυμίζει απλά τον Τόμας Μαν. Είναι μια μορφή πλασμένη κατ' εικόνα και ομοίωσή του. Είναι το είδωλο του συγγραφέα. Ο ίδιος μιλούσε γι' αυτόν, "σαν να 'τανε κάποιος παλιός φίλος, που έχει πια πεθάνει". Ο Άσενμπαχ δεν διστάζει να βαδίσει προς την άβυσσο, προς το θάνατο, προκειμένου να ανιχνέυσει την αλήθεια και το ψέμα στη ζωή του. Κι ο καταλύτης, που θα τον οδηγήσει ν' αντιστρέψει τις έννοιες του ψεύτικου και του αληθινού, έτσι όπως τις έχει γνωρίσει ως τότε, δεν είναι άλλος απ' τον έρωτα. Το κάνει έξω απ' το σκηνικό της καθημερινότητας του, μπροστά στην απέραντη θάλασσα. "Γιατί η θάλασσα δεν είναι ένα τοπίο σαν όλα τα άλλα" έγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας λίγα χρόνια αργότερα. "Είναι το βίωμα της αιωνιότητας, του τίποτα και του θανάτου. Ένα μεταφυσικό όνειρο". Λίγα χρόνια μετά τη συγγραφή της νουβέλας, ο ίδιος ο Τόμας Μαν έλεγε: "Γράφοντας το "Θάνατο στη Βενετία", ήθελα να αποτυπώσω, να εκφράσω το πρόβλημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μια ιστορία όμορφη κι επικίνδυνη μαζί, συγκλονιστική, απειλητική, φοβερή, που δεν θα ωραιοποιεί τίποτα, δεν θα αποκρύπτει τίποτα."
.......... να χαμε να λέγαμε .......... ΟΙ ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΠΟΥ ΛΑΜΠΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΑΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ( πολλοί δημοφιλείς του γυαλιού ) Τώρα που λείπουν οι πολλοί σε διακοπές, να πω στους λίγους ότι όταν μπήκα στο fb είχα τη προδιάθεση του επαγγελματία γραφιά που απευθύνεται σε αναγνώστες- αναγνώστριες... Αργότερα κατάλαβα ότι πάρα πολλοί χρήστες του φατσομπουκι...ού είναι ερασιτέχνες συγγραφείς, σχολιαστές, αναλυτές, ποιητές, φωτογράφοι, βιντεοσκόποι, που κατέχονται από το ανθρώπινo σύνδρομο της προβολής και της έπαρσης... Είπαμε... στις βιντεοσκοπήσεις εκπομπών, όπως του τσαντίρ νιούζ, θα δείτε πολλούς να ψάχνουν εναγωνίως την κάμερα που κινηματογραφεί τους θεατές... να τους δείξει για δευτερόλεπτα η τηλεόραση και να πουν αυτοθαυμαστικά << με είδατε ? >> Αυτή η μανία του κόσμου για δημοσιότητα έχει δημιουργήσει τους δημοφιλείς του γυαλιού που λάμπουν σαν τενεκέδες που τους χτυπάει ο ήλιος... Και κάποιους τους στέλνουμε και στη Βουλή...
ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Στην Αθήνα έρχεται σήμερα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η κομαντατούρα απαγόρευσε στο κέντρο της πρωτεύουσας τις συγκεντρώσεις... Και εμείς οι κωλοαθηναιοπειραιώτες ( κατά το κωλοέλληνες ) αντί να συρρεύσουμε συν γυναιξί και τέκνοις να διαμαρτυρηθούμε ειρινικά, θα μείνουμε στα σπίτια μας... Και καλά όσοι ψηφίζουνε κυβέρνηση ανοχής είναι αμήχανοι και υπομένοντες... Οι άλλοι όμως που οργανώνουν κατά καιρούς ξεχωριστές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, γιατί δεν κάνουν σήμερα όλοι μαζί μιά ειρηνική διαμαρτυρία... Να δείξουνε στις παγκόσμιες τηλεοράσεις ότι δεν αντέχουνε άλλο την ανεργία, το κλείσιμο των μαγαζιών τους, τη πείνα, τα χαράτσια, τις καρπαζιές και τις κλωτσιές των τοκογλύφων... Και μετά σου λένε ότι Σύριζα και Χρυσή Αυγή είναι οι ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις που θα ανατρέψουν το μνημόνιο... με πορδές δηλαδή να βάψουν αυγά...
ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ Κατακρίνω τον εαυτό μου που εξακολουθεί να ασχολείται με διάσημα ή ζάπλουτα άτομα... Ναι, τον ψέγω, γιατί σε εποχή που υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, άστεγοι, πεινασμένοι, πάσχοντες, ανασφάλιστοι, απελπισμένοι, τρομοκρατημένοι , πανικόβλητοι... εγώ μιλάω για ανθρώπους που διαθέτουν τα ΠΑΝΤΑ, ενώ συνάνθρωποί τους δεν έχουν ΤΙΠΟΤΑ... Δεν θα έπρεπε να μιλάω για μιά όμορφη νεαρή μιλιονέρα, αλλά για μιά μάνα που δεν μπορεί να ταίσει τα παιδιά της... Κι΄ από πάνω ζητάνε χαράτσι για τη χαμοκέλα του άνεργου άντρα της... Και απειλούνται να τους κόψουνε το φως...
Μάλλον πρέπει να σβηστώ από φίλος της Εριέττας στο fb γιατί καλοθελητές αυλοκόλακες έπεσαν πάνω της και της είπαν, μα τι είναι αυτά που γράφει ο εν λόγω ? Της εύχομαι να συνεχίζει να χαίρεται τα ολόδροσα νιάτα της και να κάνει ότι και ο πατέρας της... Μου είχε πει μιά φορά στο Μπρόντγουεη, μετά μπιζάρισμα, πλημμυρισμένος στον ιδρώτα, << απολαμβάνω τη κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία μου >>... |
 Ποτέ δεν θα μάθει... ποιός την αγαπάει...
Με ρώτησαν, καλά... τί θέση έχει στη σελίδα σου μιά πανέμορφη κοπέλα, κόρη ενός διάσημου ηθοποιού και μιάς μιλιονέρας ? Μπαίνω στη σελίδα της και βλέπω μιά αναρτησούλα για ασήμαντο θέμα, με δεκάδες δεκάδων like ! Χρήστες που λάτρεψαν τον πατέρα της ή ζήλεψαν τη μητέρα της... Τον πατέρα της τον είχε κάνει τατουάζ στο δέρμα της... Αυτό το κορίτσι που έχει ομορφιά, πλούτο και το συνοδεύει η δόξα και η φήμη των γονιών του, κάτι ζητάει στο φατσομπούκι, ανάμεσα στο κοπάδι των απλών ανθρώπων που λαχταρούν λίγα λεπτά δημοσιότητας... Την απάντηση την είχε δώσει η κόρη του κροίσου Ωνάση, η Χριστίνα, όταν την πολιορκούσαν οι ωραιότεροι άντρες του κόσμου... Είχε αναρωτηθεί <<δεν ξέρω αν με θέλουν απλά ως Χριστίνα ή κυρίως ως Ωνάση >>... 
---------------------------------------
ΒΟΛΙΓΟΥΝΤ αλά ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ! Κάποιοι δικοί μας του εξωτερικού προσπαθούν να κάνουν δυναμωτικές ενέσεις στην Ελλάδα που βρίσκεται στην εντατική... Ένας από αυτούς είναι ο γνωστός Τέρι (Νεκτάριος) Ντούγκας, συνεταίρος του Πάρι Κασιδόκωστα σε μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ. Ως Βολιώτης δεν ξέχασε τη πόλη του και δημιούργησε εκεί ένα φεστιβάλ όπου βραβεύονται παλαιοί Έλληνες ηθοποιοί. Και όπως στο Χόλιγουντ έτσι και σε κάποιο πεζόδρομο του ...Vollywood μπαίνει ένα αστέρι με το όνομά τους... Τα δύο πρώτα αστέρια που τοποθετήθηκαν ήταν του Κώστα Βουτσά και της Μάρθας Καραγιάννη. Τέρι Ντούγκας-Μαριάνα Λάτση-Πάρις Κασιδόκωστας Μάρθα Καραγιάννη --------------------------------------------------------
 Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΥ
Βρίσκω σημειώσεις σε σχολικά μου τετράδια, που φυλούσε η μητέρα μου στη ντουλάπα της... Να και έκθεσή μου, με θέμα << Που εγεννήθης >>.<< Είδα το φως του κόσμου εις την Οιχαλία της Μεσσηνίας το 1925, αλλά πριν σχεδόν χρονίσω με έφεραν οι γονείς μου Πέτρος Λυμπερόπουλος και Μαρία, το γένος Αλεξοπούλου από το Ζευγολατιό, εις τον Πειραιά. Με βάφτισαν εις τον Προφήτη Ηλία της Καστέλας και μου έδωσαν το όνομα του παππού μου τον οποίο δεν εγνώρισα. Δημήτριος Λυμπερόπουλος λεγόταν, έμπορος λιανικής αλλά και χονδρικής πωλήσεως, ο οποίος έφερνε βακαλάο από την Σκανδιναβία, κασμήρια από την Αγγλία και μπορσαλίνο από την Ιταλία>>... << Θυμάμαι τα καλοκαίρια που πηγαίναμε εις την γενέτειρά μου (παλαιότερα ονομαζόταν και Αλητσελεπή) το περίφημο πολύβουο κυριακάτικο παζάρι όπου έψηναν γουρνοπούλες και έρεε άφθονος οίνος... Θυμάμαι τους αδελφούς του παππού μου μπαρμπα Λιά και μπαρμπα Βασίλη, που με έπαιρναν εις τα γόνατά τους και έλεγαν ο υιός του Πέτρου του πρωτότοκου... Με φιλούσαν εις τα μάγουλα και δυσφορούσα γιατί οι μουστάκες τους ήσαν βρεγμένες εις το κρασί >>... 
ΣΤΑ ΑΡΦΑΡΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Βρήκα ένα τετράδιό μου στο οποίο περιγράφω  μιά επίσκεψή μου με τη μητέρα μου ( Μαρία το γένος Αλεξοπούλου ) στη περιοχή Αρφαρά της Μεσσηνίας : << Φύγαμε από το Ζευγολατιό το χωριό της μαμάς μου και πήγαμε πέρα από το Μελιγαλά, στα Αρφαρά, όπου η θεία Αικατερίνη θυγατέρα της γιαγιάς Αλεξάνδρας Μπουφέα-Αλεξοπούλου είχε παντρευτεί τον Θανάση Γεωργούτζο τραπεζικό στη Καλαμάτα... Περάσαμε πολύ ωραία στο πανηγύρι στα Αρφαρά... ψητό γουρουνόπουλο και φιλέματα γλυκά για μένα. Ωραία και τα γύρω χωριά Άγιος Φλώρος και Πήδημα... Εγώ όμως γκρίνιαζα για να γυρίσουμε στο Ζευγολατιό, όπου όλη μέρα παρακολουθούσα τα τρένα να περνάνε >>...
Πριν 8 δεκαετίες δίπλα στη μανούλα μου, με το κοστουμάκι μου, το γιακαδάκι μου, τις καλτσούλες μου, τα κορδονάτα σκαρπινάκια μου...ΣΗΜΕΙΩΣΗ : είχα πάει και μεγαλύτερος σε ηλικία στα Αρφαρά... έχω μπερδέψει ημερομηνίες, ονόματα, αναμνήσεις...
------------------------
Ο << ΣΚΛΗΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ >>  ( για όσους με καταλαβαίνουν, οι άλλοι δεν με ενδιαφέρουν ) Το χιλιοείπαμε, το φατσοβιβλίο είναι καφενές για όλα τα γούστα... Για μερικούς όμως είναι στασίδι προσωπικής προβολής.Ιδίως για κάποιους ημιμαθείς ή με πτυχία, γλώσσες, γνώσεις, ιδέες και ΕΠΑΡΣΗ, που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι το απόλυτο της γνώμης τους... Χαζεύω στα σχόλιά τους ...και έχω βγάλει το συμπέρασμα ( απόλυτος κι΄ εγώ ) ότι πρόκειται για ΣΚΛΗΡΟΥΣ ΔΙΣΚΟΥΣ από ατσάλι... Και τους αποκαλώ έτσι, γιατί δεν είναι από σάρκα, δεν κυλάει μέσα τους σταγόνα αίμα, τους λείπει το συναίσθημα αλλά και η δημιουργία... Αφήνω το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ - κυρίαρχο προσόν των πάντων - και πάω στη λέξη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Μάλιστα λαλίστα παιδιά μου, όσα και να λέτε, όσα και να υποστηρίζετε, αν δεν έχετε γράψει εσείς οι ίδιοι ένα πόνημα, ένα βιβλίο, δεν έχετε δημιουργήσει μια ζωγραφιά, ένα έπιπλο, ένα εξάρτημα, μη το παίρνετε τόσο αψηλά... Περισσότερα σοφά μπορούμε να ακούσουμε από έναν που σκάβει τη γη, από μιά υφάντρα του αργαλειού, από έναν τσαγκάρη που σολιάζει παπούτσια ( θα ξαναπάμε κι΄ εκεί ) παρά από τις τεράστιες γνώσεις σας που προέρχονται από τον ΣΚΛΗΡΟ ΔΙΣΚΟ...
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΟΥ
κάνε like στο facebook
|
Οι παρακάτω χρήστες είναι οι πρώτοι (ανάμεσα στους 1.000 φίλους μου) που δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε 24ωρη αποχή αναρτήσεων στο fb. Ακολούθησαν και άλλοι, αλλά ο αριθμός τους όχι ικανός να δημιουργήσει θέμα. Nikos Parissis - Νίκος Τσαρνάς - Michael Panagiotides - Aggeliki Dalmata - John Athanasopoulos - Costas Zachariadis - Mantalena Kallianou - Peter Pope - Ritsa Adamos - Mike Strike - Daniel Sapiroff - Giouli Tseliki - Bettina Tsopei - Stefanos Kokonezis - Haris Kougioumtzoglou - Sofia Samioti - Popi Koraxai - Σταμάτης Κωνστά...ντος - Ιωάννα Γιώτα Panagiotis Perros - Panos Lakonista - Sotiris Georgoutzos - Pablo Eskobar - George Mastro - Elena Zumari - Tina Xatziroditou - Evan Marantidis - Katerina Mika - Arriana Sideri - Vaso Panagiot - Kelly Papa - Xara Vog... [selida]
Ο ήλιος θα ανατείλει και πάλι το πρωί... Ο άνθρωπος που φεύγει ποτέ... Ότι προλάβω από τις αναμνήσεις μου θα σας τις πώ... 
ΑΘΗΝΑ 1960 η Μαρία Κάλλας "θα πάρω διαζύγιο". 
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 1968 με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Σπύρο Αγκνιου 
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 1967 με το Νίκο Κούρκουλο συμπρωταγωνιστή της Μελίνας Μερκούρη στο Μπρόντγουεη (μιούζικαλ Ίλλια ντάρλιγκ) 
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ με τη σύζυγο ενός μουσικού 
ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ στο γάμο της Κορίνας Τσοπέη πίνω σαμπάνια από το γοβάκι μιάς στάρλετ, ενώ κρατάω τη καλτσοδέτα της νύφης.
