.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



ΜΑΝΧΑΤΑΝ βιβλίο




οδοιπορικό - χρονικό Μανχάταν


τους  φίλους  μου και  τους  γνωστούς  μου  της  Νέας  Υόρκης τους  έκανα  ιχνογραφήματα  και  μετά  βιβλίο 

1999    ΜΑΝΧΑΤΑΝ στον ίσκιο των γιγάντων

MANXAT3MANXAT5

Πετώντας  το  1966   για την Αμερική, συνταξιδιώτες μου ήταν ένας Αφροαμερικάνος  και μιά  Ελληνίδα, παντρεμένοι.   Ο Γουίλυ  Τζάκσον, σμηνίας της Αμερικανικής Βάσης Ελληνικού και η  Λέτα, μοντέλο.  Εκείνος μερικά χρόνια μακρυά από την Αμερική, πηδώντας κατάξανθες άριες, είχε ξεχάσει ότι είναι μαύρος κι΄εκείνη, μιά ομορφούλα αλλά  φτωχούλα , ονειρευότανε το "αμερικάνικο όνειρο"... Τους μιλούσα για τον Τζιμ Λόντο, τον Νικ δε Γκρικ, τον Καζάν, είχαν ακούσει μόνο τον Τζορτζ Τσακίρη λόγω "Γουέστ Σάιντ στόρυ"...

 Ο Γουίλυ και η Λέτα είναι κάτι μεταξύ υπαρκτών προσώπων και φανταστικών ηρώων, που ρίζωσαν μέσα μου κι΄άρχισαν να αναπτύσονται στις σελίδες του βιβλίου μου "Μανχάταν' που έγραψα αργότερα. Το συζητούσα με τον Μάνο Χατζιδάκι, πίνοντας καφέ στους 57 Δρόμους, ότι πρώτα έπρεπε να βρω τους ήρωες και μετά ν΄αρχίσω να πλάθω την ιστορία τους , αλλά εκείνος χαμογελούσε ότι είμαι τόσο επιπόλαιος, ανέμελος και τεμπέλης, που ποτέ δεν θά΄ στρωνα τον πισινό μου να γράψω βιβλίο... Είσαι και βιαστικός, ανυπόμονος  - μού΄λεγε -  σαν συνθέτης που αρπάζει δυό τρείς νότες, ξεκινάει μιά μελωδία αλλά αν δεν την τελειώσει εκείνη τη στιγμή, την ξεχνάει...

 Σπουδαίος ο Μάνος, αλλά σπουδαίος κι΄ο Ηλίας Καζάν που μιά φορά ακούγοντάς τον να με επιτιμά που΄ θελα να παρατήσω τη δημοσιογραφία για το συγγραφιλίκι, με συμβούλεψε: Άστονε να λέει, μάζευε εικόνες κι΄εντυπώσεις και μιά μέρα, αν τό΄χεις μέσα σου,  θα γράψεις ... Και να που γραψα καμιά δεκαριά βιβλία, ποιός εγώ, που δεν ρίζωνα σαν πέτρα που την πετάς πότε εδώ, πότε εκεί και πότε παραπέρα... Αν ήμουνα στάσιμος δεν θα γνώριζα τόσους σπουδαίους και ενδιαφέροντες ανθρώπους, που όλοι τους με ανεχόντουσαν και με συμπαθούσαν, ίσως γιατί ποτέ δεν τους ζήτησα τίποτα, δεν τους έγινα βάρος, δεν εκμεταλλεύτηκα τη γνωριμία τους, παρά μόνο δημοσιογραφικά...

 Κι΄όταν είχα αποκοπεί από το επάγγελμά μου και τριγυρνούσα  για μήνες άσκοπα στο Μανχάταν, ποτέ δεν ζήτησα χρηματική βοήθεια από κανένα και καμιά... Ούτε όταν  δεν είχα που να κοιμηθώ και με φιλοξένησε ένας σκαστός από καράβι μιά βδομάδα  σ΄ένα υπόγειο καμαράκι ουρανοξύστη... Τα μηχανήματα να βομβολογούν όλη τη νύχτα κι΄αυτός,  που μήτε ήξερε ποιός είμαι, ούτε εγώ που βαστάει η σκούφια του, να μου λέει πρέπει να βρω κάποια να με παντρευτεί για να μείνω στην Αμερική...

Θα μου πεις, τόσους κονομημένους γνωστούς είχες, ψηλά στα κατάφωτα κτίρια και σύ κατάντησες στα έγκατα, στα σκοτάδια;  Άμα σε βλέπουν κουστουμαρισμένο στη τρίχα και με φίλους και γνωστούς που άλλοι τους βλέπουν μόνο σε φωτογραφίες στο Life  και στο Pleyboy, ε, τότε κανένας δεν σε πιστεύει πως περνάς άσχημες ημέρες, βδομάδες, εγώ και μήνες...

Βέβαια ήταν τα άλογα, το χόμπι που έγινε κουσούρι  ζωής... Για να καταλάβεις, να είμαι στη πρεμιέρα  ή "Κιβωτός του Νόε" ή "Νύχτα βρυκολάκων", παρέα με τον Μάνο και τη Ρίκα και στα μπροστινά μου καθίσματα  Σκούρας,  Χιούστον,  Πολάνσκυ,  Σάρον Τέητ και να τη κοπανάω για τα τρότερς... Τί έγινε ο Δημήτρης, να ρωτάει ο μπαρμπα Σπύρος και να του λένε πάει να στείλει τηλεγράφημα  στην εφημερίδα του για την πρεμιέρα...           

προστέθηκε στις: Κυριακή 22.07.2018

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster