0 νεαρός άφησε το βιβλίο κι έπιασε το χειροποίητο σκαλιστό τσιμπούκι του, ξαπλωμένος στην αναπαυτική πολυθρόνα της αίθουσας σεισμογράφων.  Η παγωνιά θάμπωνε τα διπλά τζάμια του κτιρίου, που βρισκόταν στο ύψωμα του πράσινου λόφου, πάνω από το φιόρδ. 0 Κνουτ αφέθηκε για λίγο στην επιρροή του βιβλίου, αλλά —παιδί κι αυτός των υπολογιστών— γρήγορα άρχισε ν' απολαμβάνει τη θαλπωρή της ζεστασιάς και της ασφάλειας. Η ματιά του έπεσε στο γραφειάκι του με τη φωτογραφία του'Ολαφ. Η σκέψη του ταξίδεψε στον αδερφό του, που θα βρισκόταν   στο   μαχμουρλίδικο   πρωινό  του   ύπνο. Μπορεί όμως και να 'χε σηκωθεί, για να βγάλει το μεροκάματο στον απέραντο παγετώνα, στην ερημιά της σιωπής. Μυστήριο παιδί ο μικρός... Είχε τελειώσει το σχολείο για χατίρι της μάνας κι είχε φύγει κατά το βορρά με το σαραβαλάκι του φορτωμένο τα χιονοπέδιλα και τ' αγκίστρια του. Τηλεφωνούσε ή τους έστελνε κάρτες υπογράφοντας: «Όλαφ ο λεύτερος, ο ξυλοκόπος, ο κυνηγός, ο ψαράς». Σε μια είχε γράψει: «Όλαφ ο δισέγγονος του τάρανδου». 0 πατέρας Λάνσεν χαμογελούσε, γιατί ο Βίκιγκ του πίστευε στη μετενσάρκωση της ψυχής, ακόμη και σε τάρανδο... Απο μικρός είχε δει ένα τέτοιο κόμικ και του΄ χε μείνει  Τους είχε στείλει κι ένα μήνυμα στο κινητό : «Από δω και πέρα δεν υπάρχουν δρόμοι, λευτερώθηκα κι από το αυτοκίνητο, πέταξα και τον υπολογιστή μου...». Μετά έχασαν τα ίχνη του, αλλά πέρυσι είχε έρθει να δει τη μάνα τους στο νοσοκομείο. Είχε φαρδύνει, σαν παίκτης του χόκεϊ με βάτα και μπράτσα σιδερένια... Πριν ξαναφύγει, τον στρίμωξε ο πατέρας με συμβουλές, αλλά το 'σκασε πάλι σαν κλέφτης, αποχαιρετώντας μόνο τη μάνα. Είχε αφήσει ακόμη ένα σημείωμα με υπογραφή «Όλαφ ο λεύτερος». Είχε παρατήσει ξανά, για μια ακόμη φορά, τον πολύβουο πολιτισμό, για να ζήσει στη σιωπή των πάγων. Τα μέλη της παγκόσμιας οργάνωσης «Μακάριοι οι φτωχοί» κέρδιζαν τόσα λεφτά, όσα τους αρκούσαν να ζουν. 0 Όλαφ το είχε πράξει αυτόβουλα.

 Όταν πέθανε η μητέρα τους, δούλευε στα φαλαινοθηρικά, αλλά, μόλις το 'μαθε, έστειλε ένα μήνυμα  μισοσβησμένο, ποτισμένο, ποιός ξέρει, στο χιόνι ή στα δάκρυα. Υπόγραφε: «Όλαφ ο απαρηγόρητος». Μετά από καιρό ο Κνουτ  πήρε στην ιστοσελίδα του  ένα άλλο,  με μια φράση μόνο: «Όλαφ ο σκλαβωμένος». 0 μικρός είχε ερωτευτεί...

0 Κνουτ τίναξε προσεκτικά το τσιμπούκι του κι άρχισε να χαζεύει στο μόνιτορ τις ώρες και τις θερμοκρσίες της Γης. Κάθε φορά σκεφτόταν ότι εκείνη τη στιγμή οι άνθρωποι έκαναν εντελώς διαφορετικά πράγματα στα δύο ημισφαίρια: ξεκουράζονταν, δούλευαν, ήταν χαρούμενοι ή υπέφεραν. Αλήθεια, πόσοι απολάμβαναν τη ζωή τους, πόσοι έκαναν έρωτα, πόσοι γεννιόντουσαν και πόσοι πέθαιναν; 0 βοηθός του καθηγητή φον Σβέντμπεργκ καμάρωνε για τις σκέψεις του κι ήθελε να τις πει στο σοφό δάσκαλο, αλλά ποτέ δεν τον είχε βρει βολικό. Ίσως όμως και να δίσταζε, γιατί σίγουρα θα τον κατσάδιαζε, όπως κάποτε τον Λιφ, που τον τσάκωσε να σκαρώνει ποιήματα. Η δουλειά μας είναι επιστήμη και τεχνολογία, πρέσβευε ο γέρος κι ήθελε τα τσιράκια του, από την εποχή που δίδασκε στην Ουψάλα, μελετηρά κι αφοσιωμένα στη δουλειά τους. Κι όταν ένα από αυτά,  ο ωκεανολόγος-σεισμολόγος Έμερσον, έφτανε ως το βραβείο Νόμπελ, ο βαρήκοος Σουηδός μουρμούριζε: «Εγώ είμαι κουφός, αλλά η επιτροπή στραβή». Σίγουρα ζήλευε.

Το Νόμπελ για τον Κνουτ Λάνσεν ήταν ένα πανέμορφο πολύχρωμο πουλί, που άκουγε τη λαλιά του αλλά ποτέ δε θα κατόρθωνε να το αγγίξει. Γαλουχημένος όμως μέσα στην πανεπιστημιούπολη, με τους σοφούς, τους ερευνητές και τους ταγμένους στην επιστήμη, ζούσε την ατμόσφαιρα όπως ένα ψώνιο της ομάδας χόκει που τρύπωνε στ' αποδυτήρια για να καμαρώσει τους άσους της από κοντά. Αντίθετα ο  μικρός αδερφός του ήταν  μονόχνοτος, αποκομμένος από τον κόσμο, την έβρισκε κοντά στη φύση, εκεί ψηλά στους πάγους, με τους τάρανδους και τις φώκιες. Και τις παγωμένες νύχτες χουζούρευε στα στρωσίδια της Λαπωνέζας. Με τον καημό του πήγε η μάνα τους, κι ας της έλεγαν ότι το στερνοπαίδι της ήταν ευτυχισμένο κάτω από τον ήλιο του μεσονυχτίου.

Από μικρός ο Όλαφ ήταν ο πιο γρήγορος, ο πιο δυνατός, ο πιο επιδέξιος στο σκι και στο χόκεϊ, αλλά δεν άντεχε τη στολή, τους κανονισμούς. Δυστροπούσε κάθε φορά που ο προπονητής ανέλυε στο κομπιούτερ τις κομπίνες και τις πάσες. Αυτός ήθελε να κάνει του κεφαλιού του, να μην υπόκειται στις θεωρίες και στα συστήματα. Λεύτερος, λεύτερος! Τι ηλίθια υπογραφή, σκεφτόταν ο Κνουτ. Ξαφνικά άκουσε ένα βουητό κι ένιωσε ένα λίκνισμα, που έγινε παρατεταμένο ταρακούνημα. 0 σεισμογράφος γρατσούνιζε το χαρτί. Σεισμός μέγας! 0 βοηθός έσκυψε να δει το καρδιογράφημα της Γης -όπως το 'λεγε ο καθηγητής- και, βλέποντας την ένταση του, γούρλωσε τα μάτια. Ποτέ ο Κνουτ δεν είχε αισθανθεί  τα σπλάχνα της Γης  να θέλουν να κάνουν εμετό... Φοβήθηκε κι΄αναρωτήθηκε  πόσα Ρίχτερ να΄ ναι!

—Θεέ μου, είναι φοβερό! ακούστηκε ο Λιφ, καθώς έψαχνε την περιοχή κι άρχισε να φαντάζεται, όπως κι ο Κνουτ, ερείπια, καταπλακωμένους, βογγητά  και φωνές τρόμου.

Όταν οι βοηθοί εντόπισαν το στίγμα, βρήκαν την κανονική αναπνοή γιατί  το κέντρο της δόνησης ήταν στην Αρκτική. Εκεί υπήρχαν μόνο παγόβουνα. Κοιτάχτηκαν με ανακούφιση, γιατί ο φοβερός σεισμός δε θ' άφηνε ανθρώπινα θύματα.

 Τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπούν, τα κομπιούτερ να δέχονται μηνύματα, το ένα αστεροσκοπείο ζητούσε πληροφορίες από το άλλο. Ρουτινιάρικη δουλειά για τους δύο νεαρούς, που είχε όμως το ιδιαίτερο στοιχείο ότι ο σεισμός ήταν ο ισχυρότερος που είχε γίνει ποτέ, αλλά ευτυχώς σε ακατοίκητη περιοχή. Οι κάτοικοι της Νορβηγίας  είχαν νιώσει το μέγα ταρακούνημα της γης τους, την ώρα που  απολάμβαναν τον πρωινό γλυκό ύπνο. Όπως κι΄  ο βαρήκοος καθηγητής Έρικ φον Σβέντμπεργκ που πετάχτηκε από την πολυθρόνα. Όλη νύχτα χαιρόταν την έμπνευση του πάνω στο χαρτί, σχετικά με την εκδίκηση των ζώων για τη βαναυσότητα του ανθρώπου. Είχε αποκοιμηθεί μπροστά στο τζάκι και, καθώς άνοιξε τα μάτια, είδε  τον πολυέλαιο να πηγαινοέρχεται πέρα δώθε  και τα χειρόγραφα του σκόρπια στο πάτωμα. Πριν τον πάρει ο ύπνος είχε γράψει: Ο άνθρωπος ταλαιπωρούσε ένα γατάκι, που όσο μεγάλωνε γινόταν τίγρης.

Ξερόβηξε, έχωσε το δάχτυλο να ξεβουλώσει τ' αυτιά του κι απόρησε με τον εαυτό του, που τώρα στα γεράματα άφηνε τα έτη φωτός, τις επιδράσεις των ουρανίων σωμάτων, τις παλίρροιες και τους σεισμούς, για να καταπιαστεί μ' ένα παραμύθι. Ας περίμεναν τα επιστημονικά περιοδικά τις συνεργασίες του. Θα τέλειωνε πρώτα αυτό το αφήγημα του για παιδιά. Η ματιά του έπεσε στη φάτσα του που είχε σκιτσάρει μπροστά στο καθρέφτη πριν πολλά χρόνια... Αρκετές φορές είχε αναρωτηθεί αν το βλέμμα του πάνω στο μπλε χαρτί σήμαινε τίποτα το ιδιαίτερο ή έτσι είχε βγει στη τύχη... Τσίγκλισε με τη μασιά το τζάκι και η σκέψη του ξαναγύρισε στο σεισμό... Δεν μπορούσε να καταλάβει  γιατί είχε φοβηθεί τόσο, αφού η Σκανδιβαβία τρομοκρατείται μόνο από τσουνάμι...

Χτύπησε το τηλέφωνο. Πριν το κολλήσει στ΄αυτί του, , κοίταξε την ώρα: 4.57. Για να τον ενοχλούν, σίγουρα ήταν κάτι το έκτακτο με πολλά ρίχτερ.

Ακούστηκε τρομαγμένη η φωνή του βοηθού  του, Λιφ: Καλημέρα, κύριε καθηγητά. Με συγχωρείτε για την ενόχληση, αλλά είχαμε σεισμό στα βόρεια, εννέα ρίχτερ!

—Εννέα ρίχτερ;

—Ναι, ευτυχώς στον ακατοίκητο  Βόρειο Πόλο.

 —Πόσο είπες;

—Εννιά, κύριε καθηγητά, εννιά!

—Και  λες ευτυχώς;

—Τι να  πω, κύριε καθηγητά, αφού θύματα του θα είναι μόνο πάγοι...

—Δε μου λες, κουτορνίθι, σε ποιό ακριβώς σημείο ήταν το επίκεντρο;

—0 Κνουτ κάνει επαλήθευση και θα σας πω.

0 Σβέντμπεργκ, καθώς περίμενε την απάντηση, σκεφτόταν ότι, αν ο συγκλονιστικός αυτός σεισμός είχε γίνει στα έχκατα των παγόβουνων, θα κινδύνευε η ανθρωπότητα.

 —Κύριε καθηγητά, ευτυχώς εκεί δεν υπάρχουν άνθρωποι, αλλά μόνο παγόβουνα, τόλμησε να επαναλάβει ο νεαρός.

 —Τρομάρα σου, γρύλισε ο γέρος. Μπορεί να μην υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν όμως τρισεκατομμύρια τόνοι πάγου, αστοιχείωτε! Έρχομαι αμέσως, αλλά στο μεταξύ συγκέντρωσε στοιχεία από τους σταθμούς της Γροιλανδίας και του Γιαν Μαγέν. Αν στέκουν ακόμα όρθιοι, μουρμούρισε κι άρπαξε το χονχρό παλτό του.

Καθώς ζέσταινε τη μηχανή του αυτοκινήτου με τις  μόνιμες αλυσίδες στις ρόδες, ο καθηγητής ένιωθε ανατριχίλα, ίσως όχι μόνο από το κρύο, που τον περόνιαζε ως το κόκαλο. Κοίταξε το ρολόι του κι άρχισε να υπολογίζει την ώρα στον υπόλοιπο κόσμο. Σε λίγο θα ξυπνούσε  η Ευρώπη. Καθώς οι άνθρωποι θα έπαιρναν το πρωινό τους ή θα πήγαιναν στις δουλειές τους, θα μάθαιναν για το σεισμό. Σίγουρα κανένας δε θα υποπτευόταν τον κίνδυνο. Ξανακοίταξε το ρολόι του. Στη Βόρεια Αμερική ήταν βράδυ. Στη Νότια η νύχτα είχε προχωρήσει. Ο σεισμός θα είχε μαθευτεί, αλλά οι άνθρωποι θα συνέχιζαν να βλέπουν τηλεόραση, να φορούν τις πιτζάμες τους, ανυποψίαστοι για τον τρομερό κίνδυνο. Ο γέρος σκεφτόταν οδηγώντας: Μόνο λιγοστοί επιστήμονες είχαν τις γνώσεις ν' αποκρυπτογραφήσουν το μήνυμα του Πόλου. Και περισσότερο απ' όλους, ο μαθητής του ο Έμερσον, ο νομπελίστας, που αυτός τον έβαλε στο κανάλι για να τον οδηγήσει ως τη βράβευση. Κι όταν ο βασιλιάς τού έκανε την απονομή, μπροστά στην τηλεόραση, ούτε μια κουβέντα για το δάσκαλο που εκπαίδευση μια φουρνιά διάνοιες. Αλλά η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη για γκρίνιες.

Εκεί ψηλά ίσως είχαν σμπαραλιάσει οι παγετώνες και το παλιρροϊκό κύμα σάρωνε τώρα τη Γροιλανδία. Οδηγούσε σκυφτός, με το κεφάλι χωμένο στο μάλλινο σκούφο και με το κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό, ως τα μάγουλα. Προσπαθούσε να συλλάβει την εικόνα του σεισμόπληκτου αρκτικού κύκλου, όταν έχασε τον έλεγχο του τιμονιού, τόσο ανεπαίσθητα όσο χρειαζόταν για να καταλάβει το δεύτερο σεισμό. Αυτή τη φορά ο φόβος του μεγάλωσε. Σταμάτησε στη βενζιναντλία, στη διασταύρωση των φορτηγατζήδων. Ήρθε ο νεαρός με σεβασμό κι ετοιμάστηκε να ξεκρεμάσει τη μάνικα, αλλά ο γέρος είχε ανοίξει το τζάμι και ρωτούσε αν είχε καταλάβει τίποτα. Εκείνος είπε "ναι, τον σεισμό"  κι ο καθηγητής πάτησε γκάζι. Στο αστεροσκοπείο τους βρήκε όλους αναστατωμένους. Του δείξανε το κέντρο του σεισμού στην  εκτεταμένη περιοχή των παγετώνων, στο τρίγωνο Βόρειου Πόλου -Γροιλανδίας - νησιών Σπίτσμπεργκ, όπου είχαν γίνει τα φοβερά ταρακουνήματα. 0 γέρος ρώτησε αν υπήρχε επικοινωνία με το αστεροσκοπείο της Γροιλανδίας.

—Η Γροιλανδία δεν έστειλε αναφορά, ούτε δίνει σημεία ζωής, είπε κάποιος. Έχει σιγήσει και το Γιαν Μαγέν. Μόνο η Αλάσκα και η Σιβηρία ειδοποίησαν πως ταρακουνήθηκαν, αλλά δεν ανέφεραν θύματα.

0 γέρος θύμωσε: 0 Βερίγγειος είναι πολύ μακριά από το επίκεντρο του σεισμού. Πληροφόρηση χρειαζόμαστε από την άλλη πλευρά, κατά τη δική μας, του Γκολφ Στριμ.

0 Κνουτ έδειξε την αναφορά από το βόρειο σταθμό του Καναδά. 0 καθηγητής την κοίταξε και σχολίασε: Καταγραφή του σεισμού, χωρίς τίποτα άλλο. Λέτε τα κωθώνια να γύρισαν από το άλλο πλευρό και να συνέχισαν να ροχαλίζουν;

—Δε νομίζω, κύριε καθηγητά, ακούστηκε η φωνή του νομπελίστα Έμερσον, που μόλις είχε μπει με ένα μήνυμα στα χέρια και είπε:  Η τοπογραφική υπηρεσία ακτών και γεωδαισίας ΗΠΑ και Καναδά κατέχει ειδική λήψη φωτογραφιών μέσω δορυφόρου. Από αυτές θα μάθουμε την αλήθεια.

0 γέρος δεν ευχόταν τη συντέλεια του κόσμου, αλλά ως επιστήμονας ένιωθε ικανοποιημένος που είχε πέσει διάνα στις προβλέψεις του. 0 Λιφ μπήκε με μια είδηση. 0 πρύτανης της Ουψάλα είχε δηλώσει στο σουηδικό πρακτορείο ειδήσεων ότι «τσουνάμι είναι και θα περάσει...». Κι ένας άλλος διάσημος μετεωρολόγος είχε σχολιάσει: «Αν θρυμματιστούν τα παγόβουνα, ίσως αντιστραφεί η ροή του Γκολφ Στριμ, και απαλλαγεί η Αφρική και η Ασία από τη λειψυδρία και την ξηρασία που τις μαστίζουν τις τελευταίες δεκαετίες».

0 Σβέντμπεργκ χουχούλιασε τις παλάμες του ψιθυρίζοντας: Κούνια που τους κούναγε...

0 Έμερσον διάβαζε τη σκέψη του δάσκαλου, που σίγουρα κόμπαζε για τη σωστή του πρόβλεψη. Έπρεπε να δείξει ότι είχε κάνει κι αυτός την ίδια πρόβλεψη και ρώτησε:

—Πιστεύετε κι εσείς, δάσκαλε, ότι το σμπαράλιασμα των παγετώνων θα δημιουργήσει επικίνδυνα παλιρροϊκά ρεύματα με αντιστροφή και μεταστροφή του Γκολφ Στριμ από θερμό σε ψυχρό;

Ο γέρος έτριβε τις παλάμες του, κοίταζε πότε τον ένα και πότε τον άλλο από τους συνεργάτες του και η ματιά του κατέληξε στον Έμερσον. Αυτός κατάλαβε ότι θα τους ξεφούρνιζε κάποια θυμοσοφία του, όπως και το΄ κανε:

 —Μια φορά κάποιος τυραννούσε ένα γατί, χωρίς όμως να έχει καταλάβει ότι επρόκειτο για τιγράκι. Το κατάλαβε πολύ αργά, όταν μεγάλωσε και τον κατασπάραξε...

—Συμφωνώ απόλυτα, δάσκαλε. Οι σεισμογράφοι καταγράφουν απανωτούς τρομερούς σεισμούς. Η φύση ξέσπασε και θα καταπιεί τον άνθρωπο. Κατακερματισμός των πάγων της Αρκτικής σημαίνει θεόρατα παλιρροϊκά κύματα ανυπολόγιστης έντασης με κοσμογονικές μεταλλαγές στις κλιματολογικές συνθήκες. Όπως βλέπω εδώ, σ' ένα άλλο μήνυμα, οι Αγγλοι κατέγραψαν κιόλας προειδοποιητικούς κραδασμούς στο βυθομετρικό σταθμό του Λαντς Εντ.

0 γέρος είπε με σιγουριά: Είμαι βέβαιος ότι οι πολιτικοί δε θα επιτρέψουν στους επιστήμονες να δώσουν το σήμα κινδύνου, για να μην πανικοβληθεί ο κόσμος. Λες και δεν απειλούνται ζωές αλλά μετοχές. Είναι λυπηρό, αν όχι τραγικό, φίλοι μου. Αυτή τη στιγμή οι παγετώνες έχουν θρυμματιστεί και τα σμπαραλιασμένα μεγαθήρια κατρακυλούν προς τη Σκανδιναβία. Και καθώς λιώνουν, δημιουργούνται υδρατμοί, σύννεφα, αστραπόβροντα, καταρράκτες βροχής.

—Δηλαδή, κατακλυσμός του Νώε κι όχι περαστικό τσουνάμι; ρώτησε κάποιος.

—Ακριβώς! Κα-τα-κλυ-σμός, με κεφαλαία γράμματα, γιατί δε θα πληγούν μόνο οι παραθαλάσσιες χαμηλές περιοχές, αλλά και τα βουνά, ολόκληρο το Βόρειο Ημισφαίριο, που θα μουλιάσει από τη συνεχή βροχή και μετά θα παγώσει. Μόνο ο θαλάσσιος κόσμος της παγωνιάς θα επιζήσει.

—Κύριε καθηγητά, αστειευόσαστε για να μας τρομάξετε, πετάχτηκε ένας αστρολόγος.

0 γέρος τον αγριοκοίταξε, αναγκάζοντας τον να κατεβάσει το κεφάλι. «Συγνώμη...» ψιθύρισε. 0 φον Σβέντμπεργκ έγνεψε πως ήθελε να μείνει μόνος. Όταν έφυγαν όλοι, βαθούλωσε στην πολυθρόνα του... Σκεφτόταν... Και ξαφνικά έσκυψε στον υπολογιστή του κι΄έκανε κλικ στη λέξη κατακλυσμός... Η πρώτη εικόνα που εμφανίστηκε ήταν ο γνωστός πίνακας του Μικελάντζελο...

Δεν ήτανε βέβαιος, αν οι φοβεροί σεισμοί στη περιοχή των παγετώνων θα ήταν το ξεκίνημα ενός κατακλυσμού, αλλά φοβόταν ότι θα ήταν η απαρχή μεγάλης καταστροφής της χλωρίδας και της πανίδας, ακόμη και του ανθρώπου... Άρχισε να σκέφτεται, ότι, μες στην τρομακτική ατυχία, ήταν τυχερός που δεν είχε γυναίκα και παιδιά. Θα έχανε μόνο τον εαυτό του...

Στην τηλεόραση μόλις άρχιζαν οι πρωινές ειδήσεις με το συνηθισμένο χαμογελαστό «καλημέρα σας» της παρουσιάστριας. Πρώτη είδηση ο σεισμός στην Αρκτική. Περίπου εννέα Ρίχτερ, είπε και σχολίασε ότι εκεί που έγινε υπάρχουν μόνο παγόβουνα και θαλάσσια κήτη. Μετά η πρόσχαρη κοπέλα συνέχισε το δελτίο με συνηθισμένα γεγονότα: ληστείες, βιασμοί, συλλήψεις εμπόρων ναρκωτικών, αλλά και κάποια πολιτιστικά δρώμενα, κυρίως για ηλικιωμένους. Οι νέοι δεκάρα δεν έδιναν για το παρελθόν. Ο φον Σβέντμπεργκ, που το γενεαλογικό δέντρο του είχε γερμανικές ρίζες, έλεγε ότι οι σημερινοί νέοι αγνοούν τα ονόματα των προπάππων,  και αδιαφορούν για των παππούδων τους. Τυφλοπόντικες χαμένοι στο λαβύρινθο του Διαδικτύου, σχολίαζε. Μέσον με το οποίο εργαζόσουν, έκανες συναλλαγές, αγοραπωλησίες, δημιουργούσες γνωριμίες και φιλίες, ακόμη και αυνανιζόσουν... Τα παιδιά μεγάλωναν σκυμμένα στον υπολογιστή, έκαναν φίλους από την άλλη άκρη της γης που ποτέ δε θα συναντούσαν. Το τρεχαλητό ήταν άγνωστο παιχνίδι, όπως και το χώμα, που ακόμη και στις γλάστρες ήταν τεχνητό.

Ο καθηγητής έγειρε στη ράχη της πολυθρόνας κλείνοντας τα μάτια. Σκεφτόταν... Πριν χρόνια καθημερινή είδηση ήταν η επέλαση των αλητόβιων στις πόλεις, οι καταλήψεις στα ερειπωμένα κτίρια. Ληστείες, βιασμοί, δολοφονίες... Αγανακτισμένοι, απελπισμένοι, ριψοκίνδυνοι παρίες που απαιτούσαν όχι δίκαιη κατανομή των αγαθών αλλά ψίχουλα ή τη δόση τους. Οι ετήσιες στατιστικές έδειχναν ότι αυτοί οι αρουραίοι των πόλεων λιγόστευαν, γιατί πολλοί ξύλιαζαν τις νύχτες ή ξεψυχούσαν από ανίατες αρρώστιες... Αλλά, κι όσους επιβίωναν, τους «αυτοκτονούσαν» στα αστυνομικά τμήματα, πριν οδηγηθούν στο δικαστήριο και στο αδιαχώρητο των φυλακών. Οι γεννήσεις είχαν πέσει στο χαμηλότερο ποσοστό. Στα δέκα ζευγάρια μόνο τα δύο αποκτούσαν ένα παιδί. 0 πληθυσμός της γης δεν αυξανόταν τόσο πολύ όσο στο τέλος του περασμένου αιώνα. 0 ανθρώπινος οργανισμός προσβαλλόταν από νέες ασθένειες, αν και είχε εξουδετερώσει τις παλιές. Και τα ζώα λιγόστευαν... Ζούγκλες, δάση, λίμνες, βουνοκορφές, θάλασσες και αβυσσαλέα βάθη ωκεανών είχαν καταπατηθεί από τον άνθρωπο. Τα πάντα είχαν εκπαρθενευτεί σε βάρος της χλωρίδας και της πανίδας. 0 Σβέντμπεργκ ήταν γνωστός φιλόζωος. Θυμόταν που του είχαν ζητήσει να προλογίσει ένα ντοκιμαντέρ για την εξαφάνιση του πούμα, που οι άνθρωποι το θεωρούσαν ζώο-φονιά, ατίθασο και εκδικητικό. Το έδειχναν να κατασπαράσσει πρόβατα, ακόμη και να γραπώνει ψάρια στην ακροποταμιά. 0 καθηγητής είχε πάρει το μέρος του πούμα λέγοντας ότι, αφού οι άνθρωποι εκχέρσωσαν τη ζούγκλα και εξόντωσαν τα θηρία, ανατρέποντας την ισορροπία της φύσης, πώς οι παρίες της πανίδας να μην εξαγριωθούν και να μη γίνουν επιθετικοί στην προσπάθεια τους να βρουν τροφή...

 Μισάνοιξε τα μάτια ο καθηγητής. Στην τηλεόραση κάποιος πολιτικός μιλούσε για τα αδέσποτα παιδιά, που τα είχαν εγκαταλείψει οι ανύπαντρες μητέρες τους σε ιδρύματα. Η παρουσιάστρια επαινούσε τον υπουργό, που τα είχε σώσει από τους δρόμους, τα είχε στεγάσει και τους είχε παραχωρήσει από έναν υπολογιστή. 0 Σβέντμπεργκ τα λυπόταν, που είχαν πάψει να τρεχαλάνε και θα μαράζωναν στο Διαδίκτυο. Λυπόταν και την παρουσιάστρια, που δεν είχε αντιληφθεί ακόμη τι την περίμενε. 0 υπουργός εξακολουθούσε την πάρλαπίπα του. Δεν τους είχε σε καμιά υπόληψη τους πολιτικούς ο γέρος. Ούτε τους τηλεθεατές. Οι περισσότεροι είχαν εθιστεί στα γεγονότα βίας και εγκληματικότητας. Οι πολιτικοί, που εκλέγονταν πια ηλεκτρονικά, ήταν ή άγιοι, που προσπαθούσαν να περισώσουν ό,τι μπορούσαν, ή τσαρλατάνοι...

Στα βραδινά δελτία τα διεθνή γεγονότα, από χρόνια, δεν έκαναν πια καμιά εντύπωση, δεν ταρακουνούσαν κανέναν από την καρέκλα και τη ζεστασιά του σπιτιού του. Και τον εικοστό πρώτο αιώνα εξακολουθούσαν να ξεψυχούν παιδιά από αρρώστιες, πείνα, δίψα, ναρκωτικά και οι άνθρωποι της πολυθρόνας εθισμένοι έκαναν ζάπιγκ για κάτι πιό σκληρό ή πιό γελοίο...... Πολλή βία στην οθόνη, αλλά οι θεατές απολάμβαναν την ασφάλεια και τη θαλπωρή τους, χωρίς να διανοούνται ότι θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι τα θύματα. 0 Σβέντμπεργκ, κάθε φορά που οι ειδήσεις επιβεβαίωναν ότι ο άνθρωπος προχωρούσε ραγδαία στην αυτοκαταστροφή, κουνούσε το κεφάλι. Τα παιδιά των λουλουδιών και οι διαμαρτυρίες φιλήσυχων διαδηλωτών ανήκαν στο απώτατο παρελθόν. Τώρα οι σκληροπυρηνικοί των πόλεων είχαν επιστρέψει στις πολιτικές δολοφονίες. Αλλά και οι πρεζάκηδες μαχαίρωναν για ψύλλου πήδημα. 0 γέρος έλεγε πως η Γη είχε κατακλυστεί από σκορπιούς και φίδια, που δεν ήξερες πότε θα εισχωρήσουν στα μπατζάκια σου. Δηλητηριώδη σφαλάγγια, ασύδοτα κι ακαταλόγιστα -φώναζε- δημιουργήματα της καταναλωτικής κοινωνίας και της παγκοσμιοποίησης! Και βλέποντας τους όλους σκυμμένους σε έναν υπολογιστή -ακόμη και τσέπης-, χασκογελούσε:

—Όλοι θα αφήσετε την τελευταία σας πνοή μέσω Ίντερνετ...

