|
::
Επιλέξτε θέμα προς προβολή
:: |
| ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝΑΣΗΣ ο διασημότερος Έλληνας μ.Χ.
 Αριστοτέλης Ωνάσης
κείμενα - φωτογραφίες - βίντεο - ντοκουμέντα - ρεπορτάζ - αναμνήσεις ενός ρεπόρτερ που για 17 χρόνια υπήρξε σκιά του Μεγάλου Σμυρνιού και έγινε από τη πρώτη συνάντησή τους φίλος του ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ σε μιά φωτο ή σε ένα τίτλο
"ο κομματισμός και η γραφειοκρατία εμπόδιο στη πρόοδο της Ελλάδας" |
Ο Ωνάσης έλεγε: Η ναυτιλία μας είναι πρώτη στο κόσμο, γιατί αυτοί που την έφτασαν στη κορυφή βρίσκονται στο εξωτερικό, μακριά από την έπαρση και τη διαφθορά των πολιτικών... (και η Ολυμπιακή ήταν καμάρι της Ελλάδας όσο ανήκε στον Ωνάση, πριν ενταχθεί στο διεφθαρμένο κράτος - οι εργατοπατέρες, τα κομματόσκυλα και οι ανώνυμοι των μπλογκς,άλλα λένε... Διάβασε, παρακάτω, την επιστολή το λιοντάρι που με το ντορό μιάς λιονταρίνας βρυχήθηκε στη ζούγκλα... Το dna του Ωνάση είχε ρίζες στη ναυτική παράδοσή μας  Μια Νορβηγίδα όμως η 'Ινγκεμπορ Ντένιχεν -κόρη εφοπλιστή- του άνοιξε τη δεκαετία του 30 τις πόρτες της σύγχρονης ναυτιλίας και τον οδήγησε στις ανοιχτές θάλασσες και στους ωκεανούς, όπου μεγαλούργησε.
Στα βίντεο που ακολουθoύν θα τη συναντήσετε, όπως και τον ίδιο στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του, αλλά και συνεργάτες του που μιλάνε για το φαινόμενο του αυτοδημιούργητου κροίσου. Θα δείτε τη Τίνα Λιβανού, τα παιδιά τους Αλέξανδρο και Χριστίνα, την αδελφή του Καλλιρρόη Πατρονικόλα, συνεργάτες του και τη Μελίνα, που χαριτολογώντας τον αποκαλεί "πειρατή" ... Δεν μπορούσαν να απουσιάζουν η Μαρία Κάλλας και η Τζάκι Κένεντι.
Τα δυο αυτά βίντεο είναι του BBC και με ένα ΚΛΙΚ ΕΔΩ μπορείς να δεις και τη συνέχειά τους ο Αρίστος του Μπουένος Άιρες και του Σκορπιού
 σ΄αυτό το στιγμιότυπο πατέρα-γιού, είμαι στο τραπέζι τους (όπως θα δείτε παρακάτω) στο νυκτερινό κέντρο "Νεράιδα". .
ο Αλέξανδρος εκείνη την ημέρα γίνεται 21 χρονών... προσπαθώ να ακούσω τι λένε, το αυτί μου μέσα στη μουσική και στο θόρυβο, κάποιες συμβουλές ξεχωρίζει, του πατέρα στο γιό που έχει δεσμό με μιά 17 χρόνια μεγαλύτερή του... "λες κι΄εγώ στην ηλικία του Αλέξανδρου, δεν είχα δεσμό με μιά γυναίκα που ήταν μεγαλύτερή μου τα ίδια χρόνια...", θα μου πει αργότερα ο κροίσος, όταν ο γιός του -που δεν άντεχε το ξενύχτι- θα αποχωρήσει και θα μείνουμε οι δυό μας ως τα ξημερώματα... μετά τρία χρόνια θα φύγει ο Αλέξανδρος και θα τον ακολουθήσει, σε δυό χρόνια, και ο γονιός... (παρακάτω θα μάθαιτε τι μου είπε, εκείνη τη νύχτα, αλλά και τι του είπα κι΄εγώ του Μεγάλου Σμυρνιού) |
ντοκουμέντο αναμνήσεων  (ρεπορτάζ σε απόσταση αναπνοής)
οι νεώτεροι που δεν με ξέρουν και δεν με έχουν διαβάσει, με θεωρούν παπαράτσι των πλουσίων ή κοσμικογράφο των σταρ... δεν είναι έτσι... υπήρξα καθαρόαιμος ρεπόρτερ και γνώρισα απο κοντά προσωπικότητες του 20 ού αιώνα, που κάποιες με συντάραξαν... όπως ο Ωνάσης, που προσπάθησε να με μυήσει στο ουίσκυ, αλλά δεν το γούσταρα... το΄ πινε γουλιά-γουλιά και του άρεσε η κουβεντούλα... με είχε ρωτήσει ακόμη κι΄ αν διαβάζω βιβλία, αν πηγαίνω σινεμά... εγώ πάσχιζα να μάθω για τις μεγάλες σταρ που είχε γνωρίσει, τό΄φερνα γύρω-γύρω για τις διάσημες την εποχή του πολέμου που πηγαινοερχόταν Μανχάταν-Χόλιγουντ... χαμογελούσε: Δημητράκη, όταν σβήσει το φως, όλες ίδιες είναι... με ανεχόταν και με συμπαθούσε ο Άρης και μου το΄χε πει: γιατί είσαι ξέγνοιαστος, ανέμελος και αυθόρμητος, αλλά δραστήριος κι΄επίμονος στο επάγγελμά σου...  όταν ο άνθρωπος φόρεσε παπούτσια έχασε την ελευθερία του...
ο Ωνάσης μου έλεγε: "εντελώς ελεύθερος ένιωθα μόνο όταν παιδάκι ξυπόλητο πιλαλούσα στους μπαξέδες του Καρατάσι... μόλις φορούσα τα πέδιλά μου και πατούσα καλντερίμι στη Σμύρνη, ήξερα πως ήμουνα σκλάβος... κι΄όταν αργότερα περπάτησα με λουστρίνι παπούτσι στο Μπουένος Άιρες, κατάλαβα ότι η σκλαβιά μου ήταν οριστική... " Αυτά τα λόγια του Μεγάλου Σμυρνιού έφερναν στη μνήμη μου τον εαυτό μου παιδάκι, που πηλαλούσα ξυπόλητο στα χωράφια, αλλά όταν γύριζα στο χτήμα μας η μάνα μου φορούσε τα πέδιλα για να μπω στο σπίτι... Πολλές φορές δυστροπούσα κι΄ο πατέρας μου έλεγε: Από τότε που ο άνθρωπος φόρεσε παπούτσια έχασε την ελευθερία του... Αυτό εννοούσε και ο Ωνάσης, που ειρωνευότανε τη Τζάκυ που κόμπαζε για τα εκατοντάδες παπούτσια της... περι φιλοσοφίας... O Μεγάλος Σμυρνιός που δεν υπήρξε καλός μαθητής, αλλά διάβαζε επιλεκτικά βιβλία και μιλούσε εφτά γλώσσες, φιλοσοφούσε κι΄όλας... έλεγε στον Χατζιδάκι, στον Καζάν, στον Γράτσο και σε μένα: "Oι αρχαίοι φιλοσοφούσαν γιατί δεν χρειαζόντουσαν παρά ένα στρώμα ή ανάκλιντρο, το απαραίτητο φαγητό, λίγο κρασάκι, ένα λυχνάρι και την αγορά για ανταλλαγή σκέψεων και συζήτηση... οι νέοι πήγαιναν στα γυμναστήρια και οι αργόσχολοι έρριχναν και τους κύβους... όσο για θεάματα, το πολύ μιά-δυό φορές το χρόνο νά΄ βλεπαν μιά τραγωδία ή κωμωδία και κάθε τέσσερα χρόνια είχαν τους ολυμπιακούς αγώνες..." O Καζάν συμπλήρωνε: οι μεγάλες αποστάσεις απο πόλη σε πόλη τους κρατούσαν σαν χελώνες στο καβούκι τους... οι σημερινοί πως να φιλοσοφούν και να παράγουν πνεύμα, όταν υπάρχουν κινηματογράφος, θέατρα, τηλεόραση, νυκτερινά κέντρα, αθλητικοί αγώνες, τζόγος, τρένα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα και σε λίγα χρόνια διαστημόπλοια... Σχολίαζε κι΄ ο Χατζιδάκις: βεβαίως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση, ιδίως όμως τα σύγχρονα μέσα μετακίνησης. μας κάνουν να αποκτούμε εικόνες που παλαιότερα είχαμε μόνο από αφηγήσεις και γραπτά... ενώ τώρα ταξιδεύομε στα πέρατα της Γης και ερχόμαστε σε επαφή με πολιτισμούς που παλαιά μαθαίναμε μόνο από τα βιβλία... κι΄όμως το βιβλίο παραμένει ο μόνος δάσκαλος της φιλοσοφίας... Και τότε, με ρώτησε ο Ωνάσης: εσύ κύριε ρεπόρτερ, που χώνεις τη μύτη σου παντού, δεν λες τίποτα; Κοίταξα τους τρεις γίγαντες και είπα αυτό που σκεφτόμουν όσο τους άκουγα: μήπως ο άνθρωπος ωρίμασε τόσο, ώστε έπεσε σαν σάπιο φρούτο κάτω από το δέντρο της γνώσης; Το τί ακολούθησε δεν λέγεται... αρκεί να σας πω ότι ο Μάνος με αποκάλεσε αμπελοφιλόσοφο, ο Ηλίας, τσούγκρισε το ποτήρι του με το δικό μου κι΄ο Αρίστος έβγαλε τον χρυσό στυλογράφο του -με τα αρχικά aso- και μου τον χάρισε, λέγοντάς μου: ρε συ, μη τον πουλήσεις να παίξεις στα άλογα... Αυτό είναι σίγουρο, ψιθύρισε ο μαέστρος... Πρέπει να λαλήσω αυτό το κύκνειο άσμα μου, σαν βραχνοκόκορας του κοτετσιού που πέρασα κάποιο καιρό με σταυραετούς σε βουνοκορυφές... Πρέπει να αρχειοθετήσω φωτογραφίες και ντοκουμέντα που είναι τώρα διάσπαρτα σε ρεπορτάζ και βιβλία μου,αλλά και σε συρτάρια, γιατί ξέρω πως ο Μεγάλος Σμυρνιός -αν δεν το κάνω- θα με περιμένει και θα με ψέξει : Δημητράκη αφ΄ότου έφυγα πολλά γράψανε για μένα, κυρίως για τις επιχειρήσεις μου, τις γυναίκες μου και τις προσωπικότητες που φιλοξενούσα στη θαλαμηγό μου, αλλά απο σένα, που σε τίμησα με τη κουβεντούλα μας στο πιοτό και στο γλέντι μου, περίμενα άλλα... Αυτά τα άλλα, θα προσπαθήσω να αραδιάσω εδώ, όχι μόνο με λέξεις και φωτογραφίες αλλά και με σημειολογικά βίντεο που θα κάνουν συνειρμό όχι τόσο με τον μεγαλοεπιχειρηματία και μεγαλοεφοπλιστή, όσο με τον τον νεαρό χορευτή των patio και μετέπειτα θαμώνα των σκυλάδικων... Kαμιά φορά σκέφτομαι πού θα τον βρω όταν φύγω κι΄εγώ, μα πού αλλού παρά σ΄έναν οντά σταυροπόδι, ξυπόλητο,ν΄ακούει την Ρόζα Εσκενάζι να του τραγουδάει για τη Σμύρνη και το Κορδελιό... Κι΄είμαι σίγουρος πως θα φοράει τα γυαλιά του,για να κρύβει τη θλίψη των ματιών του, τη θλίψη του ξυπόλητου ανατολίτη πρίγκιπα για το κισμέτ, για το μηδένα προ του τέλους μακάριζε... Προσπαθώ να βρω σημειώσεις σε μπλοκάκια που είχα στη τσέπη μου εκείνη την εποχή, να θυμηθώ γεγονότα, πρόσωπα, κουβέντες. Τα γράφω εδώ μπερδεμένα, μπρος-πίσω, αλλά στο τέλος θα τα βάλω όλα σε μιά τάξη, σε κάποια σειρά... |
 
πετούσε τη σκούφια του για γλέντι, η Τίνα όμως (δεύτερη από αριστερά, καθιστή) έμενε σαν κολόνα πάγου... η Μαρία, αν και δεν της άρεσε ο χορός, του έκανε το κέφι, αν και είχε πει: ακόμη και στη πίστα ο νους του Άρη ταξίδευε στις δουλειές του... μ΄ένα τάνγκο νοτούρνο... υπήρξα τυχερός! άκουγα βουβός κι΄ασάλευτος τον Μεγάλο Σμυρνιό να διηγείται στο Μάνο Χατζιδάκι και στον Ηλία Καζάν, πως νεαρός μετανάστης σ΄ένα χοροδιδασκαλείο του Μπουένος Άιρες , άλλαξε με μιά γνωριμία η ζωή του... "...Στα νιάτα μου, κατέβηκα σ΄ένα υπόγειο χοροδιδασκαλείο, για να μάθω ορίτζιναλ τάνγκο νοτούρνο και μετά... με θράσος και ψηλά  τακούνια, βρέθηκα να χορεύω με ηλικιωμένες τουρίστριες... Ήταν ένας χώρος μουσικοχορευτικού ντελίριο, στον οποίο αντάμωναν στο φόρτε τους το βιολοτσέλο και η κιθάρα, νεαροί ερασιτέχνες αλλά και επαγγελματίες χορευτές και μεστωμένες κυρίες, η αριστοκρατία και τα λαικά στρώματα... Ένα βράδι έρχεται η διάσημη σοπράνο Κλαούντια Μούτζιο με τη παρέα της και γνωριστήκαμε... Σ΄ ένα τάνγκο κόλλησα τα μπούτια μου στα δικά της, καίγαμε και τα δυό, αυτό ήτανε... Με κάλεσε στο αρχοντικό της για ένα ποτό, άλλαξε η ζωή μου..." αυτά είπε ο Αρίστος εκείνο το βράδυ στο Ετζίπσιαν Γκάρντεν, μαγαζί του σμυρνιού συμμαθητή του και μετά μ΄άγγιξε στη πλάτη: " αμέ τι νόμισες Δημητράκη... απο σκυλάδικο τάνγκο νοτούρνο ως σκυλάδικο συρτάκι ντανς πορεύτηκα στη ζωή μου..." Κλαούντια Μούτζιο 1889-1936 μεγαλύτερη κατά 17 χρόνια από τον Ωνάση, όσο ήταν δηλαδή η Φιόνα Κάμπελ φον Τίσεν, απο τον γιό του... νεαρέ επισκέπτη ασφαλώς δεν θα σπαταλήσεις χρόνο για το "τανγκό νοτούρνο" με την Πόλα Νέγκρι, αλλά κάνε ένα πείραμα και βάλε τον παππού ή την γιαγιά σου να το ακούσουν... |
Το τανγκό τότε και τώρα... η φωνή της Πόλα Νέγκρι από τα βάθη του χρόνου, είναι ο απόηχος ανάμεσα σε δυό παγκόσμιους πολέμους, ο ρομαντισμός και το πεπρωμένο του ανθρώπου να αγαπάει, να ονειρεύεται, να ελπίζει... |
η Γκρέτα Γκάρμπο φιλοξενήθηκε στη θαλαμηγό του πολλές φορές, αλλά όταν είχε αποσυρθεί από τα πλατό... ήταν ένα από τα πρώτα δολώματα στους παπαράτσι, για να γίνει γνωστός δίπλα στη θρυλικότερη σταρ όλων των εποχών... ΓΙΑ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ: τρία λεπτά διαρκεί -δίπλα-το τραγούδι της Πόλα Νέγκρι... μετά, κάντε κλικ στις απο κάτω οθονίτσες, να λικνιστείτε στη μαγεία του τάνγκο νοτούρνο, της κομπαρσίτα κι΄άλλων τανγκο από διάσημες ορχήστρες και σολίστες κυρίως του μεσοπολέμου. το τέλος κάθε οθονίτσας, εμφανίζει κι΄άλλες οθονίτσες - μιά πανδαισία διασήμων φωνών, σολίστ και ορχηστρών |
ο Κάρλος Γκαρντέλ, που συνδίασε την μεγάλη καριέρα του με το τάνγκο ήταν και παραμένει ο διαχρονικός τραγουδιστής της Αργεντινής... ο Ωνάσης διατηρούσε δίσκους του στη θαλαμηγό του. |
η Γκλόρια Σβάνσον είχε συνάψει σύντομο δεσμό μαζί του, κατά την διάρκεια του β΄παγκοσμίου πολέμου, που ο Ωνάσης ζούσε στην Αμερική. |
 
"...την εποχή του τάνγκο η μόδα ήθελε κολλητά μαλλιά και χωρίστρα αλα Βαλεντίνο και την αλλάζαμε από αριστερά, δεξιά... το θηλυκό εκεί έριχνε τη πρώτη ματιά, μετά όμως, ως συνήθως, όλο κατέβαινε και πιό κάτω... από τη τσέπη με το πορτοφόλι ως τον καβάλο..." Ο Κώστας Γράτσος, φίλος και συνεργάτης του στα δύσκολα χρόνια του Μπουένος Άιρες, μου έλεγε ότι ο 'Αρης είχε αδυναμία στη χωρίστρα του και στα κοστούμια του, που τα ξεκίνησε από γκρι για να τα μονιμοποιήσει αργότερα στα σταυρωτά μπλε σκούρα, με μαντηλάκι στο τσεπάκι και άσπρο πάντοτε μεταξωτό πουκάμισο. |
απο τα δεκάξη στα καφεαμάν της Σμύρνης, στα είκοσι στα χοροδιδασκαλεία τάνγκο του Μπουένος Άιρες, μετά στα σαλόνια και στις θαλαμηγούς, πάντα όμως ερχόταν στο τσακίρ κέφι με τα λαικά και τα σμυρνέικα...τον γιό του όμως δεν τα κατάφερε να τον κάνει γλεντζέ... βρισκόμουνα στο τραπέζι του και ενώ χτυπούσε παλαμάκια στο ρυθμό της μουσικής τον άκουσα να λέει στο γιό του: "Αλέξανδρε άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο και γλέντησε κι΄εσύ...αγόρι μου, υγεία, επιτυχία στη ζωή, λεφτά, γυναίκες, δεν έχουν καμιά αξία χωρίς να ευφραίνεις τη ψυχή σου με μουσική και χορό..." 
ενώ η αδελφή του Άρτεμις Γαροφαλλίδη παρακολουθεί τους χορευτές στη πίστα, ο Ωνάσης κάνει κατήχηση στο γιό του περί γλεντιού (και περί μονιμότητας ...ερωτικού δεσμού) αλλά εκείνος δεν συμφωνεί: Κάνε εσύ μπαμπά τον Ζορμπά, εγώ δεν μπορώ... |
χαμογελάω στο φακό, ο Ωνάσης συνοφρυωμένος -ποιός ξέρει τί σκεφτεται ξαφνικά- ενώ η αδελφή του (Αρτεμις Γροφαλλίδου) στρέφει το κεφάλι στο ζευγάρι που χορεύει πάνω στο τραπέζι, λες κι΄αναρωτιέται πως δεν έχει βαρεθεί να λικνίζεται τόσην ώρα... πως να μην έχει σκοτούρες ο Σμυρνιός στα 63 του, παντρεμένος ένα χρόνο με τη Τζάκυ, που του φορτώνει τη φροντίδα της με τα παιδιά της, όσο για τα δικά του να έχουν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα... 
Απόκριες στην είσοδο του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετάνια", απευθύνεται στους φωτορεπόρτερ και κάτι τους λέει, αν θυμάμαι καλά, "ρε μασκαράδες, γιατί κυνηγάτε τους μασκαράδες;" κι΄ο ρεπόρτερ, πανευτυχής, γελάει σαν χάχας... (στη φωτο, αριστερά η αδελφή του Καλλιρόη Πατρονικόλα, ο σκηνοθέτης Αλέξης Μινωτής και δεξιά ο δικηγόρος Γ.Εμμανουήλ) [selida] Αριστοτέλης το σκεπτόμενο λιοντάρι ο Άρης των σαλονιών ο Αρίστος των σκυλάδικων ο εραστής διάσημων και ωραίων γυναικών
|  | όπως στο ζωικό και φυτικό βασίλειο, έτσι και στο ανθρώπινο επιβιώνουν οι ισχυρότεροι οργανισμοί των αδύναμων... και μη με ρωτάτε γιατί ασχολούμαι περισσότερο με τους ισχυρούς, πέστε πως είμαι ένας φυσιοδίφης που θαυμάζει τα δυνατά ζώα και τα όμορφα φυτά... | ο Αριστοτέλης Ωνάσης υπήρξε ισχυρός, δυνατός και αυτοελεγχόμενος... ακόμη και στο ποτό, στο γλέντι, το κέφι του παρέμενε στα όρια της αξιοπρέπειας και η σκέψη του εξακολουθούσε να λειτουργεί αλώβητη απο το οινόπνευμα... κυρίαρχος και δυνατός όπως το λιοντάρι στη ζούγκλα... |
Προτάσσω φωτογραφίες του Ωνάση -σε κάποιες είμαι δίπλα του- για να καταλάβαιτε ότι ο Μεγάλος Σμυρνιός ήταν γλεντζές, ξενυχτούσε συχνά -αν και πολυάσχολος- και ερχόταν στο κέφι, αλλά συγκρατιόταν. Μου έλεγε: Δυστυχώς δεν μπορώ να δοθώ στο γλέντι όπως όλοι οι άνθρωποι, γιατί βρίσκομαι υπό την παρακολούθηση και την περιέργεια των θαμώνων αλλά και την βορά των παπαράτσι... Καμιά φορά, θέλω να σηκωθώ και να φέρω μιά ζειμπεκιά, αλλά συγκρατούμαι... Οι λεζάντες στις παρακάτω φωτογραφίες (θα τις βρείτε αλλού σε μεγέθυνση) είναι απαύγασμα απο κουβεντούλες του Ωνάση με τον Χατζιδάκι, τον Γράτσο, τον Καζάν, εμένα ή άλλους της παρέας. |
| | 
|
| το πιοτό και το γλέντι αρχίζει όπως το φλερτ αλλά εξελίσσεται σε πάθος, άσχημο για τους τζαναμπέτηδες χαρακτήρες... | και τι δεν έκανα να πείσω τη Τίνα να διασκεδάζει μαζύ μου... εκείνη, στη κοινή θέα, έμενε κολώνα πάγου... | το ίδιο κι΄ο Αλέξανδρος, δεν έπινε, δεν γλεντούσε, "μπαμπά, μου έλεγε, δεν είμαι εγώ για τέτοια..." | και η αδελφή μου η Άρτεμις, κοίτα την, πως παραξενεύεται, που βλέπει δυό μερακλωμένους, να χορεύουν πάνω στο τραπέζι... | 
| 
|  |  | εγώ δεν είμαι τόσο εκδηλωτικός στο γλέντι, αλλά μ΄αρέσει να βλέπω τους άλλους να βρίσκονται στο τσακίρ κέφι... | να, όπως τώρα με τη Ματούλα και τον Τόλη, στο οριεντάλ τους... | μ΄αρέσει η μουσική του Μάνου, γιατί έχει ρίζες στο παρελθόν... | του άρεσε και ο ακορντεονίστας Μανωλιτσάκης και τον καλούσε στα γλέντια του |  | 
| 
|
| η Μελίνα μου θυμίζει από τραγωδό ως αμανετζού, ακόμη και Μπουμπουλίνα... | έφερα στα μπουζούκια, ακόμη και την Κάλλας και τον πρίγκιπα Ρενιέ... | του άρεσε να βγαίνει από το κέντρο με το ποτήρι στο χέρι και να το παραδίνει στον θυρωρό μ ΄ένα χοντρό χαρτονόμισμα μέσα... | όταν τα ξημερώματα επιστρέφω στο κονάκι μου, ξυπολιέμαι με τη ψευδαίσθηση ότι ξαλαφρώνω από τις αμαρτίες μου... |
ένας Ζορμπάς απο τη Σμύρνη... ακούγοντας τον Χατζιδάκι και τον Ωνάση να μιλάνε για το ελληνικό τραγούδι και για άλλα, διδάχτηκα τόσα, όσα δεν έμαθα σε πενήντα χρόνια... Απο τη νυχτερινή ζωή της Νέας Υόρκης (1966-68) έχω όμορφες αναμνήσεις, τόσο απο τον Μάνο Χατζιδάκι, τη Μελίνα και τον Ωνάση, όσο κι΄από μη διάσημους φίλους. Συχνάζαμε στα ελληνικά της κέντρα, όπως στου Μολφέτα, το Αθήνιανς 'Ηστ, το Πειραίους μάι λαβ, το Παβίγιον, το Ετζίπσιαν Γκάρντεν, το Βάκχος και άλλα  κέντρα πολυτελείας και σκυλάδικα "περιωπής". Ελληνικά κέντρα διασκέδασης από Μανχάταν ως Αστόρια, που ο Μάνος τα παρομοίαζε σαν διασκορπισμένες χάντρες κομπολογιού κάτω από τους ουρανοξύστες... Δεκαετία του 60, εποχή που το μπουζούκι έπαιρνε τη πρωτοκαθεδρία από τα άλλα μουσικά όργανα... Τέλος εποχής για τη κιθάρα του Γούναρη που έφευγε και τα πατριωτικά της Βέμπο, που αποσυρόταν... Ο Μανώλης Χιώτης με το μπουζούκι του το... "ηλεκτρικό" και τη Μαίρη Λίντα εισέβαλαν στην Αστόρια κι΄απο κοντά ο Αγγελόπουλος με την Αννούλα και την μπελιντάνσερ Μπουμπούκα που ξετρέλαινε με το χορό της κοιλιάς... Και μη ξεχνάμε και τους ελληνικούς θιάσους επιθεώρησης, που περιόδευαν Αμερική και Καναδά, έχοντας συνήθως και τραγουδιστή ή τραγουδίστρια... Ως τότε, κυρίως οι ελαφρολαικοί νεμόντουσαν την ομογένεια, από Νέα Υόρκη ως Μόντρεαλ, αλλά ξαφνικά, το μπουζούκι σήμανε τον ερχομό των λαικών με παντοκράτορά τους τον Καζαντζίδη. Είχα ακούσει τον Λεμονόπουλο, σε ηχογράφηση (φωτο) να λέει στον Χατζιδάκι : "Μαέστρο, ανέβασες το μπουζούκι από το υπόγειο στα σαλόνια, αλλά ποτέ δεν περίμενα να το φέρεις και στο Μπρόντγουεη!". Και ο σεμνός Μάνος, είχε σχολιάσει: Μεταξύ μας Χάρη, υπαίτιοι είναι ο Άντονυ Κουήν και η Μελίνα,που το διαφήμισαν ώστε να εξαπλωθεί παγκοσμίως.   Ο Ωνάσης στο κατώφλι των 50 (1955) ακούει μελαγχολικός Γούναρη... Είναι τότε που δεν έχει γίνει ακόμη πασίγνωστος και όταν έρχεται στην Αθήνα , άγνωστος μεταξύ αγνώστων, πηγαίνει ως το κουτούκι που τραγουδάει η Ρόζα Εσκενάζυ για ν΄ακούσει σμυρνέικα... *** Το 1969, στα 63 του, αν και διάσημος, καμιά φορά κυριεύεται απο το τσακίρ κέφι και φωτογραφίζεται με τον Ζαμπέτα και το μπουζούκι του... | | το άκουσμα των σμυρνέικων ήταν για τον Αρίστο ιεροτελεστία... | "η Σμύρνη με το Κορδελιό και η παλιά Ελλάδα..." |
Και ξαφνικά το ελληνικό γλέντι–κέφι έγινε παγκόσμια μόδα και μεταδόθηκε στα πέρατα της γης ! Ήταν τότε που ο Ζαμπέτας χτύπησε στα τέλια του την μουσική του Χατζιδάκι σε εκείνο το ολονύχτιο πάρτι των Καννών και άρχισε να προβάλλεται σ΄ ολόκληρο τον κόσμο το “Ποτέ την Κυριακή”. Ήταν τότε που οι θεατές στις  σκοτεινές αίθουσες παλάβωσαν. Και με μιάς τα “Παιδιά του Πειραιά”, γίναμε παγκόσμιο σουξέ στις ορχήστρες και στους Ραδιοσταθμούς. Αλλά και ο “Ζορμπάς” ταρακούνησε ολόκληρη ανθρωπότητα με κείνο το ξέφρενο χασαποσέρβικο στο φινάλε με τον Άντονι Κουήν. Ένας ναυτικός μου έλεγε ότι σ΄ όποιο λιμάνι κι αν έβγαινε τότε, άκουγε την μουσική των Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Ιδιαίτερη επίδραση είχε το συρτάκι στις μεγαλύτερες ηλικίες. Εκείνη τη περίοδο ο Ωνάσης κι΄ ο Νιάρχος θυμηθήκανε μέσα στον πλούτο και τη διεθνή ζωή τους, την καταγωγή τους… Και με τη “Κρεολή” και τη “Χριστίνα” αυλακώνανε το Αιγαίο και το Ιόνιο με καλεσμένους στο Σκορπιό και στη Σπετσοπούλα διεθνείς προσωπικότητες, από Τσόρτσιλ και γαλαζοαίματους κι΄από Γκάρμπο ως Νουρέγιεφ... Και μη με κατηγορήσετε ότι εξυμνώ τους ζάπλουτους και τους διάσημους, γιατί αυτοί ήσαν η βιτρίνα-διαφήμιση του τουρισμού μας. (στη φωτό,η Μαρία Κάλλας και η Γκρέης του Μονακό στα μπουζούκια του Χιώτη και της Λίντας κι΄ο ρεπόρτερ, που τους έφερε σε επαφή, να καμαρώνει... "Απόψε βρήκα τις ρίζες μου" είχε πει η Κάλλας) Η χρυσή εποχή του Ελληνικού τουρισμού άρχισε με μουσική του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, με τον ναύτη του Αιγαίου να ξεμυαλίζει την Ζαν Μορό (που είχε μοιραστεί με την Μελίνα το βραβείο στις Κάννες) και τους παπαράτσι να κυνηγάνε τους σκανταλιάρηδες Έλληνες εφοπλιστές. Και αποκορύφωμα, τρεις γάμοι υπό τους ήχους του Ησαΐα χόρευε και του συρτάκι ντανς: Αριστοτέλης Ωνάσης–Τζάκι Κένεντι, Σταύρος Νιάρχος – Σαρλότ Φορντ, Θόδωρος Ρουμπάνης –Σάρα Τσόρτσιλ. Αλλά και δυο γάμοι γαλαζοαίματων, που συγκεντρώσανε τα φλας της παγκόσμιας προσοχής: Δον Χουάν Κάρλος–Σοφία και Κωνσταντίνος–Άννα Μαρία. Συρτάκι ντανς λοιπόν, που χάρισε στην Ελλάδα τουριστική κίνηση, αλλά και δύο βραβεία. Το Όσκαρ για τα "παιδιά του Πριραιά" στον Χατζιδάκι κα το Λένιν στον Θεοδωράκη για το συνολικό του έργο. Και η Μελίνα, που έφερε το μπουζούκι στο Μπρόντγουεη, να μπαίνει εξώφυλλο στο LIFE και τα σκυλάδικα της Νέας Υόρκης να κάνουν χρυσές δουλειές... Μην περιμένετε όμως κάποια λογική σειρά στο κείμενό μου, γιατί ήδη αρχίζω να μεθάω από τις αναμνήσεις της εποχής των τρικούβερτων γλεντιών και του χασαποσέρβικου… Έτσι, ανα πάσα στιγμή, προσθέτω ή αφαιρώ κείμενα και φωτογραφίες ώσπου να καλουπώσω το τελικό σχήμα, που θα βασίζεται σε κουβέντες, σκέψεις και ρήσεις του Μάνου Χατζιδάκι και του Αριστοτέλη Ωνάση. Μιά σοφή κουκουβάγια κι΄ένα σκεπτόμενο λιοντάρι κάτω από τους ουρανοξύστες κι΄ένας ρέμπελος αλλά τυχερός ρεπόρτερ... [selida] Ωνάσης και Χατζιδάκις | | 
| 
|
Ο Ωνάσης είχε πει "Μαέστρο ό πλούτος μου μπορεί να γίνει στάχτη, αλλά η μουσική σου θα μείνει αναμμένο κάρβουνο στη θράκα..." Αν ο ανάδοχος στο συρτάκι είναι ο Θεοδωράκης, πατέρας του πρέπει να θεωρηθεί ο Χατζιδάκις, ο συνθέτης που ανέσυρε από τα υπόγεια το μπουζούκι και το έμπασε στα σαλόνια. Το ΄παμε πως το “Ποτέ την Κυριακή” λάνσαρε το μπουζούκι διεθνώς και το ξαναλέμε ότι ο “Ζορμπάς” το καθιέρωσε μ΄ εκείνον τον ξέφρενο ρυθμό του χασαποσέρβικου, όταν τα τέλια των μουσικών και τα πόδια των χορευτών πετάνε σπίθες που γίνονται φωτιές και λαμπαδιάζουνε την ψυχή…. Παλιά το μπουζούκι βρισκότανε υπο διωγμό, τον καιρό δηλαδή του Μάρκου, ακόμα και του Τσιτσάνη. Ο Χατζιδάκις δια χειρός Ζαμπέτα το έκανε μουσικό όργανο της λαικής τάξης, ψυχαγωγικό μέσο της καλλιεργημένης λεγόμενης κοινωνίας, που της ανακάλυψε τις ρίζες της: Είδε ο γύφτος την γενιά του και αγάλιασε η καρδιά του, γελούσε ο Ζορμπάς από τη Σμύρνη… Ο Χατζιδάκις, με την μουσική κέρδισε και Όσκαρ. Ένα Όσκαρ όμως που ο συνθέτης δεν το χώνευε, γιατί δεν είχε σε υπόληψη τα “Παιδιά του Πειραιά”.  Απόδειξη ότι στην έκδοση του μιούζικαλ στο Μπροντγουέι, εξαφάνισε το βασικό τραγούδι της ταινίας…Οι θεατές όμως απαιτούσαν το άκουσμα του, πράγμα που έκανε έξω φρενών τον συνθέτη, μέχρι σημείου να μην παραστεί στην πρεμιέρα της Νέας Υόρκης. ---------------------------------------------------- (στα φωτοκολάζ, η αφίσα της Μελίνας * οι Χατζιδάκις και Λεμονόπουλος με τον ρεπόρτερ * και ο Τίτος Βανδής με τους χορευτές ξεσηκώνουν την πλατεία και τον εξώστη του θεάτρου Μαρκ Χέλινγκερ, στην καρδιά του Μπροντγουέι, με το συρτάκι και τις ζεϊμπεκιές τους – κάποιες φορές οι θεατές μετά τη παράσταση, χόρευαν ως την έξοδο... Αντίθετα ο Θεοδωράκης που δεν κέρδισε Όσκαρ για την μουσική του “Ζορμπά” είναι περήφανος γι΄ αυτήν και δεν παύει να την προσφέρει στους ακροατές με την ορχήστρα του. Και την απολαμβάνει μαζί τους, καθώς ταρακουνιούνται οι πάντες στην αίθουσα…. Ο Γεράσιμος Λαβράνος, που είχε δική του ορχήστρα στα είκοσι του χρόνια, μου είχε πει χαρακτηριστικά: Η μουσική του “Ποτέ την Κυριακή” ψυχαγωγεί, ενώ του “Ζορμπά” μεθάει….. Υπήρξε μια εποχή που ολόκληρη η ανθρωπότητα άκουγε ευχάριστα Ελληνική μουσική. Ήταν η εποχή του συρτάκι ντανς…. Μόνο στην Νέα Υόρκη, τέλη δεκαετίας ΄60, λειτουργούσαν γύρω στα δέκα μπουζουκτσίδικα με πελατεία όχι μόνο Έλληνες. Τα περισσότερα ονόματα της λαϊκής μουσικής, πέρασαν από εκεί, όπως Χιώτης, Λίντα, Αγγελόπουλος, Αννούλα, Λεμονόπουλος κ.α Προσωπικότητες και καλλιτέχνες θέλανε να μάθουνε συρτάκι, ακούγοντας αυτό το μαγικό έγχορδο που εξουδετερώνει την σκέψη και το άγχος κι έκανε ν΄ αγαλιάζει η ψυχή και η καρδιά…. Είδα με τα μάτια μου μετά την παράσταση τον Μάρλον Μπράντο, τον Σάμι Ντέιβις, την Μέι Μπρίτ, τον Βαν Χέφλιν, τον Ροντ Στάιγκερ, την Λορίν Μπακόλ, να προσπαθούν να μάθουν τα βήματα του συρτάκι.. Δεν υπήρχε εκείνο τον καιρό ραδιοφωνικός σταθμός που να μην παίζει ελληνική μουσική και στις πέντε Ηπείρους. Και δεν είναι περίεργο ότι ενώ οι Μπιτλς, ο Ντίλαν, η Μπαέζ, άρεσαν στους τινέιτζερς, το συρτάκι ντανς έκανε φίλους στις μεγαλύτερες ηλικίες. Ίσως γιατί οι πρώτοι είχαν μηνύματα, οι δεύτεροι κέφι... Σε ένα πάρτι του Ωνάση και του Γράτσου, που είχα οργανώσει στο “Πιραίους μάι λαβ" της Κατίνας Μόσχου, είχα καλέσει και το Μάνο Χατζιδάκι, που ο μεγαλοεφοπλιστής τον κάλεσε να καθίσει δίπλα του. Όλο τον ρωτούσε για την μουσική του και το μπουζούκι, οικείο όργανο στ΄ αυτιά του Αρίστου από την Σμύρνη. Εκείνος όμως που ήτανε μπουζουκόπληκτος, ο συνεργάτης του Κώστας Γράτσος, έπαιρνε σβάρνα τα σκυλάδικα και τα έκανε γης μαδιάμ…Την επόμενη φτάνανε κάτι παραφουσκωμένοι λογαριασμοί στην Ολυμπιακή που αναλάμβανε να τους εξοφλήσει ο Τομ Νέστορ. Ο Ωνάσης απολάμβανε τις πενιές του Χιώτη και των άλλων διακεκριμένων του είδους τις μεταμεσονύκτιες ώρες, μερακλωμένος από το ποτό και τις φούμες, έχοντας συντροφιά αξιοσέβαστα πρόσωπα… Στα “Αστέρια” είχε συχνά παρέα τον Δημήτρη Χέλμη, αρχιτραπεζίτη τότε του κράτους. Σ΄εκείνο το πάρτι των 57 δρόμων, καθώς ο Νίκος Κούρκουλος προσπαθούσε να μάθει συρτάκι σε σαραντάρα καλεσμένη του Ωνάση, αναρωτιόμουνα: Τι είδους σπίθα άναβε σ΄ όλες τις ηλικίες το άκουσμα του μπουζουκιού και ξαφνικά παίρνανε φωτιά τα τόπια τους κι ορμούσανε στην πίστα, ακόμη και οι ηλικιωμένοι…Την απάντηση μου την είχε δώσει ο ίδιος ο Ζορμπάς του Τζετ Σετ: “Το ροκ και τα μοντέρνα κλαπατσίμπαλα, χτυπάνε όπως τα βαρειά ναρκωτικά στο μυαλό. Το μπουζούκι όμως, που οι πενιές του σκορπάνε νοσταλγία κι ελπίδα μαζί, ευφραίνουμε την ψυχή και την καρδιά όπως μια τζούρα χασισάκι….”  
Ενώ παίζουν τα όργανα ο Ωνάσης με τον Χατζιδάκι συζητούν επι θεμάτων που δεν μπορείς να φανταστείς... Περί οριεντάλ και καρσιλαμά, περί Γούναρη και Βέμπο, ακόμη και περi έλλειψης καφενειακής αμπελοφιλοσοφίας των Αμερικανών... Με τη πλάτη είναι ο Νίκος Κούρκουλος, που συζητάει με τον Κώστα Γράτσο για επιθεώρηση και μιούζικαλ... Εγώ, επι των δημοσίων σχέσεων της βραδιάς, γνέφω στους μουσικούς να διασκεδάσουν και άλλες παρέες και παίρνω θέση... Η συζήτηση καταλήγει στις ανησυχίες του Ωνάση, ότι σε λίγα χρόνια θα έχουμε αναρχία, ακόμη και στα πιό δημοκρατικά καθεστώτα, οπότε ο Χατζιδάκις ενθουσιάζεται και λέει: Με μεθά η αναρχία και η όποια αντίδραση ιδιαίτερα των νέων, στην ολοένα αυξανόμενη αυταρχική οργάνωση του κράτους. Και προφητεύει: Η οργάνωση αυτή θα φτάσει σε σημείο σκληρότητας που έχουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα! Ο Αρίστος μένει έκπληκτος: Είσαι αριστερός; Ο Μάνος γελάει: Ρεαλιστής είμαι... Θα εκπλαγήκατε ότι τέτοιες στιγμές ο Ωνάσης, αντί να ψυχαγωγείται, συζητούσε τέτοια θέματα, αλλά έπρεπε να αραιώσουν οι καλεσμένοι του, για να μείνει μόνο με τους Έλληνες και να πάρουν φωτιά τα τέλια... Όπως κι΄έγινε αργότερα... Ευκαιρία να παραθέσω ένα απόσπασμα από το “Ωνάσης όπως τον γνώρισα”, για να καταλάβετε κι΄ εσείς τον άνθρωπο: “…Και ξαφνικά, όπως είχε παραγγείλει, έφτασε με το πιάτζιο από την Αθήνα ο Χαριτάκις, κουβαλώντας μαζί του ένα γερομπουζουκτσή… Κι εκεί, σε μια έρημη ακτή του Σκορπιού, που δεν ακούγανε παρά τον απόηχο κάποιου κρις κραφτ ή το ντουπ –ντουπ μιας μηχανότρατας, τους φέρναμε σαρδέλα ή μαρίδα στο τηγάνι, που θύμιζε στον Άρη την παπαλίνα του Καρατάσι.. Και ο κοσμικός Ζορμπάς καθότανε σταυροπόδι με τον ξενύχτη των σαλονιών, που δεν έβγαζε άχνα, όσο έπαιζε το μπουζούκι. Και ξαφνικά ο Αρίστος ο Σμυρνιός, έβαζε την παλάμη ανάμεσα σ΄ αυτί και στόμα κι άρχισε να τραγουδάει μακρόσυρτα λυπητερά τραγούδια της Ανατολίας και της Σμύρνης… Απότομα, καθώς οι χορδές καίγανε με το ταξίμι τα σωθικά του, ο Αρίστος του Σωκράτη κα της Πηνελόπης, με σηκωμένα τα μπατζάκια στα μεστωμένα ξυπόλητα πόδια του –γδυτός από την μέση και πάνω– με όλους τους μυς σε υπερένταση, πεταγότανε όρθιος… Κι΄ άρχιζε να χορεύει, όχι στη μαλακή άμμο, αλλά στα σκληρά χαλίκια… Σαν Οδυσσέας και Ζορμπάς μαζί, προέκταση μιάς ρωμιοσύνης που βγάζει κάθε εκατό χρόνια ένα μόνο εκλεκτό του είδους, που συνδυάζει στην εντέλεια σιδερένια υγεία, αλύγιστη θέληση, μυαλό, εξυπνάδα και θάρρος… …Είμαι σίγουρος πως αν υπάρχει συνέχεια στον άλλο κόσμο, ο Αρίστος θα έχει πιάσει το γιο του απαλά από τον ώμο και θα του μαθαίνει συρτάκι…Κάτι που ξέχασε να κάνει σε τούτο το φθαρτό κόσμο, όσο ζούσε ο Αλέξανδρος του….” Στη φωτογραφία: ενώ η αδελφή του Ωνάση Άρτεμις, παρακολουθεί τα συμβαίνοντα στη πίστα, εκείνος προσπαθεί να πείσει τον γιό του ότι το γλέντι είναι ξαλάφρωμα ψυχής και ξέσπασμα κεφιού, απαραίτητα για την ομαλή λεοτουργία του οργανισμού... Δεν θυμάμαι ποιός Ελληνοαμερικανός μουσικός έχει γράψει το παρακάτω κείμενο (όταν το βρω θ΄αναφέρω το όνομά του) αλλά είναι ενδεικτικό της περιόδου των μεταναστών μας που μαζί με τις φωτογραφίες των δικών τους και κάποια εικόνα, είχανε στα μπαγκάζια τους και κάποιο δίσκο ελληνικού τραγουδιού. Έτσι και ο έφηβος Ωνάσης -όπως μου είχε πει ο Κώστας Γράτσος-περνώντας τον Ατλαντικό για την Αργεντινή, είχε στη βαλίτζα του κάποια ανατολίτικη ανάμνηση... Απόσπασμα απο το κείμενο του ομογενούς μουσικού: "Θα αρχίσω από το σπίτι μας στη Νέα Υόρκη το 1936. Τότε γεννήθηκα. Μέναμε σε μια γειτονιά με πολλούς Έλληνες και άλλους Ευρωπαίους. Κάθε οικογένεια είχε τους Ελληνικούς της δίσκους και ένα φωνόγραφο. Ανάλογα με το μέρος της Ελλάδας από όπου είχαν έρθει, είχανε και την τοπική μουσική τους. Η Μικρασιάτες ακούγανε και Τούρκικους δίσκους σε μικρές συγκεντρώσεις με στενούς φίλους που τα γνωρίζανε και τους άρεσαν. Τα ζεϊμπέκικα ήταν σε ανατολίτικο στυλ με ούτια, κανονάκια και βιολιά. Αυτά που τα λέγαμε μόρτικα, αλανιάρικα και μετά ρεμπέτικα τα ακούσαμε λίγο πριν τον πόλεμο με τη Γερμανία. Τα μπουζούκια ακούγονταν σαν μαντολίνα τότε και κανένας από μας δεν ήξερε τη διαφορά..." Τη συνάντηση Ωνάση-Καζάν σε νυχτερινό κέντρο της Νέας Υόρκης πρέπει να την εντάξω σε αυτή εδώ την ενότητα και το κάνω. όταν ο Σμυρνιός συνάντησε τον Πόντιο...  
Οι πελάτες είχανε φύγει, όπως και οι μουσικοί, τα γκαρσόνια μάζευαν τα τραπεζομάντηλα. Στο τραπέζι έπιναν ακόμη ο Ωνάσης με τον Καζάν, δίπλα-δίπλα…Ο Χατζιδάκις κάπνιζε κι΄εγώ, τέντωνα τα΄αυτιά ν΄ακούσω τι λέγανε ο σμυρνιός κι ο ανατολίτης, τα δυό θεριά, είχε σχολιάσει ο συνθέτης… Περασμένα μεσάνυχτα στο «Ετζίπσιαν Γκάρντεν», σκυλάδικο πολυτελείας της Νέας Υόρκης, όπου πριν λίγο μιά μπελιντάνσερ με τα ανατολίτικα κουνήματά της, είχε κάνει τον μαγαζάτορα, συμμαθητή του Αρίστου, να του θυμήσει κάποιο καφεσαντάν της Σμύρνης… Εγγλέζος το επώνυμό του και τώρα με τον μετρ μας ακουμπούσε στο τραπέζι ένα ταψί σοροπιασμένο μπακλαβά, παχουλό σαν τον Μάνο που έγλειφε τα δάχτυλά του… «Αν δεν είχε συμβεί η συμφορά της Σμύρνης, ακόμα εκεί θα ήμουνα, υπόδουλος Ρωμιός», είπε ο σμυρνιός κι απανωτά ρώτησε τον ανατολίτη: «Εσύ Ηλία, γιατί εγκατέλειψες τον Πόντο;». Ο γαμψομύτης κούνησε το κεφάλι: «Για να μη μείνω ραγιάς». «΄Ολοι, από τη στιγμή που ερχόμαστε στην Αμερική, είμαστε ραγιάδες του δολαρίου», συμπλήρωσε ο μαγαζάτορας και ο Ωνάσης σχολίασε: «Η γιαγιά μου Γεσθημανή, που ήταν από την Ανατολία, έλεγε πως οι πιό βασανισμένοι και ηρωικοί Έλληνες είναι οι πόντιοι». Ο Καζάν, λες κι΄ένιωσε πως πήρε μπόι, τεντώθηκε στη καρέκλα του κι΄είπε εγγλέζικα: «Οι πόντιοι έχουν μέσα τους μια πληγή που αιμορροεί, αγκομαχούν αλλά βαδίζουν και σε μια στιγμή σταματούν, κάνουν αιμόπτυση και συνεχίζουν»... «Και γιατί μας τά πες αμερικάνικα;» απόρησε ο Αρίστος. «Γιατί εκφράζομαι καλύτερα με αυτά». Ο Ωνάσης άπλωσε τα χέρια, το ίδιο κι΄ο Καζάν, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν σταυρωτά κι΄ο καταστηματάρχης έγνεψε στον μπουζουκτσή, που καθότανε παράμερα, να παίξει… Και καθώς το μπουζούκι άρχισε να κελαιδάει, ο καταστηματάρχης κοίταξε τον παλιό συμμαθητή του και του είπε: « Έλα Αρίστο, να θυμηθούμε τη Ρόζα τη Σμυρνιά»... | |
συχνά γίνονται προσθαφαιρέσεις κειμένου και φωτογραφιών, γιατί η ενότητα είναι ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ Σε αυτή την ενότητα πρέπει να ανήκει και το κεφάλαιο που αφορά την ερωτική ζωή του Ωνάση, γιατί τις εκάστοτε γυναίκες και ερωμένες του τις οδηγούσε για σιασκέδαση σε νυκτερινά κέντρα, απο Μπουένος Άιρες και Νέα Υόρκη, ως Παρίσι, Μόντε Κάρλο και Αθήνα... οι γυναίκες του Ωνάση
σοπράνο και στην αρχή της καριέρας του... Την προπολεμική εποχή του παθιάρικου ταγκό ο νεαρός μετανάστης με χωρίστρα Βαλεντίνο, την "έπεσε" στη πρωταγωνίστρια της ΄Οπερας του Μπουένο Άιρες, τη Κλαούντια Μούτζο. Τη γνώρισε στη πρωτεύουσα της Αργεντινής, όταν ακόμη δούλευε τηλεφωνητής και συγχρόνως προσπαθούσε να επιβάλει μια άσημη μάρκα τσιγάρα. Η Ιταλίδα σοπράνο γνωστή και κοσμική και ο Έλληνας ομορφονιός —όπως τον αποκαλούσε— με κολλημένα τα μαλλιά αλά Βαλεντίνο, παρεισέφρυσε στο κύκλο της, όταν χόρεψαν ένα τανγκό σε χοροδιδασκαλείο, που σύχναζαν αριστοκράτες και λαικοί. Από την επομένη της έστελνε καθημερινά λουλούδια ως θαυμαστής της. Κανένας δεν ήξερε τι δουλειά έκανε κι όταν τη ρωτούσαν οι κοσμικοί φίλοι της , έλεγε πως ο νεαρός ασχολείται με εμπόριο καπνών και βαπόρια. Και πραγματικά, αργότερα, ο καπνός που του στελνανε από την Αθήνα ο πατέρας του Σωκράτης και ο θείος του Όμηρος, έγινε αιτία να κερδίσει τη συρμαγιά για το πρώτο του εκατομμύριο. Σύντομα μεταπήδησε στα βαπόρια, που ονειρευότανε πάντα. Η Μούτζο τον σινιάρισε, όπως λένε, ν' αποβάλει τους ανατολίτικους τρόπους του και να μην ντύνεται σαν επαγγελματίας χορευτής του τανγκό. Του άνοιξε την πόρτα των μεγάλων γνωριμιών, καπνίζοντας στη μακρόστενη πίπα της τη μάρκα των τσιγάρων του, που κάθε πρωί αυτός πετούσε άδεια πακέτα στο σταθμό του τρένου και των λεωφορείων για διαφήμιση... Με το πρώτο εκατομμύριο που απόχτησε, έγινε και πρόξενος της Ελλάδας με αξιοπρεπή θητεία και αποδοτική ως προς τον ίδιο, αφού ερχόταν σε επαφή με καπετάνιους των ελληνικών πλοίων που μπαίνανε στο λιμάνι και μάθαινε τα βασικά μυστικά της ναυτιλίας. δωδεκαετής δεσμός 1934-1940 Η Νορβηγίδα Ίνγκεμποργκ Ντέντιχεν, πού έπί δώδεκα χρόνιά, (1934- 1946) υπήρξε ή αχώριστη σύντροφος του Αριστοτέλη Ωνάση. έδωσε το 1968 συνέντευξη  (ιταλικό περιοδικό AMICA) στην οποία κατακεραυνώνει τον άλλοτε αγαπημένο της. Η ερωτική της ιστορία με τον "Ελληνα εφοπλιστή, πού τήν εποχή εκείνη βρισκόταν στίς αρχές της καταπληκτικής επιχειρηματικής του καρριέρας, άρχισε στην πισίνα ενός υπερωκεανίου στό διάστημα ταξιδιοΰ από τήν Αμερική στην Ευρώπη. Η . Nτέντιχεν, αποκαλύπτει το ημερολόγιο της ζωής της με τον Ωνάση με επεισόδια πού φωτίζουν άγνωστες πτυχές της προσωπικότητος του ανθρώπου πού συνέδεσε τη ζωή του μαζί της . Ή Μτέντιχεν, χρησιμοποιεί σκληρά λόγια για τόν πρώην αγαπημένο της. και αναρωτιέται αν ήταν άδολος ό ερωτάς του γιά την ίδια... Συγκεκριμένα λέει: " Ο Ωνάσης, πού ήξερέ οτι είμαι κόρη εφοπλιστή καί με φίλους ισχυρούς, πίστευε πως θα μπορούσα να του φανώ χρήσιμη στον επαγγελματικό του τομέα.»
Σ αυτή τήν αποκλειστική συνέντευξη ή Ντέντιχεν , πού ζούσε στό Παρίσι, κοντά στο αρχοντικό του Ωνάση της λεωφόρου Φος, φέρνει σε φως τον δεσμό τους, που ο διάσημος πλέον Έλληνας αποφεύγει ν΄αναφέρει. Η σχεδόν ανάπηρη από αυτοκινητιστικό δυστύχημα (1963- επιστρέφοντας από το φεστιβάλ του Μπαιρόιτ) αποκαλύπτει τή θυελλώδη αισθηματική ζωή τους που εκείνος απόφευγε να αναφέρει, αλλά ο εκ των βιογράφων του Έβανς την παραγεμίζει αργότερα με καρυκεύματα φαντασίας. Τό περίεργο εΐναι ότι από τήν αφήγηση αύτη εξάγονται πολλά κοινά σημεία ανάμεσα  στην Νοεβηγίδα Ίνγκεμποργκ και στην Αμερικανίσα Ζακελίν Μπουβιέ-Κένεντι-Ωνάση, που τις χρησιμοποίησε, τη μία για να μπει στο χάι-κλας εφοπλιστικό κλαμπ και την άλλη για να καθιερωθεί πρωτοσέλιδος σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ίνγκεμπορ, που λέει ότι δεν της επιτρέπουν τα οικονομικά της να χρησιμοποιεί μόνιμη οικιακή βοηθό. παρουσιάζεται αγανακτισμένη για τη συνπεριφορά του Ωνάση απέναντί της Είναι η εποχή του "γάμου του αιώνα" και η Ντέντιχεν ζει μίζερη ζωή ενώ ο πρώην αγαπημένος της συγκεντρώνει τα φλας της παγκόσμια επικαιρότητας.. Πάντως, για να εξυψώσει και τον αφεντιά της, τον χαρακτηρίζει ακαταμάχητο γόη και γυναικοκατακτητή.. από το βοβλ'ιο μου "Δυναστεία Ωνάση": ... Όταν ο Ωνάσης κατάλαβε πως είχα γίνει σκιά του, όχι μόνο για το εφήμερο ρεπορτάζ μου, αλλά και για να μάθω στοιχεία για το βιβλίο μου, μου διοχέτευε μερικά. Η πιο κατάλληλη στιγμή για κουβέντα ήταν όταν δεν είχε γυναίκα δίπλα του. Για παράδειγμα, όταν η Μαρία βρισκόταν για ηχογραφήσεις δίσκων ή αργότερα, όταν η Τζάκι έμενε με τα παιδιά της στη Νέα Υόρκη. Με το ποτήρι στο χέρι, έβλεπε τη ματιά μου επίμονη κι ανυπόμονη και ξαφνικά με προκαλούσε: Ρώτα, ψυχοβγάλτη, ρώτα. Είχα διαβάσει για το δεσμό του με μια Νορβηγίδα, κόρη εφοπλιστή, και κεντριζόμουνα να μάθω από πρώτο χέρι για τη γυναίκα, που όπως ισχυριζόταν η ίδια, έζησε μαζί του από το 1933 ως το 1945. Έτσι, πήρα κουράγιο και ρώτησα: Πέστε μου για την Ντέντιχεν... Ο Ωνάσης έβαλε τα γέλια: Γιατί δεν πας να ρωτήσεις την ίδια; Να σου δώσω και τη διεύθυνση της. —Θα μου πει αλήθειες; Εσείς  ισχυριζόσαστε ότι και συγγενείς ακόμη μπορεί, απο ζηλοφθονία, να παραποιήσουν τα γεγονότα. Πώς λοιπόν η γυναίκα αυτή, που έζησε τόσα χρόνια μαζί σας και τελικά δεν την παντρευτήκατε, θα μου πει αλήθειες κι όχι ψευτιές; Ο συνομιλητής μου με κοίταξε εξερευνητικά: Μπας και γράψεις τίποτα αηδίες περί Μαμίτας; -Ίνγκε δεν τη λέγανε; -Οι γυναίκες χρησιμοποιούν πολλά χαϊδευτικά ονόματα. Κι εγώ την έλεγα Μαμίτα... 'Αλλα χρόνια, χωρίς παπαράτσι, χωρίς νταβαντούρια και ψυχοβγάλτες, όπως με σένα κι άλλους διασημότερους από σένα, που σκαρώνουν βιογραφίες και τα οικονομάνε με τ' άπλυτα των άλλων. ( στη φωτο ο Ωνάσης το 1938 στη Κέρκυρα, με τις αδελφές του και δίπλα του την επίσημη αγαπημένη του Ίνγκε. Οι ιερωμένοι μπαινόβγαιναν εκείνη την εποχή στο Ωνασέικο.
|
Η Νορβηγίδα Ίνγκεμποργκ Ντέντιχεν, πού έπί δώδεκα χρόνιά, (1934- 1946) υπήρξε ή αχώριστη σύντροφος του Αριστοτέλη Ωνάση. έδωσε το 1968 συνέντευξη (ιταλικό περιοδικό AMICA) στην οποία κατακεραυνώνει τον άλλοτε αγαπημένο της. Η ερωτική της ιστορία με τον "Ελληνα εφοπλιστή, πού τήν εποχή εκείνη βρισκόταν στίς αρχές της καταπληκτικής επιχειρηματικής του καρριέρας, άρχισε στην πισίνα ενός υπερωκεανίου στό διάστημα ταξιδιοΰ από τήν Αμερική στην Ευρώπη. Η . Nτέντιχεν, αποκαλύπτει το ημερολόγιο της ζωής της με τον Ωνάση με επεισόδια πού φωτίζουν άγνωστες πτυχές της προσωπικότητος του ανθρώπου πού συνέδεσε τη ζωή του μαζί της . Ή Μτέντιχεν, χρησιμοποιεί σκληρά λόγια για τόν πρώην αγαπημένο της. και αναρωτιέται αν ήταν άδολος ό ερωτάς του γιά την ίδια... Συγκεκριμένα λέει: "Μήπως ό Ωνάσης, πού ήξερέ οτι εΐμαι κόρη εφοπλιστή καί με φίλους Ισχυρούς, πίστευε πως θα μπορούσα να του φανώ χρήσιμη στον επαγγελματικό του τομέα;»* Σ αυτή τήν αποκλειστική συνέντευξη ή Ντέντιχεν , πού ζούσε στό Παρίσι, κοντά στο αρχοντικό του Ωνάση της λεωφόρου Φος, φέρνει σε φως τον δεσμό τους, που ο διάσημος πλέον Έλληνας αποφεύγει ν΄αναφέρει. Η σχεδόν ανάπηρη από αυτοκινητιστικό δυστύχημα (1963- επιστρέφοντας από το φεστιβάλ του Μπαιρόιτ) αποκαλύπτει τή θυελλώδη αισθηματική ζωή τους που εκείνος απόφευγε να αναφέρει, αλλά ο εκ των βιογράφων του Έβανς την παραγεμίζει αργότερα με καρυκεύματα φαντασίας. Τό περίεργο εΐναι ότι από τήν αφήγηση αύτη εξάγονται πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στην Νοεβηγίδα Ίνγκεμποργκ και στην Αμερικανίσα Ζακελίν Μπουβιέ-Κένεντι-Ωνάση, που τις χρησιμοποίησε, τη μία για να μπει στο χάι-κλας εφοπλιστικό κλαμπ και την άλλη για να καθιερωθεί πρωτοσέλιδος σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ίνγκεμπορ, που λέει ότι δεν της επιτρέπουν τα οικονομικά της να χρησιμοποιεί μόνιμη οικιακή βοηθό. παρουσιάζεται αγανακτισμένη για τη συνπεριφορά του Ωνάση απέναντί της, ίσως γιατί μιλάει την εποχή του "γάμου του αιώνα" ενώ εκείνη δεν μπόρεσε να τον παντρευτεί. Πάντως, για να εξυψώσει και τον αφεντιά της, τον χαρακτηρίζει ακαταμάχητο γόη και γυναικοκατακτητή. |
η αρπαγή της Κάλλας κι΄άλλος ΩΝΑΣΗΣ κι΄άλλος ΩΝΑΣΗΣ
προστέθηκε στις: Τρίτη 11.12.2007
|
|
|
