.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



η μοναξιά του μπλόκερ


   




η μοναξιά του μπλόγκερ

οδηγεί  στη ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά αλλά και στη νοσταλγία;

Εκατομμύρια άνθρωποι ασχολούνται ( και αυξάνουν συνεχώς ) με το  διαδίκτυο. Άραγε είναι η ανάγκη πληροφόρησης και  μάθησης ή η μοναξιά ; Μάλλον το δεύτερο γιατί αν ήταν τα πρώτα, η πώληση των εφημερίδων και των βιβλίων  δεν θα είχε κάθετη πτώση.  Πρόσφατη επιστημονική έρευνα διαπιστώνει  ότι και η νοσταλγία εξυπηρετεί  ψυχολογικά τον μοναχικό κομπιουτερά στην επιστροφή  «παλιών καλών ημερών». Η ανταλλαγή όμως διερευνητικών μηνυμάτων -απο την ιστοσελίδα αυτή-   με μοναχικά άτομα του κομπιούτερ, δείχνει ότι η καθημερινή ενασχόλησή  τους κυρίως στα μπλογκς, κάνει τη ζωή τους πιό ενδιαφέρουσα. Η  ψύχωση-ψευδαίσθηση  συμμετοχής τους στα κοινά δρόμενα τους εξισώνει με δημοσιογράφους της τηλεόρασης ή πολιτικούς των παραθύρων, που δεν τους έχουν και σε μεγάλη υπόληψη...Γιατί λοιπόν αυτοί και όχι κι΄εγώ!   Η "βύθιση"  στο κομπιούτερ  εξισορροπεί  και  μετριάζει  τη μοναξιά τους. Η έρευνα, που δημοσιεύεται στο περιοδικό Psychological Science (Ψυχολογική Επιστήμη) έγινε από τους ερευνητές Ζινγιέ Ζου και Ντινγκ Γκουό του κινεζικού πανεπιστημίου Sun Yat-Sen, τον ελληνικής καταγωγής Κωνσταντίνο Σεντικίδη και τον Τιμ Γουάιλντσκατ του βρετανικού πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον.

Πρόκειται για  έρευνα η οποία μελέτησε εξονυχιστικά τη σχέση νοσταλγίας και μοναξιάς με τη βοήθεια πειραμάτων σε εθελοντές, που περιλάμβαναν εργάτες εργοστασίων, υπαλλήλους, φοιτητές και παιδιά.  Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, που δημοσιοποιήθηκαν από την Association for Psychological Science, τα άτομα που ένιωθαν πιο μοναχικά, ανέφεραν ότι έπαιρναν τη μικρότερη κοινωνική υποστήριξη από τον περίγυρό τους και ταυτόχρονα ήταν οι πιο νοσταλγικοί. Όταν οι ερευνητές υποκινούσαν τη νοσταλγία σε ορισμένους εθελοντές, εκείνοι ένιωθαν πλέον ότι απολαμβάνουν  μεγαλύτερη κοινωνική υποστήριξη από τους γύρω τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η νοσταλγία ενδυναμώνει την αντίληψη του ατόμου για το βαθμό κοινωνικής υποστήριξης που έχει και, με αυτό τον τρόπο, αντισταθμίζει τα αισθήματα μοναξιάς. Επίσης διαπιστώθηκε ότι τα πιο ανθεκτικά άτομα, με τη μεγαλύτερη ικανότητα να ορθοποδούν γρήγορα μετά από τραυματικά συμβάντα και αναποδιές της ζωής, είναι αυτά που χρησιμοποιούν τη νοσταλγία για να ξεπεράσουν τα αισθήματα μοναξιάς τους. Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι αυτά τα ευρήματα έχουν πολύ σημαντικές επιπτώσεις στην κλινική ψυχολογία και δείχνουν ότι η «τεχνητή» νοσταλγία μπορεί να αξιοποιηθεί σε θεραπευτικό πλαίσιο, ώστε τα μοναχικά άτομα να αντιμετωπίζουν καλύτερα τον κοινωνικό αποκλεισμό που βιώνουν.

Συμπερασματικά, «τα άτομα θα μπορούσαν να εκπαιδευθούν καινα επωφελούνται από την αναζωογονητική λειτουργία της νοσταλγίας, όταν είτε απουσιάζει η πραγματική κοινωνική στήριξη, είτε το άτομο νομίζει ότι αγνοείται».


    

To 1989 (τότε που το σκάνδαλο Κοσκωτά, η ένωση της Αριστεράς και η σχέση του Αντρέα με τη Μιμή μεσουρανούσαν στην πολιτική ατζέντα) o Μάνος Χατζιδάκις έδωσε μια ραδιοφωνική συνέντευξη. Και είπε πράγματα που 27 χρόνια αργότερα είναι επίκαιρα...

 το  1989  ο  Μάνος Χατζιδάκις
είχε  προβλέψει  τα  σημερινά
----------------------------------------- ( ραδιοφωνική  συνέντευξή  του )

—Ζητούμε να μας πείτε πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας; Πολλοί φρονούν ότι περνά σοβαρή κρίση, ότι απειλείται με ηθική σήψη, ίσως με διάλυση, αφήνοντας μας έξω από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο. Συμμερίζεστε  αυτή την άποψη;

Μ.Χ.: Εγώ δε θα το έλεγα τόσο τραγικά, ότι μας αφήνει απ' έξω. Είναι μια μοιραία κατάληξη ενός κόσμου, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση του. Κι εκεί νομίζω ότι έχει μεγάλο μερίδιο όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και ειδικά ο μεταπολεμικός πολιτικός κόσμος. Δεν προετοιμάστηκε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Το είδος του ελεύθερου πολίτη δεν προετοιμάστηκε.

Γι αυτό έγινε και η δικτατορία. Γιατί πότε έγινε η δικτατορία; Το '67. Λοιπόν φανταστείτε,  αν είχαμε αυτό το είδος του ελευθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ. Αλλά, βέβαια για σκεφτείτε ότι ο Έλληνας πολίτης όχι μόνο της πόλης αλλα και της επαρχίας, του χωριού, τί είχε ν' αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μεταπολέμικά χρόνια; Τον χωροφύλακα, τον εισαγγελέα, τον παπά. Αυτόν δεν τον αντιμετώπιζε και επί δικτατορίας; Ποιά ήταν η αλλαγή; Γιατί να ξεσηκωθεί;

Σήμερα;

ΜΧ: Σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας θητείας.

Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες σήμερα κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Ποιός τους προετοίμασε; Το σχολείο; Ξερουμε πολύ καλά τί προετοιμάζει το σχολείο. Ο στρατός; Ξέρουμε σε τί ανυποληψία ρίχνει τον νέο Έλληνα πολίτη ο στρατός για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από πάνω του. Πόσοι είναι εκείνοι που αντέχουν; Οι 10; Οι 20; Με τις σπουδές φεύγουν έξω και τελειώνει. Ποιοί μένουν εδώ;

Έτσι όπως το λέτε είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα...

ΜΧ: Εγώ δεν έχω καμμία ελπίδα, παρά αν γίνει κανένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε.

 Σαν κρατος θεωρείτε ή σαν εθνική οντότης;

ΜΧ: Ως εθνική οντότης. Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε όταν έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποιά είναι η υποδομή, για να υπάρξουν έστω ένα-δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας;  Και μην ξεχνάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος, ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.

Αναρωτιέμαι αν αυτή η απογοήτευση- αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι- που έχετε για το μέλλον, συμβιβάζεται με την έντονη παρουσία σας στα πολιτικά πράγματα, όχι βέβαια άμεσα σαν πολιτικός αλλά με την κριτική σας;

ΜΧ: Είμαι υποχρεωμένος κι αισθάνομαι όσο είμαι ζωντανός, να υπάρχω. Και να υπάρχω με τις δυνάμεις μου, ασυμβίβαστες και με το μυαλό μου καθαρό. Όσο μπορεί να υπάρχει αυτό.

"Τιμή εις εκείνους όπου εις την ζωήν των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες".

ΜΧ: Αλλιώς, αυτό δεν σημαίνει οτι έχω την αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον. Και μην ξεχνάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος, ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.


Δηλαδή εσείς δε φρονείτε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τί θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνιση μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.


 Σας  παρουσιαζω  τον  μοναδικό  μου  φίλο  που  μού  έκανε  παρέα  αυτές  τις   ημέρες... και  μέσω  αυτού  συνομίλησα  και  αντάλλαξα  ευχές  με  πρόσωπα  αγαπημένα  ή  γνώριμα  που  ζουν   στην  ίδια  πόλη  που  μένω,  στην  υπόλοιπη  Ελλάδα... αλλά  και  στα  πέρατα  της  Γης.  Και  καθώς  έβλεπα  τα  ΜΗΝΥΜΑΤΑ    τους  τα  έφερνα  στη  ΜΝΗΜΗ  μου  όπως  ήσαν  εκείνο  τον  παλιό   καλό  καιρό... κι΄ όχι όπως  είναι  σήμερα  την  φοβερή  περίοδο  του  ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ...    



προστέθηκε στις: Παρασκευή 16.12.2016

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster