.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΒΕΡΑΝΤΑΣ 2007 (1-7)

ημερολόγιο βεράντας  

30 Ιανουαρίου 2007

Ανοίγω το ραδιόφωνο, να δω  τί γίνεται στο κόσμο... Μένω εμβρόντητος -όχι πως δεν το περίμενα- πέθανε ο Νίκος Κούρκουλος! Θυμήθηκα  τον τραγικό θάνατο του αδερφού του, τον πατέρα του τον κυρ Άλκη  κουρέα στην οδό Αμερικής, καρδιακούς του φίλους και φιλενάδες, το Άλκη τον γιό του στην αγκαλιά της Μελίτας στη Νέα Υόρκη, ... Και τί δεν θυμήθηκα... Νίκο καλό ταξίδι στο χώρο της λησμονιάς, γιατί αν εκεί που πάμε θυμόμαστε, αλλίμονο σε όλους μας...

31 Ιανουαρίου 2007

Καταμεσήμερο κατεβαίνει στο χώμα ένας απο τους πιό πολυαγαπημένους άντρες της εποχής μας... Αν ο Αντρέας Μπάρκουλης ήταν το μπόιφρεντ των κοριτσιών, ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο "εραστής των εραστών" στο σινεμά  και στη ζωή... Εσωστρεφής και μοναχικός, ένας Ντόριαν Γκρέη, που αφήνει πίσω το πορτρέτο του... Ένα πορτρέτο της ζωής του ρυτιδωμένο, που πέρασε από καταιγίδες και φουρτούνες, από τότε που ήταν αναπληρωματικό σέντερ μπακ του Λινοξυλάκη στο Παναθηναικό, σπουδαστής της σχολής του εθνικού θεάτρου, ζεν πρεμιέ του σινεμά, που ονειρευόταν όμως ρόλους Σέξπηρ και αρχαίας τραγωδίας... Συναντάει τον Δαλιανίδη, τον δίνει ρόλο στο "Κατήφορο" για ν΄αρχίσει ή εμπορική άνοδος,  με δυό βραβεία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ως το αστραποβόλο Μπρόντγουεη  δίπλα στη Μελίνα... Κι΄αργότερα ακόμη ψηλότερα στη ζωή και στο σοβαρό θέατρο, ως την ελίτ, αυτή που τον συνόδεψε στη τελευταία του κατοικία. 

KourkN

   

1 Φεβρουαρίου  2007

 

Είχα ταραγμένο ύπνο, ίσως γιατί το φευγιό του Νίκου μου έφερνε στο νου τις κηδείες, πιό πάνδημες εκείνες,  της Αλίκης και της Μελίνας, αλλά με την ίδια αύρα του σεξ και του γκλάμουρους να πλανιέται πάνω σε ένα φέρετρο με ροδοπέταλα και γύρω του η ελίτ του πλούτου, της ομορφιάς, του λίφτιγκ, του ταλέντου, της πολιτικής... Οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας των θνητών και γύρω τους ο χορός να χειροκροτεί και να φωνάζει "αθάνατος-αθάνατος", την ίδια ώρα που η τηλεόραση ζωντάνευε  το νεκρό   στις ζειμπεκιές του... 

Σηκώνομαι, μισοσκόταδο, σε λίγο χαράζει, δεν υπάρχουν πιά λαλήματα πετεινών, παρά μόνο  το βουητό του πρώτου τραμ... Σε λίγο το φως της ημέρας θα πέσει πάνω στις  πολυκατοικίες, εκεί που κάποτε απλωνόταν ο κάμπος με τα περιβόλια και τα δέντρα μ΄εδώ κι΄εκεί  σπιτάκια με κόκκινα κεραμίδια...Το σκηνικό έχει αλλάξει από τότε, οι ηθοποιοί όμως είναι πάντα ηθοποιοί... Η αυλαία της καθημερινής παράστασης ανοίγει... Η τραγωδία μπερδεύεται  με την επιθεώρηση...

 Βολτάρω στη βεράντα, θυμάμαι πριν σαράντα χρόνια στο καμαρίνι της Μελίνας στο θέατρο Μαρκ  Χέλινγκερ, τον θεατράνθρωπο Έντουαρντ Άλμπυ, με βαμμένα ξανθά μαλλιά, να προσκαλεί για την επομένη τους πρωταγωνιστές του "Ίλλυα" στο σπίτι του στο Βίλατζ... Δίπλα μου ακούγεται ψιθυριστά, στα ελληνικά, μια γυναικεία φωνή "εμείς δεν πάμε με τέτοιους...".Τ΄ακούει η σταρ, που στη παράσταση υποδύεται τη πόρνη της Τρούμπας, αγριεύει και  λέει ελληνικά " ποιός δεν πάει με τέτοιους, θα σου πω σε λίγο"... Συχώρα με νύχτα που φεύγεις, γιατί καθώς χαράζει  η ημέρα, νιώθω κι΄εγώ ότι πρέπει το φως να καταυγάζει τα πάντα, όπως σε μιά παράσταση αρχαίου δράματος ή κωμωδίας...

Έχει προχωρήσει η μέρα, οι γκρίζες δεκαοχτούρες και τα μπασταρδεμένα μπλε-άσπρα περιστέρια, φτερουγίζουν για να τους βάλω το φαί τους... Τα πιτσουνάκια μου κάνουν τσαλιμάκια, με τριγυρίζουν να φάνε στα πόδια μου, γιατί τα μεγάλα δεν τ΄αφήνουνε να χορτάσουν...  Ζήτουλες  αυτά, αφεντικό εγώ... Να δούμε καψερά ποιός θα σας ταίζει, όταν λείψω... Η γκρίζα δεκαοχτούρα, που έχει γεννηθεί σε μιά γλάστρα της βεράντας μου, μάλλον με κογιονάρει... Αλλίμονο σ΄εκείνους  που φεύγουν, αλλά και σ΄αυτούς που περιμένουνε στη στάση...  

Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι μιά παλιά θεατρίνα της επιθεώρησης που κάποτε τα μπούτια της ηλέκτριζαν στη σκηνή... Είδες -μου λέει- ο Ντόριαν πήγε με όλες τις τιμές... Σ΄ εμένα την απόμαχη ενζενύ δεν μου δίνουνε στο γηροκομείο ούτε νεράκι του Θεού, για να μη κατουράω τα σεντόνια... Δεν λέω, να γίνει ακαδημία σκηνοθεσίας στο Εθνικό, αλλά τί γίνεται με τους ηθοποιούς που είναι αδύνατο να ζήσουν με τη πενιχρή σύνταξή τους;

actorsNY1966

οι περισσότεροι έχουν φύγει και ο Νίκος Κούρκουλος πήγε να τους συναντήσει...από αριστερά Κούλης Στολίγκας, Πολ Σαπουνάκης,Βασίλης Ιμπροχώρης,  Μάνος Χατζιδάκις,Μαίρη Λαιμού, Νίκος Σταυρίδης,δεξιά καθιστός Αδαμάντιος Λαιμός, στη μέση ο Νίκος Κούρκουλος. και πίσω ο ρεπόρτερ με την  Βαλερύ Σαπουνάκη - οι μόνοι επιζώντες

 

 

8 Φεβρουαρίου 2007

 Τελευταία αποφεύγω  εξόδους και   κοινωνικές συναναστροφές, όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί δεν θέλω... καθισμένος  στον υπολογιστή  αναρωτιέμαι αν   έχω ρίξει  άγκυρα στην ενεργητικότητά μου, αλλά περπατώντας στη βεράντα νιώθω  ότι ανοίγω πανιά στη σκέψη μου ... Αυτή η εικοσιπεντάμετρη βεράντα  δεν είναι η λίμνη μου, όπως νομίζει ο απέναντι γείτονας, αλλά η θάλασσά μου σε υψίπεδο... αρμενίζω χαλαρά  ενώ    ακούω τα αυτοκίνητα και καμιά φορά γεμίζει την ατμόσφαιρα η στέρεο  περαστική εκκωφαντική μουσική κάποιου  που επισημαίνει την ασημαντότητά του. Στο δρόμο μου περνάει και τραμ, που διαδέχτηκε το τρόλευ.   Αυτό το δρόμο εξακολουθώ να τον θεωρώ  δικό μου, γιατί τον έζησα από πεντάχρονο παιδί χωματόδρομο  στην ερημιά, με τους τεράστιους ευκάλυπτους και τα σμπάρα των κυνηγών τα ξημερώματα, ώσπου τον έπνιξαν η άσφαλτος κι΄οι πολυκατοικίες, με την πρόοδο να μπήγει  κολώνες για το τρόλευ… Βηματίζοντας - ο γιατρός μου λέει περπάτα, έστω στη βεράντα,  για να παρατείνεις τη ζωή σου- σκέφτομαι αν αξίζει να ζεις περισσότερο από ανθρώπους που έταξαν τη ζωή τους για να ανοίξουν τα μάτια σ΄αυτό τον μικρόκοσμο τον υποδουλωμένοAlikiFIX στα μεγάλα συμφέροντα. Σταματάω, να κάνω ένα τσιγαράκι ( προσπαθώ να καταπίνω όσο πιο λίγο καπνό) και χαζεύω κάτω, στο απέναντι  σούπερ μάρκετ, με τα λογιών-λογιών τυριά… Κάποτε  είχανε τα μπακαλικάκια  φέτα και  κεφαλοτύρι απο αγνό γάλα,  άντε και κασέρι, σήμερα στις βιτρίνες δεκάδες  μάρκες τυριών αβέβαιης σύνθεσης, αλλά επώνυμης ετικέτας… Και μπύρες, λογιών-λογιών, χωρίς την ΦΙΞ που  τη διαφήμιζε ηνεαρή    Αλίκη Βουγιουκλάκη...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να μη  μπω στο καθιστικό, με το κοπάδι  που βόσκει μπροστά στη μικρή οθόνη, στριμωγμένο   στο μαντρί του μεγάλου τσοπάνη, που  αρμέγει,  κουρεύει,  σφάζει…  Στη βεράντα σαλαγάω o ίδιος  τον εαυτό μου και κουμαντάρω τη σκέψη μου,  με τη ψευδαίσθηση ότι είμαι  τσέλιγκας και καπετάνιος του εαυτού μου...  Καταλαβαίνω όμως ότι ανήκω κι΄εγώ στη στρούγγα, όταν μου΄ ρχονται οι  λογαριασμοί των κοινοχρήστων, του ηλεκτρικού, του νερού, του τηλεφώνου -κινητού κι΄ακίνητου- της nova, της ασφάλειας, των δόσεων,  όλα αυτά τα χαρτικά που  έχουν φακελώσει ασφυκτικά τις πολυκατοικίες...

Φακελωμένη και η ενεργητικότητα των σκυφτών   παιδιών στον υπολογιστή, που δεν παίζουν και πού να τρεχαλήσουν αφου δεν υπάρχουν πιά αλάνες... 

Αναρωτιέμαι αν δεν ήταν καλύτερα, τότε με τις μονοκατοικίες,  με τα σπουργίτια στα κόκκινα κεραμίδια  και τα χελιδόνια την άνοιξη. Τώρα υπάρχουν  μόνο δεκαοχτούρες, που κατεβαίνουν στη βεράντα μου γιατί τις ταίζω  και έρχονται ως τα πόδια μου...    Μέρα με τη μέρα έχω αποκτήσει γνωριμίες, φιλίες, συμπάθειες, αντιπάθειες  με αυτά τα πετούμενα που δεν είναι  του ουρανού, αλλά της  ταράτσας... Βαρυούνται να πετάξουν  σε μακρυνές αποστάσεις,  ξυπνάνε τα χαράματα και  αραχτές περιμένουν υπομονετικά  τη φιλεσπλαχνία των ανθρώπων, αφού  η άσφαλτος και το τσιμέντο δεν είναι  χώμα να παράγει τροφή... Μήπως όμως είμαι καλύτερος εγώ, που κάποτε πετούσα σαν αετός και γεράκι, ενώ τώρα σαν γέρικη δεκαοχτούρα βολτάρω στη βεράντα, συχνά  με τη μάνικα για τις  κοτσιλιές...

Αράζω στη πολυθρόνα, τα πουλιά   γρούζουν, κάποια μπαίνουν στον ύπνο μου, γουργουρίζουν και μερικά  τιτιβίζουν, σχολιάζοντας πρόσωπα και γεγονότα της  τηλεόρασης που η γυναίκα του σπιτιού την έχει ανοιχτή όλη μέρα,  ως αργά τη νύχτα... Καταντήσαμε να ενδιαφερόμαστε όχι για το τί γίνεται στο κόσμο, αλλά   πως το σχολιάζουν οι παραθυρατζήδες, τζάμπα σόου στο καθιστικό μας...οι άνθρωποι της μικρής οθόνης μας έχουν γίνει απαραίτητοι και  κανένας δεν θαυμάζει πιά καλλιτέχνες, επιστήμονες, πρόσωπα που δεν βγαινουν στο γυαλί... Υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που θα περάσουν  απαρατήρητοι στο πανελλήνιο, γιατί δεν τους παρουσίασαν   οι  εΜΜΕτιτζήδες...

16 Φεβρουαρίου 2007

Στο σύγχρονο κόσμο που τον έχει εγκαταλείψει η φιλοσοφία, που τον έχουν κατακερματίσει οι εκατοντάδες επιστημονικές εξειδικεύσεις, μας έμεινε το μυθιστόρημα ως έσχατο παρατηρητήριο απ' όπου μπορείς να αγκαλιάσεις την ανθρώπινη ζωή σαν σύνολο". Αυτά λέει ο Ερνέστο Σάμπατο, που αποδίδει έπαινο στους μυθιστοριογράφους  και  καθώς παρατηρώ  στη βεράντα  τις δεκαοχτούρες, θυμάμαι  την ιστορία του γλάρου JonathΙωνάθαν Λίβινγκστον, του Ρίτσαρντ Μπαχ: "ο γλάρος Ιωνάθαν έμαθε να πετάει και δεν μετάνοιωσε για το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει, ακόμη   ανακάλυψε πως η ανία, ο φόβος και η οργή, είναι αιτίες που η ζωή στους γλάρους είναι τόσο σύντομη".

Χθές ο πρωθυπουργός παρέστη στη κηδεία του δολοφονηθέντος συνεργάτη του και καλά έκανε, δείχνοντας ότι κάτι  έχει απομείνει μέσα του απο την εποχή που είχε στο σχολικό του δωμάτιο τον Τσε... Κατά τα άλλα, όπως και κάθε πολιτικός  σ΄αυτό τον μάταιο κόσμο, έχει συμβιβαστεί και αποδεχτεί   ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τους νταβατζήδες, τους διαπλεκόμενους, τους γκόμενους του δημοσίου χρήματος και κυρίως τη δύναμη του πλούτου, που έκανε συρμαγιά   απο τον κρατικό κορβανά, φτάνοντας ως την  απληστεία ...

Να τη πάλι η μικρόσωμη  τσαμπουκαλού, που τολμάει και περιπαίζει  τα σωματώδη  αγριοπερίστερα, αλλά και μένα,  πάνω στο φανάρι του Διογένη. Μου γρούζει, μου γουργουρίζει, σαν κάτι να θέλει να μου πει, όπως τότε ο τολμηρός  Ιωνάθαν Λίβινγκστον  που γιγάντωνε τη φαντασία μου εκεί στο σκουπιδότοπο της κοινωνίας των γλάρων, ως πετούμενο παιδί των λουλουδιών... Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τις σκέψεις της κι΄όσο αποκαλύπτονται αρχίζω να πιστεύω ότι αυτό το  πουλί, έχει κάτι από το dna του Ιωνάθαν, την ασυδοσία του Κακαουνάκη,  την εκδικητικότητα   του Κύρτσου και την αγανάκτηση του Πάγκαλου... Γλάροι πετούσαν κάποτε πάνω από τα κόκκινα κεραμίδια του πατρικού μου σπιτιού  με τα περιστέρια και τις δεκαοχτούρες,  ποιός ξέρει αν είχε τσιλιμπουρδίσει, περαστικός, ο μίστερ Λίβινγκστον...

Κάθομαι αναπαυτικά στη πολυθρόνα, έξω από τη τζαμαρία η δεκαοχτούρα με κοιτάζει από ψηλά, τη κοιτάζω, σκέφτομαι τον Ιωνάθαν, γλαρώνουν τα μάτια μου σαν το γλάρο που τον κουνάει  το κύμα στη κορυφή του καταμεσής της θάλασσας... Ακούω το μουρμουριτό της, μου ψιθυρίζει  για εικόνες που βλέπω στη τηλεόραση και  ταράζουν τον ύπνο μου, αυτοκτονίες ζωσμένων με εκρηκτικά  που δημιουργούν εκατόμβες  ξεκοιλιασμένων και ακρωτηριασμένων θυμάτων, κουκουλοφόρους να πετάνε μπόμπες μολότοφ... Την ρωτάω, ποιοί είναι αυτοί  που αυτοκτονούν παίρνοντας ζωές μαζί τους... Αναρωτιέμαι -μου λέει- αν είναι   πνευματικά παιδιά του Ιωνάθαν Λίβινγκστον  που σε συνήρπαζε όταν βουτούσε από τα ουράνια  σαν στούκας κι΄ενώ τα γλαροπούλια κρατούσαν την αναπνοή τους απο τρομάρα, λίγο πάνω από τον σκουπιδότοπο φρέναρε, χωρίς να σκοτωθεί... Αυτοί όμως είναι  καμικάζι που έπεφταν σε αεροπλανοφόρα και θωρηκτά αλλοεθνών, αλλά  τώρα λαμπαδιάζουν μετά ομοεθνών τους... Και οι δικοί μας κουκουλοφόροι;την ρωτάω. Γιατί δεν τους ξεσκεπάζουν; Με περιεργάζεται λες και μιλάει μ΄ένα ηλίθιο,  και μου λέει: Αν τους βγάλουν τη κουκούλα, θα επέλθη η συντέλεια του  συστήματος των συμβιβασμένων... Λες; αναρωτιέμαι...  Με ατενίζει περιπαιχτικά: Ναι, το λέω, κουτορνίθι μου...

28 Φεβρουαρίου 2007

 ο χολιγουντιανός  σκηνοθέτης  Κάμερον Μίτσελ ανακάλυψε -λέει- τον τάφο του Χριστού και το έκανε ντοκιμαντέρ, που ήδη  έχει δοθεί πανάκριβα σε μεγάλα ξένα κανάλια... σίγουρα και το βιβλίο θα γίνει μπεστσέλερ γιατί Μεγαλέξανδρος και Χριστός πουλάνε ακόμη... Neadertal2κι΄ο Νεάντερταλ, με το μοντελάκι που του΄ ραψε  Ασλάνης εκείνης της εποχής,   ανήσυχος μήπως σκυλέψουν και το δικό του σπήλαιο-τάφο...  αλλά, δεν είναι απαραίτητο να μας απασχολεί καθημερινά η επικαιρότητα-παρελθόν, ας πούμε σήμερα κάτι άλλο, φιλοσοφιάρικο...

η ηρεμία και η χαλαρότητα του πρωτόγονου ανθρώπινου είδους , που το κυρίαρχο μέλημά του ήταν η τροφή και η προφύλαξή του από τα θηρία και τα ακραία καιρικά φαινόμενα,  όλο και εξαλειφότανε στο πέρασμα των αιώνων. Στις ημέρες μας  το καθυστερημένο πνευματικά αγρίμι  των σπηλαίων  έχει εξελιχθεί σε  υπερνοήμον πλάσμα, που μέσω του υπερανεπτυγμένου εγκεφάλου του κατόρθωσε να πατήσει ακόμη και στη Σελήνη.

Όμως, αυτό το ξεχωριστό πλάσμα της φύσης, αφού εξασφάλισε τροφή, στέγη, ασφάλεια (;)  και κυρίως γνώση, όλο και γίνεται πιο  νευρικό, ανήσυχο, φιλύποπτο, αλλά και περίεργο… η ανυπομονησία  του με το  τί συμβαίνει στον άλλο κόσμο   έχει εισχωρήσει στο νευρικό του σύστημα, κυρίως για γεγονότα  αναπάντεχα,  συγκλονιστικά,  καταστροφικά,  μακελάρικα,   ανατριχιαστικά,  σκανδαλοθηρικά, αηδιαστικά, εξογκωμένα,  ευτράπελα... όταν τα βλέπει  ηρεμεί και κυρίως  καθησυχάζει ότι όλα αυτά  δεν συμβαίνουν στον εαυτό του, στους δικούς του… Αυτό είναι το δελτίο των οχτώ, η εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου απο τη βία και το άγχος μέσα στο καθιστικό του…να που μίλησα για την επικαιρότητα, που ήθελα ν΄αποφύγω, αλλά σύντομα θ΄ασχοληθώ με ανθρώπους, πάλι της επικαιρότητας, αυτούς των πάνελ και των παραθύρων που μας δουλεύουν ψιλό γαζί, αλλά χαλάλι τους οι ξερόλες, μας διασκεδάζουν ... όπως αυτός ο σκηνοθέτης που ανακάλυψε, προς ίδιον όφελος, τον τάφο του Χριστού... σπεύσατε αναγνώστες, ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα...

      Oscar226-27   Φεβρουαρίου 2007

    παρακολούθησα απο τη τηλεόραση KazanSkorcτην απονομή των  Όσκαρ (που είναι σχεδόν συνομήλικά μου) αλλά δεν ένιωσα την αγωνία  που είχα τον παλιό καιρό...  ίσως γιατί προ μικρής οθόνης του καναπέ, η μεγάλη της σκοτεινής αίθουσας  με είχε  μεγαλώσει  στο Ροζικλαίρ με τα καουμπόυκα και στον Ορφέα με τα κλασικά... οι παλιοί ηθοποιοί έχουν φύγει και  με τους καινούργιους δεν είμαι οικείος... Χάρηκα που είδα έναν αδικημένο των απονομών, τον Σκορτσέζε, να δικαιώνεται μετά απο καλές ταινίες του  τριών  δεκαετιών, λυπήθηκα που έμαθα ότι ο πρωταγωνιστής του "σινεμά ο παράδεισος" , ο Πουαρέ, και ο Τζακ Πάλανς είχαν φύγει απο τη ζωή... Θυμήθηκα δικούς μας που είχαν πάρει το βραβείο, όπως η Παξινού, ο Χατζιδάκις, ο Βασίλης Φωτόπουλος κ.ά. και κυρίως τον Ηλία Καζάν, που στην απονομή του τρίτου του Όσκαρ, τον είχε αγκαλιάσει επι σκηνής συγκινημένος ο Σκορτσέζε, ενώ όρθιο το κοινό χειροκροτούσε επι αρκετά λεπτά...ο τελευταίος βραβεύτηκε για τη ταινία  "ο πληροφοριοδότης" και σίγουρα δεν θα είχε αγκαλιάσει  με τόση θέρμη τον Καζάν αν τον θεωρούσε...καταδότη.

   

26 Μαρτίου 2007

πάει, πέρασε και η εθνική γιορτή και καθώς ξεκρεμάω τη σημαία ένα ξεπεταρούδι δεκαχτούρι ξεμυτίζει από μιά γλάστρα, λες από κρυφό σχολειό... τα άλλα πουλιά στη ταράτσα, τσιμπολογάνε μπουκιές ψωμί και αποφάγια, εύρηκα!, να απο που βγήκε η φράση την έκανα ταράτσα... ξαφνικά  σκέφτομαι  αν και η δασκάλα του βιβλίου της ιστορίας έφαγε χτες τον πατροπαράδοτο μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά  για να τιμήσει το έθιμο... πολύ θα΄ θελα να  γνωρίσω αυτή τη γραμματιζούμενη, να δω πούθε βαστάει η σκούφια της, πόσο προοδευτικιά ή οπισθοδρομικιά είναι... χτυπάω τα πλήκτρα, γράφω ότι μου κατέβει......  

 η συγγραφέας του επίμαχου βιβλίου προσπαθεί να   ξεριζώσει   ένα παιδί  απο τις  ρίζες του, δηλαδή τη καταγωγή του, τις παραδόσεις, τα  ήθη και έθιμά του, τους θρύλους και τους μάρτυρες της χώρας του, τις  διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς,  τους μύθους και τα παραμύθια, τις παραστάσεις του... και να το ρίξει στη μηχανή της παγκοσμιοποίησης    να το πολτοποιήσει  με  το ελληνοποιημένο  που  αποκτά  την ιθαγένεια τυπικά, με ένα παράβολο... 

του Ευαγγελισμού  ο Λιαντίνης θα΄ τανε στη Λιαντίνα, θα΄ τσιμπούσε  μπακαλιάρο, θα΄ πινε και τα ποτηράκια του, πάει την έχω πάθει με το βίο και την αρετή  και τη τόλμη του, τα κείμενά  του... πρέπει να βρω  κάτι,  που ν΄απαντάει στην ελληνικότητά του... κι΄αυτός ελληνάκι ήτανε, της έκτης δημοτικού, στη κακοτράχαλη αδούλωτη Μάνη... 

 

25 Μαρτίου 2007

 ο Λιαντίνης γράφει: Liantinis

"...Και την Ελλάδα, για να σώζεται από τη δύναμη της φθοράς του χρόνου, οι θεοί την επροίκισαν με το φως, με τις πέτρες, και με τη θάλασσα. 

Το φως , με την έννοια του θάλπους, είναι η άχτιστη εστία του οίκου μας, που τη γενιά μας την κληροδοτεί μια ακολουθία προπατόρων με πρώτο γενάρχη τον ήλιο. Χαράς λουτρό και γονιμότητας λειώνει το μάργωμα της ύλης, συμπλάθει το πρόπλασμα του γεννημού και της δράσης, και από τα βύθη της ακινησίας λύνει τις πληγές της ζωής. Το φως, με την έννοια του θάμπους, κρησαρίζει το σωρό της ακοσμίας. Χαρακώνει σύνορα τάξης και ρυθμού μέσα στην απληστία του χάους. Και χωρίζοντας το μικρό από το μέγα δίνει το νόημα και το λόγο στην αυτάρκεια της ποικιλίας και στην πλησμονή της λεπτομέρειας. Ανάμεσα στο κυκλάμινο από δώ και στο γαλαξία της Ανδρομέδας από κει, το φως είναι ο διευθέτης και ο κοσμήτορας.   

Στης πέτρας τα πολύκωχα κοίλα σκηνώνει ο ποταμός της δροσιάς. Το στερητικό και το λίγο της πέτρας, πολεμώντας την αρρώστεια του περιττού διακονεί τη ρώμη του αναγκαίου. Με τον τρόπο αυτό οργανώνει τη χαλαρή αναζήτηση σε κρουστή σιγαλιά και κατεργάζεται το φανέρωμα της λιτής χάρης. Το αμετάβλητο σχήμα της πέτρας παιδαγωγεί την αντοχή του έλληνα, και τη σκληράδα της αφής της κρυσταλλώνει τα ρευστά ορμήματα της ψυχής του σε στερεούς ιριδισμούς σχεδιασμών και κρίσεων. Στα γκρεμνά και στους βράχους η δυναστεία της σιωπής φυλακίζει τη ροή του καιρού σε δοχεία εμμονής και σε στήλες διάρκειας. Με την έμπιστη ηρεμία στη δύναμη και στην ανάγκη του φυσικού της λόγου η πέτρα τύπωσε τη μορφή της στα πρόσωπα των ανθρώπων. Από δω αναπήδησε το φαινόμενο των ελληνικών αγαλμάτων.  

Η θάλασσα, όντας το καθρέφτισμα της κάθε στιγμής του ουρανού, νανουρίζει το αιώνιο όνειρο της ζωής. Με τους ορίζοντες στα μπλε, κυανίζει. Σαν πληθαίνουν οι ώρες, μπλαβίζει και συνοφρυώνεται. Τα μεσάνυχτα σβήνει το φώς, και συμπαλεύει στην κλίνη της το λικνιστικό βογγητό μιας ανήκουστης παράτασης.Όμως ξυπνά πάντα με τα κρύσταλλα των παιδιών και με τα γέλια των κήπων. Ανεξάντλητη, βαθυβλέμματη, νερατζένια, γλαφυρόγλουτη, πηδηχτή, θηλαστική και αφίλητη, η θάλασσα χαριεντίζεται με τα λυγίσματα και τους ίσκιους της, όταν πνίγει τους κεραυνούς μέσα της και τους ναύτες. Όσο και να την κρεουργούν οι άνεμοι, όσο και να τη δαγκώνουν οι λυσσάρικοι σκύλοι του Ιουλίου, ο μικρός πίσω από το μέγα Κύνα την εποχή των κυνικών καυμάτων, στους dies caniculares, τη θάλασσα ποτέ δεν την ξεδίψασε η βροχή. Και ποτέ δε λιποθύμησε μέσα στα αναφιλητά κα τον ιδρώτα της.

Αυτά τα τρία στοιχεία στην συνύφανση της φυσικής τους ενότητας έσπειραν πάνω στο ελληνικό τοπίο τα γεννήματα που έθρεψαν το πνεύμα του έλληνα με την ορισμένη ιδιοσυγκρασία. Ας αφήσουμε κατά μέρος την πρόληψη για το διαλεχτό της φυλής μας και την υστερία για θεική εύνοια, καθώς ισχυρίζουνται οι εβραίοι για τον δικό τους λαό. Το μυστικό του μοναδικού τρόπου ζωής που δημιουργηθηκε στην Ελλάδα πρέπει να το δούμε κάτω από το πρίσμα αυτής της γεωγραφικής κράσης".

ανακαλύψαμε λοιπόν για τα ελληνικά σχολεία Φουκουγιάμα και Χάντιγκτον κι΄όχι Λιαντίνη... 

22 Μαρτίου 2007:

πύργος της Βαβέλ έγινε το βιβλίο της έκτης δημοτικού, ασυνενοησία,άλλοι χτίζουν, άλλοι γκρεμίζουν, συνωστισμός  στα ραδιόφωνα και στα παράθυρα, ρε δεν τσακιζόσαστε απ΄αυτά, να γλιτώσουμε... πάντως και οι δυο υπουργοί Παιδείας (προηγούμενης και τωρινής κυβέρνησης) και  η κυρία που επιμελήθηκε το βιβλίο, έπεσαν θύματα δύο ιακεκριμένων φιλοσόφων ή αμπελοφιλοσόφων, το μέλλον θα δείξει...  

ο ένας είναι ο  ιαπωνικής καταγωγής Αμερικανός  Φράνσις Φουκουγιάμα, που το 1989 σόκαρε με σειρά διαλέξεων στο Σικάγο και μετά έγραψε  το βιβλίο      “το τέλος της ιστορίας”  με   την έννοια τον τερματισμό  της ανθρώπινης εξέλιξης και της απόλυτης και οριστικής  κυριαρχίας της αστικής τάξης. Η  θεωρία που εκτιμά την ιστορία μόνο ως ασχολίαστη  έκθεση  γεγονότων, ως κείμενο και ως καθαρά  επιστημονική γλώσσα και την κρίνει με τα φιλολογικά κριτήρια που χρησιμοποιούνται στην αξιολόγηση των κειμένων... αλλά και της συσκότησης, έως απόκρυψης (μονόπλευρα;) γεγονότων...ο Φουκουγιάμα αποφαίνεται  ότι η διαλεκτική που έξέθρεψε τους πολέμους και τις επαναστάσεις σταμάτησε   ελλείψει αντιπάλων. Το δημοκρατικό μοντέλο της νέας τάξης πραγμάτων κέρδισε οριστικά και αμετάκλητα, η Ιστορία τελείωσε... η θέση αυτή κάνει το γύρο του κόσμου και  προκαλεί  πολλά σχόλια, συζητήσεις και αντιδράσεις, πρώτα στις ΗΠΑ και μετά σε ολόκληρο τον κόσμο... το 1992  ο  Φουκουγιάμα, εκδίδει  ένα άλλο  βιβλίο  με τίτλο "το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος  άνθρωπος" και οι φιλοσοφούντες και αμπελοφιλοσοφούντες  -όπως και η υπουργός της Παιδείας, που είχε αποφανθεί  ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν -βρίσκουν διέξοδο στις αναθυμιάσεις της  κεφαλής τους... 

