flash back ενός ρεπόρτερ 1

ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ κάθε μέρα  περισσότερα αλλά όχι με εντελώς χρονολογική σειρά, με συχνές προσθαφαιρέσεις κειμένων και φωτογραφιών.

αυτοβιογραφικό : παιδικά-εφηβικά χρόνια - αθλητικογραφία - ρεπορτάζ έρευνες συνεντεύξεις γνωριμίες χρονογραφήματα - αποστολές - Αμερική - τηλεόραση και πολλές φωτογραφίες.

με βάρκα στον ωκεανό......

Το  οδοιπορικό μου στη ζωή και στη δημοσιογραφία, το έχω σχεδόν καταγράψει σε κείμενα και φωτογραφίες, αλλά διστάζω να το κάνω βιβλίο, γιατί  βαριέμαι την παρουσίασή του και τις συνεντεύξεις, που θα θέλει ο εκδότης στα ΜΜΕ. Να, στη φωτογραφία, μετά τον πρόλογο του εκδότη Στέφανου Πατάκη και την παρουσίαση του βιβλίου από τον δημοσιογράφο Γώργο Ρωμαίο, μου δίνουν τον λόγο και τί να πω πανάθεμά με για τον εαυτό μου που ασχολήθηκε με λογικά πράγματα ολόκληρη ζωή, αλλά και με τα άλογα... Θυμήθηκα τον Ηλία Καζάν, που παρουσιάζοντας το βιβλίο του " Ο διακανονισμός" στη Νέα Υόρκη, παρα λίγο να το βάλει στα πόδια... Αργότερα είχε πει στο Μάνο Χατζιδάκι: Το να αυτοδιαφημίζεσαι  είναι το γελοιοδέστερο των πραγμάτων...  Όσο για τη περίπτωσή μου,  αναρωτιέμαι ποιοί θα ενδιαφερθούν γι΄αυτό το προιόν, σε μιά εποχή που όλα έχουν αλλάξει, ακόμη και το αναγνωστικό κοινό, που βομβαρδίζεται από τίτλους παντός είδους  βιβλίων... Και κυρίως από τα μπλογκς που αποσυναρμολόγησαν τη δημοσιογραφία, που καταρρέει ως χάρτινος πύργος...   

Καθώς μεταφέρω το υλικό μου στην ιστοσελίδα, ρίχντοντάς του  πιό ψύχραιμη ματιά, δεν νιώθω την αρχική συγκίνηση όπως όταν το πρωτόγραφα κι΄ανέσυρα από τα συρτάρια μου τις φωτογραφίες.... Είμαι πλέον κι΄εγώ αναγνώστης της ζωής και της καριέρας μου, που πέρα από τα γεγονότα που έζησα και τα πρόσωπα που γνώρισα, διακρίνω και λεπτομέρειες που είχα ξεχάσει... Όπως τις διαρκείς αλλαγές στο τοπείο και στους χώρους ( μονοκατοικία, πολυκατοικία, χωματόδρομος, άσφαλτος ) που έχει συλλάβει ο φωτογραφικός φακός. Ακόμη και το ενδυματολογικό ενδιαφέρον: από το γκολφ παντελόνι, το στενό και τις καμπάνες ως το μπλουτζιν... τις βάτες,  τα καπελίνα των γυναικών και τα μπορσαλίνο των ανδρών, ως την απελευθέρωση του κεφαλιού... Και οι  κομμώσεις, τα κουρέματα, δείχνουν τη μόδα κάθε εποχής. Αυτά, γιά όσους βαριούνται το διάβασμα και χαζεύουν  τις φωτογραφίες κι΄αυτές όμως επιπόλαια... Αν δεν διαβάζατε αυτό το πρόλογο, ασφαλώς δεν θα προσέχατε ότι στη πρώτη φωτογραφία που θα συναντήσετε, οι γονείς μου κι΄εγώ, είμαστε καπελωμένοι..

ενότητα  ΑΛΦΑ: 1,2,3,4,5,6  παιδικά - εφηβικά  χρόνια

αποσπάσματα

H ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ μου΄ δωσε αυτό που λαχταρούσα από παιδί, απομονωμένο στο αγρόκτημά μας στα ανατολικά όρια του Παλαιού Φαλήρου: Την απελευθέρωση από τη μοναξιά, και την επικοινωνία μου με τους ανθρώπους... Η Αθήνα είναι κοντά, αλλά απλησίαστη για μένα. Κάποιες Κυριακές ο πατέρας μας πηγαίνει με τη μητέρα στην Ακρόπολη, σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους και σε μουσεία. Στο Κεραμεικό στέκεται κάθε φορά συλλογισμένος μπροστά στην επιτύμβια στήλη του έφηβου κυνηγού με το θλιμμένο γονιό, τον κατηφή νεαρό δούλο και τον πιστό σκύλο με το μουσούδι στο τάφο. Ο πατέρας μου στοχάζεται ότι έζησαν κι΄άλλοι πριν από εμάς κι ότι κοιτάζοντας πίσω, βλέπεις μπροστά τη φθαρτή ζωή. Τον ρωτάω: Ο δούλος μπόρεσε ποτέ να χαράξει στήλη ή επιτύμβιο σε δικό του αγαπημένο πρόσωπο; Από εκείνη τη στιγμή ο πατέρας αρχίζει να εξερευνάει τις σκέψεις μου και να μου φανερώνει και τις δικές του. Μου λέει: Στη ζωή υπάρχουν οι κατέχοντες και οι μη έχοντες. Από τους πρώτους, λίγοι ενδιαφέρονται να μάθουν για τον Παρθενώνα και από τους άλλους, οι περισσότεροι αδιαφορούν για το παρελθόν, γιατί είναι ζεμένοι στο μαγγανοπήγαδο της βιοπάλης.Με πηγαίνει και στην Ελευσίνα, στο Σούνιο, στην αρχαία Ολυμπία, στους Δελφούς, και σ΄άλλους αρχαιολογικούς χώρους, όπου μελαγχολεί , γιατί βλέπει μόνο ξένους επισκέπτες. Μιλάει γαλλικά και λίγα αγγλικά και πιάνει κουβέντα με όσους γνωρίζουν ακριβώς τι έρχονται  να δουν - κάποιοι με  ιερό δέος -  κι΄όχι για να βγάλουν μόνο αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στα μάρμαρα... Αυτές οι πέτρες -  λέει - δεν έχουν φωνή, αλλά έχουν βροντερό παρελθόν. Τις  αγγίζει, τις χαιδεύει... Μανία του τα τοπωνύμια και τα ανθρωπονύμια, που τα ψάχνει σε αρχαία κείμενα, κυρίως του Παυσανία και του Στράβωνα.

Το χωριό της Μεσσηνίας που έχω γεννηθεί είναι η αρχαία  Οιχαλία, αλλά επι τουρκοκρατίας του είχαν αλλάξει το όνομα. Εκεί γινόταν κάθε Κυριακή το περίφημο παζάρι του Αλη Τσελεπή, αλλά ο παππούς επέμενε να γράφει στα τιμολόγια το αρχαιοελληνικό του όνομα.  Ήταν έμπορος, έφερνε βακαλάους από τη Σκανδιναβία, κασμίρια από την Αγγλία, μπορσαλίνο από την Ιταλία, είχε άλογα, δούλες και υπερέτες, άμαξα και αμαξάκι - λιμουζίνα και σπόρ  αυτοκίνητο, θα λέγαμε σήμερα. Ο πατέρας  αν και δεν κατέχει  πιά πλούτο, διατηρεί αξιοπρεπές ύφος και ντύνει τον εαυτό του κι΄εμάς στη τρίχα. Φοράει  το χοντρό χρυσό δαχτυλίδι με τη πέτρα του πρωτότοκου και διαφεντεύει το σπίτι με μιά ματιά. Δεν πηγαίνει σε καφενείο και σε  κέντρα διασκέδασης. Ακούει στο γραμμόφωνο δημοτικά  τραγούδια, τη Σοφία Βέμπο και την Κάκια Μένδρη, μια άρια του Καρούζο κι΄ένα σαξόφωνο... Η μητέρα, από το γειτονικό  χωριό που γεννήθηκα, το Ζευγωλατιό, ορφανή από μάνα αλλά με στοργική μητριά, έχει τον πατέρα της στην  Αμερική. Όταν  έρχεται μετά  τον πόλεμο, με χρυσά  δόντια, ρολόι με καδένα και βιβλία του Ιεχωβά,  οι γονείς  μου δεν δέχονται  να  κατεβάσουν  τα  εικονίσματα  και πηγαίνει σ΄αυτούς που  του κάνουν τα κέφια  γιά να τον κληρονομή σουν...

Ποτέ δεν τολμάω να  ρωτήσω  το γονιό μου,  γιατί  αναφέρεται διαρκώς στον  άψυχο κόσμο που έφυγε  και να  με κρατάει μακρυά από τον σημερινό, τον ζωντανό. Όταν μπαίνω στο Γυμνάσιο κι΄αρχίζω να διαβάζω αστυνομικά μυθιστορήματα, μου λέει: Άφησε τις φαντασίες και προσγειώσου στη σκληρή πραγματικότητα... Κι΄όταν με συμβουλεύει να μη πιάνω κουβέντα με αγνώστους, μου εξηγεί ότι είμαι ακόμη   ανώριμος να γνωρίσω τους  ανθρώπους, γιατί θα τους ερμηνεύσω  με  αθωότητα  κι΄ όχι  με πείρα... Η  μάνα έχει τη δική της άποψη: Αν γνωρίσεις τους ανθρώπους πρέπει και να τους συμπονέσεις και να τους βοηθήσεις, αλλιώς μείνε μακρυά τους... Μακρυά από τον κόσμο οι τρεις μας, ακόμη και στις Κυριακάτικες εξορμήσεις μας, που καταλήγουν σε κάποιο απόμερο τραπεζάκι, αναψυκτηρίου, όπου εγώ όλο ρωτάω, ο πατέρας απαντάει και η μητέρα ακούει...

       Ιλλυριοί οι νεοι Δωριείς του Ελληνισμού

 Οι ρίζες μας προέρχονται από τους Ιλλυριούς, λέει ο πατέρας και τονίζει ότι οι βασιλείς τους είχαν ελληνικά ονόματα, όπως Κλείτος, Γλαυκίας, Πλευράτος... Τέλη του 1700 κάποιος πρόγονός μας ήρθε από την Βόρειο Ήπειρο στη περιοχή της Κορίνθου και μετά κατηφόρισε και εγκαταστάθηκε οριστικά στη  Μεσσηνία.  Ο  γονιός μου  μιλάει για τις ρίζες μας και σχολιάζει ότι μόνο τα ζώα δεν ξέρουν και δεν ενδιαφέρονται για τους προγόνους τους. Είναι φυσιογνωμιστής, παρατηρεί φάτσες και προσπαθεί να βρει σημάδια καταγωγής στο μέτωπο, στα μάτια, στα ζυγωματικά... Για τη ψυχοκόρη μας Κατερίνα  λέει, ότι  έχει γονίδιο κουρσάρου ή στρατιώτη του Ιμπραήμ πασά...  Κι΄εγώ, μπαμπά; Εσύ κρατάς από τους Ιλλυριούς τους  Δωριείς του νεωτέρου Ελληνισμού. Όταν τελειώνω το Δημοτικό, έχω διαβάσει κάποια  σοβαρά βιβλία του πατέρα, αλλά στο Γυμνάσιο τα παιδιά μου πασάρουν άλλου είδους αναγνώσματα, γαργαλιστικά... Διαβάζω αρκετά χρήσιμα κείμενα, αλλά σπαταλώ καιρό και με ανούσια. Αυτό το βιβλίο με τις πολλές φωτογραφίες, που έχετε μπροστά σας, δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους είναι... Πολύ φοβάμαι ότι αν ζούσε ο πατέρας θα αποφαινόταν ότι είναι κατασκεύασμα εγωισμού και υστεροφημίας  

 Ταξίδεψα, γνώρισα προσωπικότητες, φωτογραφήθηκα με σταρ, με άξιους και ανάξιους, ταλαντούχους και τσαρλατάνους...Μουτζούρωσα χιλιάδες χαρτιά, ωστόσο δεν έκανα τίποτα αντάξιο των προσδοκιών του γονιού μου. Καθώς  κορφολογώ στιγμές από τη ζωή και τη καριέρα μου, πρέπει να ομολογήσω ότι έζησα σε μιά αυταπά τη, νομίζοντας - λόγω δημοσιογραφίας - ότι  είμαι κάποιος...Είμαι ένα υπερφίαλο πλάσμα  - που  ποζάρει και κομπάζει μπροστά στη ψευδαίσθηση της αιωνιότητας του φακού - ένα τίποτα  μπροστά  στους προγόνους μου που άντεξαν 1200 χρόνια σκλαβωμένοι στους Ρωμαίους και στους Τούρκους...Θα μου πείτε - κάποιοι ειρωνικά - ό τι όλοι από την Εύα και τον Αδάμ προερχόμαστε κι η μοίρα μας είναι η αδελφοκτονία...

Ο πατέρας ξέρει   για κοσμοκράτορες, πολέμαρχους, εξερευνητές,  πειρατές των θαλασσών, γοργόνες και παραμυθάδες και πολύ μικρός πίστευα ότι τους είχε γνωρίσει σε ταξίδια του... Η μανούλα  γνώριζε μόνο τους Αγίους και τις Αγίες και ποιά μέρα ακριβώς γιορτάζουνε... Εμένα  με κρατάνε  σε λιμνάζοντα  νερά, κι΄ότι ξέρω είναι εξ ακοής...Πάντως μου κάνει εντύπωση που ο γονιός μου   δεν  ξεμακραίνει από το σπίτι, εξόν κι΄έχει επείγουσα ι δουλειά στη πόλη. Όλα τα θυμάμαι, λες και ήταν χτες, όπως λέει και το τραγούδι...

Το βράδι ήταν η πνευματική μας ώρα...  Μετά το φαγητό, ενώ η μητέρα διαβάζει την Σύνοψη, φέρνω στο μπαμπά μου  την εφημερίδα στο κρεβάτι, ξαπλώνω δίπλα του κι΄ αρχίζω να τον βομβαρδίζω με ερωτήσεις. Μου διαβάζει ότι συμβαίνει στο κόσμο  και   μου εξηγεί  ότι δεν καταλαβαίνω. Απορώ  γιατί δεν φυλάει τις εφημερίδες όπως τα βιβλία, και μου λέει ότι αυτό το χαρτί είναι εφήμερο και δεν  χρειάζεται μετά την ανάγνωση, παρά μόνο  στο μπακάλη για τύλιγμα… Ο πατέρας δεν τρέφει εκτίμηση στους ρεπόρτερ που ασχολούνται με τη προσωπική ζωή των διασήμων και δυνατών, αλλά και  ανυπεράσπιστων ανθρώπων… Σε ανύποπτο χρόνο μου λέει ότι κάποιους θρασείς ρεπόρτερ πρέπει  να τους κλείσουν  σε  τσουβάλι  με  μιά γάτα! Άρθρα, σχόλια και  επιφυλλίδες τα διαβάζει μόνος του, όταν με παίρνει ο ύπνος.  

Ταξιδεμένος ο πατέρας. Ως και στην Αμερική έφτασε, αλλά ο γιατρός που εξέταζε τους μετανάστες στο Έλις Άιλαντ και μιλούσε γαλλικά, τον έπεισε να  γυρίσει με το ίδιο πλοίο. Είσαι ο μόνος - του είπε -   που φοράς κασμίρι, έχεις  χρυσό ρολόι και δαχτυλίδι και τα νύχια σου είναι καθαρά...  Η μητέρα  δεν γνωρίζει ούτε την Αθήνα και τον Πειραιά, εκτός από κάποιες περιοχές που ζουν συγγενείς μας και πηγαίνουμε με το τραμ ή το λεωφορείο. Με βάζει στο παράθυρο όχι μόνο για να χαζεύω, αλλά και για να κάνω το σταυρό μου όταν περνάμε εκκλησία. Tο καλοκαίρι στο χωριό, τα παιδιά με λένε πρωτευουσιάνο, που να ξαίρουν ότι ζω στην  ερημιά.

 Ως το 1940 ο χωματόδρομος περνάει σύριζα με τους ευκάλυπτους στο κτήμα μας και το καλοκαίρι σηκώνει κουρνιαχτό σκόνης, ενώ το χειμώνα  γεμίζει λάσπη. Που να φανεί άνθρωπος στην ερημιά.  Όταν ανεβαίνω  και κάθομαι αμίλητος στο  γέρικο κορμό της χαρου πιάς του χωραφιού, ο πατέρας γνέφει στη Κατερίνα να με πάει μιά βόλτα - όχι μακρυά, και το νου σου στο παιδί - και κατηφορίζουμε με το σκύλο μας ως τον προσφυγομαχαλά  στο Βουρλοπόταμο. Η μητέρα μας έχει δώσει φρούτα και γάλα για μιά γνωστή μας πολυφα μελίτισσα   κι΄ όσο πλησιάζουμε στις  παράγκες  με πιάνει  τρόμος.  Ξέρω ότι εκεί περιφέρεται ένας άντρας σκυφτός με φαγωμένη μύτη, κατεβασμένο κασκέτο ως τα καμμένα αυτιά και με τις χωρίς δάχτυλα παλάμες, χωμένες βαθειά στο παντελόνι...Τό ΄παθε μωρό στη πυρκαγιά της Σμύρνης ο έρημος και θα μείνει μαγκούφης όλη του τη ζωή, μουρμουρίζει η Κατερίνα κι΄εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν τον παντρεύεται... Μιά φορά, προβάλλει ξαφνικά πίσω από μιά παράγκα μπροστά μας, πανικοβαλόμαστε. Αφήνουμε το σακούλι κατά γης κι΄όπου φύγει – φύγει... Ο πατέρας που θυμώνει γιατί δείξαμε φόβο στο δυστυχισμένο πλάσμα, συχνά λέει ότι αυτόν τον πρόσφυγα πρέπει να τον κάνουν άγαλμα στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Κύριε Πέτρο, ποιοί έχουν θέση εις το Πάνθεον των ηρώων; ρωτάει μια  Εικοστηπέμπτη Μαρτίου ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος Αμφιθέας, καθώς πίνουν στον ίσκιο το ουζάκι τους με τον παπά και τον αγροφύλακα. Αποφαίνεται ότι, διαφορετικούς ήρωες έχουν ο χορτασμένος από τον πεινασμένο, ο γραμματισμένος από τον  αγράμματο, ο προοδευτικός από τον συντηρητικό, ο ελεύθερος από τον σκλάβο, ο αφέντης από τον υπηρέτη...  Τέτοιες κουβέντες άκουγα από τη παρέα και τσιτάτα, όπως: Δέντρο χωρίς γερές ρίζες, δεν καρποφορεί και μαραίνεται, έλεγε ο παπάς...  Καράβι χωρίς στέρεα ύφαλα, βουλιάζει, συμπλήρωνε ο αστυνόμος... Ο δραγάτης έπρεπε να πει κι΄αυτός κάτι και μιλούσε για τον περονόσπορο, αλλά ξαφνικά θυμότανε τον μοναδικό ήρωά του, τον Τζιμ Λόντο και εκλιπαρούσε με τα μάτια, τον παπά, που κι΄αυτός ήτανε θαυμαστής του. Εκείνος, πάλι με τα μάτια, έπαιρνε την έγκριση του πατέρα, όρθωνε το ανάστημά του και έκανε το νούμερό του. Μάζευε το ράσο στη μέση, εγώ αποτραβιόμουνα  μη μ΄αρπάξει - όπως μιά φορά - και υψώνοντας μιά καρέκλα την περιέφερε πάνωθεν της κεφαλής του... Μόλις προλάβαινε  ο πατέρας να του την πάρει, την τελευταία στιγμή, πριν την συντρίψει ως αντίπαλο  στο χώμα...

Το εφέ του Τζιμ Λόντου τον καιρό του μεγάλου  κραχ: Αφήνει τον θηριώδη αντίπαλο να προσπαθεί να τον  «σκίσει» στα δύο,αγκομαχάει  κι΄ όταν τον... κουράζει, τον αρπά ζει και τον σκάει με το αεροπλανι κό κόλπο σαν καρπούζι στο κανα βάτσο... Τα πλήθη αλαλάζουν. Ο θρίαμβος του Δαυίδ επί του Γολι άθ...

  Ξεφυλλίζοντας ο πατέρας το τετράδιό μου, ανακαλύπτει τις απόκρυφες σημειώσεις μου:  Υπάρχει ένας ολομόναχος πλανήτης με μιά ολομόναχη ήπειρο,  μιά ολομόναχη χώρα,  μιά ολομόναχη πόλη,  μιά ολομόναχη οικογένεια, με ένα ολομόναχο παιδί... Γυναίκα - φωνάζει - ο κανακάρης μας αμπελοφιλοσοφεί, αλλά δεν ξέρει πόση αδικία και τι πόνος υπάρχουν στους ανθρώπους που θέλει να γνωρίσει από κοντά...

προστέθηκε στις: Τρίτη 31.05.2005