Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ

κι΄άλλα θέματα: www.liberopoulos.gr

17-3-2011

24 Μαρτίου 2009

σημαιοφόροι από ΗΠΑ ως Αυστραλία  τα ελληνόπουλα! (εδώ τα παιδιά των μεταναστών) Ως τη δεκαετία του 60 η 25η Μαρτίου έφερνε μνήμες ηρωισμού Ελλήνων που είχαν δώσει και τη ζωή τους για τον ξεσηκωμό και την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Μετά τους σημαιοστολισμούς και τα εμβατήρια της χούντας, η πατριδολατρεία ξεθώριασε γιατί οι νέοι έβλεπαν τους πολιτικούς ως σύγχρονους κοτσαμπάσηδες ν΄αποκτήσουν οι ίδιοι θώκους και οι δικοί τους πόστα... Με την ανατολή του 21ου αιώνα, έπεσε άπλετο φως στη θεατρική σκηνή της διακυβέρνησης της χώρας, στην οποία οι πάντες σχεδόν, πλιατσικολογούν το δημόσιο χρήμα, ενώ ο λαός-θεατής δεν ξέρει αν το έργο που βλέπει είναι τραγωδία ή φαρσοκωμωδία... Η παρέλαση λοιπόν στις εθνικές γιορτές είναι μιά παράσταση-παρωδία, αφού σημαιοφόροι μπορεί να είναι και μη ελληνόπουλα που δεν έχουν καμιά απολύτως συνείδηση για το ιερό αίμα που χύθηκε στις Θερμοπύλες, στα Δερβενάκια ή στην Αλβανία, αλλά -αφού είναι άριστοι μαθητές- γνωρίζουν περισσότερα για τον Λεωνίδα, τον Κολοκοτρώνη, τον στρατιώτη του αλβανικού έπους, από ότι ξέρουν τα αδιάφορα στη μάθηση ελληνόπουλα... Κι΄όμως, το παράδοξο είναι ότι τα παιδιά των μεταναστών μας γίνονται σημαιοφόροι στο εξωτερικό και διακρίνονται ως υπήκοοι μιάς άλλης χώρας...  Κάτι συμβαίνει λοιπόν σε αυτή εδώ τη χώρα, όπου η παρελαύνουσα μαθητιώσα νεολαία δείχνει αδιάφορη, ενώ στη Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, στην Αυστραλία και γενικά στο εξωτερικό, είναι γεμάτη ενθουσιασμό και εθνική υπερηφάνεια...  Δυό χιλιάδες (2.000) Έλληνες καθηγητές στα πανεπιστήμια της Αμερικής και αριστούχα τα ελληνόπουλα που σπουδάζουν σ΄αυτά! ΚΑΤΙ ΦΤΑΙΕΙ, αφού  κάποτε οι μαθητές στη "Διάπλαση των παίδων" είχαν ψευδώνυμα ηρώων της αρχαιότητας και του 21, ενώ  οι σημερινοί νομίζουν ότι ο ηρωικός "κλέφτης"  Κολοκοτρώνης ήταν πορτοφολάς και ο Καραισκάκης είναι γήπεδο...  Ενδιαφέρον έχει η επιστημονική ανάλυση ειδικών για την   ψύχωση-ψευδαίσθηση  συμμετοχής των νέων  στα κοινά δρόμενα, που  τους εξισώνονται  με δημοσιογράφους της τηλεόρασης ή πολιτικούς των παραθύρων, που δεν τους έχουν και σε μεγάλη υπόληψη...

   

δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος, ο ασπρομάλλης, με το παιδί του πίνακα ζωγραφικής... όταν ήμουνα νέος  συχνά κρατούσα ένα βιβλίο κι΄είχα ένα κατακίτρινο αρσενικό καναρίνι στο κλουβί... κι΄έτσι με ζωγράφισε ο Κώστας Αργυρίου, με τη σκέψη μου λεύτερη και το πουλάκι αιχμάλωτο, να κελαηδάει όσο  διάβαζα... ο πατέρας έφερε μιά κανάρα, ζευγάρωσε μαζί της και ξεκίνησε η δυναστεία του Κίτσου και της Κίτσενας... μιά μέρα, απρόσεχτος, άφησα τη πορτούλα ανοιχτή, ο Κίτσος φτερούγησε μακριά, αλλά ως το βράδυ επέστρεψε στο κλουβί, είχε βλέπεις γυναίκα και παιδί...      τώρα άφησα τα βιβλία και σκύβω φυλακισμένος στον υπολογιστή...σίγουρα, αποκτώ γνώσεις, αλλά έπαψα να  ζω... παιδιά, αφήστε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και ψάξτε, κάτω από τον ουρανό, να βρήτε λίγο χώμα και πράσινο... φάσκω και αντιφάσκω,πάντα έτσι ήμουνα...

 κάθε κλικ είναι μιά εξερεύνηση - έκπληξη στα βάθη της θάλασσας-γνώσης...

όλοι κουβαλάμε στο μυαλό μας μια βιβλιοθήκη, ανάλογα με τη παιδεία, τις γνώσεις, το περιβάλλον και την ανατροφή μας, όχι απαραίτητα  και τη κοινωνική μας θέση… οι περισσότεροι    σέρνουμε  ένα καροτσάκι του σουπερμάρκετ με διαφημιστικά φυλλάδια, άλλοι οδηγούμε ένα φορτιγάκι με κλασικά εικονογραφημένα και κάποιοι  ταξιδεύουμε  σ΄ένα βαγόνι με τόμους βιβλία και  γνώσεις... όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα επι της  Γης, δεν έχουν τέτοιο φορτίο, άχρηστο  για το λειψό μυαλό τους... μήπως όμως το πολύ μυαλό κάνει τον άνθρωπο δυστυχισμένο;

Τί ήταν τελικά η εξέγερση του Πολυτεχνείου; Το αργοπορημένο (μετά εφτά χρόνια!) ξέσπασμα της νεολαίας κατά της χούντας; Η αφύπνιση των φοιτητών  κατά των συνταγματαρχών; Η   ευκαιρία κάποιων που εξαργύρωσαν το πέρασμά τους  έξω απο το Πολυτεχνείο ως αντιστασιακών;  Εκείνοι που δημιούργησαν εκείνες τις ημέρες το έπος του Πολυτεχνείου, είναι οι πολλοί σαν τον Άγνωστο Στρατιώτη...  κλικ εδώ για τον El Greco του Σμαραγδή Η βιβλιοθήκη του μυαλού μέσω βίντεο και  ιντερνετ, όλο και πλουτίζεται ... Σήμερα ελληνάκια μου, αφήστε για λίγο τα ηλεκτρονικά παιγνίδια και ταξιδέψτε στη Μικρά Ασία. στη Κνίδο,  μιά ελληνική πόλη που μεγαλούργησε και μετά εξαφανίστηκε... Έμεινε όμως να την θυμίζει η Κνίδιος Αφροδίτη του Πραξιτέλη... Κνίδος, λοιπόν,   δωρική πόλη τής Καριάς, στο δυτικό άκρο τής Κνιδίας χερσονήσου (Τουρκία), κοντά στο ακρωτήριο Τριόπιο. Στην αρχαιότητα  έδρα-πρωτεύουσα τής δωρικής εξάπολης και  τόπος όπου τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια οι Δωρικοί αγώνες. Κατά τη μυθική παράδοση, ιδρύθηκε από τον Τρίοπα, πατέρα τού Πελασγού, ο Διόδωρος όμως αναφέρει  ως ιδρυτές τον Φόρβαντα και τους Λακεδαιμονίους. Η ζωή στην Κνίδο αρχίζει τον 7ο π.Χ. αιώνα και σταματά τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Η πόλη ανέπτυξε τις εμπορικές σχέσεις με την Αίγυπτο και τη Σικελία και τα κεραμεικά της  ήταν φημισμένα και περιζήτητα.  Η δύναμη της πόλης επιβεβαιώνεται και από την κατασκευή στους Δελφούς  δύο αξιόλογων οικοδομημάτων απο μάρμαρο. Τα θεμέλια του πρώτου έχουν εντοπιστεί  ανατολικά τού θησαυρού τών Αθηναίων και του Βουλευτηρίου των Δελφών. Το δεύτερο είναι η περίφημη Λέσχη των Κνιδιων με τις ξεχωριστές ζωγραφικές συνθέσεις του Πολυγνώτου.  Στους Δελφούς επίσης στήθηκαν απο τους  Κνίδιους  τα αγάλματα του Τρίοπα, οικιστή της πόλης τους, όρθιο δίπλα σε άλογο, καθώς και της απολλώνειας τριάδας που τοξεύει τον Τιτυό. Τα γλυπτά αυτά ήταν στημένα, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ανάμεσα στους θησαυρούς των Σικυωνίων και τών Σιφνίων. Λίγο μετά τα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα, η πόλη καταλήφθηκε από τους Πέρσες, αλλά ελευθερώθηκε από τους Αθηναίους και το 478 π.Χ, έγινε μέλος τής Αθηναϊκής Συμμαχίας.  Μεταξύ 364 και 361 π.Χ. η Κνίδος λαμπρύνθηκε με το αριστούργημα τού Πραξιτέλη, την Κνιδία Αφροδίτη, που έκανε την πόλη διάσημη στην αρχαιότητα. Το άγαλμα αυτό, το οποίο σώζεται σήμερα μόνο σε αντγραφα, απεικονίστηκε στα νομίσματα τής Κνίδου και τής Βιθυνίας από τον 4ο π.Χ. μέχρι τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Από το 285 ώς το 222 π.Χ. η πόλη πέρασε στην κυριαρχία τών Πτολεμαίων, ενώ στη συνέχεια υποτάχθηκε στους Ρωμαίους.  Οι συστηματικές ανασκαφές  στη Κίνδο  άρχισαν  το 1967  και  ήλθαν στο φως ευρήματα που φανερώνουν την ακμή τής πόλης, ιδίως κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους.  Τα τείχη της  πόλης  σώζονταν σε  καλή κατάσταση. Ανασκάφηκαν επίσης η αγορά, το γυμνάσιο, το ωδείο, δύο θέατρα, ελληνιστικές και ρωμαϊκές οικίες με θαυμάσιες τοιχογραφίες, μια δωρική στοά και πολλοί ναοί, πάνω στους οποίους όμως είχαν χτιστεί βυζαντινές εκκλησίες. Οι επιγραφές μαρτυρούν για τη λατρεία των θεών του Ολύμπου, κυρίως όμως τής Αφροδίτης. Από τα σημαντικότερα μνημεία που ανασκάφηκαν είναι το τέμενος τής Δήμητρας, από όπου προέρχεται το καθιστό άγαλμα τής θεάς (σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο) Έξω από τα τείχη τής πόλης υπήρχε το στάδιο  και η νεκρόπολη.  Η Κνίδος ήταν η πατρίδα πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων της αρχαιότητας: τού αστρονόμου, μαθηματικού και γεωγράφου Ευδόξου, τού αρχιτέκτονα Σωστράτου, που κατασκεύασε τον φάρο τής Αλεξάνδρειας, του γιατρού και ιστορικού Κτησία,  του ιστορικού Αράτου, τού ρήτορα Αρτεμιδώρου κ.ά. Τα ευρήματα τών ανασκαφών είναι στο μουσείο της Σμύρνης.   σ΄αυτή τη πόλη της Μικρασίας, με τις πέτρες και τα μάρμαρα, έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια Έλληνες που δημιούργησαν πολιτισμό... είχαν επιστήμες, παιδεία, τέχνες, ναούς κι΄αγάλματα, θέατρο και στάδιο αγώνων... (σε κάποια απο τα  υπόλοιπα video που ακολουθούν οι λήψεις έχουν γίνει από Τούρκους με αφήγηση και μουσική δική τους)  Κνίδος δίδραχμο της Κνίδου (στη μία όψη η Αφροδίτη της Ευπλοίας) - Δήμητρα  του Λεωχάρους (Βρετανικό μουσείο Λονδίνου) - στην άλλη όψη του δίδραχμου κεφαλή λιονταριού με την επιγραφή Πεισίστρατος δες αυτά τα video και βάλε  στη βιβλιοθήκη του μυαλού σου  εικόνες φρίκης για το πλανήτη που ζεις... μήπως συντελείς κι΄εσύ, με την αδιαφορία σου, στη καταστροφή του;  την αγάπη σου για το περιβάλλον δεν θα τη βρέις στα βιβλία αλλά στη φύση... προστάτεψέ την γιατί αργοπεθαίνει...         6 Σεπτεμβρίου 2007 Η αρχαία ελληνική γλώσσα πέθανε οριστικά στη γενέτειρά της  και η καθομιλουμένη βρίσκεται στην εντατική... Σε επιλεγμένα σχολεία του εξωτερικού (ιδιαίτερα της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Κίνας) διδάσκεται η αρχαία ελληνική γλώσσα , που κατά διάσημους γλωσσολόγους  θεωρείτε  ως η μοναδική  γλώσσα που μπορεί να αναπτύξει σε μία φράση  έννοιες που αδυνατούν όλες οι υπόλοιπες της υφηλίου. ΄Οσο για την σημερινή καθομιλουμένη ελληνική, ξένοι γλωσσολόγοι ερευνητές αποφαίνονται ότι οι απόφοιτοι των ελληνικών Γυμνασίων την έχουν συμπτύξει σε 300 μόνο λέξεις (της καφετέριας και του γηπέδου)  που χρησιμοποιούναι απο τους έφηβους! Συμπέρασμα: Η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει πεθάνει οριστικά στη γενέτειρά της  και  διατηρείται  μόνο σε ξένα σχολεία και πανεπιστήμια! Όσο για την καθομιλουμένη, αποψιλώνεται και παραγεμίζεται με  λέξεις  αμερικάνικες... Οι νέοι προτιμούν να διαβάζουν περιοδικά με κείμενα φτηνής φρασεολογίας και όχι βιβλία, με λέξεις ακατάληπτες  γι΄ αυτούς...  ο Δημήτρης Λιαντίνης έγραψε:  Διδασκαλία αρχαίων ελληνικών Σχετικά με τα Αρχαία Ελληνικά το κρίμα των δασκάλων είναι πως διδάσκουν το μάθημα χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενο. Διδάσκουν δηλαδή την Αρχαία Ελληνική,  αλλά δεν ξέρουν τους αρχαίους Έλληνες. Σχετικά με την ιεράρχηση Αρχαίων και Νέων το δεύτερο κρίμα τους είναι ότι διδάσκουν έτσι, ώστε να φαίνεται πως τους αρχαίους τους παίρνουν για ζωντανούς και τους νέους για πεθαμένους.  Διδασκαλία νέων ελληνικών Λαβαίνουμε, λοιπόν, τα πράγματα με τη σειρά, και λέμε πως τρεις είναι οι στόχοι  που δίνουν το σκοπό της διδασκαλίας του μαθήματος των Νέων Ελληνικών. Το ένα, να μάθουν τα παιδιά μας τη ζωντανή τους γλώσσα. Το άλλο, να μάθουνε τη νέα λογοτεχνία μας. Το τρίτο, να κατακτήσουν όσο αυτό είναι δυνατό την αισθητική τους μόρφωση. Να γίνουνε, δηλαδή, άνθρωποι αληθινοί και εύκοσμοι. Γιατί και Ροδόλφος Βαλεντίνο να φαίνεται κανείς, και Μαίρυλιν Μονρόε να φαίνεται, σαν δεν έχει αισθητική μόρφωση είναι αγελαδινό και προβάτιο. Τα τρία αυτά μέρη του σκοπού μας δίνουν ένα όλο, που, αν είναι και είναι, σωστή η αρχή πως το όλο υπερβαίνει τα μέρη του, συνοψίζεται στην αστερόεσσα θέση ότι ο σκοπός του μαθήματος των Νέων Ελληνικών είναι να γνωρίσουν τα παιδιά μας τη ζωής τους ζωντανά και άμεσα. Σαν αγώνα και κάρπωση του σήμερα δηλαδή. Σαν σχεδιασμό και προσδοκία του αύριο.  Που θα πεί, να γνωρίσουν τον ορίζοντα της υπόστασής τους με το πλήθος των γεγονότων  και των στοιχείων της. Να μάθουν τα χρειαζούμενα από τη χαράδρα του Βίκου κα το πρώτο φιλί του Ροντέν, ως τη φορολογική τους υποχρέωση στην πολιτεία αύριο. Ο πρώτος στόχος του μαθήματος, λοιπόν, είναι η γνώση της πάτριας γλώσσας  που τρέφει τον τρόφιμο μαζί με το γάλα της μητρός του. Να μάθει ο νέος τη γλώσσα του είναι πολύ πιο πολύτιμο, παρά να μάθει τα μαθηματικά, τη χημεία, τη γυμναστική, ή την ιστορία του τόπου. Ας υποθέσουμε πως ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με δικαίωμα φυσικού κλήρου δυό μέτρα χώμα πάνου στη γής. Τότε το μισό από τα δυό μέτρα είναι η γλώσσα. Τα άλλα δύο μισά είναι το μυαλό  και το χέρι του. Το τέταρτο μισό είναι η ανάγκη. perioxi: Αθήνα - Γαλάτσι sxolia: Είναι η έμπνευση, ο μόνος λόγος, που με ωθεί να γράψω δυο λόγια για το Δάσκαλο Λιαντίνη...γι' αυτόν που δε γνώρισα προσωπικά, που δε με δίδαξε όσο πατούσε στη γη, αλλά που νιώθω πως έχει τη δύναμη να με διδάξει τώρα, από κάποια κορφή του Ταϋγετου! Ο Αλικάκος έκανε το χρέος του, τόσο απέναντι στο Δάσκαλο, όσο και απέναντι σε όλους εμάς που δεν είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να μιλήσουμε μαζί του!Ο Λιαντίνης ζει - αλλά όχι με τον τρόπο που ισχυριζόταν και ισχυρίζεται η σύζυγός του - ζει επειδή υπάρχουμε όλοι εμείς οι "κοινοί" θνητοί που με τα λόγια,τις πράξεις και τις σκέψεις μας, θα αναδείξουμε το μοναδικό του έργο! Σας ευχαριστώ που παλεύετε για ένα καλύτερο αύριο... Με τιμή, Δέσποινα Χρ. Γούργαρη [selida] 14 Ιουλίου 2007 η βιβλιοθήκη του μυαλού μας, δεν έχει αρχή και τέλος, ούτε σειρά στο διάβασμά της... Έτσι ξαφνικά πιάνεις ένα βιβλίο και διαβάζεις ένα απόσπασμά του, όπως εγώ σήμερα, που θα σας μιλήσω για ένα όνειρο... ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ βλέπω, ακόμη και το απομεσήμερο που γλαρώνω στη πολυθρόνα του ίσκιου της βεράντας, έχοντας μπροστά μου ατέλειωτες ταράτσες με κεραίες … εκεί που μικρός έβλεπα ν΄ απλώνονται   δέντρα, αμπέλια και  χωράφια με  γεννήματα κι΄ανάμεσά τους  σπιτάκια με κόκκινα κεραμίδια… Σήμερα είδα πάλι  τη μεγάλη αφάνα να κυλάει στην άπλα του ξεραμένου βουρλοπόταμου, αφήνοντας πίσω της  σκόνη… ένας αιγύπτιος  σταυλίτης κυνηγούσε  το αράπικο άλογο που του΄χε φύγει απο τον ιππόδρομο, παιδιά ξυπόλητα τρεχαλούσανε γύρω στο μαγγανοπήγαδο με το κατάκοπο γαιδουράκι… μήπως ήταν χάραμα, γιατί ακουγόντουσαν τα σμπάρα των κυνηγών κάτω από τα ευκάλυπτα με τα τρυγόνια κι΄οι  γουστέρνες σουρνόντουσαν αγουροξυπνημένες  στη γλίτσα της στέρνας μας…  τα σπουργίτια ξυπνούσαν στις κουφωσιές των  κόκκινων κεραμιδιών του σπιτιού μας και τα χελιδόνια  μας φέρνανε την Άνοιξη… Θεέ μου δεν είναι ανάγκη να ζήσεις πολλές ζωές, γιατί  σε μια και μόνο αρκεί να ονειρευτείς τις προηγούμενές σου, που δεν είναι άλλες από τις διαφορετικές  περιόδους της μιάς  και μοναδικής  που θυμάσαι και ονειρεύεσαι όπως εγώ συχνά, τώρα τελευταία… Άλλη ζωή στα τρυφερά σου χρόνια, άλλη στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, άλλη στο στρατό και εντελώς διαφορετική στην  ανηφόρα  της δημιουργίας σου και στο γράπωμά σου στη κοινωνία με νύχια και με δόντια…Και τα κοριτσόπουλα, οι γυναίκες, διαφορετικές ιστορίες στην αυτή όμως ζωή σου… Και μετά,στα στερνά, η κατηφόρα με κοτρώνες κι΄αγκάθια, απόφυγε τούτο, πρόσεχε  αυτό, μη εκείνο, προστάζει η επιστήμη κι΄ο γιατρός σου δίνει μια σακούλα φάρμακα για να μπορέσεις να  φτάσεις στο τέλος  όρθιος ή μπουσουλώντας, όπως όταν ξεκίνησες… Μόνο που τότε δεν καταλάβαινες τι σου γινότανε, ενώ τώρα κάνεις απολογισμό ζωής, μπορεί και όχι αν δεν σε συμφέρει…  Θαμπές  εικόνες βλέπω πάλι, που στο ξύπνιο μου ο χρόνος και  η φορά των πραγμάτων έχει εξαλείψει από τη μνήμη μου…Ήσαν καταχωνιασμένες και ξαφνικά ξεπετάγονται στον ύπνο μου, πίσω από τη τεράστια αφάνα που κυλάει σαν σε σκηνή καουμπόικης ταινίας με μουσική Μορρικόνε… Δεν βλέπω πιστολάδες και ινδιάνους, ούτε γκάγκστερ   αλλά  προσφυγάκια εκεί στις παράγκες στη μάντρα  του πρώην ζωολογικού κήπου, που περήφανα δεν ζητιανεύουνε  καθώς ο φούρναρης ρεύεται  μπροστά τους…   Αυτά δεν κάνανε σκασιαρχείο στο Ροζικλαίρ (σκίτσο μου  απο μαθητικό τετράδιο)  όπως εμείς, θέλανε να μάθουνε γράμματα ή τέχνη, να πάψουνε να βλέπουνε τη μάνα τους και τη γιαγιά τους στη σκάφη να ξενοπλένουν… Να και η κυρία Μαρίκα η σμυρνιά που έριχνε το φλυτζάνι και η κυρία Ελυσώ, που ήξερε πιάνο, ο κύριος Παντελής που έπαιζε τις Κυριακές ένα οργανάκι σαν μικροσκοπική κιθάρα… Θεέ μου,   η μάνα μου! με το ξύλινο αυγό στη κάλτσα που μαντάρει, τη βελόνα και τη δαχτυλίθρα,  να με βάζει να της διαβάζω το βίο του Αγίου Νεκτάριου κι΄όχι του Κόμη Μοντεχρήστο που είχα στο προσκέφαλό μου… Αλλά καθώς της διάβαζα μηχανικά, σκεφτόμουνα το επόμενο επεισόδιο του Ροζικλαίρ, με το παλικάρι δεμένο στις ράγες του τρένου, που πλησίαζε σφυρίζοντας... πάντα υπήρχε η αγωνία  στη ζωή και στο σινεμά...  αυτό το κειμενάκι, ίσως να΄ μπαινε παλιότερα σε βιβλίο, αλλά σήμερα δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες, μικροί και μεγάλοι παίζουν πλέη στέσιον... 12 Ιουλίου 2007 ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΝΟΘΕΥΜΕΝΗ μιλιά... ακούω το λεξιλόγιο της νεολαίας, που σε κάθε φράση μπερδεύει αγγλικές λέξεις, παραποιεί τη γλώσσα μας και στο κομπιούτερ χρησιμοποιεί λατινικούς χαρακτήρες... στο συρμό αυτό έχουν παρασυρθεί και φοιτητές-λογοπλάστες τάχα της παγκοσμιοποίησης... Βρίσκω παρηγοριά σε παλαιά κείμενα, όπως αυτό από την "ζωή εν τάφω" του Στράτη Μυριβήλη, που ήρωάς του είναι ένας αδικοσκοτωμένος στα χαρακώματα του Β΄παγκόσμιου πολέμου...  οι περισσότεροι που μπαίνουν στο ιντερνετ  ούτε τον ξέρουν τον σπουδαίο αυτό συγγραφέα και λίγοι κάτι έχουν ακούσει γι΄αυτόν... Και μετά εγώ το ζουζουνάκι, που εξακολουθώ να τριλλίζω, αναρωτιέμαι τι θ΄απογίνουν τα βιβλία μου... Ντρέπομαι που το λέω...  "Είναι πολύ παράξενο να βλέπει κανένας ανάσκελος τον ουρανό κατάματα. Βρίσκεσαι τότες μούτρο με μούτρο στο Θεό. "Ενώπιος ενωπίω και πρόσωπον πρός πρόσωπον". Τα θερισμένα καλαμπόκια μυρίζουν με μιά φρέσκη και δυνατή μυρουδιά, κι απ΄όλες τις μεριές τα τριξαλλούδια γεμίζουνε την ησυχία μέ τό κρυσταλλένιο τραγούδι τους. Πού κάθουνται κρυμμένα τόσες χιλιάδες μαμούδια; Τραγουδάνε μονάχα τη νύχτα σά σβήσουν όλοι οι θόρυβοι. Έτσι η νύχτα γιομίζει απ΄ αυτές τις δροσερές τρίλλιες, πού δέν ξέρει κανένας αν είναι οι φωνές των χορταριών γιά των άστρων. Τόσα μιλιούνια χρόνια τώρα γεννιούνται αυτά τα μαμούνια, τραγουδάνε όλα μαζί μές στη νύχτα, και πριν πεθάνουνε δίνουνε τα βιολάκια τους στα παιδιά τους για να κάνουν το ίδιο. Θα ΄ρτει θαρρείς μια νύχτα που θα ΄ναι πιά πολύ γριά η Γής, κι όλοι αυτοί οι μεγαλοφυείς αθρωποι που εφευρίσκουν τις τορπίλλες και τ΄ αεροπλάνα και τη μελινίτη θα ΄ναι ξαπλωμένοι στο χώμα, κι η αθρωπότητα θα ΄ναι ένας θρύλος ανάμεσα στα δέντρα. Μα και κείνη τη νύχτα όλα τα τριξαλλούδια θα βρούνε να τραγουδήσουν όλα μαζί κατ΄ απ΄τ΄ αμέτρητα αστέρια, σα να μην έγινε τίποτα σπουδαίο..." Πραγματικά τίποτα σπουδαίο δεν έγινε σ΄αυτό το τόπο, αφού ελάχιστοι έχουν διαβάσει Μυριβήλη... στη φωτογραφία (1934) όταν οι πνευματικοί άνθρωποι μιλούσαν... απο αριστερά Καστανάκης, Μυριβήλης, Τερζάκης, Βενέζης... Σήμερα σιωπούν, αλλά και τί να πουν...  11 Ιουλίου 2007 Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΑΔΙΟΥ... κάθε χρόνο, την εποχή που η ημέρα αρχίζει να μικραίνει απειρελάχιστα απο τη νύχτα, προαισθάνομαι μέσα μου το φόβο που θα με πιάσει αργότερα, όταν το ηλιοβασίλεμα θα ρχεται  όλο και πιό  νωρίτερα... το ξέρω, ότι όταν τα τζιτζίκια πάψουν ν΄ακούγονται, η ημέρα μικραίνει και τα σκουλίκια μέσα στο χώμα ξερογλείφονται... δεν το προαισθάνομαι τώρα που γέρασα, το σκεφτόμουνα απο παιδί στο χτήμα μας που βρισκότανε κοντά στο νεκροταφείο...  τώρα, εννιά η ώρα είναι ακόμη ημέρα, αλλά έχει αρχίσει η αργή αντίστροφη μέτρηση που στις έξη θα σκοτεινιάζει... όσο γερνάω ο τρόμος της ημέρας-ζωής λιγοστεύει και η νύχτα-θάνατος με αγγίζει... όχι πως φοβάμαι το αναπόφευκτο και αμετάκλητο φευγιό, αλλά δεν είμαι ακόμη έτοιμος, δεν έχω ταχτοποιήσει  κάποιες υποχρεώσεις μου, λόγω της αναβλητικότητάς μου... άλλοι σκέφτονται τα παιδιά και εγγόνια τους, που αφήνουν πίσω, εγώ τα βιβλία μου και την ιστοσελίδα μου... επιστρέφοντας από ένα ολιγοήμερο ταξίδι, γυρίζοντας το κλειδί στη πόρτα, προσπάθησα να δώ στο καθιστικό τα αντικείμενα που έχω συνηθίσει δεκάδες χρόνια, τα πράγματα που αγαπώ, με το μάτι του μελλοντικού κάτοικου αυτού του χώρου που διατηρεί τη μυρουδιά μου, τις πατημασιές μου, τις συνήθειές μου... τριγυρίζει στη σκέψη μου η εικόνα μιάς άκληρης ευκατάστατης γερόντισσας, που πεθαίνοντας άφησε σε ανηψιά της όλα τα υπάρχοντά της, αλλά εκείνη  πέταξε στους κάδους σκουπιδιών όλες τις φωτογραφίες της...το είδα με τα μάτια μου... λες γι΄αυτό αποθηκεύω όλο  φωτογραφίες στην ιστοσελίδα μου; βλέπω αυτή τη φωτογραφία μου, στρατιώτης στο 401 νοσοκομείο... είμαι ακόμη παιδί των γονιών μου, αδημιούργητος, αναποφάσιστος, δεν ξέρω ποιό δρόμο θ΄ακολουθήσω μόλις απολυθώ... άραγε, διάλεξα τον σωστό; σκέφτομαι εξήντα χρόνια μετά... τώρα, γιατί σας τα λέω όλα αυτά; ίσως γιατί ένας νέος φίλος επιμένει ότι είμαι γεννημένος μπλόγκερ... ξεκούτης μπλόγκερ, προσθέτω εγώ...

10 Ιουλίου 2007

(αφιέρωμα στον μπλόγκερ Μάνο Αντώναρο)

δεν ξέρω πότε αποθήκευσα αυτό το γραφτό για ένα βιβλίο που με είχε συγκλονίσει όταν το διάβασα ("ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον" του Ρίτσαρντ Μπαχ) αλλά το δημοσιεύω και σας προτείνω να διαβάσετε αυτό το υπέροχο αλληγορικό μυθιστόρημα... αν κι΄έχει γραφτεί πριν δεκαετίες, μου θυμίζει σήμερα κάποιους προοδευτικούς  μπλόγκερ, όπως τον φίλο μου Χουντίνι Μ.Α. που σίγουρα πολλοί γνωστοί του -ίσως και συγγενείς του- τον θεωρούν υπερβολικά  προοδευτικό, παράξενο, ίσως και ακατανόητο... ο  Ρίτσαρντ Μπαχ, θεωρήθηκε από 18 εκδότες, που απέρριψαν το κείμενό του ευγενικά, ως συγγραφέας εκτός τόπου και χρόνου... αυτό το κείμενο που είχε να πει κάτι το διαφορετικά καινούργιο,   έγινε μπεστ σέλερ και δημοφιλής ταινία... όχι πως ότι πουλάει,  αξίζει (όπως ο κώδικας Νταβίντσι, μέτριο  βιβλίο  για μένα) αλλά διαβάστε τον Ιωνάθαν, έναν υπέροχο μπλόγκερ των ουρανών  πριν ακόμη εμφανιστούν οι μπλόγκερ του ίντερνετ...        

"... Είμαστε της γνώμης ότι ο χαρακτήρας ενός γλάρου που μπορεί και μιλάει δεν θα είχε ενδιαφέρον στη σημερινή αγορά του βιβλίου. Γι' αυτό με λύπη σε πληροφορούμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην έκδοση αυτών των χειρογράφων, τα οποία και σου επιστρέφουμε...". Αυτή ήταν η μία απάντηση από τις παρόμοιες των 18 εκδοτών που απέρριψαν το βιβλίο. "Γιατί κανείς από αυτούς δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα αυτής της αλληγορικής ιστορίας;" αναρωτιόταν ο Ρίτσαρντ Μπαχ. Το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα, και επιμονή, όπως αλληγορικά περιγράφεται στις περιπέτειες του Ιωνάθαν, είναι ο δρόμος όλων όσων τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι. Σαν αντάλλαγμα γι' αυτή μας την προσπάθεια θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους φίλοι και συγγενείς. Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά (έστω τις πλάκες μας) που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε ποτέ να ονειρευτούμε.