και ακολουθούν τα σπουδαία:

    ο άλλος φιλόσοφος είναι ο Σάμιουελ Χάντιγκτον που όταν το 1997 βγήκε το βιβλίο του  «Η σύγκρουση των Πολιτισμών και ο ανασχηματισμος της παγκόσμιας ταξης»,  Ο Χένρι Kίσινγκερ, ομοϊδεάτης του καθηγητή, διευθυντή του Ινστιτούτου στρατηγικών σπουδών στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έσπευσε να δηλώσει: «Ο Σαμουήλ, είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους πολιτικούς επιστήμονες της Δύσης και  μας δίνει την ευκαιρία να καταλάβουμε τις πραγματικότητες της πλανητικής πολιτικής στον επόμενο αιώνα. Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι ένα από τα σημαντικότερα  βιβλία που γράφτηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου».''... άραγε τί σήμαινε αυτή η δήλωση, από τον άνθρωπο, που μεταξύ άλλων είχε πει: αν θέλεις να εξαφανίσεις τους Έλληνες, πάρτους τη γλώσσα και την ιστορία τους"...   δηλαδή με αυτή τη δήλωσή του  ο Κίσινγκερ διαπιστώνει ή δίνει γραμμή;" υποδεικνύει κυρία Γιαννάκου μου...

22 Μαρτίου 2007

ίσως κοροιδεύω τον εαυτό μου με αυτές τις σκέψεις  που  καταγράφω  στην ιστοσελίδα, προσπαθώντας να προσαρμοστώ με την ηλεκτρονική εποχή, μέσω αυτού του    εργαλείου… αναρωτιέμαι συχνά τι είναι αυτό το εργαλείο και μετά εφτά χρόνια ενασχόλησής μου καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι μια πύλη που σε οδηγεί  από το παρελθόν  στο μέλλον…  το άλτερ εγκο μου, ο  Αντιμόνιος,  δεν συμφωνεί και μου λέει:  το ίντερνετ  είναι  ψωρίαση, περονόσπορος και   μελίγκρα στο φλοιό του  δέντρου-παρελθόντος  που αποκόβεται σταδιακά   από παραδόσεις, ήθη και έθιμα, γλώσσα, ώσπου να σαπίσουν οι ρίζες του και σωριαστεί   για ξύλευση… τα πάντα, μέσω του ιντερνετ,    καταρρέουν , αφανίζονται   αφού το παρελθόν αποθηκεύεται  σαν αχταρμάς ξυλείας, άχρηστης για το μέλλον, που απαιτεί νέα σύγχρονα μέσα καταναλώσιμα και παγκοσμιοποιημένα… μήπως όμως η παγκοσμιοποίηση μας οδηγεί στιν αμερικάνικη μονοκουλτούρα; παραληρεί ο γεροφίλος μου, όπως κι΄εγώ... θα το σκεφτώ και θα  απαντήσω  σε σας που ζητάτε  τη γνώμη μου για την χιονοστιβάδα που κατακλύζει τις ιστοσελίδες και τα blogs πρέπει να σκεφτώ καλά  την απάντηση, γιατί το χιόνι δεν είναι και τόσο πεντακάθαρο, γιατί κάποιοι  anonymus  που το πατούν, έχουν λασπωμένες σόλες…

αλλάζω θέμα, λόγω επετείου εθνεγερσίας… η τηλεόραση έχει  αφιέρωμα στο Φώτη Κόντογλου, τον σπουδαίο αυτό πατριώτη μας που αφού γλίτωσε από kontoglouτη Μικρασιατική καταστροφή,  έρχεται  στην Αθήνα, μετά   πάει  στη Γαλλία, περιηγείται  την Ευρώπη βγάζοντας το ψωμί του   δουλεύοντας ανθρακωρύχος, τορναδόρος, εικονογράφος βιβλίων… επιστρέφει στην Ελλάδα και καθιερώνεται  ως ένας από τους πιο αυθεντικούς  αγιογράφους και πεζογράφους  μας  του 20ού αιώνα… τι να πως εγώ ο  ρεπόρτερ του πλούτου και της χλιδής για τον φτωχούλη του Θεού που πούλησε το σπίτι του στη κατοχή για ένα τενεκέ  λάδι, ένα σακκί αλεύρι κι΄ένα λούπινα, όταν κινδύνεψε να παιθάνει με την οκογένειά του από πείνα…  ελληνάκια μου, ποτέ δεν θα καταλάβαιτε ποιός ήταν ο Κόντογλου, ίσως γιατί η δική μου γενιά υπήρξε ανάξια και ψευδεπίγραφη να  σας μιλήσει ακόμη και για τον Σολωμό, που τραγουδάτε τα λόγια του στο γήπεδο με ψηλά τη σημαία, πριν την κάψετε…           

21 Μαρτίου 2007

πρόφτασα το σχολικό πηλίκιο στα αγόρια και τις μπλε ποδιές με τα άσπρα καλτσάκια στα κορίτσια, το σεβασμό στους καθηγητές μας, τον πανηγυρικό  και τη παρέλαση την 25η Μαρτίου… θυμάμαι και την 28η Οκτωβρίου 1940, με τις σειρήνες  να σκούζουν και τα παιδιά να τρεχαλάμε χαρούμενα που δεν είχαμε liber3σχολείο, αλλά κι΄αμήχανα τι ήταν ο πόλεμος, που διαλαλούσαν οι εφημεριδοπώλες… και τα τρένα να φεύγουν γεμάτα με τους φαντάρους τραγουδώντας θούρια, αφήνοντας πίσω τους δικούς τους,  τις δουλειές τους, τις σπουδές τους…κάποιοι, αποχαιρετούσαν την ίδια τη ζωή τους...  1940-1944 τέσσερα χρόνια που η Ελλάδα πολέμησε, νίκησε,  δοξάστηκε, αντιστάθηκε, υπόφερε, πείνασε, προδόθηκε, τέσσερα χρόνια που άφησαν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς, ανάπηρους και προετοίμασαν-δημιούργησαν τον μετέπειτα  εμφύλιο σπαραγμό, τον πιό αιματηρό στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας… 

 τα παιδιά της πολυκατοικίας  ετοιμάζονται να βγάλουν το Σάββατο το βράδι τη γαλανόλευκη στο μπαλκόνι, αν νικήσουμε στο γήπεδο Καραισκάκη... γιατί, αν χάσουμε, ποιός ενδιαφέρεται  να υψώσει προς τιμή του Γεωργίου Καραισκάκη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη τη σημαία... το πολύ κάποιοι να την κάψουνε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη...           

20 Μαρτίου 2007

  τυχαία πέφτει η ματιά μου σ΄αυτό το κείμενο από βιβλίο μου, που θυμίζει καρτούν, με δυνατούς(;) Γολιάθ κι΄αδύναμους(;) Δαυίδ:  

 "η κοινωνική δόμηση είναι ένας ουρανοξύστης, με τους ένοικούς του να ορέγονται ν΄ανεβούν όροφο, με νύχια και με δόντια. Όσο ouranoπιο ψηλά, τόσο  καλύτερη θέα, λάμψη, οικονομική άνεση, υπεροψία, προβολή-υπερβολή, πολιτική επιρροή... στα υπόγεια-έγκατα  του οικοδομήματος ζουν οι παρίες, κατατρεγμένοι,  πεινασμένοι, διψασμένοι, που παγώνουν από το κρύο ή ψήνονται από τη κάψα… Και ενώ οι ένοικοι-αφεντικά   πασχίζουν με απληστία να ανέβουν όλο και σε ψηλότερο όροφο του επίγειου παράδεισου με τον κλιματισμό και τις πισίνες,  κάποιοι  στα υπόγεια της κόλασης, ονειρεύονται τον μετά θάνατον παράδεισο... Αυτό είναι το οικοδόμημα που ζούμε με απερισκεψία, αλλά και με φόβο που κάποιες φορές φτάνει στο τρόμο... μήπως οι παρίες το ανατινάξουν εκ θεμελίων για να γλιτώσουν απο τη κόλαση που ζουν και πάνε  στο παράδεισο που ονειρεύονται..."

20 Μαρτίου 2007

το 1962, γυρίζεται στην Ελλάδα η χολιγουντιανή ταινία "οι 300 της Σπάρτης" (ελληνικός τίτλος "ο λέων της Σπάρτης") της Τουέντιθ Σέντσουρι Φοξ, σε σκηνοθεσία Ρούντολφ Ματέ, Λεωνίδα τον μυώδη Ρίτσαρντ Ίγκαν και δεν θυμάμαι σε ποιό ρόλο τον σπουδαίο Άγγλο ηθοποιό σερ Ραλφ Ρίντσαρτσον, παίζουν και η Άννα Συνοδινού, Δήμος Σταρένιος, Γιώργος Μούτσιος και άλλοι LeonSpartisδικοί μας... τα εξωτερικά γυρίζονται στο Λουτράκι,στα χωράφια και στους αγρούς, με κομπάρσους Έλληνες στρατιώτες... χιτώνες, περικεφαλαίες, ασπίδες, δόρατα,βέλη, κλαγκή, κονιορτός... οι μακιγιέρ βάφουν ηθοποιούς και σκοτωμένους πολεμιστές με κόκκινη μπογιά...  προσπάθεια, ας πούμε,  σοβαρής αντιμετώπισης της ελληνικής ιστορίας, τυλιγμένης όμως στο χρυσόχαρτο-υπερβολή  Χόλιγουντ, που στις ημέρες μας το έκανε και καρτούν... αξιοπρεπές, αν σκεφτούμε τον Στηβ Ρηβς και τον   Σβατσενέγκερ(κυβερνήτη σήμερα της Καλιφόρνια)   στο ρόλο του Ηρακλή να  τα βάζει με τον Μασίστα ή να κάνει άθλους στη Νέα Υόρκη... σε πόσα χρόνια το Χόλιγουντ θα βάζει τον πρόεδρο Μπους να κάνει αθλι-ότητες στο Ιράκ...    

18 Μαρτίου 2007

είδα θαμπά στον ύπνο μου τη Μαλβίνα, τη δημοσιογράφο  που κάποιος είχε διατάξει "όποιος εκδότης και καναλάρχης της δώσει MalvinaKaraliδουλειά θα απαιτήσω με το νόμο τα χρεωστούμενα και αγγελιόσημα"... ρε Μαλβινάκι, της είπα, δεν μπορείς να πάρεις μιά συνεντευξούλα από τον Λεωνίδα της Σπάρτης και να μου τη στείλεις με το blog της ιστοσελίδας του Παράδεισου, γιατί εκεί ξέρω πως την έχεις αράξει... δεν στο υπόσχομαι, χαμογέλασε, "γιατί  αυτές τις ημέρες είναι όλο μανιάτικη  τσαντίλα... τα΄ χει βάλει με το σχολικό βιβλίο που περνάει ξώφαλτσα  την ελληνική ιστορία, αλλά και με το Χόλιγουντ που τον έκανε cartoon... υπομονή όμως, κάποια δήλωση θα του πάρω... άσε με τώρα, γιατί παίζω τάβλι με τη Μελίνα..."      

 

  

14 Μαρτίου 2007

"έχω ρίξει  άγκυρα ή ανοίγω  πανιά;"... αυτή η φράση στριφογύριζε  στο μυαλό μου,όταν ξεκίνησα το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, αλλά μετά τις κατηγόριες  (αλλά και τις παινεψιές) που διάβασα για το άτομό μου απο  αnonymous said στο press.gr, έβγαλα το συμπέρασμα: καράβι είμαι αραγμένο, αλλά όχι για απόσυρση -αφού ο καπετάνιος ελέγχει ακόμη το τιμόνι... μπορεί όμως  και για παλιοσίδερα... εύχομαι αυτά, να χρησιμεύσουν για τη κατασκευή κάποιων έστω μικρότερων πλεούμενων, αλλά σε καθαρά νερά... σήμερα δεν θα μιλήσω με τα πουλιά της βεράντας, θα διαβάσω τα μηνύματα νέων κυρίως επισκεπτών... απαντώ και στο τηλέφωνο, αρκετοί είναι εκείνοι που καταφέρονται κατά των anonymous said... δε έχουν δίκιο, γιατί  χάρι σ΄αυτούς  δεκάδες νέοι επισκέπτες μπαίνουν συνεχώς απο χθες σ΄αυτόν εδώ  το χώρο, κυρίως απο περιέργεια... θέλουν να μάθουν ποιός είναι ο παππούλης που ανώνυμοι -ανάγωγοι αλλά και ευπρεπείς-  τον ανέσυραν στην επιφάνεια των bloger στην οποία επιπλέουν όχι μόνο μπουκάλια με μηνύματα, αλλά και φύκια, φελλοί  και ακαθαρσίες...           

  

12 Μαρτίου 2007

κουβεντούλα  Ωνάση - Καζάν - Χατζιδάκι

 (ονοματολογίες  "ογλου" και  "πουλος") 

δεν με παίρνει ο ύπνος και πώς να με πάρει, καθώς βρήκα κάποιες σημειώσεις μου από κουβεντούλες παρείτσα με τον Ωνάση – είχα αυτό το συνήθειο, να γράφω μετά ότι λέγαμε,  και με άλλους συνδαιτυμόνες του… και να, το σημειωματάριο με τα πρακτικά από τη συζήτηση τριών ιερών τεράτων σε ένα ελληνικό κέντρο  του Μανχάταν…  "οι τελευταίοι πελάτες είχανε φύγει και τα γκαρσόνια μαζεύανε τα τραπεζομάντηλα, αλλά τα τρία "θεριά"   συζητούσανε στο τραπέζι τους, με τον Ωνάση στο ένα χέρι το πούρο και στο άλλο   το ουίσκυ, τον Χατζιδάκι το να τσιγάρο πάνω στ΄άλλο  και τον Καζάν, γουλιά γουλιά ν΄απολαμβάνει το  πικραμύγδαλο-λικεράκι του… Ο Αριστοτέλης-Αρίστος, ο Εμμανουήλ-Μάνος και ο Ηλίας-Ελία, μου΄ ψιθύριζε   ο Κώστας Γράτσος, με το κονιακάκι του,  που βρισκότανε στη παρέα τους, όπως κι΄εγώ με κόκα κόλα... να, που προστέθηκε στη παρέα κι΄ο μουσικός Ιγκόρ Ράνιετς... Θυμόμουνα τον Μεγάλο Σμυρνιό από τη «Νεράιδα» που κρατούσε ως τα ξεμερώματα τον διευθυντή της εθνικής τράπεζας, ή τον καθηγητή Γεωργάκη για να μιλάνε για   οικονομικά θέματα ή κάποιο μουσικό, να του λέει για τη Ρόζα Εσκενάζι και τα σμυρνέικα τραγούδια… Να δούμε, τι θέμα θα διαλέξει  απόψε, μου είπε ο Γράτσος και να που ο Αρίστος ξεκίνησε:

ΩΝΑΣΗΣ: Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας Βενιζέλος κι΄ένας Καραμανλής, δεν σκεφτήκανε να απαλλάξουν από τα ελληνικά επώνυμα τις τούρκικες ρίζες τους… Εμένα ο πατέρας μου από το Ωνάσογλου έκοψε την ουρά του…

ΚΑΖΑΝ: Και στο δικό μου έγινε το ίδιο…

ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Εγώ είμαι κρητικός, αλλά γεννήθηκα στη Θράκη.  Αντικατάστησα τα ήτα, που μοιάζουν με καμπουρίτσα καμήλας,  με αρχαιοελληνικά όρθια  γιώτα…

ΩΝΑΣΗΣ: Εσύ  είσαι πελοποννήσιος.

ΛΙΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ:  Βορειοηπειρώτες οι πρόγονοί μου και ένας Λυμπέρης που ήρθε στη Μεσσηνία, κόλλησε το πούλος…

ΩΝΑΣΗΣ: (απευθυνόμενος στον Ράνιετς)  Εσένα Ιγκόρ, η σκούφια σου  βαστάει απο τα χιόνια...

ΡΑΝΙΕΤΣ: Ο πατέρας μου  Βλαδίμηρος ήταν Ρώσος, εμιγκρές, μουσικός. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, είμαι Έλληνας και  τα παιδιά μου δεν ξέρουν ρώσικα.

ΓΡΑΤΣΟΣ: Καμιά φορά αναρωτιέμαι, γιατί οι μουσουλμάνοι της  Θράκης δεν  έγιναν Αχμετόπουλοι ή Κεμαλάκηδες, ενώ κάποιοι απο εμάς κράτησαν το  ογλού…

ΛΙΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ γεννήθηκα στην Οιχαλία  της Μεσσηνίας  που επι τουρκοκρατίας  ένας τοπικός πασάς του είχε δώσει το όνομά του:  Αλητσελεπί.

ΚΑΖΑΝ: Θα ρθεί ημέρα που τα τουρκικά σχολικά βιβλία θα γράφουν ότι ο Ωνάσογλου ήταν Τούρκος από τη Σμύρνη, ο Καζαντζόγλου Τούρκος από τη Τραπεζούντα, ο Χατζηδάκης Τουρκοκρητικός...

ΩΝΑΣΗΣ: Ήδη γράφουν τον Όμηρο για Τούρκο... 

αυτά λέγανε τα θεριά, ας πω κι΄εγώ το σαμιαμίδι(με την ευκαιρία    περι εθνεγερσίας στα σχολικά βιβλία) τούτο: τα σχολεία των υπόδουλων  επι τουρκοκρατίας, ήσαν μεν φανερά ως προς τους κατακτητές, κρυφά όμως ως προς τα διδασκόμενα... δηλαδή, τί νομίζετε όλοι εσείς οι ευφραδείς του υπουργείου Παιδείας και των "παραθύρων", ότι οι δάσκαλοι-παπάδες εξιστορούσαν το κλέος και τη δόξα των προγόνων μας φωναχτά για να ακούνε κι΄οι Τούρκοι;  

 

11 Μαρτίου 2007

είμαι πιά σίγουρος ότι αυτά τα λερωμένα πλήκτρα από τα δάχτυλά μου  και τούτη η φωτεινή μικρή οθόνη μπροστά μου, είναι τα θαυμαστά εργαλεία που κρατάνε το πνεύμα μου σε εγρήγορση, το ενδιαφέρον μου για τη ζωή… και τη μανία μου να παστώνω σαν σαρδέλες στο βαρέλι, κείμενα και φωτογραφίες, για τους επισκέπτες της ιστοσελίδας μου, που θέλω να πιστεύω ότι είναι νέοι κι΄ελληνάκια…

βαυκαλίζομαι με την ιδέα και κυρίως  την ελπίδα ότι έστω με κάποιες γραμμές που θα διαβάζουν και λίγες εικόνες που θα βλέπουν, θα τα γραπώσω σαν πουλάκια στη ξώβεργα και στο καπατσέ, ώστε να ξεφύγουν από την άπλα της παγκοσμιοποίησης και να αναζητήσουν τις ρίζες τους… κι΄όμως, ξεκινώντας από παιδί με τα αφηγήματα του πατέρα μου και τα βιβλία, με γεγονότα-ορόσημα για τον ελληνισμό και με ήρωες της ιστορίας και μυθολογίας μας, αναρωτιέμαι αν  είχα πιαστεί και φυλακιστεί κι΄εγώ σαν πουλάκι στο κλουβί… Ηρακλής, Οδυσσέας, Λεωνίδας, Μεγαλέξαντρος, αλλά και Σωκράτης, Πλάτωνας, Όμηρος, Πραξιτέλης… αυτά τα ονόματα όμως υπάρχουν και θα υπάρχουν ως τη συντέλεια της Γης σ΄όποια παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια και  λεξικό αν ανοίξεις, ενώ αυτά που σερβίρω εγώ εδώ, είναι εφήμερα κι΄όχι διαχρονικά… Κάλλας, Χατζιδάκις, Ωνάσης, Τζιμ Λόντος, κόκκοι άμμου στην αχανή έρημο με τις οάσεις των αρχαιοελληνικών ονομάτων… συχωράτεμε παιδιά, γιατί αν είναι κόκκοι από χώμα αυτοί που ιστοράω και ιχνογραφώ, τότε σας περιγελάω… ένας γέρος είμαι που γκρινιάζω ακόμη και για  το γάλα που ρίχνω από το χαρτοκούτι στο καφέ μου, γιατί δεν έχει καμιά γεύση με το γάλα από την αγελάδα και τη κατσικούλα που γευόμουνα  στο πατρικό μου αγρόκτημα… σε λίγο θα καταργηθούν οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες και θα τρώμε και θα πίνουμε  συνθετικό κρέας και χημικό γάλα… ελληνάκια μου, αν μπήκατε στην ιστοδελίδα αυτή για να βρήτε ηλεκτρονικά παιχνίδια και να κατεβάσετε ξένα χιτ, κάνατε λάθος… εδώ, προσπαθείστε ν΄ακούσετε  μουγκανητό αγελάδας και   βέλασμα πρόβατου, κελάηδισμα πουλιού,   κελάρισμα δροσερής πηγής κι΄όχι άνοιγμα  βρύσης του νεροχύτη… κι΄αν το επιθυμήσετε πραγματικά, μπορεί να νομίσετε πως ακούτε μιά άρια της Κάλλας, μιά μουσική του Χατζιδάκι, τις ιαχές του πλήθους απο το αεροπλανικού του Λόντου, όταν έσκαγε στο καναβάτσο τον θηριώδη αντίπαλό του, την εποχή της ποτοαπαγόρεψης... πάλι πολυλογώ,  πάει, γέρασα, δεν ξέρω τι λέω… 

ο υπολογιστής δείχνει και την ώρα: 8.41... είναι Κυριακή πρωί και όταν ήμουνα παιδί, η μανούλα μου θα με είχε οδηγήσει στην trioliberεκκλησία, στη ξύλινη τότε Παναγίτσα Παλαιού Φαλήρου... ο πολυέλαιος, οι εικόνες, τα κεριά, δεξιά οι άντρες, αριστερά οι γυναίκες,  ο δεξιός κι΄αριστερός ψάλτης, ο επίτροπος με το δίσκο, ο καντηλαναύτης,ο παππα Ηλίας, αργότερα ήρθε αρχιμαντρίτης ο Χριστόδουλος, νυν αρχιεπίσκοπος... σαν σε δυό μέρες, ξεκουράστηκε  η μητέρα μου, αναπαυμένη νά ναι η ψυχούλα της... μου το υπενθυμίζει η ψυχοκόρη μου, που ξεψύχησε στην αγκαλιά της... άντε ρε μάνα, αντέχω ακόμα να θυμάμαι και να γράφω... και πίστεψέ με, παίζω στα δάχτυλα τη τεχνολογία, σαν ξεπεταρούδι του ιντερνετ... θα με ρωτήσεις, τί είναι αυτό; θα σου εξηγήσω οσονούπω...

  pouli 

                     karderini  pouli2pouli3pouli4

όταν ήμουνα παιδί άνοιξα το κλουβί του τενόρου  καναρινιού  μας - πιστεύοντας ότι    ζητούσε  την ελευθερία του- αλλά, γεννημένο στη σκλαβιά δίσταζε να πετάξει,  και το γράπωσε η γάτα... έκλαιγα μέρες... τώρα, οι  άλαλες δεκαοχτούρες στη βεράντα,  με πλησιάζουν  ζητιανεύοντας  ψίχουλα... στις γλάστρες γεννούν αυγά και τα πιτσουνάκια  τους μεγαλώνουν στον ήλιο, αντίθετα απο  πολλά  παιδιά σκυμένα στο κομπιούτερ... τί καναρίνια, τί δεκαοχτούρες, τί   άνθρωποι... όλοι τελικά  ξεκινάμε  για τη χαρά, τα απρόοπτα  και τα βάσανα του ταξιδιού κι΄όχι τον προορισμό μας, που κανένας δεν ξέρει που οδηγεί...     

10 Μαρτίου 2007

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: για ποιά παγκοσμιοποίηση μιλάμε, για κείνη που έχει αρχίσει από αιώνες πριν;  ή γι΄αυτή που εξαπλώνεται στην εποχή μας από τη μιά ως την άλλη άκρη της Γης; παγκοσμιοποίηση ήταν όταν  αγέλες  των σπηλαίων -κάτι σαν ζώα και άνθρωποι- ταλαιπωρημένες από την αφόρητη αλλαγή των καιρικών συνθητών,  το χιόνι και τη πείνα, τη ξηρασία  και τη δίψα, έσπευδαν να βρουν αυτό που δεν είχαν για να επιβιώσουν:  ήλιο,  βροχή, τροφή, νερό, θηράματα…

παγκοσμιοποίηση ήταν όταν οι Εβραίοι πηγαινοερχόντουσαν από την Παλαιστίνη στην Αίγυπτο, όταν  οι Πέρσες προσπαθούσαν να κατακτήσουν την Ελλάδα, όταν οι ΄Ελληνες  αποκτούσαν αποικίες, όπως αργότερα οι Ρωμαίοι, οι Οθωμανοί, οι Άγγλοι… παγκοσμιοποίηση έκαναν  και τα   μογγολικά στήφη,   όταν έκαιγαν, έσφαζαν, άρπαζαν και γκάστρωναν γυναίκες στη κάθοδό τους στην Ευρώπη… αλλά και οι έποικοι στην Αμερική, παγκοσμιοποίηση έκαναν πριν 500 τόσα χρόνια και αφού στέριωσαν κράτος,  συνεχίζουν σήμερα, με αντίστροφη πορεία, να παγκοσμιοποιούν στα τέσσερα σημεία του πλανήτη Γη…

να μη κοροιδευόμαστε, ζούμε σε μια κοινωνία παγκοσμιοποίησης από λεφούσια που  για να προχωρήσουν ανάμεσα στη λάβα που κατακλύζει τα πάντα και να σωθούν, πρέπει να βρουν πατήματα και στηρίγματα που δεν είναι σίγουρο ότι έχουν βάση και σταθερότητα… το πυρακτωμένο ποτάμι που κυλάει κουβαλάει  σανίδες, μαδέρια και κορμούς     σωτηρίας, που πάνω τους προσπαθούν  να  γραπωθούν οι αδύναμοι, γιατί οι δυνατοί έχουν  εξασφαλιστεί ακόμη και  πάνω σε σχεδίες, πλεούμενα  και νησίδες ασφαλείας… κάποιοι λοιπόν, ζούμε μέσα στη λάβα μιάς  έκρηξης, άλλοι καταμεσής σε άνυδρη έρημο κιι΄άλλοι σε στέπα  χωρίς καμιά βλάστηση… όχι δεν είναι όνειρο-εφιάλτης  ή φαντασίωση, αλλά η ανθρωπότητα της παγκοσμιοποίησης προς τα εκεί πορεύεται, με τη kraniaπολιτική, τη θρησκεία, τη παιδεία, τη δικαοσύνη, την επιστήμη, τη δημοσιογραφία, να βολεύονται σε στεγανά… απο καταβολής κόσμου, σπηλαιάνθρωποι και κοσμοναύτες, καρποσυλλέκτες και κυνηγοί, καλλιεργητές και τεχνοκράτες    κατέχοντες και μη έχοντες, χορτασμένοι και πεινασμένοι-διψασμένοι, προσκυνημένοι και αδούλωτοι... οι τελευταίοι όσο πάνε και λιγοστεύουν... ευτυχώς οι πάντες έχουν κοινή μοίρα: το θάνατο...

το οδοιπορικό του ανθρώπου, παρά την διαρκή μάθηση, την επιστημονική πρόοδο, την εκπληκτική τεχνολογία, που μεγαλώνουν τον εγκέφαλό του, δεν βρίσκει διέξοδο στη λεωφόρο με το φως... συνεχίζει να εμπλέκεται σε σκοτεινούς ατραπούς της ανθρώπινης φύσης του: απληστία,  ιδιοκτησία, κερδοφόρα  παγκοσμιοποίηση... κι΄εγώ, η μύτη της καρφιτσούλας, προσπαθώ να τρυπήσω χαλύβδινα φρούρια, που για να καταρρεύσουν χρειάζοναι μόνο τόλμη και αρετή... αχ ρε Λιαντίνη, τώρα θα μιλάς με τον Σωκράτη και τον Χριστό, τον Νίτσε και τον Καβάφη, μπορεί και με τον Φραγκίσκο της Ασίζης και τον Παπαδιαμάντη,  κι΄εμείς εδώ δεν σε έχουμε διαβάσει... 

 

    

3 Μαρτίου 2007 

 eposείπα σε ένα μαθητή του γυμνασίου πως σαν σήμερα, έπεσε το Αργυρόκαστρο! νόμισε πως  ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, που έπεσε κατηγορία... όταν μαθαίνω ότι οι έμποροι οπλικών συστημάτων ανακατεύονται στις κρίσεις και προαγωγές ανωτάτων αξιωματικών, δεν μπορώ να γράψω, στομώνω...  ψάχνω νοερά γύρω από την Ακρόπολη τον Σωκράτη, στου Ψειρή τον Παπαδιαμάντη, στη Δεξαμενή τον Βάρναλη, στον Εύριπο τον Σκαρίμπα, στα Λαδάδικα τον Πεντζίκη και τον Χριστιανόπουλο... 