---------------------- 5 Μαρτίου 2013
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑΝΑΤΩΘΗΚΕ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ, ΠΕΘΑΝΕ Ο ΣΤΑΛΙΝ ( ημερομηνία που δείχνει ότι ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι απερίσκεπτο ζώο... ) Σαν σήμερα έχουν γεννηθεί και πεθάνει χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι ή έχουν συμβεί γεγονότα που αναγράφονται στο ημερολόγιο της ιστορίας... Όπως το 399 π.Χ. οι Έλληνες δώσανε στον Σωκράτη το κώνειο γιά -λέει- διεθειρε πνευματικά τους νέους λέγοντας ότι υπερείχαν ως άνθρωποι από τα ζώα... Το 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ έπειθε στις εκλογές της Γερμανίας το 43, 3 % του λαού ότι μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα και να την οδηγήσει στο ολοκαύτωμα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου... Το 1940 ο Στάλιν διατάζει να εκτελεσθούν στο δάσος του Κατίν 20.000 Πολωνοί στρατιωτικοί, πολιτικοί και διανοούμενοι που δεν ήθελαν τον ζυγό των σοβιετικών στρατευμάτων... Το 1953 πεθαίνει ο Ιωσήφ Στάλιν ένας από τους στυγνότερους δικτάτορες που ευθύνεται για εξορίες και εκτελέσεις εκατομμυρίων θυμάτων και στη κηδεία του πλήθη λαού κλαίνε για τον πατερούλη τύραννο... Και 5 Μαρτίου του 2013 ένας χρήστης του φατσομπουκιού προσπαθεί να πει ότι ο άνθρωπος είναι απάνθρωπος...
4 Μαρτίου 2013ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΧΑΝΟΥΜ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ ΣΕ ΚΥΡΙΕΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΜΑΣ Και ενώ Ερντογάν και Σαμαράς τα λένε, ο πρώτος καμαρώνει γιατί όχι μόνο ελληνικά πλοία επισκευάζονται στα τουρκικά ναυπηγεία αλλά και γιατί 33 εκατομμύρια τουρίστες θα επισκεφθούν εφέτος τη χώρα του έναντι 17 την Ελλάδα - πάλι καλά να λέμε... Παντού οι γείτονες μας ξεπερνούν, ακόμα και στα σήριάλ τους που κατακλύζουν τα ευρωπαικά κανάλια και διαφημίζουν ήλιο, θάλασσα και αμμουδιές τους... Πούσε ρε Μελίνα, Ζορμπά και συρτάκι ντανς, σας έφαγε το ιστορικό οριεντάλ... Κι΄ οι Ελληνίδες μαμάδες διστάζουνε για τα παιδιά τους τα αγγλικά... καλέ να μάθουνε τη γλώσσα του Σουλειμάν που τον έχουμε κάθε μέρα στο καθιστικό μας... ( Η κυρία Ερντογάν έκανε δώρο στις συζύγους των πολιτικών μας που βρίσκονται στη Τουρκία τα προσεχή επεισόδια του "Σουλειμάν"... Περιχαρείς ξενύχτησαν για να τα απολαύσουν... μία δε τηλεφώνησε ξημερώματα σε φιλενάδα της να της πει ποιές θα κουτουπώσει προσεχώς ο σουλτάνος... )
DEMOLITION - ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ !!! Τι σου είναι το Google earth... με ένα κλικάρισμα... να η αεροφωτογραφία που δείχνει 117 west 57 street DEMOLITION = ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ !!! Στο ισόγειο καφετέρια-εστιατόριο... στο πρώτο όροφο το... Piraeus my love... στον δεύτερο έμενε ο Μάνος με τη μητέρα του... στο τρίτο ο Κούρκουλος με τη Μελίτα και το μωρουδάκι τους τον Άλκη... και πιό πάνω - ένα φεγγάρι - κι΄ εγώ... και οι φίλοι μου Μανώλης και Γιώργος Κασελάκης οικογενειακά... Και δίπλα, ολόκληρο όροφο ξενοδοχείου, η Ρίκα Διαλυνά με τον Νίκο Παπαδάκο και την κορούλα τους Ντέμη.
