Η Λιζ Τέηλορ είχε ρωτήσει τον Ωνάση ποιά από τις γυναίκες και φιλενάδες του τον αγάπησε περισσότερο... Εκάγχασε και της είπε : Μόνο μία, η σκυλίτσα του Σκορπιού που με περιμένει κάθε φορά, κουνάει την ουρά, μου γλείφει τα χέρια και με ακολουθεί στα σεργιανίσματά μου... και ξαπλώνει δίπλα μου στη κουρελού και ακούμε τη νύχτα από το μαγνητόφωνο μαζί σμυρνέικα τραγούδια... - Αστειεύεστε ?
- Αυτό συμβαίνει όπως στο λέω και αυτή η σκυλίτσα δεν μου ζητάει δώρα, διαμάντια και τσεκ, δεν ξέρει τι θα πεί πλούτος και χλιδή, προβολή και φήμη... Στα μάτια της βλέπω αγάπη και αφοσίωση και όχι συμφέρον όπως στις γυναίκες...όταν ο άνθρωπος φόρεσε παπούτσια έχασε την ελευθερία του... ο Ωνάσης μου έλεγε: "εντελώς ελεύθερος ένιωθα μόνο όταν παιδάκι ξυπόλητο πιλαλούσα στους μπαξέδες του Καρατάσι... μόλις φορούσα τα πέδιλά μου και πατούσα καλντερίμι στη Σμύρνη, ήξερα πως ήμουνα σκλάβος... κι΄όταν αργότερα περπάτησα με λουστρίνι παπούτσι στο Μπουένος Άιρες, κατάλαβα ότι η σκλαβιά μου ήταν οριστική... "
Αυτά τα λόγια του Μεγάλου Σμυρνιού έφερναν στη μνήμη μου τον εαυτό μου παιδάκι, που πηλαλούσα ξυπόλητο στα χωράφια, αλλά όταν γύριζα στο χτήμα μας η μάνα μου φορούσε τα πέδιλα για να μπω στο σπίτι... Πολλές φορές δυστροπούσα κι΄ο πατέρας μου έλεγε: Από τότε που ο άνθρωπος φόρεσε παπούτσια έχασε την ελευθερία του... Αυτό εννοούσε και ο Ωνάσης, που ειρωνευότανε τη Τζάκυ που κόμπαζε για τα εκατοντάδες παπούτσια της... |
ο πιό περίεργο που είχα δει στον Ωνάση ήταν όταν έβγαζε τα παπούτσια του για να ακούσει από το μαγνητόφωνο τα σπέσιαλ τραγούδια του... κυρίως Σμυρνέικα με την Εσκενάζι ή ρεμπέτικα με τον Ζαμπέτα... Και μιά φορά, που κατάλαβε ότι η πράξη του με παραξένευε, μου είπε : Από τότε που ο άνθρωπος παπουτσώθηκε έγινε σκλάβος. Παπούτσια, κοστούμια, τουαλέτες, γραβάτες...
Τόλμησα και τον διέκοψα :
- Λιμουζίνες, βίλες, πισίνες, ιδιωτικά αεροπλάνα, θαλαμηγοί...
- Ναι, αλλά και οι φίρμες ντυσίματος και οι μάρκες αυτοκινήτων, τα φτιασίδια, τα φρουφρού κι΄ αρώματα, τα κοσμήματα...
Μου έδειξε το τσιγάρο του, τράβηξε μιά ρουφιξιά και συνέχισε : Και το κάπνισμα σκλαβιά είναι...
Μιά άλλη φορά μου είπε : Λεύτερος ήμουνα μόνο όταν πιλαλούσα ξυπόλητο παιδί στο χώμα... και όταν φόρεσα παπούτσια ήθελα να μου πάρουνε και λουστρινένια που είδα να φοράει φίλος μου την Κυριακή...
Η γλώσσα μπορεί να κρύψει λόγια αλλά τα μάτια φανερώνουν τη σκέψη, έλεγε ο Ωνάσης και γι΄ αυτό φορούσε σκούρα γυαλιά... Να τος όμως εδώ με βλέμμα που εκφράζει την απορία του - ρε λες με αυτό τον γάμο να έκανα την μαλακία της ζωής μου ?
Αλλά και η ματιά της συγκρατημένα ικανοποιημένης νύφης με ερωτηματικό, αν έπραξε καλά... και με το φόβο ότι από << αγία >> της Αμερικής τι θα της έσουρναν τώρα...
Και ο ρεπόρτερ με μάτι γαρίδα, αλλά μπερδεμένος : Να το γράψει ότι ακόμα και το εικόνισμα της Παναγίας πριν λίγο, στη γαμήλιο τελετή, έπεσε από τον τοίχο με πάταγο...
Το έγραψε... και ο Ωνάσης το διάβασε και δεν διαμαρτυρήθηκε... Και όταν η Τζάκι γύρισε με τα παιδιά της στη Νέα Υόρκη, εκείνος πήγε στο Παρίσι... κι΄ όταν χτύπησε την πόρτα της Κάλλας χωρίς να φοράει τα γυαλιά του... εκείνη είδε στα μάτια του τι θα της έλεγε...
Η εγγονή μου, που ο Γάλλος πατέρας της της φύτεψε στο μυαλό να φοβάται τους Έλληνες...
που είδε το ελληνικό κράτος να αλλάζει το όνομα της θρυλικής θαλαμηγού μου και μετά να την πουλάει για παλιοσίδερα...
που οι << αρμόδιοι >> του ελληνικού κράτους αρνήθηκαν πρότασή της να κάνουν τον Σκορπιό νησί διακοπών μεγιστάνων και διασήμων...
Και ενώ η εγγονή μου διέκοψε κάθε σχέση με τον ανθέλληνα πατέρα της, το Ίδρυμα που άφησα την μισή περιουσία μου, δεν την αγκάλιασε στοργικά...
=============================================
Είπε ο Ωνάσης : << Τι θα τα ΄ κανες τα λεφτά, αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες >>...
Τον κοίταξε ο Χατζιδάκις και χαμογέλασε : << Τι θα τά΄κανες τα αυτιά, αν δεν υπήρχε η μουσική >>...
Ευκαιρία να τους κολακέψω : << Τι θα άξιζα εγώ, αν δεν είχα φίλους εσάς >>...
Βγάζω τεφτέρι και στυλό, σκέφτομαι... σκέφτομαι... και γράφω :
<< Τι να το κάνεις το μυαλό, αν δεν κατεβάζει ιδέες >>...
<< Τι να τα κάνεις τα μάτια, αν δεν υπάρχει ομορφιά >>...
<< Τι να το κάνεις το στόμα, αν δεν έχεις κάτι να πείς, να φας, να πιείς >>...
<< Τι να τα κάνεις τα χείλια, αν δεν υπάρχουν άλλα να φιλήσεις >>...
<< Τι να τα κάνεις τα χέρια, αν δεν υπάρχει κορμί να χαιδέψεις >>...
<< Τι να το κάνεις το στομάχι, αν δεν υπάρχει φαγητό >>...
<< Τι να τα κάνεις τα πόδια, αν δεν υπάρχει ποδόσφαιρο >>...
Αυτά βρίσκω στο τεφτέρι μου μετά μισό αιώνα... και καθώς αγγίζουν τα δάχτυλά μου τα πλήκτρα, σκέφτομαι... σκέφτομαι... : << Αν δεν υπήρχε το φατσομπούκι, που θα δείχναμε ότι είμαστε ξερόλες >>...
λέγανε λέγανε και τι δεν λέγανε...
κι΄ όλα στο κρυφό μαγνητόφωνο !
------------------------------------------------ ( εξομολόγηση )
Το βιβλίο που γράφω και χρειάζεται τουλάχιστον ένα μήνα και περισσότερο για να ολοκληρωθεί, με έχει αφήσει έκπληκτο για τις ανακαλύψεις μου. Δεν είχα ξεχάσει γεγονότα που είχα ζήσει με σπουδαίους ανθρώπους, αλλά κουβέντες και λόγια τους είχαν ξεθωριάσει στη μνήμη μου.... Βλέποντας ... τώρα σημειώσεις μου και φωτογραφίες και ακούγοντας μαγνητόφωνα, ανακαλύπτω θησαυρούς...
Ο Μιμάκος μέσα μου άκουγε κι΄ έβλεπε τα πάντα κατά την δημοσιογραφική και συγγραφική μου καριέρα, τότε που δεν μπορούσα να τα γράψω... Η αθωότητα και ο αυθορμητισμός ενός παιδιού, που υπάρχει εντός μου, με οδηγούν σε κείμενα εντελώς αλογόκριτα... όπως σε αυτή τη φωτογραφία που στέκομαι όρθιος για να μπορεί να γράφει καθαρά το μαγνητοφωνάκι στη τσέπη μου.... Ωνάσης, Χατζιδάκις, Γράτσος, λέγανε και τι δεν λέγανε...Παράνομο ? Στη δημοσιογραφία όλα επιτρέπονται...
Υπομονή, θα τα ΄ακούσετε κι΄ εσείς...
...................................
Οι δύο μιλούσαν άφοβα μπριστά μου ( ηξεραν ότι λογόκρινα ο ίδιος τα γραφτά μου ) αλλά ο Γράτσος φυλαγότανε... Γιατί πατούσε βρισίδι για τον ανεψιό του και το νερό του Καματερού... Και δεν ήθελε να γράψω ότι μιά φορά κι΄ ένα καιρί ξεκοίλιαζε φάλαινες για βιοπορισμό...
Δείτε περισσότερα