Το κεφάλαιο αυτό με το   ντοκουμέντο ( και φωνητικό ) του ηθοποιού  Πέτρου Κυριακού   αφιερώνεται  στο  Σπύρο Λούη τον απλοικό νερουλά και πρώτο ολυμπιονίκη του Μαραθωνείου δρόμου, που αποκάλεσε τον Γεώργιο τον Α΄ στα ανάκτορα των Αθηνών   "κυρ βασιλιά μου"  και τον δικτάτορα του Γ΄ Ράιχ, στο ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου, "κυρ Χίτλερ μου"! Ο ΄γενικός τίτλος "  ο Αδόλφος Χίτλερ συναντάει το Σπύρο Λούη" ανταποκρίνεται στο συναίσθημα που ένιωσα: 1) όταν ο Κυριακός μου διηγότανε  τη γνωριμία του με τον θρυλικό μαραθωνοδρόμο του 1896.2)  όταν είδα τη φωτογραφία του δικτάτορα Χίτλερ με τον φουστανελά Αμαρουσιώτη στο ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου. 3) όταν βρέθηκα στον ίδιο χώρο κι ανέβηκα στην εξέδρα από την οποία ο δικτάτορας παρακολούθησε τους ολυμπιακούς του 1936. Τελικά κατέβηκα και περπάτησα στο στίβο και στο σκάμα, όπου ο   Τζέσε Όουενς,  έκανε τον τετραπλό θρίαμβο των τεσσάρων χρυσών μεταλλίων. Καμιά φορά, όταν δεν βλέπεις κι΄ακούς μόνο, αλλά και σκέφτεσαι, συναρμολογείς διαφορετικά πράγματα σε ένα και το αυτό: Όπως μια εποχή που αγράμματοι απλοικοί  άνθρωποι, είχαν αυτόφωτη δύναμη μπροστά σε   βασιλιάδες ή δικτάτορες με την ετερόφωτη παντοδυναμία της εξουσίας. 

Η φωτοτυπία είναι από τη στήλη μου Φλας μπακ στις Εικόνες του 1996, εκατό χρόνια από την αναβίωση των  ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα. Και στη μικρή φωτο, ο Πέτρος Κυριακός και ο παγκόσμιος πρωτοπυγμάχος Αντώνης Χριστοφορίδης, στη τηλεοπτική εκπομπή μου της ΕΡΤ "Αθώος ή ένοχος;" 

Κυρίαρχα πρόσωπα ο θρυλικός μαραθωνοδρόμος Σπύρος Λούης και ο βετεράνος ηθοποιός Πέτρος Κυριακός, που οχτάχρονος πουλούσε << λουκούμι και νερό, μιά πεντάρα και τα δυό...>> έξω από το Παναθηναικό στάδιο,την ημέρα του μαραθωνίου δρόμου και της εισόδου σ΄αυτό του νικητή Σπύρου Λούη. Δεκαπεντάχρονος, τον είχε γνωρίσει όταν ως βοηθός σαγματοποιού, του έφτιαχνε τη λαιμαριά του αλόγου του και τα στολίδια της σούστας του που του είχε χαρίσει ο βασιλιάς.

   προσφορά ήχου : Ο Πέτρος Κυριακός διηγείται ( το 1973 στα 85 του ) πως είδε παιδί τον Σπύρο Λούη να μπαίνει στο Παναθηναικό στάδιο και πως τον γνώρισε, από κοντά, αργότερα. Μιλάει ακόμη για την παλιά Αθήνα, τους πρώτους βαλκανικούς αγώνες στίβου, τον θρυλικό καραγκιοζοπαίχτη Αντώνη Μόλλα, αλλά  και απαγγέλει ποίημά του. ( προσεχώς, μαγνητοφωνημένη όλη η συνέντευξη )

[selida]

29 Μαρτίου 1896: Μέσα στο Παναθηναικό Στάδιο 70.000 θεατές, αλλά και στα προπύλαια κοσμοπλημμύρα και κάπου εκεί ανάμεσα στους μεγάλους, ο οχτάχρονος Πέτρος Κυριακός με το λαγινάκι και τα λουκούμια του...  

Ο Σπύρος Λούης ( αριστερά ) τερματίζει, με τους δύο πρίγκιπες να τρέχουν δίπλα του και τις 70.000 θεατές να παραληρούν.

"Γιά  μας τους Έλληνες η αναβίωσις των Ολυμπιακών στα 1896 ήταν ένα γεγονός την σημασία του οποίου κανένα άλλο έθνος ως σύνολον, και μόνον ίσως ολίγα άτομα, μπορούσαν να καταλάβουν.  Οι λέξεις << Ολυμπιακοί αγώνες >>, η δόξα και η σημασία των Ολυμπιονικών υπάρχουν στη γλώσσα μας και στη ψυχή μας μέσα, με την φωτοβόλο ανταύγεια μιάς παραδόσεως δυόμισυ χιλιάδων χρόνων. Οι Έλληνες ήξευραν, αισθάνονταν και υπερηφανεύοντο ότι αυτό που τους ξεχωρίζει από τους βαρβάρους ήταν ότι εμείς πρώτοι και ( τότε ) μόνοι, μπορούσαμε να αγωνισθούμε  χωρίς κέρδος, χωρίς έχθρα για μόνο την αγάπη της αγωνιστικής. Και κάτι ακόμα ήξευραν, ότι οι μεγάλοι αγώνες και κυρίως οι Ολυμπιακοί, εσήμαιναν συγκέντρωση και σύγκρισι των τοπικών ταλέντων σ΄ένα κοινό χώρο και ότι έτσι θα επιτυγχάνετο  εξάπλωσις του ειρηνικού πνεύματος μέσα στις τόσες αντιζηλίες." 

 ( πρόλογος Γ.Αθ. Τρυπάνη στο άρθρο του << η ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων >> στο περιοδικό του Δημ. Καπλάνογλου  ΤΑ ΣΠΟΡ – Μάρτιος 1960 )

[selida]

Πέμπτη 29 Μαρτίου 1896

Στον αγώνα έτρεξαν 25 δρομείς, που είχαν μεταβεί από την προηγούμενη ημέρα στο Μαραθώνα, όπου διανυκτέρευσαν, Η εκκίνηση δόθηκε στις 2 το απόγευμα, εν μέσω εφίππων αξιωματικών παρατηρητών και κριτών, ενώ ακολουθούσαν άμαξες με ιατρούς και φάρμακα. Κάποιοι ακολουθούσαν με ποδήλατα. Στην εκκίνηση, αλλά και κατά την διαδρομή, υπήρχε κοσμοσυρροή.

Στο ήμισυ της διαδρομής ( Πικέρμι ) προηγείτο ο Γάλλος Λερμιζό και ακολουθούσαν δύο χιλιόμετρα πίσω ο Αυστραλός Φλακ, ο Αμερικανός Μπλέικ, ο Ούγγρος Κέλνερ. Μεταξύ των Ελλήνων προηγούντο οι Αμαρουσιώτες  Λαυρέντης και Λούης. Ο τελευταίος, στο Πικέρμι, έμαθε πόσο μπροστά είναι οι προηγούμενοι, ζήτησε ένα ποτήρι κρασί, το ήπιε μονορούφι και είπε <<θα τους φτάσω>>.

Στο 23ο χιλιόμετρο εγκαταλείπει ο Μπλέικ, στο Χαρβάτι ο Λερμιζό εξακολουθεί να προηγείται, ακολουθεί ο Φλακ, αλλά στην ανηφοριά του Σταυρού αρχίζουν τα δύσκολα.

Στο 32ο χιλιόμετρο εγκαταλείπει ο Γάλλος  και στο 33ο  εμφανίζεται ο Λούης πίσω από τον κατάκοπο Φλακ. Στο στο 37ο ο Έλληνας ακμαίος τίθεται επικεφαλής, ακολουθούμενος από τους Φλακ, Κέλνερ, Βασιλάκο και τον νεαρό Μπελόκα. και οι Αμαρουσιώτες συν γυναιξί και τέκνοις τον αποθεώνουν.        