----------------------------------------------------------------------------------
22 Φεβρουαρίου 2013 απόψε ήρθε κοντά μου ο πιστότερος φίλος μου Ήταν πριν ξημερώσει, γινόταν χαλασμός από αστραπές και μπουμπουνητά... Κι΄ άκουγα, κουλουριασμένος κάτω από το πάπλωμα, την ασταμάτητη βροχή... Όταν ήμουνα παιδάκι, γαντζωμένο ανάμεσα στους γονείς μου στο δίφαρδο κρεβάτι, ένοιωθα τη προστασία τους. Αργότερα, κάποιο γυναικείο σώμα με την ανάσα του ζητούσε τη δικιά μου προστασία... Απόψε, την ώρα της νεροποντής και των αστραπόβροντων, είδα στον ύπνο μου το Λεωνάκι μου να σφίγγεται και να τρίβεται πάνω στα πόδια μου... Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήμουνα παιδί... μεγάλος... ή γέρος... Ένοιωθα όμως να είναι κοντά στη μοναξιά μου ότι πιό πιστό πλάσμα -εκτός από τους γονείς μου- είχα ποτέ στη ζωή μου... Θυμάμαι το τέλος του.. Γερασμένος ο Λέων, με μαδημένο τρίχωμα, ανύμπορος... Ο κτηνίατρος του έκανε δυό ενέσεις... τη μία να κοιμηθεί... την άλλη να μη ξυπνήσει ποτέ... Κι΄ όμως Λεωνάκι μου ξύπνησες απόψε για μένα μέσα στα αστραπόβροντα κι΄ ήρθες κοντά μου... και πως με κοίταζες Θεέ μου...... |
21 Φεβρουαρίου 2013
ΕΝΑΣΑ ΑΕΤΟΣ ΥΠΟ ΑΠΟΣΥΡΣΗ... Ένας αετός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε... κι΄ αναπολούσε τα παλιά, τότε που άρπαζε με τα νύχια του ότι ορεγότανε... Μπας κι΄ είναι ο ασπρομάλλης δυσκίνητος πιά πρόεδρος... ο διάσημος μουσουργός που μπερδεύει τελευταία τις λέξεις... ο μεγαλοεφοπλιστής που τρεκλίζουν τώρα τα πόδια του... ο εκδοτοκαναλάρχης που ήταν κόκορας και βάτευε όλες τις πουλάδες... ο θιασάρχης που περνούσε από το κρέβάτι του πάσα νέα ηθοποιός... η το αετόπουλο που πετούσε πάνω από θάλασσες και ωκεανούς... Όποιος και να τανε... ΥΠΟ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΕΙΝΑΙ........
Αυτή τη στιγμή που επικοινωνούμε μεταξύ μας εξαρτώμαστε από τα 232 υποθαλάσσια καλώδια του παγκόσμιου ιστού που περιζώνουν τις ηπείρους. Μέσω αυτών, μπορείς εσύ να κάνεις αναρτήσεις των σοφιστειών σου, ο άλλος να καταγγέλει τα κακώς κείμενα, ο τρίτος να επειδεικνύει τους κοιλιακούς του, η τέταρτη την προ ετών κορμάρα της, μιά άλλη να βάζει τις μαγειρικές συνταγές της, κάποιοι τα κουτσούβελα, τα σκυλιά και τις γάτες τους κι΄ εγώ να μοστράρω δίπλα σε προσωπικότητες... Όλα αυτά τσάμπα, όχι όμως για πολύ... Γιατί θα ρθεί μέρα που θα πληρώνουμε εκτός από το θείο δώρο της φύσης, το νερό, και ΤΑ ΠΑΝΤΑ στο ίντερνετ κατασκεύασμα της τεχνολογίας, που έχει κάνει κάποιους ζάπλουτους... μπεεεε... μπεεεε.... μπεεεε.... -------------------------------------------- 1 Φεβρουαρίου 2013
Ο ΜΑΝΟΣ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ... Να, λοιπόν, τι ήθελα να πω και δεν το είπα στη σύναξη του Μαγεμένου Αυλού... Καθώς αντίκριζα στην αίθουσα τους Πάγκαλο, Βασιλικό, Φασιανό, Κατσαρό, Αγγελόπουλο, Καββαθά, Ιατρόπουλο, Χατζόπουλο, Φωκά, Μουρούζη, Στεφανάκο, Μερκουράκη, Σοφιανόπουλο, Νικολαρέα, Μουτσάτσο και... και... Σκέφτηκα ότι απευθυνόμουν σε φίλους που ενώ υπήρξαν κορυφαίοι στο είδος τους... τώρα είχαν αποσυρθεί ή η φυγόκεντρος δύναμη του χρόνου και της μοίρας, τους είχε εκτινάξει μακριά από την ισχύ, το πλούτο, τη δημοσιότητα... Και ενώ η ασυγκράτητη γλώσσα μου ήταν έτοιμη να απευθυνθεί στον βαρύτερο όλων μας (σε γνώσεις, χιούμορ και κύρος) και να τον καλέσω να μας πει (μιά που βρισκόμαστε σε τσιμπούσι) τι ακριβώς εννοεί με το <<τα φάγαμε όλοι μαζί>> ακούω τη φωνή του Μάνου Χατζιδάκι από τον πίνακα του τοίχου : - Άσε τις ανοησίες και πες κάτι το εορταστικό... Έτσι δεν έκανα την ερώτηση, ούτε είπα ότι οι δύο γενιές που βρισκόμαστε εκεί μέσα είχαμε αναλογία στα όσα κακά και τρισάθλια μας οδήγησαν στο Μνημόνιο... Και όταν φεύγαμε και αποχαιρετούσαμε ο ένας τον άλλο, στάθηκα και μπροστά στον πίνακα με τον σοφό Μάνο, που μου ψιθύρισε : Καληνύχτα... εγώ έχω να τελειώσω μιά παρτίδα τάβλι με τη Μελίνα...
 -----------
ΚΑΙ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ Από το τσιμπούσι των βετεράνων βαρύτερος (αλλά μιά γενιά μικρότερος ) ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Εδώ, με τον Βασίλη Βασιλικό και τον σαλονικιό Παπαδάκη. Στο διπλαν...ό τραπέζι ο Αντώνης Μήτσος -με τη γυναίκα του Χριστίνα - βασικό στέλεχος της ΕΡΑΣΠΟΡ. Ήταν το τραπέζι του Τόλη Βοσκόπουλου, που τελικά δεν ήρθε με την Άντζελα, ίσως γιατί στην ορχήστρα δεν υπήρχε και μπουζούκι...
ΚΑΙ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ Από το τσιμπούσι των βετεράνων βαρύτερος (αλλά μιά γενιά μικρότερος ) ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Εδώ, με τον Βασίλη Βασιλικό και τον σαλονικιό Παπαδάκη. Στο διπλαν...ό τραπέζι ο Αντώνης Μήτσος -με τη γυναίκα του Χριστίνα - βασικό στέλεχος της ΕΡΑΣΠΟΡ. Ήταν το τραπέζι του Τόλη Βοσκόπουλου, που τελικά δεν ήρθε με την Άντζελα, ίσως γιατί στην ορχήστρα δεν υπήρχε και μπουζούκι...
------------
ΞΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΑΝΟ
Ο Μίκης Θεοδωράκης έλεγε χθες στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ ότι ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ο πιό σαγηνευτικός άνθρωπος που γνώρισε ποτέ. Αλλά και άλλες προσωπικότητες, πν...ευματικοί κολοσσοί και μεγάλοι καλλιτέχνες δεν έβγαζαν άχνα όταν μιλούσε, όπως ο Ελία Καζάν, ο Ελύτης, ο Ωνάσης, ο Τσιτσάνης, ο Καραμανλής, ο Μινωτής, η Παξινού, η Μελίνα και... και... Κι΄ εγώ στη προχθεσινή σύναξη στον Μαγεμένο Αυλό, μέσα στο στέκι-σπίτι του, δεν ανέφερα το όνομά του... Κι΄ ενώ μας κοίταζε από το κάδρο... όλοι μιλούσαμε για πράματα ασήμαντα... ίσως γιατί δεν είμαστε σημαντικοί όσο εκείνος...
|
 Ξύπνησα πάλι με πεντακάθαρη τη σκέψη φωλιασμένη σ΄ ένα κορμί που σέρνει τη κούραση 31.755 περίπου 24ωρων ζωής... Εξακολουθώ να υπάρχω σ΄ ένα κόσμο που εδώ και κάμποσα χρόνια τον μαθαίνω από την τηλεόραση, τον ακούω από το ραδιόφωνο και τον ψαχουλεύω στο κομπιούτερ μου... Εξω από τη πόρτα μου το σούρσιμο της σκούπας των κοριτσιών της εταιρίας που έχει αναλάβει το καθάρισμα στις σκάλες της πολυκατοικίας... Δεν με παραξενεύει πιά, όπως πριν πολλά χρόνια που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πιά το παιδί, τότε που σκούπιζε τη μονοκατοικία μας η Κατερίνα και η μητέρα μου καθάριζε με το ξεσκονόπανο κάθε σχισμή των επίπλων... Βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή που η άσφαλτος δεν είχε καλύψει το χώμα και η σκόνη βασίλευε παντού... Ζούσαμε στο αγροτικό μας σπίτι με τα κόκκινα κεραμίδια και τις φωλιές των σπουργιτιών και την άνοιξη τα χελιδόνια να κτίζουν τις δικιές τους τριγύρω... Και οι δυό τσιμεντένιες βεράντες με τις γλάστρες λουλουδιών... Πίναμε νερό από το πηγάδι και γάλα από τη κατσικούλα μας, διάβαζα με λάμπα πετρελαίου, δεν είχαμε τηλέφωνο, άκουγα ραδιόφωνο με ακουστικά από πηνίο με γαληνήτη... ΦΩΤΟ : οι πολυκατοικίες περιζώνουν την αγροικία μας - πάνω δεξιά. ( αριθμίζω τη φωτο, γιατί θα ακολουθήσουν κι΄ άλλες, που όλες μαζί με τα κείμενα, θα είναι ένα ηλεκτρονικό βιβλίο - οι νέοι χρήστες ας το αποθηκεύουν - θα έχουν την ιστορία τόπου, χώρου, προσώπων, ενδυμασιών, συμβάντων κ.λπ.) ------------------ Η Κατερίνα μου Κάθομαι στο κομπιούτερ, μπαίνω στο φέισμπουκ, 907 φίλοι, 47 εγγεγραμμένοι... Ειναι  οι στερνοί μου φίλοι, έλάχιστους γνωρίζω, οι περισσότεροι μέσω κλικαρισμάτων... Οι παλιοί έχουν φύγει για πάντα και οι εναπομείναντες έχουν προβλήματα υγείας, παιδιών, εγγονιών και οι παλιές - ιδίως σταρ και όμορφες- μισούν τους καθρέφτες... Ακόμα και μένα, γιατί αναφέρω την ηλικία μου στο φατσομπούκι... Σήμερα μου έρχονται παιδικές μνήμες από το χτήμα μας... Δεν είχα παιδιά να παίξω και τρεχαλούσα με το σκύλο μου στα χωράφια με τις κατσουλιέρες που στούκαραν από ψηλά στη φωλιά τους... Και μετά, κλωτσούσα μιά μπάλα στο τοίχο, για να γυρίζει πίσω και να τη ξανακλωτσάω... Να ένας πλανόδιος φωτογράφος, μαμά, μαμά, να βγάλουμε μιά φωτογραφία... Φοράω το κοστουμάκι μου και η Κατερίνα το μπερέ της και ο φωτογράφος μας λέει κοιτάτε εδώ που θα βγει το πουλάκι... Από τότε είχα το ψώνιο με το φακό... Αχ ρε Κατερίνα τι κλάμα έκανα όταν πολύ αργότερα έφυγες... Καμιά φορά ο πατέρας τη φώναζε Ιμπραήμ... Γιατί καλέ κύριε με λες έτσι ? Γιατί την εποχή της γιαγιάς σου είχαν περάσει από το χωριό σου τα στρατά του Ιμπραήμ... ----------------------
ΦΥΛΑΡΧΟΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟΛΕΣ ΤΩΝ ΕΡΤΖΙΑΝΩΝ Έχω βαρεθεί τις εφημερίδες, τη τηλεόραση, έπαψα να διαβάζω και βιβλία γιατί κουράζονται τα μάτια μου και τις νύχτες κυρίως ακούω ραδιόφωνο... Έχω συνηθίσει πλέον τους παραγωγούς των εκπομπών που δέχονται τηλεφωνήματα και μέσα στο σκοτάδι τους φαντάζομαι σαν φύλαρχους... Ναι, φύλαρχους των ερτζιανών που με κοντάρι και ασπίδα, προσπαθούν να κουμαντάρουν πρωτόγονες φυλές... Πως λέμε Ζουλού, Παπούα, Αρούντας ή κοντούληδες Πυγμαίους που παριστάνουν τους αψηλούς περίφανους Μασάι... Πολλοί που τηλεφωνούν είναι και ανθρωποφάγοι, ρίχνοντας στο καζάνι τους όποιους ζηλεύουν και μισούν... Τελικά, κατάλαβα ότι οι παραγωγοί του ραδιοφώνου, που είχαν ξεκινήσει πράοι και σεμνοί, μετά πληθώρα συνεχών εκπομπών, ανάμεσα στη πίεση της πανσπερμίας των ακροατών-συνομιλητών, υπέστησαν αλλοίωση του χαρακτήρα τους... Και νύχτα με νύχτα αποσυναρμολογούνται εν μέσω πολλών βλακών, επαρμένων, ζηλόφθονων, κομπλεξικών, γραφικών, που είναι ξερόλες των πάντων... Βέβαια υπάρχουν και ελάχιστοι, όπως στο φατσομπούκι, που περνάνε την ώρα τους και σπάνε πλάκα... -------------------------------------------------------------------------------Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΑΕΤΩΝ Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΚΩΝ
Οι Ούννοι του Αττίλα και οι Βισιγότθοι του Αλάριχου έχουν εισβάλει ως τοκογλύφοι τοποτηρητές σε μία χώρα που έδωσε τα φώτα στην ανθρωπότητα, αλλά ο λαός της περιβάλλεται πλέον από σκοτάδι... Και αυτό φαίνεται στις αντιδράσεις του όπου υπερισχύουν οι σκοταδιστές της ημιμάθειας, της άγνοιας και της ξερολιάς... Στον ελληνικό ουρανό δεν πετούν πιά σταυραετοί, έχουν αποσυρθεί σε απάτητες βουνοκορυφές... Και μέσα στο σκοτάδι ακούγονται μόνο κάποιοι κούκοι που τάχατες θα φέρουν την Άνοιξη... Για τον Ελληνισμό αυτή η πτώση δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στην χιλιάδων ετών ιστορία του... Αλλά λόγω φατσομπουκιού η πτώση φαίνεται πεντακάθαρα, με τον πάσα ένα αόματο να παριστάνει τον ανοιχτομάτη... Ένας από αυτούς είμαι κι΄ εγώ...
[selida]
ΑΓΓΕΛΙΑ ΠΟΝΟΨΥΧΟΥ ΤΟΡΕΑΝΤΟΡ (ως άνεργος ζητάω οποιαδήποτε εργασία) 
Σας στέλνω αυτή τη φωτογραφία μου που πάρθηκε τη στιγμή που αρνήθηκα να αποτελειώσω το καταματωμένο θύμα μου (που δεν μού χε κάνει τίποτα) και το πλήθος με γιουχάρει ως δειλό... Ποιόν, εμένα που έχω σκοτώσει δεκάδες δεκάδων ταύρους, που κι΄ αυτοί δεν μου είχαν κάνει τίποτα... Στη χώρα μου λατρευουν τους ταυροφονιάδες και μισούν τους ταύρους θύματα... Και επειδή πλέον με θεωρούν δειλό χασάπη, δεν βρίσκω πουθενά δουλειά... Σας στέλνω αυτή την αγγελία με ένα έμβασμα 20 πετσετών για να βρω κάποιο μεροκάματο και να μπορέσω να στρώσω τραπεζομάντηλο και να φάω λίγο φαγάκι... ΠΟΝΟΨΥΧΟΣ ΤΟΡΕΑΝΤΟΡ |
----------------------------------ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ στη φωτο  αυτό θα είναι η αρχή...26 Σεπτεμβρίου 2012 ΟΛΑ ΠΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ
Τα ταμπλόιντ ψάχνουν για τράπεζες που θα εξαφανιστούν σε μιά νύχτα, για πολυεθνικές που θα βάλουν λουκέτο, για μετοχές που θα γίνουν κουρελόχαρτα, για τρανούς ιδιοκτήτες αθλητικών εταιριών που προσπαθούν να τις ξεφορτωθούν σε πρίγκιπες με πετροδόλαρα... Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Ερευνών της Credit Suisse, μόλις το 0.5% των κατοίκων της Γης κατέχει το 38.5% του παγκόσμιου πλούτου και γενικά το 8.7% διαφεντεύει το 82,1%. Όσο για τις χιλιάδες εξεγερμένους στις ΗΠΑ φωνάζουν ότι το κίνημά τους εκπροσωπεί «το 99% έναντι του 1% που έχει συσσωρεύσει το μόχθο και τον ιδρώτα τους»... Δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση των διδύμων πύργων στο Μανχάταν, πραγματικά επαληθεύεται αυτό που ειπώθηκε μετά εκείνη την ημέρα, ότι «τίποτα πιά δεν θα είναι το ίδιο για την ανθρωπότητα»... 1 Σεπτεμβρίου 2012  Τί μας κοιτάς ακίνητος, που τρέχει ο λογισμός σου...
