Κωνσταντινούπολη 1952

Όταν το Εμπρός με στέλνει στη Κωνσταντινούπολη ( 1952 ) για τον αγώνα των εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου, δεν με ενδιαφέρει τόσο το παιχνίδι, όσο να πατήσω το πόδι μου στη θρυλική πόλη  του Βυζαντίου και να μπω στην Άγια Σοφιά! Όταν περνάει η πρώτη εντύπωση και συγκίνηση, το πνεύμα κατεβαίνει στο στομάχι και πέφτουμε στα ταούκ κιοκτσού και στη πολίτικη κουζίνα του ξενοδοχείου "Τοκατιλιάν"...  Η εθνική μας κερδίζει 1-0 στο φλεγόμενο στάδιο Μιτάτ πασά και βλέπω παντού  την εθνική πίκρα των γειτόνων μας.  Υπάρχουν ακόμη ομογενείς στη Πόλη, που δεν φοβούνται να μιλήσουν ελληνικά. Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας είναι ο Λευτέρης Αντωνιάδης και όταν του ζητάω συνέντευξη, μου ψιθυρίζει άφησέ το καλύτερα, γιατί η ζωή των δικών μας εδώ γίνεται όλο και δυσκολότερη...Τόσο δύσκολη που μετά δύο χρόνια γίνονται τα γεγονότα του προπηλακισμού των ομογενών, που εγκαταλείπουν για πάντα τη Πόλη και έρχονται  στην  Ελλάδα...

Στο πατριαρχείο με την οι κογένεια  του εκδότη περιοδικών  Θεοφανίδη, το ζεύγος Βουτσινά της Ακρόπολης  και αριστερά τον μουσικολόγο  Γιώργο Βώκο.  Με δέος στην Άγια Σοφιά. 

. 

  Με το Γιώργο Δαρίβα (  δεξιά ) στο κατάστρωμα  του  << Αιγαίον >>.

προστέθηκε στις: Τετάρτη 11.02.2015