::
Επιλέξτε θέμα προς προβολή
:: |
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ F/B
17 Νοεμβρίου 2008 η μοναξιά του μπλόγκερ οδηγεί στη ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά αλλά και στη νοσταλγία; Εκατομμύρια άνθρωποι ασχολούνται(και αυξάνουν συνεχώς)με ιστοσελίδες, μπλογκς και φέιςμπουκς. Άραγε είναι η ανάγκη πληροφόρησης και μάθησης ή η μοναξιά; Μάλλον το δεύτερο γιατί αν ήταν τα πρώτα, η πώληση των εφημερίδων και των βιβλίων δεν θα είχε κάθετη πτώση. Πρόσφατη επιστημονική έρευνα διαπιστώνει ότι και η νοσταλγία εξυπηρετεί ψυχολογικά τον μοναχικό κομπιουτερά στην επιστροφή «παλιών καλών ημερών». Η ανταλλαγή όμως διερευνητικών μηνυμάτων -απο την ιστοσελίδα αυτή- με μοναχικά άτομα του κομπιούτερ, δείχνει ότι η καθημερινή ενασχόλησή τους κυρίως στα μπλογκς, κάνει τη ζωή τους πιό ενδιαφέρουσα. Η ψύχωση-ψευδαίσθηση συμμετοχής τους στα κοινά δρόμενα τους εξισώνει με δημοσιογράφους της τηλεόρασης ή πολιτικούς των παραθύρων, που δεν τους έχουν και σε μεγάλη υπόληψη...Γιατί λοιπόν αυτοί και όχι κι΄εγώ! Η "βύθιση" στο κομπιούτερ εξισορροπεί και μετριάζει τη μοναξιά τους. Η έρευνα, που δημοσιεύεται στο περιοδικό Psychological Science (Ψυχολογική Επιστήμη) έγινε από τους ερευνητές Ζινγιέ Ζου και Ντινγκ Γκουό του κινεζικού πανεπιστημίου Sun Yat-Sen, τον ελληνικής καταγωγής Κωνσταντίνο Σεντικίδη και τον Τιμ Γουάιλντσκατ του βρετανικού πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον. Πρόκειται για έρευνα η οποία μελέτησε εξονυχιστικά τη σχέση νοσταλγίας και μοναξιάς με τη βοήθεια πειραμάτων σε εθελοντές, που περιλάμβαναν εργάτες εργοστασίων, υπαλλήλους, φοιτητές και παιδιά. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, που δημοσιοποιήθηκαν από την Association for Psychological Science, τα άτομα που ένιωθαν πιο μοναχικά, ανέφεραν ότι έπαιρναν τη μικρότερη κοινωνική υποστήριξη από τον περίγυρό τους και ταυτόχρονα ήταν οι πιο νοσταλγικοί. Όταν οι ερευνητές υποκινούσαν τη νοσταλγία σε ορισμένους εθελοντές, εκείνοι ένιωθαν πλέον ότι απολαμβάνουν μεγαλύτερη κοινωνική υποστήριξη από τους γύρω τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η νοσταλγία ενδυναμώνει την αντίληψη του ατόμου για το βαθμό κοινωνικής υποστήριξης που έχει και, με αυτό τον τρόπο, αντισταθμίζει τα αισθήματα μοναξιάς. Επίσης διαπιστώθηκε ότι τα πιο ανθεκτικά άτομα, με τη μεγαλύτερη ικανότητα να ορθοποδούν γρήγορα μετά από τραυματικά συμβάντα και αναποδιές της ζωής, είναι αυτά πουχρησιμοποιούν τη νοσταλγία για να ξεπεράσουν τα αισθήματα μοναξιάς τους. Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι αυτά τα ευρήματα έχουν πολύ σημαντικές επιπτώσεις στην κλινική ψυχολογία και δείχνουν ότι η «τεχνητή» νοσταλγία μπορεί να αξιοποιηθεί σε θεραπευτικό πλαίσιο, ώστε τα μοναχικά άτομα να αντιμετωπίζουν καλύτερα τον κοινωνικό αποκλεισμό που βιώνουν. Συμπερασματικά, «τα άτομα θα μπορούσαν να εκπαιδευθούν και να επωφελούνται από την αναζωογονητική λειτουργία της νοσταλγίας, όταν είτε απουσιάζει η πραγματική κοινωνική στήριξη, είτε το άτομο νομίζει ότι αγνοείται». |
φεύγοντας από τη Νέα Υόρκη σκέφτομαι τους απλούς ήρωες που θα βάλω στο βιβλίο μου Αρχές του Οκτώβρη 1968 επιστρέφω από τη Νέα Υόρκη, με το υπερωκεάνιο << Βασίλισσα Φρειδερίκη >>, μετά 27 μήνες παραμονής μου κάτω από τους ουρανοξύστες. Δέκα ημέρες στον Ατλαντικό, εδώ σκεφτικός, ενώ η τραγουδίστρια Έλσα Λάμπο κοιτάζει τον φακό... Σκέφτομαι το αμερικάνικο όνειρο που κάποιες στιγμές υπήρξε για μένα εφιαλτικό... Γιατί συνάντησα προσωπικότητες ως δημοσιογράφος, αλλά ως κάτοικος Νέας Υόρκης έζησα με απλούς ανθρώπους, που τους έχω μαζεμένους στο μυαλό μου και θέλω να τους κάνω βιβλίο... Ο μαικήνας του Χόλιγουντ Σπύρος Σκούρας ( εδώ με τη γυναίκα του Σάρα ) μου έδινε μηνιάτικο για να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο, αλλά εγώ ποτέ δεν πάτησα το πόδι μου... Ο Σπύρος Άγκνιου, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, με αγγίζει στο κεφάλι... Με θυμήθηκε από τότε που ο μπαρμπα Σπύρος Σκούρας με έβαλε να δώσω 20 δολάρια στον προεκλογικό του αγώνα για κυβερνήτης του Μέριλαντ. Στη φωτο, από αριστερά, Τομ Νέστωρ ( με το τσεκ του Ωνάση ) Σκούρας, Άγκνιου, εγώ και ο απόστρατος Βαν Φλητ.Ο γερουσιαστής Έντουαρντ Κένεντι ( εδώ στην Ουάσινγκτον ) απορεί που με βλέπει πάλι μπροστά του... Όσο για τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Νέλσον Ροκφέλερ ( αργότερα αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ) τον συναντάω στη φάρμα του αεροναυπηγού Πίτερ Παπαδάκου στο Λονγκ Άιλαντ... μια δημοσιογράφος είχε λιποθυμίσει όταν την κοίταξε έντονα στα μάτια... ( στη φωτο της μηχανής του χρόνου τα νιάτα μελαγχολούν, ατενίζοντας τα γεράματα )
Βαρέθηκα τους πολιτικούς με τις σαχλαμάρες... όλο τα ίδια αυτά που γράφω... Και... καθώς χαζεύω στο παρελθόν, πέφτω σ΄ αυτή τη φωτο του Αλέν Ντελόν και σκέφτομαι τι κέφια είχαν οι γεννήτορές του που τον έφεραν στο κόσμο... Νομίζω το είχε πει ο Αλέκος Σακελλάριος, ότι αν η φύση μου είχε δώσει ένα τέτοιο πρόσωπο δεν θα χρειαζόταν να καταπιάνομαι με χρονογραφήματα, σενάρια, σκηνοθεσίες... Δηλαδή ? Θα με ζούσαν οι γυναίκες αντί να τις συντηρώ εγώ μ΄ αυτή τη φάτσα που έχω... Εγώ όμως είμαι νοστιμούλης, είχε χαχανίσει ο Τζανετάκος και ο κυρ Αλέκος τον αποστόμωσε : Άσε... η ριξιά του Ντελόν ήταν εξάρες, η δικιά σου ασόδυο...
Με το ένα χέρι αγγίζω... χαιδεύω την αρχαία πέτρα... με το άλλο, κρατάω το μαγνητόφωνο, που έχω πάρει συνέντευξη από την Εύα Σικελιανού... που μου μιλάει για την εποχή αυτής της πέτρας που πρωτοδημιούργησε τέχνη και πολιτισμό
Τα γεράματα με προυποθέσεις - υγεία, αλώβητο μυαλό και κάποια οικονομική άνεση - είναι θείο δώρο... Ότι ώρα θέλεις κοιμάσαι και ξυπνάς, κάνεις τη μέρα νύχτα και το αντίθετο, όπως εγώ αυτή τη στιγμή... Και ενώ όλοι κοιμούνται, κοτσάρεις μια φωτογραφία σου - πριν δεκαετίες στους Δελφούς... Ονειρευόσουνα τότε πως ως δημοσιογράφος θα μπορούσες να κάνεις καλύτερο τον κόσμο... Τι λες ρε φιλαράκι... Εδώ δεν μπόρεσες να βγάλεις από μέσα σου την έπαρση και την υστεροφημία, που διακρίνονται στις αναρτήσεις που κάνεις κάθε τόσο... Δεν μας παρατάς.....
Πως να ξεχάσω τον σσπουδαίο άνθρωπο που γνώρισα στη ζωή μου, τον Μάνο Χατζιδάκι, που η Μελίνα μου τον έλεγε σοφή δημιουργική κουκουβάγια. Κι΄ εγώ εγώ ως ρέμπελος μπούφος ( πετώντας εδω κι΄ εκεί ) κρατούσα κάποιες σημειώσεις. Μου έλεγε : << Υπάρχει τόση δυστυχία, αδικία, κι΄όμως εσύ ως ρεπόρτερ έγραφες για ηλίθιους αναγνώστες που θέλουν να μαθαίνουν για τη ζωή των χλιδάτων κι΄εγώ έφτιαξα τραγουδάκια για τους ηλίθιους θεατές του Μπρόντγουεη... Θα έρθη μιά ημέρα που ένα ηλίθιο κοινό, που θα διαμορφώνεται από τη σόου μπίζνες και τα μέσα ενημέρωσης, θα διαβάζει και θα ακούει μόνο ατάλαντους και ηλίθιους >>... Αξέχαστε μαέστρο, θα πάψει να διαβάζει και βιβλία ( εκτός από συνταγές μαγειρικής, αστρολογικά και πορνο βιογραφίες ) αλλά θα γράφει στο F/B...
προστέθηκε στις: Κυριακή 29.06.2014
|
|
|