6-7  Δεκεμβρίου   2018

Ο  ΜΙΜΑΚΟΣ  !

===========

Αλλά    κι΄ εγώ   αχόρταγος,  αδηφάγος   καρχαρίας  του ρεπορτάζ     που  είχα  καταδυθεί  σε  αχανή  βάθη  ανάμεσα  σε  σκυλόψαρα  και  κήτη  των  ωκεανών.  και  τώρα   έχω  καταντήσει  αφρόψαρο...

 Και  να  που  ξαφνικά   -   καθ'ως  με   έπαιρνε  ένας   υπνάκος    -     ακούω  μιά  φωνούλα    να    μου  λέει :

-  Το  αφρόψαρο  είναι  λεύτερο  να  πλέει  έστω  σε  ρηχά  νερά  της  θάλασσας,  εσύ  κακομοίρη  μου   είσαι   χρυσόψαρο  της  γυάλας,  αιχμάλωτο    του  γλυκού  νερού...

Τρόμαξα,  έκανα  να  πεταχτώ   όρθιος,  αλλά  δεν  με  βαστούσαν  τα  κότσια  μου  και  ρωτάω   φοβισμένα,   Ποιός   είναι...

-  Ο  Μίμης...

-  Ποιός   Μίμης  ?

-   Το  παιδί    που  έχουμε  μέσα  μας  ως  τον  θάνατό  μας.  Εσύ  έχεις  τον  Μιμάκο.  Ξέχασες   βρε  ξεκούτη    το  μοναχοπαίδι  της  Κυρίας  Μαρίας  και  του  Κυρίου  Πέτρου...

Ρίγησε   όλο  μου  το  κορμί...

-  Που  να  το  ξεχάσω  Θεέ  μου...  στο    κτήμα  μας   δεν  υπήρχαν   άλλα  παιδιά  να  παίξω   και  τρεχαλούσα   με  το  σκύλο,    μιλούσα  με  τη  χελώνα  και  ούρλιαζα  κάθε   Πάσχα,  μη  σφάξετε  το  αρνάκι  μας  το  φιλαράκι  μου...  

-  Καλά  που  το  κατάλαβες,   εγώ  κι΄ εσύ    είμαστε   ένα  και  το  αυτό.  Ο  τωρινός  Μήτσος  ήταν  ο  τότε  Μίμης      που  πριν  μιλήσει  και  περπατήσει   μουτζούρωνε    χαρτιά  με    κραγιόνια   και  στα  πέντε  του  χρόνια    διάβαζε  εφημερίδα   !  

-  Και  που  είσαι,  δεν  σε  βλέπω... 

Δεν  το  έχω  κουνήσει  σπιθαμή  από  μέσα  σου   εγώ,  η  αγέραστη  ψυχή  του  Μίμη,  του   δραστήριου  ρεπόρτερ   Δημήτρη,  του   ρέμπελου    Τζίμη  στην  Αμερική, του  τωρινού   γεροΜήτσου...

-  Και  τι  θέλεις  από  μένα...

-  Σου  αρέσει  το  γράψιμο,  έχεις  βγάλει  δέκα  βιβλία,  που  δεν  υπάρχουν  πιά  στα  βιβλιοπωλεία...  Με  τη  συνεργασία  μου    και  τις  μουτζουρες  μου  και  τα  μετέπειτα  ιχνογραφήματά   και  φωτογραφόες   θα  βγάλουμε   ακόμα  ένα,  το  εντέκατο... Και  θα  έχει  τίτλο  <<  ο  Μίμης  >>  !

-  Και  τι  θα  λέμε  ?

-  Εσύ  ότι  είχες  να  πεις  για  τα  πρόσωπα  που  γνώρισες  τα  έγραψες,   αυτολογοκριμένα.... Εγώ  θα  στο  υπαγορέψω   όλο  το  βιβλίο  χωρίς   τη  λογοκρισία  σου...  Θα  τα  πω  ΟΛΑ   Ουάουουου  !  

 

-  Ότι   πεις  αγόρι  μου,  μόνο  στον  τίτλο  θα  επέμβω  :  Ο   ΜΙΜΑΚΟΣ  !  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Έχει  απόλυτο  δίκιο  ο  Μιμάκος.  'Οτι  γράφει  ο  δημοσιογράφος  το  λογοκρίνει  μόνος  του,  γιατί  δεν  πρέπει  να  έρχεται  σε  αντίφαση  ή  αντιδικία    με  τα  συμφέροντα  της  εφημερίδας  του... Αλλά   και  ως  συγγραφέας   φυλάγεται  μη  θίξει  πρόσωπα  ισχυρά,  αυτόφωτα,  φιλικά, από  τα  οποία 

δέχεται ανταύγεια ο ίδιος... Ότι  μου  υπαγορεύει   λοιπόν  και  γράφω  εδώ  η  κρυμμένη  βαθιά   μέσα  μου  ψυχή   μου,  είναι  η  συνείδησή  μου  χωρίς  λογοκρισία... Και  φέρνω  ένα  παράδειγμα,  του  Ωνάση  που  μιά  φορά    μου  εκφράστηκε    πολύ  άσχημα   για  τον  Νιάρχο,  αλλά  μετά  καιρό  μου  είπε :  Μη  τύχει  και  τα  γράψεις,  βρισκόμουνα  εν  βρασμώ  ψυχής... Ο  Νιάρχος  είναι  καλύτερος  Έλληνας  από  μένα,  γιατί  στον  πόλεμο  πήγε  εθελοντής  και  διακινδύνεψε  τη  ζωή  του  στη  μάχη  του  Ατλαντικού..  .Και  στο  λέω  γιατί  μου  το  υπαγορεύει  μέσα  μου  η  ψυχή  -  συνείδησή  μου.  Μη  γράψεις  τίποτα  για  εκείνο  το  ξέσπασμά  μου.  Δυστυχώς  το  είχα  πει  στη  τηλεόραση... 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Με    τσιγκλάει  το  μέσα  μου:

Άντε, άσε  τις  περικοκλάδες, που  έλεγε  ο  πατέρας    και  προσπάθησε  να   σκαρφαλώσεις  στο  καρπερό  δέντρο...

Βλέπω  φωτογραφίες  και  μου υπαγορεύει  λεζάντες :

 Το  περιβάλλον  παίζει  μεγάλο  ρόλο  στην  διαμόρφωση   της  σκέψης  ενός  παιδιού  από  τα  πρώτα  του  χρόνια,  όπως   στη  περίπτωσή  μου.    Μοναχοπαίδι    στο  αγρόκτημά  μας  χωρίς  παιδιά   να  παίξω  και  μπουσουλώντας   βρέθηκα  με την  επίβλεψη  της  μητέρας  μου  Μαρίας   και  της  Κατερίνας  που  για  να  απασχολώ  τη  μοναξιά   μου  έφερε  μιά  χελώνα...  Κάτω  από  το  καβούκι  της  ανακάλυψα  να  μπαινοβγαίνει  ένα  κεφαλάκι  που  με  περιεργαζότανε.... Μου  το   έλεγε  ο  πατέρας   όταν  μεγάλωσα ,  ότι  του  έκανε  εντύπωση   η  φιλική  σχέση  που  είχα  μαζί  της,  κυρίως   όμως    με  το  σκύλο  μας  που  παίζαμε  κι΄ οι  τρείς  μαζί... Ο  πατέρας  αγαπούσε  τα  σκυλιά  και  όταν   πέθανε  το  κυνηγιάρικο  που  αυτός  τάιζε  και  φρόντιζε,    το  έθαψε  στο  κάτω  μέρος  του  κτήματος  κι΄ έβαλε    πάνω  του  μιά  κοτρώνα  με  το  περιλαίμιό  του.  Νταβέλη  το  λέγανε...             

 Η  Κατερίνα  έκλαιγε  κι΄ είπε,   γιατί  καλέ  κύριε  να  πεθαίνουν  και  τα  άκακα  σκυλιά  όπως  και  οι   ανθρώποι... Μελαχροινή,  με  στρουμπουλό  πρόσωπο  και  μαλλιά   κατσαρά  αραπίνας,  δεν  ήθελε  να  πιστέψει    αυτό  που  έλεγε  ο  πατέρας  μου,  ότι  βαστούσε   από  ράτσα   αράπη    προπάππου  στρατιώτη  του  Ιμπραήμ  πασά... Πάψε  Πέτρο,  τι  είναι  αυτά  που  λες  στο  κορίτσι,  διαμαρτυρόταν  η  μητέρα  μου  και  αβαντάριζε  και  η  Κατερίνα,  καλέ  Κυρία   εγώ  είμαι  Ελληνίς  !    

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

8 - 12 -  2018  

Δεν  θυμάμαι  απολύτως  τίποτα  από  την  Οιχαλία   Μεσσηνίας  όπου  γεννήθηκα  και  με  φέρανε  χρονιάρικο  στον  Πειραιά  και  μετά  στο  μακρόστενο  χτήμα  μας  στο  γούπατο  

 του  Παλαιού  Φαλήρου  προς  τη  Νέα  Σμύρνη.  Εκεί   ο  πατέρας  μου   έχτισε  τη  μονοκατοικία  μας  -  ένα  μέτρο  πάνω  από  τη  γη,  με  κόκκινα  κεραμίδια,  σκαλάκια  και  βεραντούλες  το   σαλονάκι,   δυό  κρεβατοκάμαρες  και  η  κουζίνα  και  κολλητά  το  αποχωρητήριο  με  ταρατσούλα, Είχαμε  και   υπόγειο  με  τον  αργαλειό  και  ένα  βαγένι  κρασί  και  πίσω  του  το  φίδι  του  σπιτιού  που  του  άφηνε η  μαμά  μου  μιά  γαβαθούλα  με  γάλα...

  Συγκεχυμένες  οι  πρώτες  μου  εντυπώσεις  από  τη  ζωή,  έβλεπα  τους  γονείς  μου,  την  Κατερίνα,  δυό  αγελάδες,  μιά  κατσίκα,  ένα  γουρούνι,   πουλερικά  στο  κοτέτσι  και  κουνέλια  που  ξετρύπωναν  από  παντού...Ερχόταν  και  ο  άνθρωπος  που  τα  φρόντιζε,  γιατί  ο  μπαμπάς  μου  ήταν  παραγγελιοδόχος  της  υαλουργίας  Αργυρόπουλος  και  ταξίδευε  και  στην  επαρχία.  Αργότερα  έγινε  αποθηκάριος  και  στέλεχος  της  εταιρείας  του  Ευγενίδη. 

Και  μη  μου  πεις  αναγνώστη,  τι  σε  ενδιαφέρουν  αυτές  οι  παρελθοντολογίες,  αλλά  αν  θυμηθείς  και  εσύ  τα  δικά  σου  παιδικά  χρόνια,  θα  με  καταλάβεις...  ο  Μιμάκος   υπενθυμίζει    στον   γέρο   Μήτσο  με    ιχνογραφήματα    (  και  φωτογραφίες )    γεγονότα,    πρόσωπα    που   τους  συνδέουν    συναισθηματικά...   ΝΑΙ    ρε  ξεκούτη,  είμαστε      ένα  και  το  αυτό  πρόσωπο..

 Και  μη  φανεί  παράξενο  που  παρακάτω  ο  τότε  εαυτός  του  θα  σχολιάζει  με  παιδική  αθωότητα  προσωπικότητες,  σταρ  και  ντίβες  που  συνάντησε  αργότερα... Θα  λέει  πράγματα  ο  πιτσιρικάς    που  δεν  τόλμησε να  τα  γράψει  ο  δημοσιογράφος....  

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

9 - 12 - 2018

Σε  πρόσφατη  ανάρτηση  μπήκε   η  Κυρία  Γιάννα  και  παίξαμε  πινγκ  πονγκ  περί  σκυλιών  και  γατιών... Με  συμβούλευε  να  πάρω  ένα  σκυλάκι  ή  γατάκι  να  το΄  χω  παρέα  στη  μοναξιά  μου.  Της  είπα  ότι  στην  ηλικία  που  είμαι  δεν  μπορώ  να  φροντίζω  σκυλί  που  θέλει  τις  βόλτες  του,  όσο  για  γάτα  να  μην  έχει   τις  τσάρκες  της   σε  κεραμίδια  που  δεν  υπάρχουν...  

Και  να  ο  Μιμάκος,  θυμάσαι  μου  λέει,  τι  έλεγε  ο  μπαμπάς  ?   Ο  σκύλος    είναι  ο  άντρας  ο  μπεσαλής  φίλος,  τον   κλωτσάς   και  σούρνεται   να   σου  φιλήσει   τα  πόδια... Η  γάτα   είναι   η  γυναίκα  χωρίς  μπέσα,  την  χαιδεύεις  και  τσάφ  σε  γρατσουνάει... 

-   Καλέ  γι΄ αυτό  δεν  παντρεύτηκες -  χασκογελάει...

-  Γιατί  δεν  νυμφεύτηκα,   θα  σου  πω  άλλη  φορά...  

Δεν   ξεχνάω  ότι  μεγάλωσα  με  ζωάκια  σε  μονοκατοικία  όμως,  που  είχε  γύρω  της  άπλα  και  το  σκυλί  να  σηκώνει  το  πόδι  του  στο  δέντρο  να  κατουρήσει...  και  το  γατί  να  βολτάρει  στη  γειτονιά  νιαουρίζοντας  για  γκόμενο  ή  γκόμενα...  Όμορφα  χρόνια  για  τα    οικιακά  ζωάκια  που  ζευγάρωναν  μεταξύ  τους,  ενώ  στις  πολυκατοικίες    στερούνται   αυτή  την  απόλαυση  -  όποιος  ξέρει  να  μου  πει  αν  αυνανίζονται   σαν  τους  ανθρώπους...  'Αλλο  λοιπόν  ένα  ζωάκι  κλεισμένο   σε   διαμέρισμα  κι΄ άλλο  αρκετά  μαζί  που   ζαχαρώνουν,  ζευγαρώνουν,  γεννοβολούν  -  θυμάμαι  τη  χαρά  του  ηθοποιού  Μαρίνου με  τα  σκυλιά  του,  της  δημοσιογράφου  Κανέλλη  με  τις  γάτες  της...      

-  Ξέχασες  τη  μανία  του  μπαμπά  μας   όχι  μόνο   με  τα  κυνηγιάρικα  σκυλιά,  αλλά   και  τα  καναρίνια... Νταβέληδες   έλεγε  τα  πρώτα,    Κίτσους   τα  δεύτερα.   Αρσενικά  όλα  τους,  τα  μεν  να  ξεπετάνε  λαγούς  με  πετραχείλια,  τα  δε  να  βγάζουνε   κελαηδόντας      κοιρώνες  !  Τα  γατιά  δεν  τα  γούσταρε,  κυρίως    τα  θηλυκά,   όλα   με  το  ίδιο  όνομα  Ψιψίνα...  Καμάρωνε  τα  σκυλιά  που  τα  βάφτιζε...   Νταβέλης,        

 

 

 

 

 

 Τελευταία αποφεύγω  εξόδους και   κοινωνικές συναναστροφές, όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί δεν θέλω... καθισμένος  στον υπολογιστή  αναρωτιέμαι αν   έχω ρίξει  άγκυρα στην ενεργητικότητά μου, αλλά περπατώντας στη βεράντα νιώθω  ότι ανοίγω πανιά στη σκέψη μου ... Αυτή η εικοσιπεντάμετρη βεράντα  δεν είναι η λίμνη μου, όπως νομίζει ο απέναντι γείτονας, αλλά η θάλασσά μου σε υψίπεδο... αρμενίζω χαλαρά  ενώ    ακούω τα αυτοκίνητα και καμιά φορά γεμίζει την ατμόσφαιρα η στέρεο  περαστική εκκωφαντική μουσική κάποιου  που επισημαίνει την ασημαντότητά του. Στο δρόμο μου περνάει και τραμ, που διαδέχτηκε το τρόλευ.   Αυτό το δρόμο εξακολουθώ να τον θεωρώ  δικό μου, γιατί τον έζησα από πεντάχρονο παιδί χωματόδρομο  στην ερημιά, με τους τεράστιους ευκάλυπτους και τα σμπάρα των κυνηγών τα ξημερώματα, ώσπου τον έπνιξαν η άσφαλτος κι΄οι πολυκατοικίες, με την πρόοδο να μπήγει  κολώνες για το τρόλευ… Βηματίζοντας - ο γιατρός μου λέει περπάτα, έστω στη βεράντα,  για να παρατείνεις τη ζωή σου- σκέφτομαι αν αξίζει να ζεις περισσότερο από ανθρώπους που έταξαν τη ζωή τους για να ανοίξουν τα μάτια σ΄αυτό τον μικρόκοσμο τον υποδουλωμένο στα μεγάλα συμφέροντα. Σταματάω, να κάνω ένα τσιγαράκι ( προσπαθώ να καταπίνω όσο πιο λίγο καπνό) και χαζεύω κάτω, στο απέναντι  σούπερ μάρκετ, με τα λογιών-λογιών τυριά… Κάποτε  είχανε τα μπακαλικάκια  φέτα και  κεφαλοτύρι απο αγνό γάλα,  άντε και κασέρι, σήμερα στις βιτρίνες δεκάδες  μάρκες τυριών αβέβαιης σύνθεσης, αλλά επώνυμης ετικέτας… Και μπύρες, λογιών-λογιών, χωρίς την ΦΙΞ που  τη διαφήμιζε ηνεαρή    Αλίκη Βουγιουκλάκη...

 

 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να μη  μπω στο καθιστικό, με το κοπάδι  που βόσκει μπροστά στη μικρή οθόνη, στριμωγμένο   στο μαντρί του μεγάλου τσοπάνη, που  αρμέγει,  κουρεύει,  σφάζει…  Στη βεράντα σαλαγάω o ίδιος  τον εαυτό μου και κουμαντάρω τη σκέψη μου,  με τη ψευδαίσθηση ότι είμαι  τσέλιγκας και καπετάνιος του εαυτού μου...  Καταλαβαίνω όμως ότι ανήκω κι΄εγώ στη στρούγγα, όταν μου΄ ρχονται οι  λογαριασμοί των κοινοχρήστων, του ηλεκτρικού, του νερού, του τηλεφώνου -κινητού κι΄ακίνητου- της nova, της ασφάλειας, των δόσεων,  όλα αυτά τα χαρτικά που  έχουν φακελώσει ασφυκτικά τις πολυκατοικίες...

Φακελωμένη και η ενεργητικότητα των σκυφτών   παιδιών στον υπολογιστή, που δεν παίζουν και πού να τρεχαλήσουν αφου δεν υπάρχουν πιά αλάνες... 

Αναρωτιέμαι αν δεν ήταν καλύτερα, τότε με τις μονοκατοικίες,  με τα σπουργίτια στα κόκκινα κεραμίδια  και τα χελιδόνια την άνοιξη. Τώρα υπάρχουν  μόνο δεκαοχτούρες, που κατεβαίνουν στη βεράντα μου γιατί τις ταίζω  και έρχονται ως τα πόδια μου...    Μέρα με τη μέρα έχω αποκτήσει γνωριμίες, φιλίες, συμπάθειες, αντιπάθειες  με αυτά τα πετούμενα που δεν είναι  του ουρανού, αλλά της  ταράτσας... Βαρυούνται να πετάξουν  σε μακρυνές αποστάσεις,  ξυπνάνε τα χαράματα και  αραχτές περιμένουν υπομονετικά  τη φιλεσπλαχνία των ανθρώπων, αφού  η άσφαλτος και το τσιμέντο δεν είναι  χώμα να παράγει τροφή... Μήπως όμως είμαι καλύτερος εγώ, που κάποτε πετούσα σαν αετός και γεράκι, ενώ τώρα σαν γέρικη δεκαοχτούρα βολτάρω στη βεράντα, συχνά  με τη μάνικα για τις  κοτσιλιές...

Αράζω στη πολυθρόνα, τα πουλιά   γρούζουν, κάποια μπαίνουν στον ύπνο μου, γουργουρίζουν και μερικά  τιτιβίζουν, σχολιάζοντας πρόσωπα και γεγονότα της  τηλεόρασης που η γυναίκα του σπιτιού την έχει ανοιχτή όλη μέρα,  ως αργά τη νύχτα... Καταντήσαμε να ενδιαφερόμαστε όχι για το τί γίνεται στο κόσμο, αλλά   πως το σχολιάζουν οι παραθυρατζήδες, τζάμπα σόου στο καθιστικό μας...οι άνθρωποι της μικρής οθόνης μας έχουν γίνει απαραίτητοι και  κανένας δεν θαυμάζει πιά καλλιτέχνες, επιστήμονες, πρόσωπα που δεν βγαινουν στο γυαλί... Υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που θα περάσουν  απαρατήρητοι στο πανελλήνιο, γιατί δεν τους παρουσίασαν   οι  εΜΜΕτιτζήδες...