Στους Αμπελοκήπους ο Φλακ έχει μείνει πίσω και εγκαταλείπει και στη Ριζάριο Σχολή, πέφτει ο κανονιοβολισμός, που ακούγεται στο Στάδιο, αναγγέλοντας ότι ο πρώτος μαραθωνοδρόμος πλησιάζει. Έφιππος αξιωματικός έχει πληροφορήσει τους υπασπιστές του βασιλιά ότι ο προπορευόμενος είναι Έλληνας, η πληροφορία διαδίδεται από στόμα σε στόμα, η οχλοβοή στις κερκίδες αυξάνεται.

Ξαφνικά εμφανίζεται Γερμανός ποδηλάτης που λέει ότι πρώτος είναι Αυστραλός, και   πέφτει βουβαμάρα. Για λίγο όμως, γιατί εμφανίζεται έφιππος, κατασκονισμένος αλλά χαρούμενος  ο αφέτης Παπαδιαμαντόπουλος, που κατευθύνεται στο βασιλικό θεωρείο και φωνάζει <<Έλλην,Έλλην, ο νικητής!>>. Το τί γίνεται δεν περιγράφεται, το στάδιο συγκλονίζεται από το ξέσπασμα ενθουσιασμού εβδομήντα χιλιάδων θεατών.

Μέλη της ολυμπιακής επιτροπής και υπασπιστές του βασιλιά σπεύδουν στην είσοδο του σταδίου, όπου σε λίγο εμφανίζεται δρομέας με λευκή φανέλλα και λευκό παντελονάκι, ηλιοκαμένος , που τρέχει αργά αλλά σταθερά και τερματίζει στη σφενδόνη, ενώ ο κόσμος αλαλάζει. << Οι άντρες πετούσαν τα καπέλα τους  και  γυναίκες τραβούσαν τα κοσμήματά τους και τα πετούσαν στα πόδια του νικητή >>, γράφει εφημερίδα της εποχής.

Μόλις ο νικητής τερμάτισε, ο διάδοχος Κωνσταντίνος και οι πρίγκιπες Γεώργιος και Νικόλαος τον σήκωσαν στα χέρια.

Στις τρείς πρώτες θέσεις οι Έλληνες Λούης ( 2 ώρες 58΄50΄΄ ) Βασιλάκος (3 ώρες 6΄ 3΄΄ ) Μπελόκας ( 3 ώρες 6΄ 30΄΄ ) τέταρτος ο Ούγγρος Κέλνερ ( 3ώρες 6΄ 35΄΄ ) 

Ο Σπύρος Λούης νίκησε μακράν από τους αντιπάλους του, αλλά οι επόμενοι τρείς μπήκαν ο ένας κοντά στον άλλο στο Στάδιο και για την τρίτη θέση έγινε συγκλονιστική μάχη ως το νήμα. Η ιστορία όμως κατέστησε αθάνατο μόνο τον χρυσό ολυμπιονίκη. Ο αργυρός Βασιλάκος έζησε στη σκιά του χρυσού θριαμβευτή, με το παράπονο ότι αν δεν ήταν ο Λούης, η δόξα θα ήταν δική του... 

 Η Αθήνα, η Ελλάδα, ο απανταχού της οικουμένης Ελληνισμός, ανακήρυξε τον Αμαρουσιώτη νερουλά εθνικό ήρωα. Η αναβίωση των ολυμπιακών αγώνων και η νίκη του Λούη στο μαραθώνιο ( στον αιώνα μάλιστα,της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τον 400χρονο ζυγό και της δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους ) υπενθύμιζε στον ένδοξο βασανισμένο λαό το αρχαίο κλέος του. 

[selida]

 Το Παναθηναικό Στάδιο ανακατασκευάστηκε για τις ανάγκες της αναβίωσης των ολυμπιακών αγώνων με κερκίδες από πεντελικό μάρμαρο, από  χορηγία του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ. Το έργο τέλειωσε με άγχος των κατασκευαστών του, λίγο πριν την έναρξη των αγώνων και με την Ελλάδα να έχει πτωχεύσει...

[selida]

                                        ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 

                                       ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ !

* η  πρώτη  προσπάθεια του  Σπύρου  Σκούρα,  με το ίδρυμα  Διαγόρας-Κουμπερτέν   το 1966 στη Νέα Υόρκη.  * η άρνηση του Κωνσταντίνου για να μη δώσει αίγλη στη χούντα. * η έλειψη οξυδέρκειας υπουργού της μεταπολίτευσης.

 Οι ολυμπιακοί αγώνες ίσως να είχαν γίνει στην Ελλάδα πολύ πριν το 2004, εάν  υπουργός της μεταπολίτευσης  είχε αντιμετωπίσει με οξυδέρκεια τους εκπροσώπους του ιδρύματος  Diagoras-Coubertin από τις ΗΠΑ και είχαν ζητήσει ακρόαση από τον τότε πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή, που δεν τους δέχτηκε.      

 Εκτός από τους λιγοστούς που  είδαν  την ιδέα και ως οικονομικό κέρδος, οι πολλοί είχαν σπεύσει κάτω από τη σημαία του Diagoras - Coubertin  ως φιλέλληνες και λάτρεις της ολυμπιακής ιδέας.

 Εδώ θα βρείτε   το ιστορικό ( και  ντοκουμέντα ) αυτής της ιδέας, που ξεκίνησε ελπιδοφόρα με τον ενθουσιασμό ακόμη και του προέδρου  Λίντον Τζόνσον, κορυφαίων παραγόντων του αθλητισμού στις ΗΠΑ και διασήμων Αμερικανών ολυμπιονικών, όπως του Τζέσε Όουενς και των Πέρι Ο΄Μπράιαν και Μπομπ Ματάιας. Κυρίως όμως με την προοπτική να βοηθήσουν ηθικά και υλικά μεγιστάνες του πλούτου και πολυεθνικές εταιρίες, που θα συνέβαλαν στο κτίσιμο όλων των κτιριακών και σταδιακών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα.

Κάποιους θα ξενίσει η λέξη πολυεθνική, αλλά έτσι και αλλιώς και κόκα κόλα πίνουμε και αμερικάνικα τσιγάρα καπνίζουμε και επώνυμα ρούχα φοράμε. Και στην ουσία,  οργανώνουμε τους ολυμπιακούς του 2004  με πάνω από το κεφάλι μας συμφέροντα πολυεθνικών εταιριών.

Το ιστορικό:                                                          Νέα Υόρκη 1966:

Ο Ελληνοαμερικανός  Διονύσης – Ντένις Κάρνταρης, που ασχολείται με κτίρια,  μου πιπιλάει το μυαλό με την ιδέα του να επιστρέψουν οι ολυμπιακοί αγώνες στη κοιτίδα τους. Ξέρει ότι μπαινοβγαίνω στο γραφείο του Σκούρα και με πιέζει να τον συστήσω και να του αναπτύξει την ιδέα του. « Ψήνω » την ιδιαιτέρα του  Ανίτα Άθας και  του ορίζει ραντεβού στα γραφεία της Fox. Πάω κι΄ εγώ και η ιδέα ενθουσιάζει τον Σκούρα, που τηλεφωνεί μπροστά μας στον πρόεδρο της Ομοσπονδίας στίβου των  ΗΠΑ Ντάγκλας Ρόμπι και στους   ολυμπιονίκες Πέρι Ο΄Μπράιαν, Μπομπ Ματάιας και Τζον Κέλλυ,αδελφό της πριγκίπισσας Γκρέης. Μετά βγάζει από το κρυφό συρτάρι   ουίσκυ και πίνουμε στα βαφτίσια του μόλις ιδρυθέντος Diagoras-Coubertin Foundation for Greece.

Ο Σκούρας  εκείνη την ημέρα ξανανιώνει, βρίσκοντας  καινούργιο νόημα στη ζωή του. Μου αναθέτει να βρω  προτομή του Διαγόρα και φωτογραφίες του Κουμπερτέν και του Σπύρου  Λούη, για τα  γραφεία του ιδρύματος, που εγκαταστάθηκαν στο 230 East 79 Street. Είναι τέλη 1966 όταν επικοινωνώ με το τον Γ. Γ.  Αθλητισμού Ν. Μπαλτατζή -  Μαυροκορδάτο και τον επίτιμο γραμματέα της ΕΟΑ  ναύαρχο Π. Λάππα, που απαντούν ευμενώς με επιστολές τους και ευχές για τον καινούργιο χρόνο, που δυστυχώς μας φέρνει τη χούντα...

Έχουμε και πληθώρα ενθουσιωδών απαντήσεων πολιτικών, ολυμπιονικών και γενικά προσωπικοτήτων, για ηθική συμπαράσταση και υλική προσφορά, ώστε να δημιουργηθούν  στην Ελλάδα εγκαταστάσεις για την  διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων το 1980 και στη συνέχεια προσπάθεια για μόνιμη εγκατάστασή τους: Λίντον Τζόνσον  (πρόεδρος ΗΠΑ), οι υπουργοί Ντιν Ρασκ, Ρόμπερτ Μακ Ναμάρα, ο Ντάγκλας Ρόμπυ ( πρόεδρος ΕΟΑ των ΗΠΑ ) και Κόνραντ Χίλτον, Ντόναλντ Κένταλ ( πρόεδρος PEPSICO )  Τζέσε Όουενς, Μπομπ Mατάιας, Πέρι Ο΄Μπράιαν, Τζον Κέλλυ κ..α. Ακόμη και ο θρυλικός  Τζιμ Λόντος τηλεφωνεί από το Εσκοντίτο της Καλιφόρνιας  στον Σκούρα : Μπάρμπα Σπύρο, εγώ ο επαγγελματίας της παλαίστ ρας, είμαι στη διάθεσή σου, για την μεγαλύτερη ερασιτεχνική ιδέα που άκουσα ποτέ. Η αλεπού του Χόλιγουντ σχολιάζει : Ποιά ερασιτεχνική; Μια μέρα οι ολυμπιακοί αγώνες θα εξελιχθούν στο μεγαλύτερο μπίζνες σόου της Υφηλίου!

Ο φάκελλος του Diagoras – Coubertin Foundation που είναι στη διάθεση  της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, του 2004, της Ενώσεως Συντακτών, του Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου και κάθε σοβαρου ερευνητή, περιλαμβάνει ενθουσιώδεις επιστολές από τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον,  υπουργούς του,ολυμπιονίκες,  επιχειρηματίες κρίσους, ως απλούς ανθρώπους φιλέλληνες. Οι περισσότερες επιστολές εστάλησαν το πρώτο εικοσαήμερο του Απριλίου 1967 και ακολούθησαν  εκατοντάδες!

[selida]

Εάν η  Σπυριδούλα Σπανέα είχε συμπεριλάβει στο θαυμάσιο ρεπορτάζ της «Η άνοδος και η πτώση της άρσης βαρών» ( ένθετο Καθημερινής 30-11-2003 ) και το κεφάλαιο της « ενίσχυσης » των αθλητών από ξένες ουσίες, τότε θα εδικαιούτο να κερδίσει ( αν υπήρχε }το ελληνικό Πούλιτζερ της χρονιάς.

Ακόμη αν έλεγε ότι το άθλημα της άρσης βαρών είναι ο φτωχός συγγενής των σπορ, που το εκπροσωπούν δυνατά παιδιά της λαικής  τάξης.  Κι ότι η συγκλονιστική για τους Βαλκάνιους  παρότρυνση « κάτω από τη μπάρα » δεν συγκινεί κανένα Αγγλοσάξωνα ή σπόρτσμαν, όπως ένα δύσκολο ρεβέρ μπαλιάς του τένις...Δυστυχώς για τους αρσιβαρίστες το άθλημα αυτό  δεν έχει σε παγκόσμια κλίμακα  την  δημοτικότητα του ποδοσφαίρου ή την αίγλη του στίβου, ούτε την αναγνωρισιμότητα του μπάσκετ,  του τένις, της ποδηλασίας, της γυμναστικής  και των  αγνώστων σε μας ράγκμπι,  κρίκετ, ακόμη και γκολφ, που όμως στην Αμερική ή σε άλλες χώρες έχει  αστέρια πρωτοσέλιδα. Οι φίλαθλοι σε παγκόσμια κλίμακα έχουν ακούσει για τον Σπύρο Λούη και τον Κεντέρη, αλλά ποτέ δεν θα μάθουν για τον Δήμα και τον Καχιασβίλι που έχουν κερδίσει απο τρία  χρυσά μετάλλια σε ισάριθμες  Ολυμπιάδες.!  

Μερικά αποσπάσματα από το ρεπορτάζ στη «Κ» :

Μετά και την απογοήτευση της...μη εμφάνισης της ( ελληνικής ) « ντριμ τιμ » στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα ( του Βανκούβερ ) είναι πλέον σαφές ότι το άθλημα που μας έχει συνηθίσει στις μεγαλύτερες εθνικές επιτυχίες περνάει τεράστια κρίση.

Το 2004 κάποιοι από τους Πύρρο Δήμα, Κάχι Καχιασβίλι, Λεωνίδα Κόκκα, Γιώργο Τζελίλη, Λεωνίδα Σαμπάνη, Χρήστο Σπύρου, Βαλέριο Λεωνίδη  και Βίκτωρα  Μήτρου, θα προσπαθήσουν να μας χαρίσουν ένα όμορφο... ηλιοβασίλεμα. Αν βέβαια, καταφέρουν να φτάσουν γεροί και ν΄αγωνισθούν στο «Σπίτι της Άρσης Βαρών» στη Νίκαια.

Τον Αύγουστο του 2004 ο Καχιασβίλι θα έχει  κλείσει τα 35 ( ηλικία απαράδεκτη για αρσιβαρίστα ) και ήδη έχει μείνει από το 2000 μακριά από μεγάλη ανταγωνιστική οργάνωση.

Και ο Δήμας έχει μείνει μακριά από μεγάλες διοργανώσεις, λόγω τραυματισμών επεμβάσεων στους ώμους, στα γόνατα και τελευταία στον καρπό.

Το χειρουργικό νυστέρι έχει μπει αρκετές φορές στο χέρι του Μήτρου, ο Κόκκας δεν έχει συνέλθη από χειρουργική επέμβαση στο πόδι. Οι Σαμπάνης και Τζελίλης έχουν τα λιγότερα προβλήματα, αλλά πάντως έχουν. Και ο « μαθουσάλας» Βαλέριος Λεωνίδης έχει τα λιγότερα προβλήματα, αλλά το 2004 θα είναι 37 ετών!

Οι προβλέψεις για την ελληνική συμμετοχή είναι δυσοίωνες, γιατί η νέα γενιά αρσιβαριστών είναι στα σπάργανα... Αλλά η ρεπόρτερ του άρθρου, καταλήγει: « Τα παιδιά δεν είχαν πάει καλά και λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς του 2000, αλλά μετά σάρωσαν! » 

Ας ευχηθούμε την ώρα που πρέπει, τα παιδιά της άρσης βαρών να βρεθούν πανέτοιμα κάτω από τη μπάρα, αλλιώς η ομάδα του ονείρου θα έχει αφήσει μόνο ρίγη συγκινήσεων και αναμνήσεων...Και γι αυτό,  ευχαριστούμε τους ολυμπιονίκες και τον προπονητή τους, έστω κι αν επέλθη το λυκόφως των Θεών...

Το ίδιο ελπίζουμε για τον Κεντέρη και τους άλλους Έλληνες ολυμπιονίκες, που ήδη έχουν τα χρονάκια τους και δυστυχώς οι διάδοχοί τους δεν φαίνονται ακόμη ικανοί να τους αναπληρώσουν στο βάθρο του 2004.Αν και εδώ που τα λέμε, ο Αθλητισμός και σε επέκταση ο Πρωταθλητισμός και η απόκτηση ολυμπιακών μεταλλίων ( ακόμη και με φαρμακευτική βοήθεια ) ενδιαφέρει τα μεγαθήρια σπόνσορες... 

Όταν πριν μερικά χρόνια είδα στο μπράτσο Έλληνα πρωταθλητή τατουάζ με το σήμα πολυεθνικής εταιρίας αθλητικών ειδών, κατάλαβα ότι το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο" είχε βεβηλωθεί από τους σύγχρονους αθλητές, που τους  μάρκαραν σαν τα ζώα των αγελαδάρηδων του Τέξας... 

[selida]

υπό κατασκευή