0 Σουηδός δεν καλάκουγε, αλλά μπορούσε να βλέπει πίσω από την πλάτη του. Ήξερε πως τον έλεγαν γερο-γκρινιάρη και χαμογελούσε: «Με λούζουν με σαπούνι που τσούζει, αλλά ποτέ δε με στραβώνουν μ' αυτό».  Ο νομπελίστας μαθητής του, ο Έμερσον, ζήλευε, γιατί, ενώ οι πάντες έλεγαν το γέρο γκρινιάρη, τον λάτρευαν σαν άκακο μωρό. 0 Κνουτ κι ο Λιφ τον θαύμαζαν και τον αγαπούσαν όπως το Σωκράτη οι μαθητές του. Στις βάρδιες τους τον κουτσομπόλευαν. 0 Λιφ, ως συμπατριώτης του, ήξερε όλη τη ζωή του. Από τη Στοκχόλμη ως την Ουψάλα κι από κει ως το Βόρειο Αστεροσκοπείο. Χρόνια συνεχούς δουλειάς κι αφοσίωσης στην επιστήμη, στην έρευνα, στο στοχασμό. Να ερευνάς, να μαθαίνεις, να σκέφτεσαι, να προχωράς, ήταν το πιστεύω του, αυτό που οδήγησε κάποιους μαθητές του στις κορυφές, ακόμη και στο Νόμπελ. 0 Λιφ, που, εκτός από διατριβές, έγραφε και ποιήματα, είχε ψάξει στα νεανικά χρόνια του δάσκαλου και μετά, τότε που νεαρός καθηγητής, αν και αποδεκτή ιδιοφυΐα, είχε κατηγορηθεί για λαϊκισμό.

—Και ξέρεις γιατί; εξηγούσε στον Κνουτ. Γιατί, πέρα από τη διδασκαλία του, ακόμη και στα γραφτά του χρησιμοποιούσε λέξεις και νοήματα που μπορούσαν να καταλάβουν όχι μόνο οι καθηγητές και οι φοιτητές αλλά και άτομα χωρίς ειδικές γνώσεις πάνω στο θέμα. —Δε θυμάμαι ποιοί ακριβώς, αλλά έχω διαβάσει ότι σπουδαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούν πολύ λιγότερες εύστοχες λέξεις από τους μέτριους με τη πληθώρα αστόχων. —Αν μπορείς να γράφεις όπως μιλάς, τότε είσαι συγγραφέας. Κι αν διδάσκεις χωρίς περικοκλάδες, τότε είσαι Σβέντμπεργκ. —Κι αν είσαι Σβέντμπεργκ, είσαι άνθρωπος, συμπλήρωσε ο Κνουτ, παρ' όλο που γνώριζε ότι ο γκουρού τους, στη διαθήκη του, δεν άφηνε όλα του τα υπάρχοντα σε ίδρυμα για καθυστερημένα παιδιά, αλλά και στο σύλλογο προστασίας της φύσης.

Μια μέρα ο Λιφ ξετρύπωσε μια παλιά φωτογραφία του Σβέντμπεργκ, με μια όμορφη κοπέλα δίπλα του να τον κοιτάζει με αφοσίωση. Ήταν κι εκείνος καλοφτιαγμένος, ξανθός, αλλά όχι κρυόκωλος σαν εκείνους τους Βόρειους που δεν μπορούσαν να κουμαντάρουν τις γυναίκες τους στο κρεβάτι και κείνες έτρεχαν  τα καλοκαίρια να τσιτσιδωθούν στη Μεσόγειο, στο καφτό ήλιο... Ο καθηγητής δεν άφηνε στα νιάτα του να διψάσει κανένα θηλυκό, αλλά, όταν αποφάσισε να βάλει για πάντα στον κήπο του την κοπέλα της φωτογραφίας, έπαθε εκείνο το φοβερό ατύχημα που παραμόρφωσε το πρόσωπο του. Όταν είδε τη φάτσα του στον καθρέφτη, εξαφανίστηκε από τη Σουηδία, κι αργότερα τα ίχνη του βρέθηκαν στη Νορβηγία. 0 άντρας είχε αποσυρθεί από τα εγκόσμια και είχε αφοσιωθεί στην επιστήμη.

13. ώρα που βρήκε η Λαττωνέζα για τα γεννητούρια της...

Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ από τη Νορβηγία έμενε ανοιχτή. 0 καθηγητής Έλιοτ ήθελε να μάθει τη διάγνωση του φον Σβέντμπεργκ και του Έμερσον, ως πού θα 'φτανε ο κατακλυσμός και πότε θα ξεθύμαινε. Οι δύο Σκανδιναβοί, με το χάρτη μπροστά τους, κύκλωναν τα επίκεντρα των αλλεπάλληλων δονήσεων και κοκκίνιζαν τις πλημμυρισμένες περιοχές, που πλήθαιναν διαρκώς. Τι να πουν όμως στον Αμερικανό συνάδελφο τους, αφού δεν μπορούσαν να κάνουν τεκμηριωμένη πρόβλεψη;

—Σας παρακαλώ, τι να πω στον πρόεδρο; εκλιπαρούσε ο Έλιοτ, που, καθώς δεν έπαιρνε απάντηση, φώναξε έξαλλος: Εσείς τι θα πείτε στο βασιλιά σας;

Ο Σβέντμπεργκ είχε το κουράγιο να αστειευτεί: Θα του πούμε ότι θα είναι ο τελευταίος βασιλιάς...

0 γέρος έκλεισε το τηλέφωνο και, βλέποντας το νομπελίστα  καταϊδρωμένο, έτριψε τις παλάμες του. Γουργούρισε σαν περίστερος κι έδειξε να διασκεδάζει με τον τρόμο των άλλων για τον επερχόμενο κίνδυνο. 0 Έμερσον σήκωσε το κεφάλι από τους υπολογισμούς του: Με ανησυχεί πολύ ότι έχουμε κι άλλες σεισμικές δονήσεις στην περιοχή της καταποντισμένης Γροιλανδίας, και κάθε φορά το επίκεντρο μετατοπίζεται νοτιότερα. Νομίζω, κύριε καθηγητά, ότι μένοντας εδώ, δεν πρόκειται να προσφέρουμε τίποτα στην ανθρωπότητα, αφού δεν μπορούμε να ανακόψουμε το παλιρροϊκό κύμα, που τώρα θα φτάνει στους παγώνες της Νορβηγίας. Δε νομίζετε ότι πρέπει να πάμε κοντά στους δικούς μας; Ήδη δεν ακούω κίνηση γύρω μας. Όλοι σχεδόν το έβαλαν στα πόδια.

—Όσοι έφυγαν έχουν οικογένειες. Εγώ δεν έχω και θα μείνω εδώ ως το τέλος.

—Αν θέλετε, μπορούμε να σας πάρουμε μαζί μας. Σκοπεύω να πάω με τη γυναίκα μου στο Μεξικό,πριν ακόμη κλείσουν τα αεροδρόμια.

—Και νομίζεις πως, αν συμβεί αυτό που μαντεύω, θα γλιτώσει κανένας, έστω και σε μεγάλο υψόμετρο;

—Ακριβώς, κύριε καθηγητά. Όπου απλώνει το χέρι του ο Θεός, δεν μπορεί να φτάσει το χέρι του ανθρώπου. Αφού λοιπόν είμαστε ανήμποροι να σταματήσουμε τον κατακλυσμό, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τον αποφύγουμε.

0 γέρος άρχισε πάλι να μεταμορφώνεται στο χειρότερο εαυτό του, καθώς έβλεπε το φόβο να κατέχει τον παλιό μαθητή του. Ανοιξε το χρυσόχαρτο με το σάντουιτς κι άρχισε να μασάει λαίμαργα, θέλοντας να του δείξει πως δεν τον ένοιαζε ό,τι κι αν γινόταν, ακόμα και συντέλεια του κόσμου. Μασουλώντας, κοίταζε τον Έμερσον με ειρωνεία και οίκτο. Τον λυπόταν για την κατάντια του και  του είπε με μοχθηρία: Αν το ανθρώπινο γένος εκλείψει, ξέρεις ότι δε θα μείνει κανένας να ιστορήσει τα κατορθώματα και τα επιτεύγματά του; Μάλιστα, φίλε μου, θα καταποντιστούμε στην αφάνεια. Ίσως θα πρέπει όμως, όταν βουλιάζουμε, να βάλεις σ' ένα μπουκάλι το Νόμπελ σου και να το ρίξεις στα νερά...

0 Έμερσον είχε σηκωθεί. Απλωσε το χέρι του ν' αποχαιρετίσει το γέρο με το στραπατσαρισμένο πρόσωπο, που ποτέ δεν είχε αφήσει γένια για να το καμουφλάρει.

—Μη γινόσαστε κακός, δάσκαλε, και μάλιστα σε τέτοιες στιγμές.

0 γέρος ήπιε λίγο γάλα, έξυσε το αυτί του κι άρχισε να γελάει. Μετά αναρωτήθηκε, απολαμβάνοντας τα λόγια του: Αλλά ποιός θα βρει το μπουκάλι σου, αφού ολόκληρο το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιστεί; Κι αν το βρει αστροναύτης άλλου πλανήτη, νομίζεις πως θα γνωρίζει την ανθρώπινη γλώσσα; Αποκλείεται. Έτσι. όλοι οι διάσημοι και βραβευμένοι αυτού του πλανήτη θα πάνε στράφι στην αιώνια αφάνεια. Αδικο βέβαια, φίλτατε. Πάντως, γεια σου και καλή τύχη, ώσπου να φτάσει ο θάνατος και στο Μεξικό, γι' αυτό φρόντισε να έχεις μαζί σου χαπάκι υδροκυανίου...

Φεύγοντας, ο νομπελίστας συνάντησε τον Λάνσεν, που τον έστελνε ο Σβέντμπεργκ να φέρει σκεπάσματα και κονσέρβες. Πριν ανοίξει ο νεαρός τις διπλές εξώπορτες, κοντοστάθηκε και ρώτησε με σεβασμό: Κύριε καθηγητά, πιστεύετε ότι θα κινδυνεύσει και η Σκανδιναβία;

—Μπορεί, παιδί μου, μπορεί... Ας ευχηθούμε όμως να μην καταποντιστούμε όπως η Γροιλανδία, αλλά να πέσει μόνο η θερμοκρασία. Και πάλι, όμως, θα κινδυνεύσουμε.

Καθώς ο νεαρός τον κοίταζε με φόβο, ο νομπελίστας κατάλαβε πως είχε πει πολλά και, προσπαθώντας να μετριάσει τον πανικό του νεαρού, είπε ακόμη περισσότερα: Πρόσεξε, Λάνσεν, τώρα που θα πας στην πόλη, μην πεις σε κανέναν τίποτα. Γιατί είσαι ειδικός και οι κουβέντες σου μετράνε. Κι αλίμονο αν οι υποψίες γίνουν φόβος και τρόμος. 0 λαός θα γίνει όχλος και ο πανικός θα ισοπεδώσει τα πάντα σαν οδοστρωτήρας.

—Με συμβουλεύετε να φέρω και τον πατέρα μου εδώ;

ΟΈμερσον κούνησε καταφατικά το κεφάλι και του έδωσε το χέρι του.

—Καλή τύχη, παιδί μου, είπε και βγήκε στην παγωνιά.

Καθώς ο'Εμερσον ζέσταινε τη μηχανή, κοίταζε το κτίριο που συγκέντρωνε τα καρδιογραφήματα της Γης, αυτό που θα γινόταν ο τάφος του γέρου με το αγύριστο κεφάλι, αλλά και των πιστών μαθητών του. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, ο Κνουτ δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτοί οι σεισμοί, όσο δυνατοί κι αν είναι, θα έχουν τραγικές επιπτώσεις στον υπόλοιπο κόσμο. Στην Κίνα, στη Ρωσία κι αλλού είχαν γίνει σεισμοί πολλών Ρίχτερ, αλλά ισοπεδώθηκε μόνο το επίκεντρο τους κι όχι όλη η περιοχή. Στριφογύριζαν στη σκέψη του όμως οι φράσεις του φον Σβέντμπεργκ: Σμπαράλιασμα των παγετώνων, παλιρροϊκό κύμα, αναστροφή των θαλασσίων ρευμάτων, μεταλλαγή του κλίματος. Και βροχές καταρρακτώδεις κι ασταμάτητες σε ολόκληρο τον πλανήτη... Φρέναρε στο παλιό βενζινάδικο. Τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούσαν πια ατομική ενέργεια, αλλά αυτός είχε ακόμη το αρχαίο Βόλβο του πατέρα του. Κάποιος οδηγός μιλούσε για τον καταποντισμό της Γροιλανδίας. Φιλοσοφούσε πως η ανθρωπότητα χάλασε και της χρειαζόταν ένα ταρακούνημα για να φτιάξει. 0 βενζινάς κρέμασε τη μάνικα κι έσκυψε στο παράθυρο: Δεν πιστεύω, κύριε Λάνσεν, να έχουμε κι εμείς εδώ  μεγάλο σεισμό;

0 γεωλόγος έγνεψε αρνητικά και τον ρώτησε πόσα χρωστούσε. 0 άλλος απόρησε, γιατί δεν ήταν τέλος του μήνα. Όταν ο Κνουτ έφτασε σπίτι, ο πατέρας του ήταν πολύ ανήσυχος.

—Σε ζήτησε ο Όλαφ στο τηλέφωνο. Θα ξαναπάρει. Λες να έχουμε κανένα καταστροφικό τσουνάμι στα βόρεια;

Καθώς ο γέρος ζέσταινε τη σούπα, ο γιος πήρε το κονιάκ και τράβηξε ένα ποτηράκι μονορούφι. Μετά ρώτησε: Τι είπε η τηλεόραση;

 —Ανέφερε τα Ρίχτερ, αλλά εγώ έριξα μια ματιά σ' ένα βιβλίο...

0 Κνουτ είδε πάνω στο τραπέζι, δίπλα στη Βίβλο, το επιστημονικό αφήγημα του Κάρσον, γραμμένο πολύ παλιά, με τίτλο "η θάλασσα που μας περιζώνει", εκλαϊκευμένο γλαφυρό ανάγνωσμα που μπορούσε να το καταλάβει κι ένα μεγάλο παιδί. 0 πατέρας του είχε κόψει χαρτάκια και τα 'χε χώσει σε μερικές σελίδες, όπως και στη Βίβλο. Το άνοιξε. Κάθε σελίδα αφορούσε θεομηνίες, δηλαδή μεγάλες καταστροφές που είχαν γίνει από «τσουνάμι» και γενικά παλιρροϊκά κύματα, θύελλες και κυκλώνες. Διάβασε στην τύχη:

«Οι σημαντικότερες καταστροφές που έγιναν στις ΗΠΑ από κύματα θύελλας είναι στο Γκάλβεστον του Τέξας στις 8 Σεπτέμβρη 1900, στο Κιζ της νότιας Φλόριντα στις 2 και 3 Σεπτέμβρη 1935, στη Νέα Αγγλία, από την ανύψωση των νερών, στις 21 Σεπτέμβρη 1938. Αλλά η τρομερότερη καταστροφή από κυκλωνικά κύματα, στους χρόνους που υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες, έγινε στις 7 Οκτώβρη 1737 στον κόλπο της Βεγγάλης. Βυθίστηκαν 20.000 βάρκες και ιστιοφόρα και πνίγηκαν 300.000 άνθρωποι».

Θυμήθηκε ότι το 2001 είχε γίνει ένας φοβερός σεισμός στο ινδικό κρατίδιο Τζουμαχάρ, που είχε ισοπεδώσει πόλεις, με χιλιάδες νεκρούς. Ο φον Σβέντμπεργκ σχολίαζε ότι από καταβολής του πλανήτη μας είχαν γίνει κοσμογονικοί σεισμοί, που έχουν αφήσει τα ίχνη τους. Και είμαι σίγουρος —τόνιζε— ότι προσεχώς θα ταρακουνηθεί πάλι η Γη σε κοσμογονικά μεγέθη.

—Πάω να φέρω ξΰλα, είπε ο πατέρας.

0 γιος σκεφτόταν ότι το παρελθόν έφερνε μηνύματα για το μέλλον... Με τις πρώτες μπουκιές, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Όλαφ.

—Κνουτ, εσύ; Ξαναπαίρνω γιατί εδώ πάνω οι Λάπωνες έχουνε τρομοκρατηθεί. Κύματα βουνά ξεσπάνε από την αφρισμένη θάλασσα, που φαίνεται πως έγινε θηρίο από το σεισμό. Τα νερά μουγκρίζουν κι οι γεροντότεροι λένε πως τέτοιο φαινόμενο δεν το ιστόρησαν ούτε οι παππούδες τους. Λες να κινδυνέψουμε, γιατί εδώ είναι χαμήλωμα;

—Και βέβαια, Όλαφ. Γι΄ αυτό, φύγε αμέσως. Μ' άκουσες; Α-μέ-σως!

—Σ' άκουσα, Κνουτ, αλλά υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα... Έχω γυναίκα που περιμένει παιδί. Θα γίνεις θείος, αδερφέ μου, ίσως από στιγμή σε στιγμή.

—Όλαφ, αγόρι μου, ώρα που βρήκατε για γεννητοόρια... Ακουσε με πολύ προσεκτικά: Βάλε τη γυναίκα σου σ' ένα έλκηθρο και παρακίνησε και τους φίλους σου τους Λάπωνες να κατηφορίσετε όσο γρηγορότερα μπορείτε. Και μην καθυστερήσετε, γιατί θα γίνετε καταψυγμένοι.

—Θα προσπαθήσω, Κνουτ, θα προσπαθήσω... Γιατί ξέχασα να σου πω ότι οι Λάπωνες έχουνε λακίσει κιόλας κι ότι δεν έχω πια ούτε ταράνδους ούτε σκυλιά. Προγκήξανε, τα κλέψανε, δεν ξέρω. Θα σε ξαναπάρω, Κνουτ. Να πεις στον πατέρα ότι νιώθω εδώ δίπλα μου την ψυχούλα της μάνας, που δε θα μας αφήσει να χαθούμε. Σας αγαπάω πάρα πολύ.

Ο Κνουτ σηκώθηκε και χώθηκε βιαστικά στο μπάνιο. Κι εκεί άρχισε να κλαίει για τον άκακο κι αθώο αδερφό του, που σίγουρα θα υπερασπιζόταν από τα στοιχεία της φύσης τη ζωή του και τη ζωή της Λαπωνέζας του ως την ύστατη στιγμή... Όταν ηρέμησε, έπλυνε το πρόσωπο του, βγήκε και βρήκε τον πατέρα του σκυμμένο στο βιβλίο του Κάρσον. Μόλις τον είδε, άρχισε να διαβάζει μεγαλόφωνα:

«Από τα μεγάλα παλιρροϊκά κύματα, γνωστότερο στην ιστορία είναι εκείνο που ανυψώθηκε το 538 μ.Χ. στη Μεσόγειο κι έπνιξε χιλιάδες ανθρώπους. Μέχρι που πέταξε πλοία ως τις στέγες των σπιτιών της Αλεξάνδρειας. (...) Ύστερα από το σεισμό στη Λισαβόνα. το 1755, ένα κύμα πενήντα πόδια, ψηλότερο από την ψηλότερη πλημμυρίδα που είχε δει ποτέ ανθρώπινο μάτι. κατέκλυσε την παραλία του Κάδιξ. Τα κύματα όρμησαν από τον Ατλαντικό και έφτασαν στις Δυτικές Ινδίες σε δέκα ώρες. Τέλος, το 1868, μετά από τρομερό σεισμό στη Νότια Αμερική, η θάλασσα αποτραβήχτηκε από τις ακτές έως σαράντα πόδια βάθος, και μετά ξαναγύρισε μανιασμένη πετώντας τα καράβια ως ένα τέταρτο του μιλίου μέσα στη στεριά».

 —Πατέρα, μπορεί να έγιναν όλα αυτά, αλλά ο κόσμος δεν έπαψε να υπάρχει. Γι' αυτό, μην ανησυχείς.

—Ναι, παιδί μου, αλλά ο Όλαφ θα τα καταφέρει να σωθεί;

0 Κνουτ σήκωσε το ακουστικό και πήρε το αστεροσκοπείο. Είπε το όνομα του και ζήτησε τον φον Σβέντμπεργκ. Πριν προλάβει να μιλήσει, άκουσε την ειρωνική φωνή του γέρου: Τι τρέχει, μικρέ, δείλιασες κι εσύ και θα την κοπανήσεις;

—Μα τι λέτε, κύριε καθηγητά; Θα έρθω οπωσδήποτε, αλλά μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου από τα βόρεια. Φούσκωσε η θάλασσα και οι Λάπωνες το έβαλαν στα πόδια. Παρακαλώ, πείτε μου αν κινδυνεύει.

—Όλοι κινδυνεύουμε  Έλα δω και θα τα πούμε από κοντά.

0 γέρος κατέβασε το ακουστικό κι άρχισε να συμβουλεύεται τις τελευταίες πληροφορίες που του 'χε φέρει ο Λιφ. Μετά έψαξε στο καρνέ και πήρε μόνος του το βόρειο μετεωρολογικό σταθμό. Δεν απαντούσε. Το κτίριο δε θα 'χε πάθει ζημιά, αφού το τηλέφωνο κουδούνιζε, αλλά ίσως οι επιστήμονες το είχαν σκάσει σαν τους Λάπωνες. Σχημάτισε τον αριθμό του πλέον προχωρημένου παρατηρητήριου, ψηλά στα νορβηγικά φιόρδ. Άκουσε μια τρομοκρατημένη φωνή: Επιτέλους, κάποιος με θυμήθηκε. Γιατί δεν ήρθε η βάρδια; Στείλτε ελικόπτερο παντός καιρού, γιατί τα νερά ανεβαίνουν επικίνδυνα.

—Γιατί δε φεύγεις με ιπτάμενη ατομική συσκευή;

—Γιατί μαίνεται καταιγίδα. Ούτε έλκηθρο μπορώ να χρησιμοποιήσω, με τόση ένταση ανέμου. Σώστε με...

—Θα κάνω ό,τι μπορώ, αλλά κράτησε την ψυχραιμία σου και περιέγραψε μου την κατάσταση.

—Ποιά κατάσταση; Τη συντέλεια του κόσμου να λέτε. Φούσκωσε η θάλασσα και μπούκαρε στη στεριά. Μ' ακούτε; Σας παρακαλώ, είσαστε η τελευταία μου ελπίδα!

—Θα ειδοποιήσω τους αρμόδιους, παιδί μου, θα ειδοποιήσω αμέσως τώρα...

0 καθηγητής πήρε την τοπική αστυνομία, είπε το όνομα του κι ανέφερε την τραγική θέση του φρουρού. 0 αξιωματικός υπηρεσίας απάντησε πως υπάρχουν αναρίθμητες εκκλήσεις από τα βόρεια και υποσχέθηκε να τη μεταβιβάσει κι αυτή στο στρατό. Ξαφνικά ο αστυνομικός συνειδητοποίησε με ποιόν μιλούσε, χαμήλωσε τη φωνή του και ρώτησε: Μεταξύ μας, κύριε καθηγητά, νομίζετε ότι θα κινδυνέψει και η περιοχή μας;

 Άλλος ένας πανικοβλημένος που ήταν έτοιμος να το βάλει στα πόδια, σκέφτηκε ο Σβέντμπεργκ και κατέβασε το ακουστικό. Αλλά και ποιός δεν είχε δειλιάσει και πανικοβληθεί με το φόβο του κατακλυσμού... 0 κόσμος έτρεχε στα σουπερμάρκετ, όπως τα μερμήγκια στο τέλος του καλοκαιριού, όταν μεταφέρουν αποθέματα τροφής στη φωλιά τους για το χειμώνα. Τα τρόφιμα, τα καύσιμα, ως και τα ξύλα, μέσα σε λίγες μέρες εξαφανίστηκαν. Οι κάτοχοι τους δεν τα πουλούσαν ούτε πανάκριβα, γιατί είχε φτάσει η στιγμή που το χρήμα είχε χάσει εντελώς την αξία του. Είχε σημάνει το απόλυτο κραχ και των πιο ισχυρών νομισμάτων, ακόμη και του χρυσού... Μόνο ανταλλαγή είδους με είδος είχε πέραση κι ο Σβέντμπεργκ έλεγε στους βοηθούς του: Αμέ, τι νομίζετε; Ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Οι πονηροί που κατείχαν τη δύναμη του χρήματος ισοπεδώνονται. 0 άνθρωπος επιστρέφει στη φύση.

—Δηλαδή, θα ξαναρπάξουμε τα ρόπαλα κι όποιος τσακίσει το κεφάλι του άλλου, σχολίασε ο Λιφ, αλλά με γυρισμένη την πλάτη στο γέρο, για να μην τον ακούσει.

—Είπες τίποτα; ρώτησε ο καθηγητής.

—Είπα πως ο ένας θα φάει τον άλλο...

—Καιρός ήταν, έκανε ο Σουηδός κι εξήγησε, λες κι έγραφε με το χέρι στον αέρα: Τοπικοί και παγκόσμιοι πόλεμοι, τρομοκρατία, θεομηνίες, πανούκλα, χολέρα, φυματίωση, καρκίνος, έιτζ, λιμός, δίψα, ακόμη και πόλεμος των άστρων, όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην παγωνιά και στο σκοτάδι που θα τυλίξει όλους μας... Τυχεροί όσοι δε ζούνε, γιατί θα αποφύγουν τον πιο φριχτό θάνατο.

—Γιατί προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε; τόλμησε να πει ο Κνουτ, που έβλεπε ότι είχε πιάσει τον Σβέντμπεργκ οίστρος χαιρεκακίας κι εκδίκησης.

—Τολμώ να σας περιγράψω τι μέλλει γενέσθαι, έστω κι αν με εγκαταλείψετε κι εσείς και τρέξετε με το πανικοβλημένο πλήθος, όπως οι κομπάρσοι σε κάποιες παλιές ταινίες... Εγώ θα μείνω μόνος, σαν ένας οδοιπόρος με σκι που διασχίζει έναν απέραντο παγετώνα, ώσπου ν΄αποκάμει, να πέσει και να τον σκεπάσει το χιόνι...

Οι νεαροί τον κοίταζαν φοβισμένα, προσπαθώντας να μαντέψουν αν ο γεροπαράξενος προσπαθούσε να τους τρομοκρατήσει ή να τους προειδοποιήσει για τον κίνδυνο. Πολλές φορές αυτός ο κορυφαίος της επιστήμης είχε ξεσπάσματα μανιακού, αλλά όλοι από σεβασμό έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν. Έτσι και τώρα, διατηρούσαν την ελπίδα ότι ξαφνικά ο γέρος θα έβαζε τα γέλια και θα χαχάνιζε ότι αστειευόταν. 0 Κνουτ είχε ακούσει τον Έμερσον να λέει ότι ο χαρακτήρας του καθηγητή είχε αλλάξει μετά την παραμόρφωση του. Πριν, ο Σβέντμπεργκ ήταν ομορφάνθρωπος, αλλά, μετά, δεν του 'χε απομείνει παρά το παράστημα, κάτω από ένα πρόσωπο που λες κι είχε δεχτεί κλοτσιά αλόγου... Όταν είδε τον οίκτο στα γυναικεία μάτια, λούφαξε. Απομονώθηκε στη δουλειά του και στο γράψιμο κι έστησε ένα πελώριο τείχος ανάμεσα στους συνεργάτες και στους μαθητές του. Έγινε ο παράξενος, ο μονόχνοτος άνθρωπος, ο διάσημος επιστήμονας που δε δεχόταν κοσμικές προσκλήσεις κι απέφευγε τα συνέδρια. Οι θαυμαστές του άκουγαν μόνο τη φωνή του. Έγραφε και βιβλία, που παρά το υψηλό περιεχόμενο τους ήταν καταληπτά και από απλούς ανθρώπους. Έτσι, ο διάσημος γεωλόγος-σεισμολόγος και μπεστ-σελερίστας είχε δημιουργήσει ένα θρύλο γύρω από τον εαυτό του. Και τώρα, αυτή την κρίσιμη στιγμή για τη Γη, οι επιστημονικοί εγκέφαλοι, ζητούσαν τη συμβουλή του. Όλα τα Νόμπελ καταφεύγουν στο γέρο, έλεγε χαμηλόφωνα ο Λιφ στον Κνουτ. 0 καθηγητής γνώριζε ότι δεν υπήρχε επιστήμονας που να μην περιμένει τη δική του πρόβλεψη. Όπως ήταν βέβαιος ότι δεν υπήρχε καμιά ελπίδα υστεροφημίας -ό,τι συγκλονιστικό κι αν προέβλεπε-, γιατί πλησίαζε η συντέλεια του κόσμου... Εντύπωση έκανε στον Σβέντμπεργκ ότι δεν του είχε τηλεφωνήσει ή στείλει μήνυμα ο γέροντας από το Άγιον Όρος. Του τηλεφώνησε όμως ο δόκτωρ Τζόρνταν, όχι για να μάθει αν ερχόταν ο κατακλυσμός, αλλά για να του πει ότι ο του Χριστού Δούλος είχε αποδημήσει εις Κύριον. 0 άθεος Σκανδιναβός κούνησε το κεφάλι και σκέφτηκε ότι ο καλός χριστιανός επέσπευσε το θάνατο του για να αναστηθεί εκ νεκρών μετά τη συντέλεια του κόσμου... 0 κοσμοκαλόγερος των φιόρδ γέμισε ένα ποτήρι κρασί αγιορείτικο και το κατέβασε μονορούφι. Όσο για το Δημήτρη Γόρδιο, έμαθε το θάνατο του πνευματικού του μέσα στο πιλοτήριο και ως την προσγείωση του άκουγε βυζαντινές υμνωδίες.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ κλικ εδώ