Δεν φταίει ο νομοθέτης που έβαλε παραθυράκια διαφυγής στους νόμους, ούτε οι πολιτικοί  που δεν τους τηρούν... Δεν φταίνε οι δημαγωγοί "σωτήρες" της χώρας, οι πολίτες που τους ψηφίζουν, ο κρατικός "αρμόδιος" , ο δικαστής, ο ιερωμένος, ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο δημοσιογράφος, ο φοροφυγάς -ο κάθένας μας- που συντελεί στη κατάντια της χώρας... Φταίει γενικά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που η φύση τον έκανε επαρμένο και άπληστο... Ιδιαίτερα ο ΕΛΛΗΝΑΣ, που είναι προικισμένος με χαρίσματα αλλά και με κουσούρια... Και μη ξεχνάμε ότι τα παγκόσμια λεξικά, που τα κοσμούν ένδοξα αρχαιοελληνικά ονόματα, έγραφαν κάποτε γκρεκ = κλέφτης... Θα μου πεις προερχόταν, ίσως, από το ηρωικό "αρματωλοί και κλέφτες", καμάρια του απελευθερωτικού μας αγώνα... Τι να σκέφτεται άραγε ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης... Ότι, αν λευτερώσει την Ελλάδα, μπορεί οι Έλληνες να τον βάλουνε και φυλακή !!!
Ότι πιό ηλίθιο έκανα στη ζωή μου δεν έγινε όταν ήμουν παιδί, αθώο και άκακο, ούτε όταν υπήρξα ενσυνείδητο ον των πράξεών μου ... Αλλά τώρα στα στερνά μου, που έχω εμπλακεί σε ένα ακατάσχετο παραλήρημα ασυνάρτητων αναρτήσεων... Και σκέφτομαι πόσο μας τιμώρησε η φύση που μας έπλασε ως το μοναδικό δημιούργημά της που γνωρίζει ότι υπάρχει αρχή αλλά και ΤΕΛΟΣ...  οι αφανείς της γόπας μιμούνται τους επαρμένους του πούρου από την <<μηχανή του χρόνου>> ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ .... ανασκαφές το έτος 3.000 μ. Χ. .... 
Η ΣΥΜΠΑΓΗΣ ΜΑΖΑ των κομματικών στρατιών των δύο πολιτικών παρατάξεων που επικρατούσαν αρχές του 2.010 στο εκλογικό πεδίο εναλλάξ, υποχώτησε... Συντάγματα και μεραρχίες προσχώρησαν σε άλλες σημαίες... Νέοι αρχιστράτηγοι αντικατέστησαν τους παλιούς... Ο ένας διατήρησε το μισό δυναμικό του στρατού του, ηγούμενος πάνω στο άλογό του... Ο άλλος αποδεκατίστηκε καβάλα σε γάιδούρι... Και οι αντίπαλοί τους αερόμυλοι χωρίς πανιά... Κι΄ όμως <<στους μύλους, στους μύλους, να σωθούμε...>> φώναζαν πολλοί... Ευρέθη και επιγραφή << από τις μυλωνούς το κώλο μη ζητάς ορθογραφία>.... Άραγε τι είναι ο χρήστης του fb, τυχερός που έχει πολλούς φίλους... ή άτυχος, που όσους και νά χει, είναι κατάμονος μπροστά στον υπολογιστή του... Για σκεφτείτε στους αιώνες που πέρασαν ο άνθρωπος ήταν ολομόναχος, ενώ σήμερα με ένα κλικ βρίσκει φίλους ακόμη και στα πέρατα της γης... Η εικονική παρέα και συντροφιά, η ηλεκτρονική κουβεντούλα, η ανταλλαγή απόψεων... Οι πρόγονοί μας δεν είχαν τηλέφωνο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινητό, για να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι... Αλλά εμείς που έχουμε ακόμη και υπολογιστή, μήπως είμαστε πιό μόνοι μέσα σε ένα απέραντο κόσμο επικοινωνίας και παγκοσμιοποίησης ?
προστέθηκε στις: Τετάρτη 29.08.2012
|