 

2 Μαρτίου 2007

βαρέθηκα τα πουλιά στη βεράντα, όλο φαί και κοτσιλιά είναι,  θυμίζουν  δημόσιους υπάλληλους που ψειρίζονται … φυσικά δεν κελαηδούν, αλλά αδιαφορούν και να πετάξουν πέρα απο την σίγουρη συντήρησή  τους, δίνουν την εντύπωση ότι οι φτερούγες τους αρχίζουν να παθαίνουν ατροφία...  αδιαφορούν το ένα για το άλλο, δεν καυγαδίζουν, τα κατέχει μαλθακότητα,  δεν κάνουν μιά διαδήλωση, να ρίξουν και καμιά  μολότοφ, να σπάσει η μονοτονία... πιάνω τον εαυτό μου να χασκογελάει με ίκτο  στη πιό θαρρετή δεκαοχτούρα, αυτή που ανεβαίνει  στο τραπεζάκι, δίπλα στο καφέ, υπολογίζοντας ακόμη και στο σουσάμι από το κουλούρι... με κοιτάζει σα να μου λέει, που να πετάξω, που να πάω, δεν υπάρχει σταλιά χώμα στη γειτονιά και τα κιτρινισμένα δεντράκια στο πεζοδρόμιο μοιάζουν φυματικά ... Στρέφω τη ματιά μου πέρα μακριά, κόλαση τσιμέντου, εκεί που άλλοτε υπήρχε χώμα, ο παράδεισος του πράσινου… αναρωτιέμαι τι τα θέλουν τα μπαλκόνια, αφού ποτέ δεν βγαίνουν οι άνθρωποι σ΄αυτά, ενταφιασμένοι μπροστά στη τηλεόραση, στα κομπιούτερ… η γυναίκα του σπιτιού έχει ανοιχτή τη μικρή οθόνη, με το ένα κινητό στ΄αυτί, έτοιμη ν΄αρπάξει και το άλλο μόλις ακουστεί το αγαπημένο της τραγούδι " να του πεις, είμαι καλά-είμαι καλά"… "τι θα γίνει  με όλα αυτά;", με ρωτάει  η Μαρία-Τερέζα που ζει στο σπίτι μου είκοσι χρόνια, βλέπει συνεχώς σίριαλ, μιλάει ελληνικά και θα σκεφτόταν κι΄ελληνικά αν δεν μιλούσε στο κινητό κάθε μέρα με τις Φιλιππίνες… "όλα αυτά"  θεωρεί  το χαρτομάνι διασκορπισμένο  στο πάτωμα του γραφείου, ακόμη και του υπνοδωμάτιού μου… Βιβλία, ντοσιέ, φάκελλοι, φωτογραφίες, περιοδικά, κείμενα,  που αρκετά έχουν μπει στο σκληρό δίσκο  αλλά δεν τα πετάω γιατί ζω με το τρόμο ότι το κομπιούτερ είναι ευάλωτο από καταστροφικούς ιούς… 

το θυροτηλέφωνο κουδουνίζει, είναι ο ταχυδρόμος, τα παιδιά των διαφημιστικών, που κάποιοι δεν τους ανοίγουν…  Το ασανσέρ ανεβαίνει,  κατεβαίνει, η αλλοδαπή σκουπίζει τις σκάλες , το σύνδρομο της ιδιοκτησίας φανερώνεται σε κάποιους με  παρατηρήσεις και υποδείξεις   στη aisxosταλαίπωρη  γυναίκα…   σε κάμποσα χρόνια (όχι μόνο εμείς της πολυκατοικίας)  δεν θα ζούμε, άλλοι θα βρίσκονται στα διαμερίσματά μας και ποιός ξέρει  - οι καιροί έχουν γυρίσματα- αν οι απόγονοί μας  θα διαφεντεύουν ακόμη ή αν θα σκουπίζουν σκάλες…

πριν την αντιπαροχή, έβλεπα από τη μονοκατοικία μας την Ακρόπολι, τώρα τη κρύβουν οι πολυκατοικίες.... παιδάκι ακόμη, ο πατέρας μου έλεγε ότι ο Παρθενώνας είναι το αιώνιο σύμβολο του πολιτισμού, του πνεύματος, της δημοκρατίας, της δόξας των αθηναίων...και της ξευτίλας τους, σκέφτομαι, βλέποντας αυτό το κατάλογο της αχαριστίας, του φθόνου, κατάρες της φυλής μας, μπορεί λόγω του κλίματος που μας διαμορφώνει... αυτές οι διάνοιες, τα ταλέντα, οι ξεχωριστοί που κοσμούν τα λεξικά όλου του κόσμου, κοιτάξτε πως πέθαναν... 

ημερολόγιο ήθελα, πρέπει να μη το παραμελώ, αλλιώς θα σας χάσω και θα μείνω μόνος με τις δεκαοχτούρες...       

27 Απριλίου  2007     

 χαμένο κείμενο του Αριστοτέλη στο φως!   

Ένα μεσαιωνικό βιβλίο προσευχών, μέσα στο οποίο είχαν ανακαλυφθεί «κρυμμένα» έργα του Αρχιμήδη και του Αθηναίου aristotelisπολιτικού Υπερίδη, αποκαλύπτεται τώρα ότι περιέχει ακόμα ένα αρχαίο κείμενο, το οποίο αφορά το έργο του Αριστοτέλη.

Οι ερευνητές διάβασαν το κείμενο χρησιμοποιώντας προηγμένες τεχνικές απεικόνισης και δηλώνουν ότι έμειναν «άφωνοι» από την ανακάλυψη.

Το προσευχητάρι του 13ου αιώνα αποδίδεται στον Ιωάννη Μύρωνα, μοναχό στα Ιεροσόλυμα. Αντί να χρησιμοποιήσει νέα περγαμηνή, ο μοναχός «ανακύκλωσε» παλαιότερες παλίμψηστες περγαμηνές ξύνοντας το αρχαίο κείμενο και κόβοντας τα κομμάτια δέρματος στη μέση.

Το βιβλίο είναι πλέον γνωστό ως το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη, καθώς το 1906 μελετητές ανακάλυψαν κρυμμένα κάτω από τις προσευχές άγνωστα μέχρι τότε έργα του μεγάλου Έλληνα μαθηματικού.

Έρευνες που ξεκίνησαν το 2002 επέτρεψαν την αποκρυπτογράφηση του κειμένου και, προς μεγάλη έκπληξη των ερευνητών, αποκάλυψαν και ένα ακόμα κρυμμένο κείμενο, το μοναδικό σωζόμενο χειρόγραφο του Αθηναίου πολιτικού Υπερίδη, που έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα.

Διεθνής ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον Ουίλιαμ Νόελ, επιμελητή χειρογράφων στο αμερικανικό Walters Art Museum, ανακάλυψε τώρα ένα τρίτο κείμενο, ερμηνευτικές σημειώσεις που αφορούν την πραγματεία "Κατηγορίαι" του Αριστοτέλη και χρονολογούνται στον 3ο ή 2ο π.Χ. αιώνα.

«Χρησιμοποιήσαμε μια τεχνική που ονομάζεται πολυφασματική απεικόνιση» εξηγεί στο BBC ο Ρότζερ Ίστον, καθηγητής Επιστήμης Απεικόνισης στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ρόσεστερ στις ΗΠΑ. Η μέθοδος περιλαμβάνει τη φωτογράφηση της παλίμψηστης περγαμηνής σε διάφορα μήκη κύματος.

«Αν και δεν μπορώ να διαβάσω αρχαία ελληνικά, και μόνο το γεγονός ότι έβλεπα τις λέξεις με έκανε να ανατριχιάσω», σχολιάζει ο Δρ Ίστον.

Οι Κατηγορίαι του Αριστοτέλη αποτέλεσαν το θεμέλιο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε η μελέτη της Λογικής στο Δυτικό κόσμο, επισημαίνουν οι επιστήμονες.

«'Έχω μείνει άφωνος από το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου», δηλώνει ο Ουίλιαμ Νόελ.

Οι ερευνητές σκοπεύουν να δημοσιεύσουν σύντομα το πλήρες κείμενο των ερμηνευτικών σημειώσεων, ενώ ο Δρ Νόελ και ο συνεργάτης του Ρέβιελ Νετζ του Πανεπιστημίου Στάνφορντ πρόκειται να εκδώσουν βιβλίο για το Παλίμψηστο.Η ανακάλυψη παρουσιάζεται σήμερα στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας. (οι ιερομόναχοι φρόντισαν να διατηρηθεί η ελληνική γλώσσα και η χριστιανική θρησκεία, αλλά κάποιοι απο αυτούς κατέστρεψαν μέρος της αρχαιοελληνικής γραμματείας) 

25 Απριλίου 2007

νεαρέ επισκέπτη, αν μπήκες να δεις φωτογραφίες, λεζάντες και παλιά ρεπορτάζ, κάνε μου τη χάρη και ρίξε  και μιά ματιά σ΄αυτό το κείμενο του Νίτσε, που μιλάει για τους Έλληνες, όχι όμως τους σημερινούς (όπως καταντήσαμε...) 

 πραγματεία του Γερμανού Φιλοσόφου πάνω στην Ελληνική Φιλοσοφία και  δή την Προσωκρατική. Στην εισαγωγή του έργου του αναφέρει  τα ακόλουθα:

"Μ'ένα μεγάλο λαό μεγαλοφυή,συμβαίνει ό,τι και με τον άνθρωπο τον μεγαλοφυή.Και οι παραμικρότερες εκδηλώσεις της ζωής έχουν το σημάδι της μεγαλοφυίας... Οι Έλληνες είναι όπως και η μεγαλοφυία:Απλοί.Simplex. Γι'αυτό είναι διδάσκαλοι Αθάνατοι.Οι nitseΘεσμοί τους,τα δημιουργήματά τους,φέρνουν τη σφραγίδα της απλότητας,τόσο,που συχνά μένει κανείς εκστατικός και εκστασιασμένος βλέποντας ως τί σημείο είναι μοναδικοί σ'αυτή τους την απλότητα.Και παραδόξως είναι εξίσου βαθείς όσο και απλοί.Μολοντούτο σπάνια μας αποκαλύπτουν τα βάθη της σοφίας και της γνώσης τους.Ανάμεσα στον Δυτικό άνθρωπο της γνώσης και τον Αριστοτέλη και τα ήθη και την τέχνη των Ελλήνων υπάρχει Άβυσσος Τεράστια,έτσι που ο καθένας μας φαίνεται ρηχός και άτονος συγκρινόμενος με το απρόσμετρο μεγαλείο του ελληνικού ενστίκτου.Είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές των Ελλήνων να μη θέλουν να μεταπλάσσουν σε διανόημα ό,τι καλύτερο κλείνουν μέσα τους. Με άλλα λόγια είναι αφελείς.Μια λέξη που συνοψίζει την απλότητα με το βάθος.Έχουνε μέσα τους κάτι από το έργο της Τέχνης.Ο Κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός,όμως ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΤΙΣΤΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΛΕΤΑ... Θα προσπαθήσουμε να διδαχτούμε από τους Έλληνες και θα διδάξουμε με οδηγό τα παραδείγματά τους.Αυτό θα είναι το Έργο μας. Ο Έλλην δεν είναι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος,στην βαθύτατή του Ουσία είναι ανδρικός.Βλέπει τα τρομερά πράγματα όπως είναι και δεν τα κρύβει από τον Εαυτό του. Ο Άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί.Και τούτο είναι ζήτημα ύφους και ήθους.Οι Έλληνες είναι αξιοθαύμαστοι χωρίς Σπουδή.Οι Πρόγονοί μας:Ο Πυθαγόρας,ο Ηράκλειτος,ο Εμπεδοκλής... Δεν γνώρισα ποτέ κανέναν που να εμπνέει τόσο σεβασμό όσο οι Έλληνες Φιλόσοφοι.Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα είναι ξεπερασμένα.Οι Έλληνες ακτινοβολούν μια λάμψη δυνατότερη παρά ποτέ! Όσο προχωρά η Επιστήμη γινόμαστε από μέρα σε μέρα περισσότερο Έλληνες.πρώτα φυσικά,στις αντιλήψεις και τις κλίσεις μας,σαν να μην είμαστε τίποτα άλλο από Ελληνίζοντα Φαντάσματα.Κι ας ελπίσουμε πως μια μέρα θα γίνουμε και κατά τη Φύση Έλληνες.Αυτό είναι και αυτό ήταν πάντα που ελπίζω από τον Άνθρωπο. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ  ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΚΡΥΤΕΡΑ..."

κάποτε ο Πικάσο χλεύασε  την ακαδημαική ζωγραφική που ήθελε ένα πρόσωπο με μάτια κι΄ένα σώμα με χέρια, τα αποσυναρμολόγησε απο το κορμό τους και παρουσίασε   ακατάληπτους πίνακες με διαμελισμένα ανθρώπινα όργανα... το ταλέντο έπαψε να είναι ένας Ερμής του Πραξιτέλη, μιά πιετά του Μιχαήλ Άγγελου, ένα τοπείο, μιά θαλασσογραφία... κι΄από την μεγαλοφυή  παράνοια της Γκουέρνικα φτάσαμε στη σχιζοφρένια του τσαρλατάνου Γουόρχολ... κάποτε, οι ποντίφικες, οι δούκες και οι βασιλικές αυλές, βοηθούσαν το ταλέντο και τη τέχνη, εξουσιάζοντάς τα... σήμερα οι γκαλερίστες  -  έλεγε ο Ιόλας- επιβάλουν στους νεόπλουτους  αγελαδάρηδες και πετρελαιάδες σαβούρα τυλιγμένη σε χρυσόχαρτο... και η δισκογραφία -έλεγε ο Χατζιδάκις- σκοτώνει τη μουσική... ο Σαλιέρι δηλητηρίασε, δια παντός,  τον Μότσαρτ... και στα καθ΄ημάς, η αμάθεια και το θράσος  χλευάζουν το ταλέντο στη τηλεόραση-γράδο των πάντων... η κλασική τέχνη πέθανε, ενταφιάστηκε στα μουσεία... το ταλέντο guernika  "δημιουργείται"  από γκαλερίστες και "ειδικούς", ως τάχατες   μεταμοντέρνα έκφραση της "τέχνης"... όπως τα τρόφιμα της γης και της θάλασσας εξελίσσονται σε μεταλλαγμένα, έτσι και η τέχνη   γίνεται εμπορεύσιμη... αλλά και γενικά  η ζωή δεν μοιάζει με σχιζοφρενικό γκράφιτι, χωρίς διαστάσεις ισορροπίας και  λογικής;  τα παιδιά μπροστά στη Γκουέρνικα του παππού Πικάσο, εμπνέονται τις ζωγραφικές τους στους τοίχους... τα πάντα εξελίσσονται σε ένα φόρουμ και σε ένα μπλογκ ηλεκτρονικής αυθάδειας και παράνοιας, με ελεύθερη, ανεξέλεγκτη πρόσβαση του μπάχαλου και του χαβαλέ...   η σκέψη, το μόνο  εντελώς ελεύθερο πράγμα που κατέχομε σε ένα εμπορεύσιμο σκλαβωμένο κόσμο, κινδυνεύει κι΄αυτή να υποδουλωθεί... και οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν, γιατί δεν έχουν  να παραθέσουν φτηνά  παρασκευάσματα στο αδηφάγο κιτς της   καταναλωτικής κοινωνίας και  της παγκοσμιοποίησης... η κάθοδος των ατάλαντων, η έφοδος της ασυναρτησίας, η επικράτηση της δια παντός μέσου κερδοσκοπίας, επικρατεί παντού... τυχεροί αυτοί που φεύγουν, άτυχοι αυτοί που έρχονται... 

grafiti                

αυτό το γκράφιτι αναιρεί το παραπάνω κείμενό μου, ειδικά για τους νέους που έρχονται σε ένα κόσμο εναντιωμένο, εχθρικό και ακατάληπτο γι΄αυτούς,  τουλάχιστον στην αρχική τρυφερή τους ηλικία... γιατί μετά, αρχίζουν και ρίχνουν κουτουλιές σε τοίχους...  ποιός Ερμής του Πραξιτέλη, ποιά πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν... ούτε οι Μπιτλς δεν τους εκφράζουν πιά, σε μιά εποχή παροξυσμού και πάρκινσον...   

25martiouzagor

η 25η Μαρτίου γιορτάζεται και εφέτος  στη 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, στις 15 Απριλίου. Όχι μόνο οι κάτοικοι της Αστόρια, αλλά χιλιάδες Έλληνες από όλη την Αμερική, κυρίως μαθητές των  σχολείων των Ορθοδόξων εκκλησιών,  θα παρελάσουν με άρματα, γαλανόλευκες και ντυμένοι τσολιάδες και βλαχοπούλες. Στις φωτο (εφημερίδα "Καθημερινή" - από προηγούμενη παρέλαση) ένας  τσολιάς απο Έλληνα πατέρα και ασιάτισσα μητέρα, ένας ιερέας-δάσκαλος  και ένας πιτσιρικάς με τη φανέλα του Ζαγοράκη.

Αντιγράφω από την "Καθημερινή"  σχετικό ρεπορτάζ της Μαργαρίτας Πουρνάρα:

"Κάποιοι από αυτούς (που θα παρελάσουν) δεν μιλούν λέξη ελληνικά, άλλοι έχουν έναν από τους δύο γονείς με ελληνικές ρίζες, μερικοί δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία και δεν έχουν ιδέα για τα κατορθώματα του '21 ή του '40. Ποιος θα μπορούσε, λοιπόν, να εμφυσήσει στη νέα γενιά ελληνικής καταγωγής μια αίσθηση ελληνικότητας; Την απάντηση δίνει το Ηellenext, ένα εγχείρημα που φέρνει σε επαφή κορυφαίες προσωπικότητες της ελληνοαμερικανικής κοινότητας όπως ο Μάικ Δουκάκης, ο Τζορτζ Στεφανόπουλος, ο Τζορτ Τένετ, ο Τζον Μπράντεμας, η Μπάρμπαρα Σπυρίδων Πόουπ, ο Πολ Σαρμπάνης, με τους Ελληνες μετανάστες 4ης και 5ης γενιάς" το www Hellenext στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου.

           4 Απριλίου 2007

ξανακάθομαι στο κομπιούτερ, δέκα ημέρες απο τότε που μπήκα στο Ιατρικό Κέντρο  και στη συνέχεια στο Ωνάσειο, απο το οποίο βγήκα γερός και δυνατός, ελπίζω... συννεφιά, δακρυσμένος, μεγαλοβδομαδιάτικος καιρός, νιώθω δεκάδες τρυπήματα στο κορμί μου, τί να πουν όσοι βρίσκονται στις εντατικές, αλλά και εκείνοι με τη συνεχή εντατική προσπάθεια να ζήσουν τις οικογένειές τους... αυτές τις ημέρες έζησα αρκετά, είδα πολλά, μίλησα με επιστήμονες, νοσηλευτές και νοσηλευόμενους και γενικά τους ανθρώπους με τις μπλούζες που σε κάποιες στιγμές  μας γίνονται   απαραίτητοι, μας εξουσιάζουν ... ο Νιάρχος είχε πει σε ένα νεαρό γιατρό στην Ελβετία, που τον είχε στριμώξει με μιά σύριγγα:   μην επιμένεις να μου κάνεις ένεση... ξέρεις ποιός είμαι εγώ που με πιλατεύεις; "ξέρω... ο ασθενής που θα  κατεβάσει το σώβρακο για να του μπήξω στο πισινό τη βελόνα..." όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται ανήμπορη   μπροστά σε μιά σύρριγγα, με την αβεβαιότητα αν θα τη θεραπεύσουν ή θα της πιούν και το υπόλοιπο  αίμα... θέλω να γράψω το  ημερολόγιο του δεκαήμερου της άσπρης μπλούζας, που θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και  δεκαήμερο συνάφειας του κόσμου, γιατί πολύ καιρό απόφευγα τους ανθρώπους χωρίς να σημαίνει αυτό και αγοραφοβία... θα γράψω λοιπόν κάποιο ρεπορτάζ σε μνήμη του μέγιστου Νίκου Τσιφόρου, που όταν του είπανε πως θα του κάνουν  χειρουργική επέμβαση -πολύ σοβαρή μάλιστα- επέμενε να μη τον υπνωτίσουν Kr.Barnardγια να την περιγράψει.... την ανώδυνη διερευνητική στη δική μου  καρδιά, την παρακολούθησα μέσω κάμερας και ήταν το πιό ενδιαφέρον ρεπορτάζ της καριέρας μου... όταν είχα πάρει συνέντευξη απο τον καρδιοχειρουργό Κρίστιαν Μπάρναρντ, μου είχε πει ότι θα ρθει  ημέρα που θα βλέπουμε τη λειτουργία της καρδιάς μας σε κασέτα, όπως μέσα σε μιά γυάλα τα χρυσόψαρα... να λοιπόν που την βλέπω τώρα στο κομπιούτερ μου σε σι ντι...  μέσα σε ένα δεκαήμερο ταλαιπωρήθηκα ψυχικά και σωματικά, αλλά ακόμη και σε στιγμές ανησυχίας επέμενα να μιλάω  με γιατρούς, νοσηλευτές, ασθενείς, επισκέπτες, με το προσωπικό... επιστήμονες που εξασκούν το επάγγελμά τους ως λειτούργημα, αλλά όπως και να το κάνουμε η καθημερινότηττα το καθιστά ρουτίνα... ασθενείς με κίτρινη  κάρτα, να δυσανασχετούν στη τηλεόραση για μια  κόκκινη κάρτα  διαιτητή... και νέα παιδιά και κορίτσια με άσπρες μπλούζες, να σε εξυπηρετούν με χαμόγελο...  Αρίστο δεν ξέρω πόσα έχω γράψει για σένα, αλλά νιώθω υποχρέωση να γράψω και κάτι γι΄αυτό το δημιούργημά σου, που η πόρτα του είναι ανοιχτή όχι μόνο για τους κατέχοντες, αλλά και για τους μη έχοντες...   

  

                               

 

  

        

    

   

                                                                      

         

        

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΒΕΡΑΝΤΑΣ 2008

προστέθηκε στις: Παρασκευή 07.12.2007

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster